05 Szukając siebie.pdf

CARROLL JENNY

SZUKAJĄC SIEBIE

Nazywam się Jessica Mastriani.

Może o mnie słyszeliście. Ale nie obrażę się, jeżeli nie. Zresztą chyba nawet tak bym wolała.

A mogliście o mnie słyszeć, bo to mnie prasa nazwała „dziewczyną od pioruna”. Kiedy kilka

lat temu uderzył we mnie piorun, zyskałam zdolności parapsychiczne, dzięki którym potrafiłam odnaj-

dywać zaginionych ludzi we śnie.

Było wtedy o tym dość głośno. Przynajmniej w Indianie, skąd pochodzę. Nakręcili nawet se-

rial telewizyjny na podstawie historii mojego życia. Nie był na nim oparty zbyt dokładnie. To znaczy,

mnóstwo rzeczy zmyślili. Na przykład, że pojechałam do Quantico szkolić się na agentkę FBI. Wcale

tak nie był o. Aha, i w serialu uśmiercili też mojego tatę. W rzeczywistości żyje i ma się świetnie.

Ale nie miałam do nich pretensji (chociaż tata nie był specjalnie zachwycony), bo za serial mi

zapłacili. Za prawo do wykorzystania mojego nazwiska, mojej historii i inne takie. Na koniec zrobiło

się z tego sporo pieniędzy, mimo że serial pokazują tylko w kablówce i to nawet nie w którejś z głów-

nych stacji.

Rodzice realizują czeki, które dostaję co miesiąc, i inwestują je w moim imieniu. Nie musia-

łam jeszcze naruszyć tego kapitału. Wydaję tylko od czasu do czasu trochę odsetek, kiedy nie starcza

mi kasy najedzenie albo czynsz czy coś takiego. Co wcale ostatnio tak często się nie zdarza, bo mam

pracę na lato, i tak dalej. Może nie najlepszą pracę pod słońcem. Ale przynajmniej nie pracuję dla FBI,

jak w tym serialu o moim życiu.

Pracowałam dla nich przez jakiś czas. Mają tam specjalny wydział, którego szefem jest taki je-

den facet, Cyrus Krantz. Pracowałam tam przez prawie rok.

Widzicie, to wcale nie miało tak wyglądać. To znaczy, moje życie. Zaczęło się od tego ude-

rzenia pioruna. Przecież zupełnie tego nie planowałam. Bo nikt - a przynajmniej nikt przy zdrowych

zmysłach - nie chciałby zostać trafiony przez piorun i zyskać zdolności parapsychiczne, bo - możecie

mi wierzyć w tej sprawie - to jest totalna beznadzieja. To znaczy, ludzie, którym pomogłam, pewnie to

doceniają. Ale ja sama nie miałam z tego żadnej większej frajdy, przysięgam.

A potem zaczęła się wojna. Tak jak piorun uderzyła znienacka. I jak piorun zmieniła wszyst-

ko. Nie tylko dlatego, że nagle ludzie przy naszej ulicy wywieszali przed domami amerykańskie flagi i

że dwadzieścia cztery godziny na dobę, jak przymurowani, wgapialiśmy się w CNN. Dla mnie zmieni-

ło się o wiele więcej. Ja przecież nawet jeszcze wtedy nie skończyłam liceum, a Wuj Sam i tak zwrócił

się do mnie: „Jesteś nam potrzebna”.

Problem w tym, że oni mnie naprawdę potrzebowali. Umierali niewinni ludzie. Co ja miałam

zrobić, odmówić?

Chociaż, prawdę mówiąc, z początku próbowałam odmawiać. Aż wreszcie mój brat, Douglas -

ten, który według mnie powinien najbardziej protestować przeciwko moim związkom z FBI - powie-

dział:

- Jess, co ty wyrabiasz? Musisz się zgodzić.

No to się zgodziłam.

Najpierw powiedzieli mi, że mogę pracować z domu. Co mi odpowiadało, bo naprawdę mu-

siałam skończyć czwarte klasę, i tak dalej.

Ale byli też ludzie, których należało odszukać, i to szybko. Jak niby miałam to zrobić? Prze-

cież był a wojna.

Wiem, że dla większości ludzi ta wojna toczyła się gdzieś tam, daleko. Założę się, że przecięt-

ny Amerykanin nawet o niej nie myślał poza tymi chwilami, no wiecie, kiedy włączał wieczorne wia-

domości i widział, jak terroryści wysadzają ludzi w powietrze i tak dalej. Tylu a tylu żołnierzy piecho-

ty morskiej Stanów Zjednoczonych zginęło w dniu dzisiejszym - mówili w wiadomościach. A następ-

nego dnia ludzie słyszeli: Znaleźliśmy tylu a tylu terrory stów ukrywających się w jaskiniach w górach

Afganistanu.

No cóż, z mojego punktu widzenia wyglądało to inaczej. Ja nie oglądałam wojny w telewizyj-

nych wiadomościach. Zamiast tego widziałam ją na żywo. Boja tam byłam. A byłam tam, bo to ja im

mówiłam, w których jaskiniach mają szukać ludzi, których bezzwłocznie musieli pojmać.

Najpierw próbowałam to robić z domu, a potem z Waszyngtonu.

Ale bardzo często, kiedy mówiłam im, gdzie mają szukać, oni szukali, a potem wracali i mó-

wili:

- Tam nikogo nie było.

Aleja wiedziałam, że nie mają racji. Boja się nigdy nie myliłam. Czy raczej, powinnam może

powiedzieć, moje zdolności nigdy mnie nie zawiodły.

Więc wreszcie powiedziałam:

- Posłuchajcie, wyślijcie mnie tam, a ja wam pokażę, gdzie szukać.

O niektórych znalezionych przeze mnie ludziach słyszeliście w telewizji. Inni, których znajdo-

wałam, byli objęci tajemnicą wojskową. Do niektórych przeze mnie znalezionych nie mogliśmy się

dostać ze względu na miejsca, gdzie się ukrywali, głęboko w górach. Niektórych chcieli mieć na oku i

obserwować, jak sytuacja się rozwinie. A innych, znajdowanych przeze mnie, spotykała śmierć.

Ale ich znajdowałam. Wszystkich znajdowałam.

I wtedy zaczęły się koszmary. Przestałam w ogóle sypiać. To znaczyło, że nikogo więcej nie

mogłam odnaleźć. Bo nie mogłam śnić.

Zespól stresu pourazowego. Czyli TPSD. W każdym razie tak to nazywają. Próbowali wszyst-

kiego, co im przychodziło do głowy, żeby mi pomóc. Leki. Psychoterapia. Weekend przy wielkim,

pięknym basenie w Dubaju. Nic z tego.

No więc, koniec końców, odesłali mnie do domu, myśląc, że może mi się polepszy, kiedy

znajdę się w swoim normalnym otoczeniu.

Ale problem polegał na tym, że kiedy wróciłam do domu, wcale nie znalazłam się w normal-

nym otoczeniu. Wszystko wyglądało inaczej.

Pewnie jestem niesprawiedliwa. Pewnie tak naprawdę to ja się zmieniłam, a nie inni. No bo

człowiek ogląda takie rzeczy: dzieciaki wrzeszczą do ciebie, żeby nie zabierać im ojca, różne rzeczy

wylatują w powietrze... ludzie wylatują w powietrze... A ty masz raptem siedemnaście lat, czy coś

koło tego - hej, a nawet gdyby mieć ze czterdzieści - trochę trudno w rok potem ot tak, jakby nigdy

nic, wrócić do domu. I co? Chodzić do centrum handlowego? Robić sobie pedicure? Oglądać Sponge

Bob Kancias toporty?

Dajcie spokój.

Ale nie mogłam też wrócić do tego, czym się zajmowałam wcześniej. To znaczy do pracy dla

FBI. Sama siebie nie umiałam już odnaleźć, a co dopiero kogoś innego. Bo już nie byłam „dziewczyną

od pioruna”.

Odkrywałam powoli, że stałam się kimś, kim nie byłam od bardzo długiego czasu.

Normalną osobą.

A w każdym razie o tyle normalną, o ile taka dziewczyna jak ja może być normalna. No bo w

końcu z własnego wyboru noszę włosy niemal tak krótkie jak niektórzy z tych komandosów, z który-

mi współpracowałam.

I przyznam, że mam niejakie upodobanie do krążowników szos. Tych dwuśladowych. Nie ta-

kich z napędem na cztery koła.

I przyznam też, że nigdy nie uważałam, że fajny dzień to taki, kiedy się dzwoni do przyjació-

łek albo gada z nimi przez sieć, a potem umawia do kina na romantyczną komedię. Bo po pierwsze, ja

mam tylko jedną, no może dwie przyjaciółki. A po drugie, lubię takie filmy, w których coś wybucha.

A przynajmniej kiedyś lubiłam. Dopóki różne rzeczy nie zaczęły dość regularnie wybuchać

wokół mnie. Teraz podobają mi się filmy o komiksowych istotach z kosmosu, które mieszkają na Ha-

wajach z małymi dziewczynkami, albo o rybkach, które się gubią. Tego typu rzeczy.

Ale pomijając tych parę drobnych szczegółów, jestem jak najbardziej normalna. Trochę to po-

trwało, ale mi się udało. Poważnie. Prowadzę życie, które z każdego punktu widzenia można by okre-

ślić jako normalne. Mieszkam w normalnym mieszkaniu i mam normalną współlokatorkę. No cóż, do-

bra, Ruth, moja najlepsza przyjaciółka od niepamiętnych czasów, nie jest tak zupełnie normalna. Ale

dla mnie wystarczy. Robimy razem normalne rzeczy, na przykład chodzimy po zakupy albo zamawia-

my do domu chińszczyznę i oglądamy w telewizji te durne seriale, za którymi ona tak przepada.

I niech będzie, Ruth przez cały czas stara się mnie gdzieś wyciągać, na przykład na koncerty

na świeżym powietrzu i inne takie. A ja już bym raczej wolała siedzieć w domu i ćwiczyć grę na fle-

cie. Więc może nie jestem jednak tak do końca normalna.

Ale hej, ona mi załatwiła pracę na lato. I to całkiem normalną letnią pracę, taką, za którą czło-

wiekowi płacą marne grosze. Czy nie dokładnie czegoś takiego oczekuje normalna

dziewiętnastolatka? Marnie płatnej pracy na lato?

No więc jest normalnie. Na szczęście przy moich wypłatach z FBI (Tak, byłam na ich liście

płac. Nie jako agentka, czy coś. Ale płacić mi musieli. No co wy? Miałam niby harować dla nich za

darmo?) i odsetkach od zainwestowanej kasy za serial telewizyjny, i przy tym, co mama i tata podsyła-

ją mi z domu, radzę sobie nieźle.

Poza tym, rozumiecie, przecież to nie tak, że jestem tu sama. Ruth i ja zrzucamy się na

wszystkie wydatki: zakupy spożywcze, czynsz (dość wysoki, chociaż mamy mieszkanie z jedną tylko

sypialną. No, ale tak to już bywa w nowojorskiej Hell's Kitchen, czyli, jakby ktoś z was nie wiedział,

najdroższej dzielnicy mieszkaniowej na świecie)... Wszystko dzielimy po połowie.

W każdym razie, ta praca... No, w sumie jest fajna. Pomaga się dzieciakom - i zresztą to nieco

zabawne, bo przecież dokładnie coś takiego robiłam, kiedy zaczęła się ta cała historia z piorunem i

resztą (zanim zaczęłam, zamiast ratować dzieciom życie, komplikowałam je, aresztując ich ojców).

Ruth załatwiła sobie pracę w takiej jednej organizacji pozarządowej. Dowiedziała się o niej z tablicy

ogłoszeń na swojej uczelni (kiedy już ją przyjęli na wszystkie uczelnie, gdzie składała podania, zdecy-

dowała się na Columbię).

Mnóstwo osób - na przykład rodzice Ruth i jej brat bliźniak, Skip, który studiuje na Uniwersy-

tecie stanu Indiana, a teraz przyjechał do Nowego Jorku na lato i ma praktykę w jakiejś firmie na Wall

Street - uważają, że Ruth mogła znaleźć sobie lepiej płatną wakacyjną pracę, skoro już studiuje na Co-

lumbii, która jest przecież uczelnią należącą do Ligi Bluszczowej i tak dalej.

Ale Ruth mówi zawsze: „Mnie zależy na tym, żeby zmieniać świat” - no i bardzo fajnie, bo jej

rzeczywiście na tym zależy. A robi to w ten sposób, że organizuje grupy muzyków i aktorów, którzy

odwiedzają różne miejskie dzienne świetlice i półkolonie, gdzie pomagają dzieciakom wystawiać ja-

kieś sztuki czy musicale, bo miasto nie ma wystarczających środków, żeby zatrudniać prawdziwych,

dyplomowanych nauczycieli.

Najpierw uznałam, że to jakaś głupota - to znaczy, ta wakacyjna praca Ruth. W jaki sposób,

wystawiając sztukę w dziennej świetlicy osiedlowej, pomóc dzieciakowi, którego matka to, na przy-

kład, ćpunka?

Ale potem, któregoś dnia, Ruth zapomniała zabrać z domu portfel i poprosiła, żebym go jej

podrzuciła. Więc to zrobiłam, chociaż oderwała mnie od ćwiczeń na flecie.

Ale okazało się, że było warto. Bo z miejsca zobaczyłam, że nie miałam racji. Wystawienie ja-

kiejś sztuki w dziennej świetlicy może ogromnie pomóc dzieciakowi, i to nawet takiemu, który ma

mnóstwo problemów w domu (nie takich jak zamknięcie tatusia w amerykańskim wojskowym więzie-

niu, ale na przykład takich, że babcia jest zaćpana, czy coś). To strasznie fajna sprawa patrzeć, jak taki

dzieciak, który nigdy przedtem nie widział na oczy żadnej sztuki, nagle zaczyna w takiej sztuce grać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: