Januszewska Krystyna - Przytulać kamienie.pdf - NOWE zachomikowane - malgosia19712

Krystyna Januszewska

PRZYTULAĆ KAMIENIE

Zysk i S-ka Wydawnictwo

Projekt okładki Magdalena Broniszewska

Redaktor Jan Grzegorczyk

Wydanie I

ISBN 83-7298-215-5

Zysk i S-ka Wydawnictwo

ul. Wielka 10,61-774 Poznań

tel. (0-61) 853 27 51, 853 27 67, fax 852 63 26

Dział handlowy, tel./fax (0-61) 855 06 90

sklep@zysk.com.pl

www.zysk.com.pl

•-

Pokój szpitalny, gdzie czystość objawiała się bielą ścian, pościeli, zasłonek,

podkreślona bielą śniegu widocznego przez okno, stał jeszcze pusty. Czyste i

zimne wnętrze, bez duszy, choć z duszami mające tak wiele wspólnego, bo niejedna

z nich przeniknęła te ściany, ulatując w inny wymiar. Wnętrze, które daje i

odbiera nadzieję. Gładkie, wylizane ściany, pozbawione szczelin i zadrapań, bez

jednej, najmniejszej skazy, wprawiały w rozpacz oczy poszukujące jakiejś

odmiany, punktu zaczepienia, na który można by spojrzeć w momencie tęsknoty za

nieznanym.

Już szykują lokatora, czeka pod drzwiami w pokrowcu z pościeli. Kim będzie,

jakie wniesie ze sobą tajemnice? Już ściany pokoju drżą lekko z wrażenia na myśl

o ciepłych 36,6°C, o cudzych myślach szepczących jak duszki po kątach,

dręczących jak zgryźliwe strzygi. Czy przyzwyczają się do siebie: on, zimny i

biały, ono, słabe i wymyte. Jak im będzie ze sobą. Ten pokój jest taki

przerażająco biały. Gdyby nie ciemne kontury przedmiotów, niczego nie dałoby się

w nim odróżnić.

Wielka, rozbudowana pustka, w której trudno doszukać się oznak życia, jeśli nie

liczyć tego, czego gołym okiem zobaczyć się nie da. Jak ten chudy pająk

ukrywający się w prawym rogu pokoju, za stolikiem. W szparce nad podłogą drzemie

głodny i nerwowy, że tak ciężko mu żyć na tym świecie. Czeka, by znów poruszyło

się powietrze i przyniosło w swym oddechu trochę włochatego jedzonka na sześciu

nóżkach, teraz skrytego w niedostępnym materacu, w źle wypranym kocu zamkniętym

w białej poszewce, jedzonka wnoszonego na butach. Jego wychudzone ciało tęskni

za wyżerką, a długie patyki odnóży sterczą na tle jasnej ściany. Ukrywa się tu

od jesieni i nie pozwoli wykurzyć

byle komu. Przetrzyma aldehydowe opary i chromiankowe kąpiele, zniesie z honorem

zimowe wietrzenia. Z kąta, w którym mieszka, jest piękny widok na czystą podłogę

z wydeptaną ścieżką od łóżka do drzwi, a zarysowania od metalowych nóżek stojaka

wskazują kierunek, z którego może nadejść pierwszy posiłek. Gruba bura nitka po

szmacie z ostatniego mycia podłogi została już przez niego dokładnie oblizana i

wyssana z odżywczych soków, a mały pęczek kurzu, który nie zauważony przyczepił

się do zadry przy nodze od krzesła, jest obrany do czysta jak kość wrzucona w

mrowisko. On, Pan pająk, epikurejczyk z przekonania, skazany na zmianę filozofii

przez przypadek, który miast pokierować odnóża w stronę puszystej zasłony na

ciepłym poddaszu, przeznaczył mu los pustelnika, nie pozostawiając swobody

wyboru. Mimo nędzy ciała nie poddał się przemocy i dyktatowi otoczenia,

pozostawiając sobie spory margines niezależności w postaci ocalałej w szufladzie

stolika sporej grudki wyschniętego sera, do której schodziły się jak ćmy do

ognia przeróżne stworzenia i co jakiś czas ratowały pająka od śmierci głodowej.

Lecz prawdziwy ratunek mógł przyjść tylko z zewnątrz, i przyszedł w samą porę.

Zgrzyt otwieranych drzwi przerwał monotonię wydarzeń, rysując podłogę wystającym

z framugi ostrzem gwoździa tak, że drążona w podłodze bruzda przybrała kształt

półokręgu. Gwar wielu głosów wdarł się w ciszę niezrozumiałym bełkotem. Słychać

było grubą wiolonczelę, niskie basy, skrzypce. Bogactwo tonów i melodii od

podnieconych wysokich do niskich spokojnych, leniwych. Za dźwiękiem pojawił się

ruch. Zaburzył biel wnętrza, wprowadzając do niego kilka niepokojąco kolorowych

elementów. Rozsypały się w promieniach wpadającego do pokoju słońca, jaśniały

świetliście, fioletowo, niebiesko i nawet szarość wydawała się w nich purpurą.

Fruwały po pokoju jak motyle wśród białych sprzętów, wznosząc wokół siebie

drobiny kurzu, widoczne w smugach światła.

To najważniejsze nastąpiło już po chwili. Na czarnej ceracie wózka, ułożona jak

struna na gryfie, wjechała nowa lokatorka pokoju 19 prywatnej kliniki doktora

Szyca w Ostam. Dwóch

potężnych mężczyzn podniosło jej ciało, jakby unosili w ramionach powietrze. Aż

ze zdziwienia nad jej lekkością jak na komendę wystrzeliły w górę ich luki

brwiowe, a zaskoczone źrenice spotkały się w porozumiewawczym spojrzeniu. Dwie

ułożone wzdłuż ciała blade ręce zlały się z otoczeniem, a drobne zaciśnięte

dłonie wciąż oznaczały życie. Głowa w koronie ciemnych włosów, ułożonych na

poduszce, trwała w oczekiwaniu na zbawienne tchnienie, które jak pocałunek życia

zabarwi blade policzki, uniesie powieki i zakreśli przestrzeń przytomnym

wzrokiem. Gdzieś tam w środku biło miarowo serce, odmierzając powolny oddech,

cichy i niewyczuwalny. Łagodny podmuch powietrza musnął kosmyk włosów i wplótł

go pomiędzy rzęsy, leciutko łaskocząc.

Zamieszanie powstałe wokół tych okruchów życia odwróciło uwagę od mężczyzny

stojącego w otwartych drzwiach pokoju. Przenikliwym spojrzeniem oceniał

sytuację, śledził każdy ruch personelu. Ostre łuki brwiowe, wykreślone ciemną

linią na szerokim czole, prosty nos, błękitne oczy, no i ta szczęka. Marzenie

wszystkich kobiet. Zaciśnięta, wydatna, z prosto zakończoną brodą i wąskimi

bladymi ustami. Nieodgadniona twarz, do której tak nie pasowały przekrwione

spojówki i zmęczone spojrzenie zbitego psa. Trudno byłoby się doszukać bardziej

zdumiewającego kontrastu. Lewą ręką przecierał policzek pokryty grubym zarostem,

prawą chował w kieszeni spodni. Marynarka uniesiona w tym miejscu drżała, jak

drżało całe wystające z kieszeni ramię. Jedno, czego pragnął, to zachować pozory

spokoju. Patrzył na Marię z uwagą, jakby spodziewał się jakiejś zmiany.

Tymczasem jej wzrok, wciąż martwy i zimny, bez cienia uczucia przepływał przez

jego ciało na wylot, nie zatrzymując się ani na moment, i nawet przez ułamek

sekundy nie zawahał się na jego widok. Nigdy czekanie tak mu się nie dłużyło.

Godziny przestane, przesiedziane przy łóżku, te małe łyżeczki jedzenia, które

wciskał jej siłą przez zaciśnięte szczęki, prześladowały go, były jego czyśćcem

na ziemi. Nie radził sobie ze strachem, tracił grunt, szarpał się z własnym

sumieniem, miotał bezradnie. Aż w końcu postanowił przywieźć ją tutaj i ratować

za wszelką cenę. Nic więcej nie mógł zrobić. Czuł się rozdarty, męczyły go złe

przeczucia,

wątpliwości. Poddał się woli czasu. Czekanie na cud wypełniło każdy kolejny

dzień, powracało w myślach, nie dawało szans na wymarzony spokój. W głowie miał

kłębowisko myśli, na gwałt musiał wyzwolić się z pułapki.

Biały pokój, na progu którego stał i patrzył na ludzi zajętych jednym, niemo

tlącym się życiem, był jak kartka wydarta z katechizmu i grzechem byłoby

zapytać, dlaczego wszyscy oni upierają się, by zatrzymać na świecie jednego

człowieka? Żałośnie wbijał wzrok w wątłe wychudzone ciało i gdyby myśli były

widoczne, to między nim a nią można byłoby zobaczyć grube liny biegnące w

kierunku łóżka, oplatające metalowe nogi, metalową konstrukcję, okręcające jej

ciało. Byłoby widać, jak bezwstydnie wpełzająpod przykrycie, koszulę i tulą się

do miękkiej, ciepłej skóry, nasłuchują bicia serca. Dlaczego jeszcze tak

niedawno było tyle spraw ważniejszych od niej, a teraz nie liczy się nic?

Wspomnienia, strach, mechanicznie wykonywane czynności, to wszystko nabiera

teraz nowego wymiaru i znaczy już całkiem coś innego. Nawet kłopoty, których nie

szczędził mu los, brak powodzenia w wielu sprawach, wypada z gry wobec tego

jednego oczka w sieci losu, niespodziewanie rozdartego.

Zaszumiał cicho automat regulujący ułożenie ciała pacjentki tak, że jej twarz

wynurzyła się nagle z zagłębień w pościeli. Z miejsca, z którego na nią patrzył,

wydawała się arcydziełem natury pozbawionym najmniejszej skazy. Jak grecki posąg

ze skórą nie nasyconą żadnym kolorem, zapadała w wieczny sen, w świat pełen

zjaw, wolna, odciążona od złudzeń, od niego, od swojego bólu, gdzieś do punktu

wyjścia, w przeszłość, w przyszłość, w utratę ostateczną. Zostawiała go samego,

z tą wyniszczającą tęsknotą, pogrążonego w wyrzutach sumienia, obciążonego winą,

a jednocześnie bezbronnego i zagubionego w labiryncie własnych słabości. Jego

kolejna trauma, zakręt, po którym może już nie być niczego, żadnej ciągłości,

nadziei — czy jej podoła, czy da radę kolejny raz podnieść się z samego dna, bez

niej? Co zrobić, gdy tęskne poszukiwania własnej tożsamości prowadzą w takie

miejsca? Jak odbudować stawiany starannie zamek, jakiej hojności od losu jeszcze

oczekiwać?

Czas wziąć się w garść, pomyślał chyba setny raz. Апа];го_ wanie wciąż na nowo

niczego już nie zmieni — zabrzmia}0 ostatecznie. Poniekąd poczuł się zdradzony i

oszukany. Spra. wiedliwe świadectwo nie istniało. Grzech był, była wina,

należało się odkupienie. Pełen sprzeczności i zwątpień dryfował p0

bezkresnych przestrzeniach i bał się zajrzeć we własną duszę__

jak on, rozdarty nieustającymi konfliktami z sumieniem, potrafi znaleźć sposób

na właściwe widzenie tego, co się stało z jego życiem.

Oczy zmęczone podróżą zwęził w wąskie szparki. Patrzył na swoją Marię i wydawała

mu się święta, choć nigdy przedtem tak o niej nie myślał. Ten obraz przysłonił

wspomnienie, jaka była przedtem, przed dwoma miesiącami, zanim to się stało.

Teraz dostrzegał ją w bieli, a wokół niej dziwne światło, jakby rzucone z

niewidzialnej lampy. W mrokach zwątpień kryły się obawy, czy to aby nie jest zły

znak. Pragnął jak nigdy, by świat rzeczy drobnych i małych przestał istnieć, a

wszystkie siły natury skupiły się na ratowaniu samego sedna sprawy. Uciekał

przed ogarniającą go gorączką w głąb i szukał tam spokojnego zapiecka, by móc

orzeźwić się odrobiną nadziei. Coś pchało go do nieruchomego ciała Marii, bo

właśnie stamtąd dopływały echa żywego uczucia, choć ta, o której właśnie myślał,

wydawała się zimna i pusta jak wydrążony owoc. Bóg tylko jeden wiedział, jaka

teraz była naprawdę. Szedł zwężającą się ścieżką, widząc przed sobą tylko ciemną

ścianę.

Wąska serpentyna drogi wiła się zdradziecko ku dolinie. Mgliste powietrze

ograniczało widoczność, a mimo to zarysy hotelu widać było z daleka. Spowity w

nadciągający zmrok, majaczył na skraju drogi — hotel widmo, jedyny budynek w

okolicy, zatopiony pośród szczytów Alp. Jerzy zjechał z trasy na boczną drogę.

Niski płotek, oklejony białym szronem, wytyczał kierunek jazdy, a drzewa

pochylone pod ciężarem białego puchu jak czarne ptaki rozciągały nad nim

drapieżne skrzydła. W perspektywie dostrzegł zarysy murów i światło. Uległ

złudzeniu. To,

co wydawało się blisko, na wyciągnięcie ręki, jak niedościgniony cel oddalało

się z każdą minutą. Mrok gęstniał, pochłaniał białą dolinę i skracał pole

widzenia. Śnieżne opiłki błyszczały w światłach reflektorów, kaleczyły oczy.

Jerzy miał dość, był wycieńczony fizycznie i psychicznie. Wiózł ze sobą natrętny

zapach szpitala, a uczucie dyskomfortu nie odstępowało go ani na krok. Tego nie

lubił. Czuł się oblepiony potem, zmięty, słowem nieświeży. Przejechał kawał

drogi, pragnął odpoczynku, chwili wytchnienia. Musiał spokojnie pozbierać myśli

i zaplanować kolejny dzień.

Brama wjazdowa pojawiła się niespodziewanie. Jerzy ostro zahamował i cudem

zmieścił się pomiędzy barierkami. Patrzył na dyskretny neon oświetlający wejście

do budynku. Nareszcie! Uczucie ulgi rozluźniło napięte mięśnie. Poczuł się

bezpiecznie. Przymknął oczy i potarł ręką czoło. Cóż za droga, odsapnął. Wciąż

czuł w kolanach karkołomną jazdę po oblodzonych górskich drogach. To nic

dziwnego dla kogoś nieobytego z tutejszymi warunkami. Czy zdoła opanować tę

umiejętność i pokona strach? Jerzy z obawą myślał o jutrzejszym dniu i

wszystkich następnych. Ale o to będzie się martwił jutro. Tymczasem miał przed

sobą wolny wieczór i okazję, by wypocząć po męczącej podróży. Źle znosił długie

trasy, reagował bólami mięśni i ogólnym rozbiciem. Z przyjemnością odpocznie,

zaszyje się na kilka godzin w samotności.

Zjazd do hotelowego garażu trwał kilka minut i już po chwili Jerzy wbiegał po

schodach na trzecie piętro, omijając z daleka windę. Wolał iść piechotą. Chciał

rozruszać kości i spięte mięśnie. Te ostatnie dni przed wyjazdem srogo

rozprawiły się z jego nerwami. Miał nadzieję, że wyjazd dobrze mu zrobi, oderwie

nieco od kłopotów. Mylił się jednak. Resztki spokoju, które w sobie zachował,

rozpierzchły się bezpowrotnie i pozostawiły go odkrytego na ciosy. A przecież

powinien zachować zimną krew i pamiętać o tym, po co tu przyjechał? Ten wysiłek

musi się opłacić. Ktoś, kto mu polecił tę klinikę, zapewniał, że w Ostam (tak

nazywała się miejscowość) jak nigdzie zajmą się przypadkiem Marii i pomogą

wyprowadzić ją z głębokiej depresji. Wierzył w to, a jednak myśl, że wkrótce

odjedzie i nie będzie mógł

jej obserwować, pilnować, budziła w nim szczery niepokój. Każdego dnia

niecierpliwie czekał na nowe wiadomości. Kolejny ranek witał przekonany o

odwracalności procesu, któremu ulegała, jednocześnie bojąc się, co potem

nastąpi. Gdyby mógł tu pozostać, znaleźć w sobie tyle siły, czasu, czułby się

pewniej. Mógłby kontrolować postępy leczenia, obserwować zmiany, oceniać. A tak?

Bał się myśli, że za jakiś czas wyjedzie i straci ją z oczu, pozostawi na łasce

obcych i pozostanie mu jedynie telefon i skromne informacje podawane w pośpiechu

przez lekarza. Był nieufny.

W hotelowym holu hałasowały elektryczne froterki. Pośrodku stał wózek zapełniony

wiadrami i środkami czystości. Kręciła się przy nim młoda śniada dziewczyna.

Ciemne włosy wymykały się i zawijały wokół szyi. Maria też miała takie włosy.

Bardzo ciemne i zawsze poskręcane. Trudno było je utrzymać w ładzie. Gdy je

rozpuszczała, wystawały poza linię szerokich ramion. Nie była szczupła. Miała

mocną budowę ciała, choć nie przesadnie. Lubił kobiety postawne. Unikał wiotkich

roślin — budziły w nim strach. Podobały mu się masywne klacze, bo na nich można

było wesprzeć się w razie potrzeby, przytulić bez obawy, że zapiszczy z bólu.

Taka była Maria, kiedyś. Teraz choroba zabrała jej wszystkie atuty i jak na

ironię losu zamieniła w kryształową figurkę.

Pokój, w którym zamieszkał, pachniał czystością. Jerzy wniósł swoje bagaże,

położył je na łóżku i rozejrzał się ciekawie. Standardowe meble, nieco

podniszczone, telewizor, radio, szerokie łóżko z satynową pościelą. Zawiało

chłodem. Otrząsnął się odruchowo. Musi wypić coś mocniejszego — poszukał

wzrokiem lodówki. Chciał się trochę rozluźnić, spokojnie zebrać myśli i pozbyć

się uciążliwego napięcia, które ciągle czul pod łopatkami i na karku. Pod

zamrażalnikiem znalazł kilka piw, jakieś soki, napoje i butelkę wódki. Poczuł

głód — będzie potem musiał zamówić coś do jedzenia. Przemierzał pokój w tę i z

powrotem. Podłoga cicho trzeszczała, kończąc każdy jego krok tępym klapnięciem.

Wyglądało na to, że parkiet, ukryty pod miękką wykładziną, wymagał już remontu,

a więc hotel nie należał do najnowszych. Po nogach ciągnął strumień zimnego

powietrza. Lekko

uniesiona firanka bezbłędnie wskazywała winowajcę — to dlatego było tak chłodno.

Wystarczyło zamknąć uchylone drzwi tarasu, by odgrodzić się od ostrego powiewu.

Jerzy pomyślał, że trudno tu znaleźć przytulne miejsce. Jedynym wyjściem była

gorąca kąpiel. Tylko ona mogła przynieść ulgę i upragnione ukojenie. Zrobił

mocnego drinka i zajrzał do łazienki. Tak, to było to, z kaloryfera buchało

ciepłem. Rozebrał się z koszuli i bielizny, jeszcze nieskazitelnej, choć według

niegojuż nieświeżej, i wszedł do wanny.

Do czystości i wyglądu przykładał wielką wagę. Często powtarzał, że nawet

najlepszy specyfik, gdy umieścimy go w brzydkim opakowaniu i nie zadbamy o jego

prezencję, mimo wartości, jakie posiada, nie odniesie pożądanego skutku. Bo

czasami więcej niż to, co jest w środku, znaczy linia słoiczka, rodzaj szkła,

kolor zakrętki i nawet dźwięk, jaki słyszymy, odstawiając go na półkę. Mówi się

„kształt zapachu" — flakon w kształcie wazonu, zapalniczki, kobiety, kwiatu —

nadaje zapachowi indywidualny charakter. Często zamknięta w buteleczce woń ma

mniejsze znaczenie niż jej oprawa wykonana z kryształu czy innych drogocennych

kruszców. Jerzy znał się na rzeczy. Nauczył się tego również w swoim zawodzie,

choć przecież nie był perfumiarzem. Umiejętność podawania potraw, tak by

oczarować, była nie mniej ważna. Ubranie półmisków w kunsztowne ozdoby z owoców

i warzyw, w wyszukane girlandy z cukru i syropów czasami znaczyło więcej niż

smak głównego dania. Nikt nie zauważał w artystycznie podanym posiłku

mankamentów konkretu. Nawet zwykły ziemniak, przewiązany kokardką z pora i

przyozdobiony odrobiną kawioru, kleksem śmietany i płatkami nagietka, wyglądał

jak największy przysmak. Albo jajko po benedyktyń-sku, ugotowane w kwaśnej

wodzie i polane holenderskim sosem, z drobinami świeżych seledynowych pistacji i

z czerwonym pieprzem — to raj dla oczu. Jerzy przestrzegał tych zasad każdego

dnia i stosował je do wszystkiego. Dlatego dwa razy ubrana koszula nabierała dla

niego znamion nieestetycznego łacha i nadawała się do wymiany. Tak samo ciało,

musiało być nieskazitelnie czyste i pachnące. Po nie przespanej nocy, męczącej

podróży

i ciężkim dniu nie ma nic lepszego, jak kąpiel, czysta koszula i sen.

Miłość do komfortu ujawniła się u niego nie tak dawno. Odkrył ją pewnego dnia,

gdy znalazł się w gronie osób wybranych z pisemnych ofert do pracy w najbardziej

renomowanej w mieście restauracji. Wcześniej nosił przydługawe swetry, workowate

kurtki i wydawał się sobie bardzo seksowny. Gdy w takim stroju pojawił się w

eleganckich wnętrzach, poczuł się nieswojo. Otoczyli go tam nieskazitelnie

odziani mężczyźni, gładko wyczesani i owiani zapachami drogich kosmetyków.

Większość z nich dostała pracę, on nie, choć miał najlepsze świadectwa i

praktykę. Zapamiętał to, a ponieważ był pojętnym uczniem, więc wykorzystał nowe

doświadczenie w praktyce. Dziś już nawet nie lubi oglądać starych zdjęć, na

których nie prezentuje się dość godnie. Zaciera pamięć o sobie z tamtych czasów.

Ostatnio do elegancji dołączyła jeszcze nonszalancja, pomagająca ukryć braki w

kindersztubie. Z wielką swobodą nosi dziś na sobie markowe garnitury. Nabrał

pewności siebie, obyczajowego luzu, swobody, więc zaskoczyło go, że bez Marii

tak szybko stracił grunt pod nogami. Czyżby ona była motorem aktywności w ich

tandemie? Niejeden raz zadawał sobie to pytanie, gdy w pustym domu przełączał

bezmyślnie telewizyjne programy. Mieszkanie, w którym oboje i tak byli

mieszkańcami nocy, stało się bez niej martwe jak muzealna komnata. Gdyby nie

kot, dodatkowy lokator, nie dałoby się w nim żyć. Było za duże i zbyt

ascetyczne, jak dla samotnego faceta. Nie czuł się dobrze wśród gładkich ścian i

prostych mebli.

Leżał w wannie i analizował mijający dzień. Wczoraj, po długiej,

czternastogodzinnej podróży, ogarnęły go wątpliwości, czy kuracja, której miano

poddać jego żonę, nie jest tylko zabawą w czary-mary lub czymś na kształt

pasjansa, który miał rozstrzygnąć walkę ojej zdrowie. Nie wiedział, co zastanie

na miejscu i czy aby nie wyrzuci pieniędzy na szaleńców, którzy zamiast leczyć,

będą biegać wokół niej z kadzidłami i różdżkami. Wahał się i gdyby nie znajomy,

który dobrze znał właściciela kliniki i zapewniał o jego skutecznych metodach

leczenia, Maria nigdy nie

wyjechałaby tak daleko od domu. Ważną rzeczą w jej przypadku był czas, a więc

marnowanie go na nietrafione kuracje mogło jedynie zaszkodzić.

Nie było łatwo kochać Marię. To wymagało specjalnego przygotowania. Ona nigdy

nie otwierała się do końca. Wielkością jej ducha można by zmierzyć cały świat,

ale drzwi, za którymi żyła, otwierało się tylko za pomocą specjalnego klucza i

szyfru. On znał ten szyfr i dawno wszedł w posiadanie klucza. Dorabiał go przez

wiele lat, zanim zasłużył na wejście do środka. Za drzwiami do jej skrytej duszy

prowadził kręty szyb wentylacyjny, którym wydobywały się natchnione

westchnienia, był długi korytarz, wijący się jak koryto rzeki i obwieszony

obrazami jej przemyśleń. Były też komnaty zwątpień i całe skrzynie

niespełnionych planów, na które wciąż jej brakowało czasu. Trudno było się

połapać w krętych korytarzach oczekiwań i pomóc odnaleźć w ciemnych zakamarkach

strychu, na którym ukryła marzenia i iluzje. Tej sfery życia nie chciała

odsłonić nawet przed nim. Wędrowała w niej, zasłuchana w siebie, i jak to on

określał: nabijała sobie głowę głupstwami, cierpiąc za cały świat i próbując go

uzdrowić siłą perswazji. Często o tym rozmawiali. Gdy widział, jak snuje się po

domu, nie mogąc znaleźć wygodnego miejsca, chowa twarz w dłoniach i myśli, wtedy

wyciągał ją na spacer albo na zakupy. Zakupy zawsze wprawiały Marię w dobry

nastrój. Była w tym podobna do innych kobiet. Mały drobiazg potrafił zdziałać

cuda. Taka magia przedmiotów niepotrzebnych, kupionych dla kaprysu, działała jak

kieliszek mocnego wina.

Kochała wszystko, co było wytoczone lub wykute z kamienia. Twardość kamiennej

bryły, gładkość wypolerowanej skały była dla niej tą najczystszą formą. W ich

mieszkaniu wszystkie drobiazgi stanowiące dodatek do surowego wystroju były

zrobione z kamienia. Kamienne misy, wazony i dzbany, wypolerowane kule z

granitu, marmurowe jaja, piramidy w kolorach egipskiej pustyni, białe sześciany

z wapiennych skał z południa Włoch albo alabastrowe figury ateńskich filozofów,

wszystko z kamienia, aż dziw, że nie spała na kamiennym łożu. Pod ścianą, na

mahoniowej komodzie, stała wyrzeźbiona w różowej skale łódź. Za nią, na

ścianie, wisiała oprawiona w drewnianą ramę fotografia przedstawiająca górski

szczyt pokryty śniegiem.

Maria też była podobna do kamienia. Chłodna i prosta w formie, wewnątrz której

drzemało serce wulkanu, poskramianego jedynie godzinami rozmyślań w poszukiwaniu

prawdy. Nie było w tym nic dziwnego, gdy się wiedziało, jak spędzała większość

swojego czasu i czemu poświęciła życie zawodowe. Zakopana w stosach starych

książek, obcując z dziełami wielkich ludzi, przewracając strony starych

Januszewska Krystyna - Przytulać kamienie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: