Aprilynne Pike - Skrzydła Laurel - rozdział 10.pdf

(66 KB) Pobierz
309355409 UNPDF
Rozdział 10
Kiedy następnego dnia rano Dawid wychodził do szkoły, na progu swojego domu ujrzał Laurel.
Popatrzył na nią przez kilka sekund, a potem westchnął i przekręcił klucz w zamku.
-Przepraszam – powiedziała, zanim zdążył się odwrócić. - Nie powinnam była na ciebie
krzyczeć. Byłeś kochany i próbowałeś pomóc, a tylko ci się oberwało.
-Nie szkodzi – wymamrotał, chowając klucz do kieszeni.
-Szkodzi – odparła i stanęła obok niego. - Byłam okropna, nakrzyczałam na ciebie. Nigdy nie
krzyczę. Byłam taka zestresowana.
-W zasadzie należało mi się. - Wzruszył ramionami. - Za bardzo cię naciskałem, a powinienem
się wycofać.
-Ale czasem jest mi to potrzebne. Nie umiem stawiać czoła trudnością, ty jesteś w tym o wiele
lepszy.
-Bo mnie jest łatwiej. To nie ja mam kwiat na plecach.
Laurel chwyciła Dawida za rękę, żeby go odwrócić. Ale nie puściła, nawet gdy już stał zwrócony
do niej twarzą. Miło było czuć jego dłoń na swojej.
-Nie poradzę sobie bez przyjaciela. Przepraszam.
Dawid pokręcił głową, a potem podniósł powoli rękę do jej twarzy i odgarnął włosy za ucho,
delikatnie muskając przy tym kciukiem jej policzek. Stała nieruchomo, napawając się bliskością
jego dłoni.
-Na ciebie nie można się długo gniewać – powiedział.
-To dobrze – odparła.
Stojąc tak blisko Dawida, czując jego pierś tuż przy swojej, nagle zapragnęła go pocałować. Nie
zastanawiała się nad tym ani sekundę, przeniosła ciężar ciała na palce i nachyliła się ku niemu, ale
w tej samej chwili przejechał samochód i straciła całą odwagę. Odwróciła się i zaczęła odchodzić.
-Nie chcę się spóźnić – powiedziała, śmiejąc się nerwowo.
Dawid szybko ją dogonił.
-A więc nie chcesz o tym rozmawiać? - zapytał.
-A o czym tu można rozmawiać?
-A jeśli on ma rację? - Dawid nie musiał precyzować, o kogo mu chodzi.
-To nie ma sensu. - Pokręciła głową. - Przyznaję, że jestem nieco inna, a ten kwiat na plecach to
zupełne dziwactwo, ale żebym była rośliną?!
-No wiesz, „roślina” może znaczyć wiele. Niektóre rośliny mają umiejętności, o jakich nam się
nie śniło – a mówimy tylko o tych odkrytych przez naukowców. W lasach tropikalnych istnieją
prawdopodobnie miliony gatunków, których nikt jeszcze nigdy nie przebadał.
-Na pewno, ale widziałeś kiedykolwiek roślinę, która wyszła by z ziemi i pomaszerowała ulicą?
-Nie. - Dawid wzruszył ramionami. - Ale jest mnóstwo rzeczy, których nigdy nie widziałem. To
nie znaczy, że one nie istnieją – dodał, wznosząc oczy. - Codziennie się o tym przekonuję.
-To nie ma sensu – powtórzyła.
-Myślałem o tym wczoraj wieczorem, chociaż nie miałem pewności, czy się jeszcze do mnie
odezwiesz. Jest prosty sposób, żeby się o tym przekonać.
-Jaki?
-Próbki tkanek.
-Co takiego?
-Dałabyś mi próbki swoich komórek i moglibyśmy obejrzeć je pod mikroskopem.
Dowiedzielibyśmy się, czy są zwierzęce, czy roślinne. To by nam wiele powiedziało.
Laurel zmarszczyła nos.
-A jakbyś miał pobrać te próbki?
-Mógłby to być na przykład wymaz z policzka, jak robią przy badaniu zjawisk paranormalnych.
-Zjawisk paranormalnych? Będziesz mnie badał pod kątem tego? - zaśmiała się.
-Jeżeli nie wyrazisz zgody, to nie. Ale moim zdaniem powinnaś przynajmniej zweryfikować to,
co mówił ten chłopak – jak mu tam?
-Tamani powiedziała. Po plecach przeszły jej ciarki.
-No właśnie. Powinnaś zweryfikować to, co mówił Tamani.
-A jeśli mówił prawdę? - Laurel się zatrzymała.
Dawid obrócił się i popatrzył na jej przerażoną twarz.
-Wtedy będziesz wiedziała.
-Ale to by oznaczało, że całe moje życie jest jednym wielkim kłamstwem. Dokąd mam wtedy
iść? Co mam zrobić?
-Przecież nie musisz odchodzić. Wszystko może zostać tak, jak było.
-Nie może. Ludzie się dowiedzą i będą chcieli... robić różne rzeczy ze mną.
-Nikt się nie dowie. Ty nie zdradzisz, ja nie zdradzę. Będziesz miała swój niesamowity sekret,
będziesz wiedziała, że jesteś... nieprawdopodobną istotą. Nikt nawet nie będzie niczego
podejrzewał.
Laurel kopnęła kamień.
-W twoich ustach brzmi to ekscytująco, fantastycznie...
-Bo może tak właśnie jest.
Laurel zawahała się, a Dawid podszedł bliżej.
-Wszystko zależy od ciebie, ale cokolwiek postanowisz, ja ci pomogę – powiedział i delikatnie
położył ciepłą dłoń na jej plecach. Laurel wstrzymała oddech. - Będę tym, kogo potrzebujesz. Jeśli
potrzebny ci entuzjasta nauki, który udzieli ci podręcznikowych odpowiedzi, jestem do twojej
dyspozycji. Jeśli szukasz przyjaciela, który będzie siedział z tobą w ławce na lekcji biologii i
poprawiał ci nastrój, też jestem do twojej dyspozycji. - Dawid pogładził ją powoli po policzku. - A
jeśli potrzebujesz kogoś, kto cię będzie chronił przed tymi, którzy chcą cię skrzywdzić, wtedy już w
ogóle jestem do twojej dyspozycji. - Błękitne oczy Dawida wpijały się w nią i przez chwilę nie była
w stanie złapać oddechu. - Wszystko zależy od ciebie – szepnął.
Brzmiało tak kusząco. Już sama obecność Dawida działała na nią kojąco, ale wiedziała, że to
byłoby nie fair. Lubiła go – nawet bardzo – ale nie była pewna, czy stoi za tym miłość, czy po
prostu potrzeba. A dopóki nie będzie tego pewna, nie może się na nic decydować.
-Dawid, masz rację – powinnam odpowiedzieć sobie na parę pytań. A w tej chwili potrzebuję
tylko przyjaciela.
Uśmiechnął się nieco wymuszonym uśmiechem, ale ścisnął ją delikatnie za ramię.
-W takim razie nim będę – to mówiąc, ruszył dalej, ale trzymał się blisko niej – tak że stykali się
ramionami.
To było miłe.
* * *
-To zdecydowanie komórki roślinne, Laurel – Dawid spoglądał w okular mikroskopu, mrużąc
jedno oko.
-Jesteś pewien? - zapytała i podeszła, by spojrzeć na tkanki poprane z wewnętrznej strony
policzka. Nawet ona rozpoznała kwadratowe kształty o grubych ściankach.
-W dziewiećdziesięciu dziewięciu procentach – odparł rozprostowując ramiona nad głową. -
Myślę, że ten Tamani coś wie.
Laurel westchnęła i wzniosła oczy do góry.
-Nie było cię tam. On był naprawdę dziwny.
„tak, powtarzaj to sobie, może nawet uwierzysz” - powiedział jakiś wewnętrzny głos, ale
postanowiła go nie słuchać.
-Tym większe prawdopodobieństwo, że macie ze sobą coś wspólnego.
Zmarszczyła czoło i kopnęła krzesło, na którym siedział. Dawid się zaśmiał.
-Jestem bardzo obrażona – powiedziała dramatycznym tonem.
-Ale wychodzi na to, że on miał rację. Przynajmniej w tej kwestii.
Laurel pokręciła głową.
-Musi być coś jeszcze.
-Jest – powiedział po chwili milczenia. - Ale... ale to głupie.
-Co takiego?
Przyglądał jej się przez dłuższy moment.
-Mógłbym... mógłbym spojrzec na próbkę twojej krwi.
-Och! - zmartwiała.
-O co chodzi?
-Jak był ją pobrał?
-Z palca. To tylko ukłucie.
Laurel pokręciła głową.
-Żadnych igieł. Boję się ich strasznie.
-Naprawdę?
Potwierdziła to ze zdenerwowaniem.
-Nigdy w życiu nie byłam kłuta.
-Nigdy?
-Żadnych lekarzy, nie pamiętasz?
-A szczepienia?
-Nie miałam nigdy. Mama musiała wypełnić specjalne druki, zanim poszłam do szkoły.
-Żadnych szwów?
-O matko... - Zakryła usta dłonią. - Nawet nie chcę o tym myśleć.
-No dobra, zapomnijmy o tym.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu.
-Nie będę musiała patrzeć? - zapytała w końcu.
-Objecuję, że nie. Nawet nie poczujesz.
Laurel wstrzymała oddech ze strachu, wiedziała jednak, że to ważne.
-Okej. Spróbuję.
-Moja mama ma cukrzycę, przyniosę glukomatr z jej pokoju. Tak będzie najłatwiej. Zaraz
wracam.
Wrócił z pustymi rękoma.
-Gdzie to masz?
-Nie powiem ci. Nawet ci nie pokażę. Odwróć się, mam pewien pomysł – powiedział, siadając na
łóżku. - Usiądź za mną i obejmij mnie w pasie. Możesz oprzeć się głową o moje plecy i ścisnąć
mnie z całych sił.
Zrobiła, o co poprosił: zajęła miejsce za Dawidem, oparła się twarzą o jego plecy i objęła go w
pasie, jak najmocniej potrafiła.
-Wezmę twoją rękę – powiedział zduszonym głosem.
Zmusiła się do poluzowania uścisku i podała mu dłoń. Dawid potarł ją delikatnie, kiedy ścisnęła
go mocniej.
-Gotowa?
-Zrób to z zaskoczenia – szepnęła ze strachem.
Pocierał jej dłoń jeszczę przez chwilę, a potem Laurel pisnęła, bo poczuła na palcu ukłucie.
-Już po wszystkim – powiedział spokojnie Dawid.
-Odłożyłeś to? - zapytała, nie podnosząc głowy.
-Tak – odparł dziwnie matowym głosem. - Laurel, musisz to zobaczyć.
Ciekawość zwyciężyła nad strachem i Laurel wyjrzała zza Dawida.
-Co?
Dawid delikatnie nacisnął opuszek jej środkowego palca. Na skórze pojawiła się kropla
przejrzystej cieczy.
-Co to jest? - zapytała.
-Mnie bardziej interesuje, czym to nie jest – powiedział. - Nie jest czerwone.
Laurel patrzyła w milczeniu.
-Eee... mogę? - Dawid wskazał ręką na pudełko ze szklanymi płytkami.
-Jasne – odparła, odrętwiała.
Wyjął cienkie szkiełko i oparł na nim jej palec.
-Mogę kilka kropli?
Tylko skinęła głową.
Po naniesieniu cieczy na trzy płytki owinął palec Laurel chusteczką. Usiadł obok niej tak, że jego
udo stykało się z jej nogą.
-Laurel, kiedy się skaleczysz, zawsze leci ci coś takiego?
-Nie pamiętam, kiedy się ostatnio skaleczyłam.
-Ale chyba kiedyś zdarłaś sobie kolano?
-Pewnie takm, ale... - zwiesiła głos, bo zdała sobie sprawę z tego, że nic takiego nie pamięta. -
Nie wiem – szepnęła. Nie pamiętam.
Dawid przygładził ręką włosy.
-Laurel, czy kiedykolwiek... leciała ci krew?
Nienawidziła tego, co insynuował, ale nie mogła zaprzeczyć faktom.
-Nie wiem. Prawdę powiedziawszy, nie pamiętam, żebym kiedykolwiek krwawiła.
Przysunął krzesło do mikroskopu, zamocował płytkę i przez dłuższą chwilę przyglądał jej się
przez okular. Potem włożył następną i znowu patrzył. W końcu wyjął z innego pudełka szkiełka z
czerwonymi plamkami i zaczął je oglądać po kolei.
Przez cały ten czas Laurel siedziała nieruchomo.
-Laurel – powiedział odwracając się – a jeśli ty w ogóle nie masz krwi? Jeśli w twoich żyłach pły
nie ta przejrzysta ciecz?
-Przecież to niemożliwe. - Pokręciła głową. - Każdy ma krew.
-Każdy ma też zwierzęce komórki nabłonka, Laurel, a ty nie – odparł. - Powiedziałaś, że twoi
rodzice nie wierzą lekarzom – czy kiedykolwiek jakiś cię badał?
-Kiedy byłam mała. Tata mi wczoraj o tym opowiadał. O Jezu... - Otworzyła szeroko oczy i
opowiedziała Dawidowi historię, którą usłyszała. - On wiedział, musiał wiedzieć.
-Dlaczego więc nie powiedział twoim rodzicom?
-Nie mam pojęcia.
Dawid siedział w milczeniu i marszczył czoło. Kiedy się w końcu odezwał, w jego głosie było
słychać wahanie.
-Mogę coś jeszcze sprawdzić?
-O ile nie chcesz mnie rozcinać, żeby zajrzeć co mam w środku.
Zaśmiał się.
Laurel się nie śmiała.
-Mogę zbarać twój puls?
Poczuła ulgę. Ogarnęła ją fala wesołości. Zaczęła się śmiać tak, że nie była w stanie przestać.
Przyglądał się jej w milczeniu, dopóki nie pokonała histerio.
-Przepraszam – powiedziała, kiedy już odzyskała panowanie nad sobą. Oddychałą ciężko,
próbując powstrzymać chichot. - To... to zdecydowanie lepsze niż rozpłatanie mi brzucha.
Uśmiechnął się lekko.
-Daj mi dłoń – poprosił.
Kiedy wyciągnęła rękę, położył dwa palce na jej nadgarstku.
-Masz taką chłodną skórę – powiedział. - Dziwne, że tego wcześniej nie zauważyłem.
Zamilkł skupiony. Po chwili wstał z krzesła i usiadł przy niej na łóżku.
-Sprawdzę jeszcze na szyi.
Przytrzymał jej kark jedną ręką i przycisnął palce z boku szyi. Czuła na policzku jego oddech i
chociaż specjalnie patrzył gdzie indziej, nie mogła oderwać od niego wzroku. Zauważyła to, czego
wcześniej nie dostrzegła: delikatne piegi na linii włosów, bliznę ukrytą pod brwią, podwinięte rzęsy.
Poczuła, że naciska mocniej. Kiedy westchnęła, poluzował nacisk.
-Bolało?
Pokręciła przecząco głową i starała się nie zwracać uwagi na to, że Dawid jest tak blisko.
Po kilku chwilach zabrał rękę. Nie podobało jej się jego spojrzenie, czoło zmarszczone z
niepokoju.
-Co? - zapytała.
Dawid pokręcił tylko głową.
-Muszę się upewnić, nie chcę cię przestraszyć. Czy mogę... czy mogę posłuchać bicia serca?
-Znaczy: stetoskopem?
-Nie mam stetoskopu, ale... - zawahał się. - Jeśli przyłożę ucho do twojego serca, powinienem
usłyszeć wyraźne bicie.
-Okej – odpowiedziała cicho i wyprstowała się.
Chwycił ją rękoma w talii i powoli opuścił głowę. Starała się oddychać spokojnie, ale była
pewna, że jej serce bije jak oszalałe. Dotykał ciepłym policzkiem jej skóry przy dekolcie,
nasłuchując w skupieniu.
Minęła dłuższa chwila, zanim się podniósł.
-No i...?
-Ciii... - powiedział i przyłożył drugie ucho po przeciwnej stronie jej klatki piersiowej. Tym
razem szybko się podniósł.
-Nic nie ma – powiedział cicho. - Ani na nadgarstku, ani na szyi. W klatce piersiowej też nic nie
słychać.
-Co to znaczy, Dawid?
-Nie masz pulsu, Laurel. I chyba nie masz też serca.
http://chomikuj.pl/aga-90

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin