Lindsay Jeff - Dexter 02 - Dekalog dobrego Dextera.pdf - Lindsay Jeff - januszernest

JEFF LINDSAY

DEKALOG DOBREGO DEXTERA

Przekład

RADOSŁAW JANUSZEWSKI

AMBER

Redakcja stylistyczna

Mirella Remuszko

Redakcja techniczna

Andrzej Witkowski

Korekta

Jolanta Kucharska

Katarzyna Pietruszka

Ilustracja na okładce

Michael J. Windsor.

Opracowanie graficzne okładki

Studio Graficzne Wydawnictwa Amber

Skład

Wydawnictwo Amber

Druk

Drukarnia Naukowo - Techniczna

Oddział Polskiej Agencji Prasowej SA, Warszawa, ul. Mińska 65

Tytuł oryginału

Dearly Deyoted Dexter

Ali rights reserved.

For the Polish edition

ISBN 83 - 241 - 2675 - 9 978 - 83 - 241 - 2675 - 0

Warszawa 2006. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

00 - 060 Warszawa,

ul. Królewska 27

tel. 62040 13,6208162

www.wydawnictwoamber.pl

Tommiemu i Gusowi, którzy z pewnością dosyć się już naczekali

To znowu ten tłusty księżyc, rzucony nisko w tropikalną noc, wykrzykuje na

ciemnym niebie, szepcze do drżących uszu. I ten kochany, stary głos w ciemnościach,

głos Mrocznego Pasażera, moszczącego się wygodnie na tylnym siedzeniu dodge'a K

domniemanej duszy Dextera.

Ten drań księżyc, ten pyskaty, chytrze zerkający Lucyfer, który wrzeszczy w

poprzek pustego nieba, w mroczne serca potworów nocy, na dole, wzywając je na

wesołe place zabaw.

Woła właśnie do tego potwora, tu, za oleandrem, prążkowanego jak tygrys w

świetle księżyca przesączającym się przez liście, który pobudzony czeka na właściwą

chwilę, żeby wyskoczyć z cienia. To Dexter w mroku. Nasłuchuje straszliwych

podszeptów spływających bez tchu do mojej cienistej kryjówki.

Moje kochane, mroczne drugie ja namawia mnie, żebym skoczył - już - zatopił

oblane światłem księżyca kły w och jakże bezbronne mięso po tamtej stronie

żywopłotu. Ale czas nie jest odpowiedni, czekam więc, patrząc ostrożnie, jak moja

niczego niepodejrzewająca ofiara przepełza obok, z szeroko otwartymi oczami, bo

wie, że coś ją obserwuje, ale nie wie, że tu, w żywopłocie, jestem ja, zaledwie o trzy

stalowe kroki. Mógłbym wysunąć się z taką łatwością, jak ostrze noża, którym

jestem, i odprawić moją cudowną magię - ale czekam, przeczuwany, chociaż

niewidoczny.

Jedna długa, skradająca się chwila przechodzi na paluszkach w drugą, a ja

nadal czekam na właściwy moment; skok, wyciągnięta ręka, chłodna wesołość, kiedy

widzę przerażenie rozchodzące się po twarzy mojej ofiary...

Ale nie. Coś tu nie gra.

I teraz nadchodzi kolej na Dextera, żeby poczuł mdłe ukłucia oczu na plecach,

trzepot strachu, kiedy coraz bardziej się upewniam, że coś poluje na mnie. Jakiś inny

nocny prześladowca czuje to ostre, wewnętrzne ślinienie, kiedy obserwuje mnie

skądś, z bliska - a mnie się ta myśl nie podoba.

I jak małe uderzenie pioruna wesoła dłoń oślepiająco szybko opada na mnie

znikąd, a przed moimi oczami migają lśniące zęby dziewięcioletniego chłopca z

sąsiedztwa.

- Mam cię! Raz, dwa, trzy, Dexter!

I z dziką szybkością wczesnej młodości chichocze szaleńczo i krzyczy na

mnie, a ja stoję upokorzony w krzakach. Skończyło się. Sześcioletni Cody patrzy na

mnie rozczarowany, jakby Dexter Nocny Bóg zawiódł swojego arcykapłana. Astor,

dziewięcioletnia siostra Cody'ego, przyłącza się do pohukiwania dzieciaków, zanim

ponownie smyrgną w ciemność, do nowych, bardziej zmyślnych kryjówek,

zostawiając mnie bardzo samotnego z moim wstydem.

Dexter nie kopnął puszki. A teraz Dexter jest Tym. Znowu.

Dziwicie się, jak to możliwe, żeby nocne łowy Dextera sprowadzały się do

czegoś takiego? Wcześniej zawsze były jakieś przerażające, wynaturzone drapieżniki

czekające, aż zwróci na nie uwagę równie przerażający, wynaturzony Dexter - a oto

jestem ja, tropiący pustą puszkę po ravioli Chef Boyardee, których winą jest mdły

sos. Oto ja, trwoniący cenny czas na przegrywanie w grze, w którą nie grałem, odkąd

skończyłem dziesięć lat. Nawet gorzej, jestem Tym.

- Raz. Dwa. Trzy - odliczam, zawsze porządny i uczciwy zawodnik.

Jak to możliwe? Jak możliwe, że Dexter Demon, czując ciężar takiego

księżyca, nie grzebie we wnętrznościach, wyrzynając życie z kogoś, kto pilnie

potrzebował klingi ostrego osądu Dextera? Jak to możliwe, żeby podczas takiej nocy

Zimny Mściciel odmówił wypuszczenia Mrocznego Pasażera na przechadzkę?

- Cztery. Pięć. Sześć.

Harry, mój mądry ojczym, uczył mnie starannego równoważenia Potrzeby i

Noża. Przygarnął chłopca, w którym dostrzegł niepohamowaną żądzę zabijania - nie

do przeobrażenia - i ukształtował z niego człowieka, który zabija tylko zabójców;

Dexter, ukrywający się za ludzką z pozoru twarzą, tropiący naprawdę ohydnych

seryjnych zabójców mordujących bez zasad. Byłbym jednym z nich, gdyby nie Plan

Harry'ego. „Jest mnóstwo ludzi, którzy na to zasługują, Dexterze” - powiedział mój

ojczym gliniarz.

- Siedem. Osiem. Dziewięć.

Nauczył mnie, jak odnajdywać tych szczególnych towarzyszy zabaw, jak

upewniać się, że zasłużyli na odwiedziny moje i mojego Mrocznego Pasażera. Nawet

więcej, nauczył mnie, tak jak tylko gliniarze potrafią, jak uniknąć za to kary. Pomógł

mi zbudować wiarygodną maskę i wbił mi do głowy, że muszę do niej pasować i

zawsze, nieustannie być normalny we wszystkim.

I tak nauczyłem się, jak się ładnie ubierać, uśmiechać i myć zęby. Stałem się

doskonałą podróbką człowieka, mówiącą te głupie i bezsensowne rzeczy, które ludzie

mówią do siebie co dnia. Nikt nie podejrzewał, co czai się za moją perfekcyjną

Lindsay Jeff - Dexter 02 - Dekalog dobrego Dextera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: