Wojna w naszej krwi.pdf

WOJNA W NASZEJ KRWI

POCZĄTEK

Wszystko się zmieniło. Jest synem Śmierciożercy i Krakerki. Ma

siostrę. Malfoyowie są jego krewniakami. Drako niedługo wróci,

z nową twarzą, nazwiskiem i życiorysem. Harry Potter nigdy nie

istniał; jest tylko pół-człowiek pół-Alfa, syn złodziejki, która

niemal zabiła Voldemorta Czarną Magią. Harry to przeszłość,

złuda, kłamstwo; jest tylko Serpens. Brutalna prawda,

wypowiedziana w krótkich, okrutnych słowach, bez owijania w

bawełnę. I Lily, i Severus nazwali rzeczy po imieniu.

A potem...

Potem była bitwa z szalonym ex-Śmierciożercą, Godrykiem

Angriffem, Synem Węża i Serp Evans brał w niej udział jako

Kraker. Zginąłby, gdyby ojciec nie wysłał za nim Lucjusza

Malfoya. To Malfoy pomógł mu rozpracować system. I to wtedy

Serp zabił po raz pierwszy. Fakt, Harry Potter zarąbał

bazyliszka ale to nie było to samo. W tej bitwie Serpens zabił

człowieka.

A teraz siedzi na parapecie i gapi się na padający śnieg. Dziś

Boże Narodzenie ale Serp wcale się nie cieszy. Tak musi się

czuć ktoś, kogo pocałował Dementor. Zupełna pustka, jakby był

martwy.

I to prawda. Harry Potter umarł i inny chłopak zajął jego

miejsce. To Serpens, pół-Alfa, syn Psa Wojny i Krakerki.

Piętnastoletni żołnierz.

Mamy wojnę we krwi

Uczymy się walczyć

Wcześniej niż mówić

To piosenka Psów. Część walczących już wyjechała, chcąc

zdążyć na Święta do domów, a reszta szykuje się do wyjazdu.

Hiszpanie właśnie się Deportują. Wkrótce wszyscy odejdą.

Kapłanki wsiadają na swoje ogromne rumaki i znikają za bramą;

tylko Pantera zostaje. Stoi sama, patrząc na swoje byłe

podwładne. Jej czas w Świątyni minął i musi wszystko zaczynać

od nowa.

Serp gapi się tępo na to wszystko, nie wiedząc, co właściwie

czuje. Może nic?

„A, tu jesteś.”

“Regulus?”

„Szukałem cię, Serp.” – uśmiecha się Auror. „Nie powinieneś

teraz być sam.”

„Wszyscy są tacy zajęci; nie chciałem im przeszkadzać.”

„Gdyby twój ojciec był przytomny, nie zostawiłby cię tak.”

„Aż taki jest troskliwy? Kazał mi iść walczyć!”

„Sam wiesz, że nie chciał.” – wzdycha Auror. „Ale co miał

zrobić?”

„Wiem.” – przyznaje Serp. „Ale co JA teraz zrobię? Nikt w

szkole mnie nie zrozumie!”

„Ale my tak.”

„Kto? Śmierciożerca Malfoy czy Kraker Magnus?” – prycha Serp

ze złością.

„A żebyś wiedział. Ja też cię rozumiem.”

„Nic nie rozumiesz.” – syczy Serp.

„Każdy pamięta swoją pierwszą Avadę, zaręczam, nawet

Śmierciożercy i nawet dla nich to nie jest miłe wspomnienie. Nie

martw się, nikt cię nie będzie włóczył po sądach...” – cierpliwie

tłumaczy mu Auror.

„To nic nie zmieni. Zrobiłem to. Jak można tak żyć?”

„Ludzie są silniejsi, niż myślisz.”

„No tak.” – niechętnie przyznaje Serp. „Regulusie, mogę ci zadać

osobiste pytanie?”

„O co chodzi?”

„Jak ty... Po tym jak Voldemort... No wiesz…” – Serp boi się

otwarcie poruszyć tak delikatny temat.

“Chodzi ci o moje cztery noce w jego łapach.” – twarz Aurora

ciemnieje gwałtownie. „Mogę ci tylko powiedzieć, że to, co oni

wszyscy gadają o piekle to same bzdury. Nie ma piekła ani

Szatana, sami ich sobie tworzymy.” Obaj siedzą długo, bardzo

długo w milczeniu, gapiąc się na wirujące płatki. Ich zadumę

przerywa pojawienie się Blaise Zabini. Dziewczyna była kiedyś w

Slytherinie, ale musiała przenieść się do Artanigry, tak jak jej

kolega Mordred. Blaise jest Inwokerką, jak Carmen.

„Hej!” – uśmiecha się Blaise. „Musimy już jechać. Daj to proszę

Profesorowi Snapeowi, jak się obudzi.” – mówi, wręczając

Serpowi małą paczuszkę. „To ode mnie i Mordreda. Powiedz mu,

że w nowej budzie jest super, ale tęsknimy. Powiedz, że

życzymy mu wszystkiego najlepszego, jeśli w tych

okolicznościach wypada tak życzyć...”

„Niech nic nie zostanie.” – mruczy do siebie Serp, patrząc na

odchodzącą Blaise. „Wszyscy wyjeżdżają... Niech nic nie

zostanie.”

„Mądre podejście do sprawy.” – przytakuje Auror. „Niech nic nie

zostanie. Odrzuć to wszystko, cały strach i złość, bo zwariujesz.

Możesz zacząć od nowa, nie zmarnuj takiej szansy.”

„Łatwiej powiedzieć niż zrobić.”

„Wiem.”

Tymczasem w stajniach

“Pantero!”

“Co, Lucjuszu?” – Kapłanka wystawia głowę z boksu.

„Zostajesz, prawda?”

„Nie mogę wrócić do Świątyni.” – wzdycha Pantera. „Oto cena

kariery...” – uśmiecha się smutno. „Traci się dom i rodzinę. I

stanowisko też...”

„Nie zabij mnie za to, co powiem, ale cieszę się, że nie możesz

tam wrócić.” – uśmiecha się Lucjusz.

„Lucjuszu, bądź rozsądny. Wiesz, że nie zostałam wychowana

do... No, do normalnego życia. Chcę odejść. Nie” – powstrzymuje

go gestem – „Ze mną nie możesz żyć, rozumiesz? Z takimi jak

ja... Takie rzeczy nie trwają długo.”

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: