Wydział MT                                                                                                                      

Kierunek MiBM                                                                             Czwartek

Grupa 5                                                                                           godz. 8.00

Semestr III

Temat :   CERAMIKA INŻYNIERSKA

I POROWATA

                                                                                      Sekcja 1

1.     Roman Zawisz

2.     Paweł Śliwiak

3.     Michał Wieczorek

Oznaczanie kształtu cząstek proszku

Oznaczanie kształtu cząstek proszku polega na określeniu za pomocą mikroskopu optycznego podstawowych wymiarów rzutu płaskiego cząstki, określającego jej kształt.

H.M. Hausner opracował sposób opisu kształtu cząstek za pomocą czterech parametrów stanowiących: wymiary najmniejszego prosto­kąta opisanego na rzucie cząstki w jej najbardziej stabilnym położeniu — a, b, połę powierzchni konturu A i jego obwód — rys.

W innej metodzie obowiązującej w Polsce jako zasadę oznaczania przyjęto określenie bezwymiarowych wielkości charakte­ryzujących wymiary obrazu cząstki w jej najbardziej stabilnym położeniu: 1 max / 1 min, dF / dM , P2/S, gdzie: P oznacza obwód rzutu cząstki ,

S powierzchnię rzutu cząstki.

lmax- maksymalny wymiar liniowy rzutu cząstki (cząstkę liczymy od zew.),

lmin- minimalny wymiar liniowy rzutu cząstki ( cząstkę liczymy od wew.),

dF- odległość  między stycznymi do skrajnych punktów rzutu równolegle do zadanego kierunku,

dM- cięciwa dzieląca płaszczyzny rzutu cząstki na dwie równe części i równoległa do zadanego kierunku;

Obserwację obrazu rzutu cząstki w położeniu jej największej stabilności przeprowadza się za pomocą mikroskopu elektronowego, optycznego lub fotografii.

Rys. .Kontur rzutu ziarna na płaszczyznę w jego najbardziej stabilnym położeniu wpisany w prostokąt o najmniejszej powierzchni.

Ze względu na kształt cząstek rozróżnia się następujące rodzaje proszków:

a)   sferoidalny — o kształcie cząstek kulistym lub prawie kulistym,

b)   globularny — o kształcie cząstek nieregularnych, ale zaokrąg­lonych,

c)      wielościenny — o kształcie cząstek o ostrych krawędziach lub wyróżniających się    

powierzchniach,

d )   iglasty — o iglastym kształcie cząstek,

e)   gąbczasty — o porowatych cząstkach,

d)     granulkowy — o kształcie cząstek w przybliżeniu równo wymiarowym, ale o kształcie  

      nieregularnym,

e)      dendrytyczny — o rozgałęzionym kształcie cząstek,

f)       płatkowy — o płatkowym kształcie cząstek.

Oznaczenie wielkości cząstek proszku

Analiza sitowa

Jedną z najbardziej rozpowszechnionych metod oznaczania wiel­kości cząstek proszku jest analiza sitowa umożliwiająca również podział proszku na frakcje, to znaczy na partie o wielkości cząstek mieszczących się w określonych przedziałach. Metodą tą najczęściej są badane proszki o wielkości ziarna większej od 0.040 mm, są jednak sita umożliwiające frakcjonowanie proszków o wielkości powyżej 0.005 mm. W celu określenia składu ziarnowego metodą analizy sitowej próbkę proszku przesiewa się na sucho lub na mokro, w przypadku proszków pylących, przez układ sit o wielkości oczek podanych w tabeli, następnie po zważeniu frakcji z poszczególnych sit oblicza się ich udziały procentowe w badanej próbce. Przesiewanie jest przeprowadzane na układzie sit ułożonych według wzrastających rozmiarów oczek jedno na drugim. Po zakończeniu przesiewania pozostałości na poszczególnych sitach są ważone i jest obliczany ich procentowy udział wagowy w proszku. Jako 100% przyjmuje się sumaryczną wagę pozostałości proszku na sitach i na denku. Jest ona z reguły mniejsza od pierwotnej masy próbki wskutek strat związanych z rozpylaniem lub pozostawieniem w oczkach sit pewnej ilości proszku.

Tabela:

Porównanie stosowanych w metalurgii proszków wielkości sit wg wybranych norm