Poczucie czasu a znieczulenie ogólne - rys historyczny.pdf - znieczulenie - potajemna

Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20

Anestezjologia i Ratownictwo – Polska i Świat / Anaesthesiology and Rescue Medicine – Poland and the World

ARTYKUŁ POGLĄDOWY/REVIEW PAPER

Otrzymano/Submitted: 14.12.2009 • Zaakceptowano/Accepted: 20.12.2009

Poczucie czasu a znieczulenie ogólne –

rys historyczny

Time perception and general anaesthesia –

a historical review

Anna Kluzik

Klinika Anestezjologii Intensywnej Terapii i Leczenia Bólu, Szpital Kliniczny

im. H. Święcickiego, Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

Streszczenie

Poczucie czasu jest jedną ze zdolności umysłowych odróżniających człowieka od pozostałych stworzeń.

Umożliwia nam odróżnienie teraźniejszości, przeszłości oraz przyszłości a także odczucie trwania jakiegoś

zdarzenia. Jako zagadnienie ciekawe było i jest tematem badań ilozofów, izyków, neurobiologów, psychologów

a obecnie także i anestezjologów. Stres okołooperacyjny i leki używane do znieczulenia ogólnego są jednym

z czynników wpływających na percepcję czasu. Niniejsza praca zawiera zarys historyczny rozwoju anestezjologii,

a w szczególności najważniejszych odkryć związanych ze znieczuleniem ogólnym, oraz rozwoju badań nad funk-

cjami poznawczymi, ze szczególnym uwzględnieniem poczucia czasu. Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20.

Słowa kluczowe: historia anestezjologii, poczucie czasu, funkcje poznawcze, znieczulenie ogólne

Summary

Time perception is one of mind function that distinguished human from other creatures. It enables to dis-

tinguished the present from the past and the future and sensation of time period duration. As an interesting

problem it was and still is a topic of researches of physicists, philosophers, neurobiologists, psychologists and now

also anaesthesiologists. Perioperative stress and anaesthetics need to the general anaesthesia are common factors

efecting on time experience. his paper contains a historical review of the anaesthesis development, particularly

most important discoveries related to general anaesthesia and researches on cognitive functions, particularly time

experience. Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20.

Keywords: history of anaesthesia, time perception, time experience, cognitive function, general anaesthesia

Poczucie czasu jest jedną ze zdolności umysłowych

odróżniających człowieka od pozostałych stworzeń.

Umożliwia nam odróżnienie teraźniejszości, przeszło-

ści oraz przyszłości a także odczucie trwania jakiegoś

zdarzenia. Wraz z innymi funkcjami poznawczymi,

jak: pamięć, uwaga, zdolność porównywania (z któ-

rymi najściślej jest związane), zdolności językowe,

orientacja, funkcje wzrokowo-przestrzenne czy funkcje

wykonawcze umożliwia codzienne funkcjonowanie

i warunkuje aktywność. Wpływ na poczucie czasu

ma wiele czynników, jak: społeczność i otoczenie,

w jakim się wychowujemy oraz obecnie żyjemy, stres,

zmęczenie, bodźce negatywne (np. niemiłe sytuacje,

negatywne emocje) oraz przebywanie w ciemno-

ściach bez zegarka. Zaburzenia percepcji czasu to

także wynik uszkodzeń w obrębie mózgowia, zmian

Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20

Anestezjologia i Ratownictwo – Polska i Świat / Anaesthesiology and Rescue Medicine – Poland and the World

w neuroprzekaźnictwie. Ważnym aspektem jest także

upływ naszego życia, zdolności uczenia się człowieka

i rozwijania poszczególnych funkcji poznawczych.

Czynnikiem wpływającym na percepcję czasu są sub-

stancje psychoaktywne oraz leki, w tym leki stosowane

w znieczuleniu ogólnym. Monitorując wpływ znieczu-

lenia i samego zabiegu operacyjnego, jaki wywieramy

na chorego, jego układ krążenia, układ oddechowy,

stopień zwiotczenia mięśni i świadomość pacjenta w

okresie okołooperacyjnym, nie możemy zapominać o

odległych skutkach naszych działań, którymi mogą

stać się zaburzenia funkcji poznawczych.

Znieczulenie (anestezja, gr. αν- an- „bez” +

αἲσθησις aisthesis „zmysłu”), którego główne skła-

dowe to: zniesienie bólu, świadomości, odruchów oraz

zwiotczenie mięśni szkieletowych (jeżeli to konieczne),

ma swoje korzenie już w starożytności a właści-

wie wiąże się z początkiem Świata. Już w Księgach

Starego Testamentu znajdujemy wzmiankę: ...wtedy

Bóg spuścił na człowieka wielki sen i wyjął mu żebro... .

Walka z bólem, tak kategorycznie odrzucanym przez

współczesne społeczeństwa, a akceptowanym przez

kulturę średniowiecza, to przede wszystkim historia

salicylanów oraz opioidów. Okłady z wyciągu z liści

mirtu, stosowane na bóle reumatyczne, znane były już

cztery tysiące lat temu (papirus z roku około 1550 p.n.e.,

opisany w wydanej w 1875 r. w Lipsku w dwóch tomach

publikacji pod tytułem „Papirus Ebersa, hermetyczna

księga o lekach Egipcjan, w piśmie hieratycznym” ).

Kolejne historyczne zapisy (z roku około 500 p.n.e.)

związane są z osobą ojca medycyny, Hipokratesa, który

używał naparów z topoli w chorobach oczu, czy też

soku z kory wierzbowej przeciw gorączce i bólom poro-

dowym. Są to rośliny obitujące w związki wywodzące

się z kwasu salicylowego, który od nich bierze swoją

nazwę ( Salix – wierzba). Najbardziej popularny lek na

świecie - Aspiryna, został zsyntetyzowany w roku 1899

w laboratoriach irmy Bayer.

Przeciwbólowe właściwości opium, uzyskiwanego

z soku makówki, były znane już Sumerom (3 tysiące

lat p.n.e.), Hipokratesowi, opisywane także przez

Pedanios’a Dioscuridesa (I w. n.e.), czy Klaudiusza

Galena (131-201 r. n.e.). Wyodrębniona w roku 1804

morina, nazwana od imienia greckiego boga marzeń

sennych Morfeusza, stosowana była w formie wywaru

z maku, również w celach narkotycznych i nasennych.

Fentanyl, najczęściej obecnie stosowana syntetyczna

pochodna moriny, po raz pierwszy zsyntetyzowany

został w Belgii pod koniec lat 50. XX wieku, a wpro-

wadzony do lecznictwa w latach 60. [1].

W literaturze nowożytnej znaleźć można liczne

opisy sposobów walki z bólem, stosowanych przez

czarowników i szamanów, jak wyciągi z ziół, czy też

chłodzenie kończyn, ale nie odnotowano żadnego prze-

łomu aż do października 1846 roku, kiedy to William

Morton z Bostonu zastosował znieczulenie kropelkowe

eterem do usunięcia guza szyi w obecności audytorium

składającego się ze wszystkich lekarzy i studentów

szpitala [2]. Według literatury „Słodki olej witriolowy” ,

czyli eter, wykorzystywał już jednak około roku 1540

szwajcarski lekarz Paracelsus do usypiania kurcząt.

W Polsce cztery miesiące po Mortonie, w lutym 1847

roku, eter zastosował profesor Ludwik Bierkowski,

urodzony w Poznaniu a pracujący w Krakowie chirurg

i ortopeda.

Mimo iż podtlenek azotu odkryty został już

w roku 1772 przez Josepha Priestleya, to do momentu

przeprowadzenia eksperymentu, któremu poddał się

sam badacz Horacy Wells, stosowany był jedynie jako

gaz rozweselający w czasie pokazów na różnych jarmar-

kach. 11 grudnia 1844 roku stomatolog Wells wypró-

bował na sobie działanie anestetyczne N 2 O, pozwalając

wyrwać sobie ząb. Kolejna próba znieczulenia pod-

tlenkiem azotu, która miała miejsce na Wydziale

Lekarskim Uniwersytetu Harvarda, nie powiodła się,

co związane było zapewne z uzależnieniem od alkoholu

chorego poddanego zabiegowi. Należy wspomnieć, że

pierwsze pisemne zapisy na temat właściwości ane-

stetycznych podtlenku azotu pochodzą z książki sir

Humphry’a Davy pt.: „Badania chemiczne i ilozoiczne,

obiekt naczelny – podtlenek azotu” (rok 1800), który

opisuje analgezję związaną z wdychaniem podtlenku.

Nazwał go wtedy gazem rozweselającym. Brak było

jednak w tym przypadku konkretnych doświadczeń

i dowodów, więc świat zapomniał o odkryciu Davy’ego.

W naszym kraju do rozpowszechnienia podtlenku

azotu w zabiegach chirurgicznych przyczynili się S.

Kasprowicz z Poznania oraz Leon Scheller z Warszawy,

a Wielkopolanin Stanisław Klikowicz użył podtlenku

w położnictwie w roku 1880.

W roku 1831, niezależnie od siebie, Justus von

Liebig z Niemiec, Samuel Guthrie z USA i Eugène

Soubeiran z Francji odkryli chloroform. Jego wła-

ściwości anestetyczne opisał w roku 1847 Pierre

Marie Jean Flourens, a szkocki ginekolog-położnik

sir James Simpson z powodzeniem stosował go jako

pierwszy w położnictwie (rok 1847). Kościół katolicki

zarzucał mu sprzeniewierzenie się nakazom Boga:

Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20

Anestezjologia i Ratownictwo – Polska i Świat / Anaesthesiology and Rescue Medicine – Poland and the World

Księga Rodzaju 3,16 – „I w bólu rodzić będziesz...”, na

co Simpson znalazł odpowiedź korzystając ze słów tej

samej Księgi, rozdział 2, wiersz 21 - „Wtedy to Jahwe

sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie,

i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber...” . Najbardziej zna-

nym znieczuleniem w położnictwie jest znieczulenie

zastosowane przez pierwszego londyńskiego leka-

rza-anestezjologa, doktora Johna Snow’a, do porodu

ósmego potomka Królowej Wiktorii – Księcia Leopolda

- w 1853 roku. W Polsce w roku 1852 ukazała się publi-

kacja profesora położnictwa Józefa Kwaśniewskiego,

opisująca w języku polskim jego trzyletnią praktykę

stosowania chloroformu do zabiegów położniczych.

Godnym następcą Snow’a, który przyczynił się do

rozwoju anestezjologii był Joseph homas Clover, który

w 1862 r. jako pierwszy zbudował i zastosował urządze-

nie do dokładnego pomiaru stężenia par chloroformu

w powietrzu i produkcji mieszanki, która miała być

wdychana przez pacjenta, a tym samym wprowadził

monitorowanie znieczulanych chorych. Podobne urzą-

dzenia zbudował też do dystrybucji podtlenku azotu

i eteru oraz zwrócił uwagę na potrzebę utrzymania

drożności dróg oddechowych. Jako pierwszy opisał

zabieg nacięcia krtani między chrząstką pierścienną

a tarczową i wprowadził wcześniej przez siebie skon-

struowaną kaniulę w celu udrożnienia dróg oddecho-

wych u pacjenta z guzem w obrębie jamy ustnej.

Pojęcie anestezji zostało wprowadzone w roku 1847

przez amerykańskiego profesora anatomii Oliviera

Wendella Holmesa. Kolejnym etapem w rozwoju znie-

czulenia było wprowadzenie przez homasa Skinnera

maseczki na twarz, którą skraplało się chloroformem

(rozpowszechniona w Niemczech przez Johanna

Friedricha Augusta von Esmarch). W dalszych latach

rozwój medycyny, w tym także anestezjologii, prze-

biegał jeszcze szybciej. Wprowadzano do użytku coraz

to nowsze inhalatory podtlenku azotu (1869 - Joseph

Thomas Clover i Alfred Coleman), który zaczęto

stosować w połączeniu z tlenem oraz jako wprowa-

dzenie do anestezji eterowej (1872 - Clover). Clover

zapoczątkowuje także monitoring śródoperacyjny,

zwracając uwagę na konieczność obserwacji świado-

mości i oddechów chorego oraz tętna podczas opera-

cji. Dalszy rozwój monitoringu to przede wszystkim

uzyskanie zapisu EKG i rejestracja tonów serca przez

Einthoven’a (1895, 1907).

W roku 1878 wykonano pierwszą intubację dotcha-

wiczą, która pozostaje do dzisiaj najskuteczniejszą

metodą zabezpieczenia dróg oddechowych. W kolej-

nych latach prowadzono liczne badania nad samą rurką,

jak i nad wprowadzeniem innych metod udrożnienia

dróg oddechowych (Guedel – rurka ustno-gardłowa,

mankiet uszczelniający do rurki intubacyjnej w roku

1926) [3]. Rurkę tracheostomijną, wprowadził najpierw

u psów, a następnie u ludzi John Snow (1858), udosko-

nalił natomiast - wprowadzając mankiet - Friedrich

Trendelenburg. Rozwój technik intubacji dotchawi-

czej to niewątpliwie także praca Josepha O’Dwyer’a,

Franz’a Kuhn’a oraz U-kształtny laryngoskop projektu

Chevalier Jackson’a. W roku 1920, oicer i lekarz Armii

Królewskiej Wielkiej Brytanii, Sir Ivan Magill wymyślił

kleszczyki, o charakterystycznym kształcie (niezmie-

nionym do dziś dnia), ułatwiające manipulacje rurką

intubacyjną. Kolejne etapy to wynalezienie dwóch

klasycznych modeli laryngoskopu: prostego - przez

Roberta Miller’a (1941) oraz zakrzywionego - przez

Roberta MacIntosh’a [4].

Anestetyki dożylne pojawiły się stosunkowo

późno. W roku 1932 wprowadzono do użytku hekso-

barbital a dwa lata później zastosowano po raz pierwszy

thiopental. Wprowadzenie strzykawki, rozwój wenty-

lacji mechanicznej („żelazne płuca” wynalezione przez

Amerykanina Philipa Dinker’a w 1929 - do wentylacji

chorych w czasie epidemii polio) a wreszcie odkrycie

kurary w 1942 przez Harolda R. Griffitha i Enida

Johnsona, to kolejne milowe kroki, które przyczyniły

się do utworzenia z anestezjologii odrębnej specjali-

zacji [1].

Rozwój technik znieczulenia, wprowadzanie

nowych leków, rosnące zapotrzebowanie i ciągłe dosko-

nalenie kadr pozwalają na głębsze spojrzenie na skutki

naszych działań. Żadna ingerencja w organizm ludzki

nie pozostaje bez wpływu na jego homeostazę. Oprócz

wpływu znieczulenia i stresu okołooperacyjnego na

układ krążenia, oddechowy czy nerwowo-mięśniowy,

znamienne jest też oddziaływanie na ośrodkowy układ

nerwowy i ściśle związane z nim funkcje poznawcze.

Skutki tego oddziaływania obserwowane są zarówno

krótkotrwale, bezpośrednio po zakończeniu znieczu-

lenia, jak i w odległych odstępach czasowych.

Badanie zaburzeń funkcji poznawczych do nie-

dawna było domeną psychiatrów i psychologów. Jeżeli

weźmiemy pod uwagę poczucie czasu jako jedną

z funkcji poznawczych, dołączają się tu doświadczenia

izyków, ilozofów, neuroizjologów a w obecnej dobie

rozwoju medycyny - także i anestezjologów, którzy

w swojej codziennej praktyce wpływają na procesy

poznawcze.

Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20

Anestezjologia i Ratownictwo – Polska i Świat / Anaesthesiology and Rescue Medicine – Poland and the World

Zainteresowanie mózgiem ma swoje początki już

w dziejach starożytnych. Z jednej strony mózg był bar-

dzo „atrakcyjny kulinarnie”, ze względu na substancje

odżywcze, jakie zawiera, z drugiej jako źródło mocy

„właściciela”. Mózg uznany został za siedlisko myśli

już przez Platona i Hipokratesa.

Zapewne jednym z pierwszych, który pisał na

temat upływu czasu był ilozof żyjący w V wieku p.n.e.,

Heraklit z Efezu: ”Nie można wejść dwa razy do tej

samej rzeki” . O obecności tematu czasu i przemijania

w starożytności świadczy też w mitologii greckiej

postać Kronosa (Chronos gr. Χρόνος – „Czas”), wodza

tytanów przedstawianego w mitologii jako mężczyznę

poruszającego „Koło Zodiaku”, który zabijał i pożerał

wszystkie swoje dzieci zaraz po ich urodzeniu. Miało

to uchronić go przed losem, jaki sam zgotował swojemu

ojcu Uranowi. Opowieść ta miała oddać sedno poję-

cia czasu jako „twórcy i niszczyciela swych własnych

stworzeń” [3].

Ludzkość pragnęła jednak w jakiś sposób ujarz-

mić czas. Uzyskać nad nim władzę, móc kontrolować.

W roku 1657 Christiaan Huygens zgłosił do opaten-

towania zegar z wahadłem, który według autora miał

spóźniać się jedynie 10 sekund w ciągu doby. Choć

na owe czasy był to wynalazek, który spowodował

ogromny skok, zarówno w technice, jak i w poglądach,

to wymagał on jednak dalszych udoskonaleń. Poddany

warunkom atmosferycznym, tj. wahaniom tempera-

tury, ze względu na materiały, z jakich został zbudo-

wany, nie był już tak dokładny jak założył astronom.

W roku 1759 londyńczyk John Harrison przedstawił

swój chronometr H4, zbudowany ze srebra, mosiądzu

oraz diamentów. Znacznie dokładniejszy, niepodda-

jący się wpływowi temperatury czy ruchom podłoża,

co umożliwiało zastosowanie go w trakcie podróży

morskich [5].

Równocześnie z rozwojem techniki powstawały

nowe koncepcje, nowe poglądy oraz idee. I tak w roku

1687 Izaak Newton wydając swoje dzieło „Principia

mathematica” , stworzył koncepcję „zegara absolut-

nego”, opierając myślenie o całej naturze, w tym też

o czasie, na liczbach. Rozróżnił też czas absolutny,

„prawdziwy”, zależny od „zegara kosmicznego” od

czasu przeżywanego, czyli „pozornego”, względnego,

który odczuwamy na co dzień. Z wizją Newtona nie

zgadzał się inny izyk żyjący na przełomie XVII i XVIII

wieku, Gottfried Wilhelm Leibniz, według którego

czas i przestrzeń nie istnieją w sensie absolutnym, lecz

są złudzeniami. Stworzył on przyczynową koncepcję

czasu, opierającą się na tezie, że doskonały świat jest

zbiorem rzeczy, które można scharakteryzować przez

podanie miejsca i czasu, w jakim zachodzą. Najbardziej

znaną jest jednak teoria względności stworzona przez

Alberta Einsteina na początku XX wieku, obowiązująca

do dziś dnia, a oparta na zasadzie względności oraz

niezmienności prędkości światła [5].

Pierwsze doświadczenia związane z czasem doty-

czyły naszego zegara wewnętrznego, który - jak się

okazało - steruje każdą żywą istotą, nie wyłączając

roślinności oraz organizmów tak prostych jak pier-

wotniaki. Na początku XVIII wieku Francuz Jean

Jacques de Mairan obserwował zachowanie mimoz,

które rozwijały swoje liście zawsze o tej samej porze,

bez względu na to czy przebywały na słońcu czy też

w ciemnym pomieszczeniu [5]. Swoje wielokrotnie

powtarzane doświadczenie opublikował w roku 1729.

Wewnętrzny mechanizm zegarowy potwierdzono

także u tak prostych stworzeń, jak eugleny, które

regularnie co 6 godzin unoszą się i opadają, zarówno

w swoim naturalnym środowisku, jak i po przeniesie-

niu do słoika [5]. Zegar biologiczny, którego istnienie

potwierdzono badaniami u wszystkich żywych stwo-

rzeń, steruje nami w ciągu doby, ale nie umożliwia

nam odczytywania odmierzanego przez niego czasu.

Od wielu lat naukowcy próbowali odnaleźć, gdzie znaj-

duje się zmysł czasu w ciele ludzkim. Istnienia takiego

zmysłu nie potwierdziły jednak żadne z przeprowadzo-

nych doświadczeń czy badań. Pod koniec XIX wieku,

wiedeńczyk Ernst Mach poszukiwał powiązań chrono-

metru ze zmysłem słuchu, czego dowodem miało być

poczucie rytmu podczas słuchania muzyki. Kilka lat

później, w 1868 roku Karl von Vierordt sformułował

i opublikował („ Der Zeitsinn; nach Versuchen” ) prawo,

zgodnie z którym czas trwania krótkich odcinków

czasu jest przeszacowywany, zaś długotrwałe interwały

są postrzegane jako krótsze, niż są w rzeczywistości.

Badania, które przeprowadził wraz ze swoim asysten-

tem polegały na odtwarzaniu przez naukowca odcin-

ków czasowych wybijanych gongiem przez asystenta,

przy wykorzystaniu jedynie własnego poczucia czasu.

Magiczną granicą, okazały się 3 sekundy.

Czasem zainteresował się także Wilhelm Wund

(1832-1920), który stworzył w swoim laboratorium

w Lipsku ”Taktir – Aparat”, urządzenie z możliwo-

ścią ustawienia głośności i szybkości wytwarzanych

dźwięków. Dzięki tej maszynie naukowiec wykazał

jak łatwo można oszukać nasze poczucie czasu tj. jak

umysł poddaje się złudzeniu, że całkiem równomierny

Anestezjologia i Ratownictwo 2010; 4: 14-20

Anestezjologia i Ratownictwo – Polska i Świat / Anaesthesiology and Rescue Medicine – Poland and the World

rytm słyszany coraz głośniej zdaje się przyspieszać. Jest

to efekt często wykorzystywany w muzyce.

David Harvey filozof i lekarz żyjący w XVIII

wieku, zainteresowany neurologią, w swoim dziele

wydanym w 1749 roku pt. „Observations on Man” ,

analizując uszkodzenia w mózgu oraz zaburzenia

neurologiczne, twierdzi, że wszystkie dysfunkcje

układu nerwowego związane są ze zmianami myślenia.

Tłumaczył też, powiązanie funkcji izjologicznych

i psychicznych organizmu drganiami nerwów - jako

sztywnych struktur oraz drganiami małych cząsteczek

w mózgu.

Koniec XIX wieku to również początki powstania

koncepcji psychologicznych pamięci i prace Hermana

Ebbinghausa, a w szczególności jego dzieło O pamięci

(1885) oraz badania Francisa Galtona [6]. Natomiast

pierwszym, który zapoczątkował nowe podejście do

procesów toczących się w umyśle, odsuwając tym

samym ilozoię jako punkt wyjścia, był Franciscus

Cornelis Donders. Wprowadził on pomiar czasu reakcji

i ocenę liczby popełnionych błędów.

W latach 40. XX wieku Karl Lashley, amerykański

neuropsycholog współpracujący z Johnem Broadusem

Waston’em, uznawany za współtwórcę behawioryzmu,

prowadził badania nad miejscem odpowiedzialnym

w naszym mózgowiu za pamięć. Wysunął on tezę

uznawaną do dziś za słuszną, iż nie ma jednego ośrodka

odpowiedzialnego za pamięć, a jednym z ważniejszych

miejsc biorących udział w koordynowaniu pamięci

jest hipokamp [7]. Uczeń Lashey’a Donald Hebb, zajął

się badaniami nad procesem uczenia się ściśle zwią-

zanym z funkcjami poznawczymi. Hebb sugerował,

że neurony kory mózgu mogą być modelowane przez

nasze doświadczenie i środowisko, w którym prze-

bywamy. Uczenie się, jest więc izycznym procesem

łączenia się oraz wzmacniania połączeń już istnie-

jących między komórkami nerwowymi. Koncepcję

zespołu neuronów i neuronowego podejścia do funkcji

poznawczych opisał w najsłynniejszej ze swoich książek

„he Organization of Behavior” (1949). Jednocześnie

z Lashey’em, lecz niezależnie, swoje badania prowadził

Kanadyjczyk Wilder Penield, który usuwał ogniska

padaczkowe u swoich pacjentów stosując trepanację

czaszki. Zaobserwował on, iż drażnienie elektrodami

kory mózgu wywoływało u chorych wspomnienia

zapachu, melodii czy też zdarzeń z przeszłości. Badacz

wywnioskował, że za wspomnienia te odpowiedzialne

są jedynie pewne rejony mózgowia.

Rozwój psychologii poznawczej, zajmującej się

badaniem struktur i procesów poznawczych to głównie

lata 60. i 70. XX wieku. Sama nazwa wprowadzona

została w roku 1967, po wydaniu pierwszego podręcz-

nika z tej dziedziny autorstwa Ulric’a Neisser’a o tytule

„Psychologia poznawcza” . 10 lat później zaczęto wyda-

wać „Cognitive science” , pierwsze czasopismo poświę-

cone wszystkim naukom związanym z kognitywistyką.

Ciekawe doświadczenie przeprowadził geolog

pochodzący z Francji Michel Siffre, który w roku

1962 spędził czas od 16 lipca do 14 września w jaskini

w Alpach, pozostawiony samotnie, ze zgromadzonymi

zapasami, latarką oraz notesem, w którym dokonywał

codziennych zapisków. Jedyny kontakt ze światem

zewnętrznym utrzymywał przez krótkofalówkę,

meldując przyjaciołom wspomagającym go w tym

doświadczeniu, co robi w danym momencie. Jego

poczucie czasu wydłużyło dobę do 24,5 godziny, przy

czym okres czuwania wynosił 16 godzin. Brak punk-

tów odniesienia, takich jak wschód i zachód słońca,

obecność innych osób, codzienne czynności związane

z posiłkami i pracą zatarły odczuwanie czasu u bada-

cza. Dlatego ogromne było jego zdziwienie, kiedy

we wrześniu, wyciągnięty z jaskini przez przyjaciół

usłyszał, że minęło o 20 dni więcej, niż wynikało

z jego zapisków. Podobnemu doświadczeniu poddała

się kobieta Veronique Bore-Le Gue, która przebywała

pod ziemią 11 dni, oraz naukowcy z Instytutu Fizjologii

Behawioralnej imieniem Maksa Planck’a w bunkrze

pod Monachium. Sam Sifre powtarzał swój ekspery-

ment wielokrotnie, współpracując z NASA [5].

Rozwój techniki, a tym samym medycyny, znacz-

nie przyspieszył badania nad czasem. Niemiecki lekarz

Hans Berger, pionier w badaniach nad aktywnością

elektryczną mózgu, nazywany „ojcem encefalograii”

w 1924 dokonał pierwszego zapisu EEG, wprowadzając

do dziś używaną nazwę. Metoda ta umożliwia wykrycie

wielu patologii mózgowia. Posłużyła też jako baza do

stworzenia wielu innych umożliwiających neuromo-

nitoring. Wynalezienie tomografu komputerowego

(1972, Godfrey N. Hounsield, noblista w dziedzinie

izjologii i medycyny) a następnie tomograii pozy-

tronowo-emisyjnej (1974, M. E. Phelps, E. J. Hofman

i M. M. Ter Pogossian) oraz rezonansu magnetycznego

umożliwiło dokładniejsze wyjaśnienie, które rejony

mózgu odpowiedzialne są za nasze poczucie czasu.

Duży wkład w uzyskanie odpowiedzi na niektóre

pytania o wewnętrzny chronometr człowieka wnie-

śli pacjenci, u których doszło do uszkodzenia tych

rejonów mózgu, które - jak się okazało - kryją nasze

Poczucie czasu a znieczulenie ogólne - rys historyczny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: