Woodiwiss Kathleen E. - Na zawsze w twoich ramionach.pdf - Woodwiss Kathleen - truskaweczunia

Na zawsze w

twoich ramionach

Hrabianka Zinowia urodziła się i wychowywała w Anglii. Z woli

ojca, po jego śmierci, musiała udać się do Rosji, pod opiekę

tamtejszej rodziny, napadnięta w drodze przez gromadę zbirów,

uchodzi z życiem dzięki odważnemu Brytyjczykowi, pułkownikowi

Rycroftowi. Tyron Rycroft jest zafascynowany uroda, Zinowii.

Chcąc ja, zdobyć, wkracza na grząski teren dworskich intryg,

zdrady, nienawiści. Jest prawie pewien, że Zinowia odwzajemnia

jego uczucia. Ale dworscy intryganci nie zamierzają, dopuścić do

ślubu cudzoziemca z wysoko urodzona, pięknością, i nie

zawahają, się nawet przed zbrodnią...

ROSJA, NA WSCHÓD OD MOSKWY

8 sierpnia 1620 roku

Zachodzące słońce przeświecało przez mgiełkę wiszącą nad

wierzchołkami drzew, zabarwiając drobiny kurzu na wszystkie

odcienie czerwieni. Wydawało się, że powietrze płonie. Purpurowy

zachód zwiastował kolejny upalny dzień, bez kropli deszczu, który

przyniósłby ulgę wyschniętej i spękanej ziemi. Wielki upał i

przedłużająca się susza wypaliły równiny i stepy, pozostawiając na

odkrytych terenach tylko zżółkła trawę, lecz tu, wśród wielkich

lasów, obrzeżonych od północy i wschodu Wołgą, od południa zaś

Oką, roślinność wydawała się nietknięta długotrwałym brakiem

deszczu. Mimo to posuwająca się leśną drogą karoca wzbijała

wielkie tumany kurzu, a jej pasażerowie i eskortujący ich żołnierze

byli ledwo żywi ze zmęczenia.

W ciągu swego życia hrabianka Zinowia Zenkowna po wielekroć

widziała zmieniające się oblicza ojczystej ziemi w rytm pór roku.

Długie, niezwykle ostre zimy były trudnym okresem nawet dla

najodporniejszych. Wiosną topniejący lód i śnieg tworzyły

niebezpieczne bagniska, które w przeszłości okazały się

wystarczającą przeszkodą nawet dla tatarskich hord i innych

najeźdźczych armii. Lato przypominało kapryśną dziewczynę.

Ciepłe wiatry i kojący plusk deszczu stanowiły prawdziwy balsam

dla duszy, natomiast wielkie upały i susze były wyzwaniem dla

wszystkich, którzy ryzykowali zdrowie i życie, wybierając się w

podróż w bezlitosnych promieniach palącego słońca.

Hrabianka Zinowia nigdy nie ważyłaby się na ten krok, gdyby nie

szczególne okoliczności. Jego cesarska wysokość, car Michaił

Romanow, zażądał, aby zjawiła się w Moskwie przed upływem

tygodnia, i wysłał jako eskortę tuzin konnych żołnierzy pod

dowództwem kapitana Mikołaja Niekrasowa. Gdyby nie to, Zinowia

pozostałaby w Niżnym Nowogrodzie, opłakując niedawną śmierć

ojca. Niestety, zwykła hrabianka nie mogła się zastanawiać, co

robić, kiedy rozkaz wydał car Wszechrosji. Jako lojalna poddanka

mogła tylko słuchać. Podróż do Moskwy nie była zresztą jedynym

minusem całej sytuacji - oświadczenie jego cesarskiej mości, iż

Zinowia ma zostać powierzona opiece jego kuzynki, wtrąciło

osieroconą dziewczynę na dno rozpaczy.

Zinowia była jedynym dzieckiem nieżyjącego hrabiego

Aleksandra Zenkowa i teraz, ku swemu wielkiemu niezadowoleniu,

znalazła się w centrum uwagi władcy Rosji. W swoim liście car nie

wyjaśnił, dlaczego uznał za stosowne przyznać jej opiekunkę,

zaszczyt ten wydawał się jednak zrozumiały, jeśli wzięło się pod

uwagę szczególne zasługi jej ojca jako carskiego posła i liczne

honory, którymi Aleksander Zenków został obsypany. Zinowia

rozumiała to wszystko, niemniej trudno jej było myśleć o sobie

jako o bezradnej sierocie. Osiągnęła już wiek, w którym większość

młodych kobiet była mężatkami i matkami, i teraz, po śmierci

obojga rodziców, zaczęła powoli przejmować obowiązki pani

ogromnych włości. Po cóż jej opiekunka, na miłość boską?

Nie jestem ani młódką, ani żebraczką, a jednak tak właśnie mnie

traktują, myślała buntowniczo. Rozum podsuwał jej inny, bardziej

prawdopodobny powód decyzji cara Michaiła. Serce podeszło jej

do gardła. Niewykluczone, że car przypomniał sobie, iż Zinowia

nadal jest panną, i postanowił zająć się tą sprawą. Mimo

wymogów tradycji i dworskiego protokołu Aleksander Zenków nie

chciał zmuszać córki do zawarcia małżeństwa, mając nadzieję, że

pewnego dnia dziewczyna pokocha kogoś miłością równie wielką

jak ta, która połączyła jego samego i matkę Zinowii, Eleanorę.

Wiele osób uważało, że Aleksander ociąga się z wydaniem córki

za mąż, lecz on ani na chwilę nie przestał myśleć o jej przyszłości.

Zapisał na nią wszystkie swoje posiadłości oraz kosztowności i

uzyskał gwarancję od cara, iż w razie jego śmierci Zinowia nie

zostanie pozbawiona odziedziczonego majątku.

Znacznie wcześniej Aleksander przeciwstawił się tradycji,

kształcąc Zinowię u najlepszych nauczycieli w Rosji i za granicą.

Ci, którzy kiedyś litowali się nad hrabią, szczerze lub nieszczerze

współczując mu z powodu braku dziedzica, byli ogromnie

zaskoczeni jego niezłomną determinacją, aby wynieść córkę do

statusu przysługującego jedynie synom. Po śmierci żony pięć lat

temu Aleksander korzystał z pomocy Zinowii w świecie dyplomacji

i zagranicznych dygnitarzy, /. ogromnym zaufaniem składając na

jej barki odpowiedzialność za wiele ważnych spraw, co wymagało

od dziewczyny towarzyszenia ojcu podczas długich podróży po

całej Europie. Matka Zinowii była Angielką, więc młoda kobieta

mówiła po angielsku równie dobrze jak po rosyjsku; znała także

francuski, dzięki czemu bez trudu prowadziła oficjalną

korespondencję w tych trzech językach. Hrabia Aleksander był

przekonany, że żaden syn nie sprostałby jego wymaganiom lepiej

niż Zinowia.

Teraz zaś Zinowia podążała do Moskwy, wezwana mało dla niej

zrozumiałym rozkazem cara, zupełnie jakby była przedmiotem

należącym do władcy Rosji. Rola ta zdecydowanie jej nie

odpowiadała.

Znużona i spocona, oparła rękę na podłokietniku i drżącą dłonią

otarła czoło wilgotną chusteczką, usiłując powstrzymać kolejny

atak mdłości, którego przyczyną była niewątpliwie podróż w tym

Woodiwiss Kathleen E. - Na zawsze w twoich ramionach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: