GrabarzPolski010.pdf

# 1 0

WYWIADY:

JACEK M. ROSTOCKI & ROBERT CICHOWLAS (SĘPY)

CRYSTAL VIPER

ŁUKASZ RADECKI

KONKURS NA 100 SŁÓW ROZSTRZYGNIĘCIE

RECENZJE:

FILMY: Quién puede matar a un niňo?, The Woman in Black, Nosferatu - symfonia grozy

KSIĄŻKI: Sępy, Zew Krwi, Kraina bez powrotu, Rowerzysta

JACEK M. ROSTOCKI & ROBERT CICHOWLAS „PRZEJŚCIE” (OPOWIADANIE)

WIERSZE NIEPOKOJĄCE - KAMIL „SKOLMON” SKOLIMOWSKI

Drodzy Czytelnicy,

Konkurs rozegran y zostanie w dwóch kategoriach: „Tekst literacki”

i „Grafika”, w terminie od 01.03.2009r. do 30.06.2009r.

To już 10 numer naszego magazynu, brniemy więc powoli ale skutecznie do przo-

du. Z tej okazji zdecydowaliśmy się napisać krótki wstępniak, w którym opiszemy

jak sprawy się mają. Mamy równe pół roku. Grabarz cieszy sie niezłym zaintere-

sowaniem: każdy kolejny numer jest pobierany kilka tysięcy razy więc nie możemy

narzekac. Zdradzić mogę, co chyba nie zaskoczy nikogo, że jak do tej pory najpo-

pularniejszym numerem jest numer 5 - „Elm Street Special”. Dlatego do wakacji

planujemy jeszcze jeden tego typu numer poswięcony innej serii.

Tematem obecnego numeru po raz pierwszy w naszej historii nie są ilmy ani

ich twórcy tylko pisarze - Robert Cichowlas i Jacek M. Rostocki. Cały numer jest

w zasadzie jednym wielkim wywiadem bo rozmawialiśmy też z Łukaszem Rade-

ckim i zespołem Crystal Viper. Ponadto proponujemy sporo ciekawych recenzji,

m.in. książek, które wydają przepytywani w naszych wywiadach twórcy.

W telegraicznym skrócie, a więc „ogłoszenia paraialne”:

- Mniej więcej miesiąc temu ruszyła nasza e-księgarnia pod adresem

www.grabarz.zixo.pl Można tam kupić przeróżne ebooki i audiobooki. W tym tak-

że recenzowaną w bieżącym numerze „Krainę bez powrotu” Łukasza Radeckiego.

- Zamknęlismy kalendarz wydawniczy Grabarza. Pierwszy okres wydawni-

czy skończy się przed wakacjami mając na koncie 17 (słownie: siedemnaście)

numerów. Tak więc, nie licząc obecnego 10-tego numeru, mamy ich przed sobą

jeszcze siedem. Ostatni numer wyjdzie 15 czerwca - bedzie to numer wakacyj-

ny - zapewne powiększony. Kiedy wracamy? Najprawdopodobniej we wrześniu

albo październiku 2009. O wszystkim będziemy informować na naszym forum -

www.grabarz.net/forum

Ponadto w przyszłym miesiącu ukaże się długo oczekiwana antologia „Czar-

na Kokarda”. Bedzie ona minimalnie zmodyikowana względem jej niedoszłego

Czachopismowego pierwowzoru. Zakupić ją będzie można przez serwis allegro.

Będziemy o wszystkim informować na naszym forum oraz poprzez mailing.

A skoro już jesteśmy przy mailingu, zapraszamy do dopisania się do niego na

stronie głównej www.grabarz.net - dzięki temu będziecie na bieżąco otrzymywać

wszystkie ważne informacje o naszym magazynie oraz o innych ciekawych spra-

wach i wydarzeniach związanych z horrorem.

Nie rozwodząc się już dalej i zapalając 10 świeczek na okolicznościowym torcie,

życzymy miłej lektury.

Celem Konkursu jest popularyzowanie twórczości z dziedziny

fantastyki (fantastyki naukowej, fantasy, horroru) i kryminału oraz

promocja twórców zajmujących się tymi gatunkami.

Przewodniczącym jury konkursowego jest jeden

z najznamienitszych autorów polskiej fantast yki - Andrzej Pilipiuk .

Pokłosiem konkursu będzie wydanie zbioru nagrodzonych prac.

r ed a k t o r z y

www.horyzonty-wyobrazni.pl

GRABARZ POLSKI

GRABARZ POLSKI #10

KOREKTA: WOJCIECH LULEK GRAFIKA, SKŁAD, ŁAMANIE: TIZZASTRE BIZZALINI

REKLAMA, PATRONATY I WSPÓŁPRACA: BARTEK@GRABARZ.NET | WOJTEK@GRABARZ.NET

CHCESZ WSPÓŁTWORZYĆ GRABARZA? NAPISZ DO NAS!

WWW.GRABARZ.NET | WWW.GRABARZ.NET/FORUM

Witajcie. Dziękuję Wam, że znaleź-

liście chwilę czasu, aby udzielić

wywiadu do Grabarza. Na początek

może powiedzcie kilka słów o sobie.

Nie każdemu jest znana Wasza syl-

wetka.

Rostocki: Jacek M. Rostocki, rocznik

1965, zatem - zgred (chociaż rocznik był

wyjątkowo udany). Panna z dzieckiem

(i żoną). Warszawiak na emigracji w Ło-

miankach. Zajmuję się reklamą, głównie

jako praktyk. Piszę od piątego roku ży-

cia. Najpierw ołówkiem, później piórem

wiecznym (na naboje, jak już się pani

w drugiej klasie zgodziła). Od dwudzie-

stu lat z okładem piszę na klawiaturze

(o krótkim incydencie z maszyną do pi-

sania nie wspomnę). Piszę różne rzeczy

- teksty do ulotek, instrukcje obsługi,

zalecenia i podania. Czasem piszę też

opowiadania. Sporadycznie horrory.

Tę rzadką słabość wykorzystał Robert

i namówił mnie do złego. Szatan! Sza-

tan! Szatan!

Robert Cichowlas i Jacek M.

Rostocki napisali wspólnie zbiór

opowiadań grozy „Sępy”, który

swoją premierę będzie miał już

niebawem, bo już 6 marca.

My postanowiliśmy upolować

tych dwóch osobników i zadać

im szereg nurtujących nas pytań.

Tak jak na sępy przystało,

z ciekawością przyglądali się

naszemu redakcyjnemu koledze,

Sebastianowi, ale powstrzymali

swój wilczy apetyt i grzecznie

(przynajmniej jeden z nich) odpo-

wiadali na zadawane pytania.

Co z tego wynikło?

Zobaczcie sami!

Cichowlas: Robert Cichowlas. Rocznik

1982. Poznaniak. Z wykształcenia kultu-

roznawca. Nie lubię pisać o sobie, więc

będzie krótko i węzłowato. Horror pocią-

ga mnie od dzieciństwa. Duża to zasługa

mojej mamy, która jest miłośniczką ga-

tunku i z którą jako dzieciak obejrzałem

setki horrorów. Potem przyszedł czas na

literaturę. Jeden z moich wujów, podczas

wspólnie spędzanych wakacji, pożyczył

mi kilka książek Mastertona. Połknąłem

wszystkie, zauroczony i zaskoczony,

że literatura grozy może dostarczać wię-

cej emocji niż ilm. Przyszedł w końcu

czas, kiedy postanowiłem spróbować

swych sił jako autor opowiadań. Nauczy-

cielka w podstawówce namawiała mnie,

abym nie przestawał pisać. Zbierałem

szóstki za rozmaite wypracowania, co

było dla mnie niezwykle motywujące.

Mijały lata, a mnie wciąż chciało się pi-

sać. W chwili obecnej pisanie to moja

największa pasja.

portalu opowiadania.pl. Kilka lat temu to

miejsce było bardzo przyjazne zarówno

dla autora, jak i czytelnika. Można było

się wiele nauczyć. Do dziś utrzymuję

kontakt z kilkoma osobami stamtąd.

Potem przyszedł czas na portal Fabri-

ca Librorum. I to właśnie ludziom z tego

serwisu zawdzięczam najwięcej, jeśli

chodzi o warsztat. Tam też poznałem

Jacka!

konałem ponownego wyboru i wyszło

„Serio”. Kilka ważnych dla mnie opowia-

dań z kilkoma wierszami. Zasadniczo

o życiu i takich tam... uczuciach? Rel ek-

sjach... Nudy takie. Z tym, że ja je akurat

lubię.

niem.

Kiedyś

było od-

wrotnie. Pomy-

sły często rodzą

się same. Dzisiaj na

przykład wybrałem się na

spacer po poznańskiej Cyta-

deli. To miejsce zimą ma nie-

powtarzalny klimat. Z miejsca

mnie natchnęło i lada dzień

pomysł na opowiadanie będzie

spisany w postaci konspektu.

Gdzie się poznaliście i jakie wiążą się

z tym historie? Z tego, co mi wiado-

mo, było gorąco i nieprzyjemnie.

sły często rodzą

się same. Dzisiaj na

przykład wybrałem się na

spacer po poznańskiej Cyta-

deli. To miejsce zimą ma nie-

powtarzalny klimat. Z miejsca

mnie natchnęło i lada dzień

pomysł na opowiadanie będzie

spisany w postaci konspektu.

Pamiętacie jeszcze swoje debiuty?

Pierwsze kroki były stawiane chyba

w Internecie, prawda?

Skąd czerpaliście pomysły na tak cie-

kawe opowiadania? Ile zajęło Wam

ich przygotowanie?

Rostocki: Nieprawda. Jak już wspomi-

nałem, jestem stary jak żółw i pomar-

szczony jak kapusta pekińska. Za moich

czasów takich diabelskich wynalazków

jak Internet nie było. Sieć to była na ryby

ewentualnie. Albo szpiegowska. Mój

debiut (w bardzo subiektywnym znacze-

niu) to była matura z polskiego. Rocznik

1983. (Robuś wtedy zrobił pierwszy kro-

czek i powiedział: Agghhr.) Byłem przy-

gotowany na zupełnie inne pytania niż te,

które pani psor wypisała na tablicy. Poza

jednym, wolnym - „Książki, które ostat-

nio przeczytałeś, uzasadnij swój wybór”.

Była czwórasia, mogła być piątka, ale

błędy nie pozwoliły... Publikacyjnie, czy

może „do ludzi”, pierwsze, co zrobiłem,

to tekst piosenki zespołu wokalno-instru-

mentalnego Pan Krok (w którym grałem

na gitarze basowej) – „Słońce wschodzi

i zachodzi”, odśpiewanej w programie

„5-10-15” około roku 1984. Potem mia-

łem przerwę w debiutach, aż do 1990,

kiedy w magazynie „Nowy detektyw”

ukazało się moje opowiadanie „A może

Natasza”, przez redaktorów zmienio-

ne na „Nasz Mateusz”. I to, jeśli chodzi

o publikowanie, był mój najprawdziwszy

z prawdziwych debiut. A Internet? No po-

jawił się jakiś czas potem...

Przejdźmy do Waszych debiutów,

które zostały przelane na papier. Ty,

Robercie, wspólnie z Kucharczykiem

popełniłeś zbiór tekstów grozy pt.

„W otchłani mroku”, a Jackowi udało

się wydać swój pierwszy tomik opo-

wiadań „Serio”, tyle że są one właś-

nie, hmm, na serio... Nie wszyscy

zapewne sięgnęli po nie, powiedzcie

kilka zdań na ich temat.

Rostocki: To właściwie dwa pytania.

Robert ma mniejszy problem z wymy-

ślaniem opowiadań, bo on ma w głowie

robaki (według mnie to jest Wkręcioch

Mózgojad Serpentus Cerebri). Jemu

takie rzeczy do głowy przychodzą,

że normalnie strach się bać... A u mnie

to różnie. Takie opowiadanie „Hoelle-

wand” napisałem, bo lubię Alpy. A właś-

ciwie kocham. Więc sobie zrobiłem taką

przypominajkę. Z kolei „Griot” powstał

z inspiracji opowieścią Krzysztofa Krau-

ze, który w Afryce będzie kręcił i lm

i który zrobił potężne rozeznanie, czym

częściowo się ze mną podzielił. Historia

z „Blankenese” zdarzyła się naprawdę

(autorowi), a „Sępy” to rel eksja na temat

totalnego popieprzenia w dzisiejszych

czasach. I tak dalej. Niektóre z opowia-

dań są starsze, niektóre całkowicie pre-

mierowe – powiedzmy, że były pisane

w ciągu ostatnich dziesięciu lat (w moim

przypadku), ale tak naprawdę praca nad

nimi zajęła nam pół roku, wliczając w to

redakcję, poprawki i... szczegóły tech-

niczne.

Gdzie się poznaliście i jakie wiążą się

z tym historie? Z tego, co mi wiado-

mo, było gorąco i nieprzyjemnie.

Rostocki: Było gorąco, bo to było lato.

Było nieprzyjemnie, bo się skończyło

piwo. I w takich okolicznościach nastroju

wpadłem na Cichowlasa na Portalu Li-

terackim Fabrica Librorum. No, jak już

na niego wpadłem, to swoim zwyczajem

zacząłem krytykować. Rob jest grzecz-

nym chłopcem, więc powściągliwie rea-

gował na moje uszczypliwości, „dzięku-

jąc za opinię”. Potem podobno zajarzył,

że moja krytyka nie jest celem samym

w sobie, a służy poprawie tekstów. Więc

(jak sam mówi, ale każdy niech wierzy

na własne ryzyk-i zyk) wziął sobie moje

uwagi do serca. No, a potem, tak jak to

zwykle bywa, długie spacery nad mo-

rzem, trzymanie się za ręce, dmuchanie

w dmuchawce... Prawdę mówiąc, potem

to żeśmy przerzucili się na konsultacje

telefoniczne, z których wyszedł pomysł

stworzenia czegoś razem. Tak powstały

„Sępy”. Plotki, jakoby powstały z jaja, są

nieprawdziwe.

Było gorąco, bo to było lato.

Było nieprzyjemnie, bo się skończyło

piwo. I w takich okolicznościach nastroju

wpadłem na Cichowlasa na Portalu Li-

terackim Fabrica Librorum. No, jak już

na niego wpadłem, to swoim zwyczajem

zacząłem krytykować. Rob jest grzecz-

Cichowlas: „W otchłani mroku” to zbio-

rek kilkunastu horrorów napisanych

jeszcze za czasów mojej bytności na

serwisie opowiadania.pl. Nakład nie był

duży, wydawnictwo zdążyło splajtować.

Cóż, zbiór ten nazwałbym niezobowią-

zującą przygodą. Nie jestem zadowolony

z większości moich tekstów, które znala-

zły się w tej książce. Wiesz, pojawiła się

okazja, trzeba było podjąć szybką decy-

zję. Potem okazało się, że wydawnictwo

odwaliło fuszerę, nawet nie zredagowali

tych opowiadań. Było, minęło...

Rostocki: „Serio”. Hm. Jak wspomina-

łem, a może i nie, piszę różne rzeczy. No

i chciałem wydać coś swojego... Fajnego

takiego. No i zrobiłem wybór. Wydawca,

jak to zobaczył, przeraził się i zapytał,

czy chcę, żeby ich wszystkich wylali

z roboty (bo to było takie, powiedzmy,

niepoprawne politycznie). No więc do-

Cichowlas: Ostatnimi czasy mam spore

trudności z wymyślaniem ciekawych te-

matów. Staram się pisać coraz lepiej, nie

powielać schematów. To bywa trudne.

Dziś więcej czasu spędzam nad konspek-

tem danego tekstu niż nad jego napisa-

Cichowlas: Internet, zdecydowanie.

Pierwsze opowiadania publikowałem na

Cichowlas: Jacar, zapomniałeś o ro-

mantycznych piosenkach. Ale do rze-

czy... Nie ukrywam, że wiele Jackowi

zawdzięczam. Bywa bezczelny, ale to

świetny kumpel. I naprawdę dobry pi-

sarz. Trzeba go tylko poznać, zrozumieć,

trochę poobcować z nim w jego świecie.

Przede wszystkim to mądry człek, który

wie, jak pisać, i którego uwagi zawsze

były dla mnie niezwykle cenne. Pełna

merytoryka, jeśli idzie o naszą współpra-

cę. Bardzo się cieszę, że kilka lat temu

po kilku ostrych potyczkach na Fabryce

Librorum zajarzyłem, że facet mądrze

prawi, i że zacząłem go słuchać!

antologii. Nie pamiętam, jak zareagował

na ten pomysł, ale fakt faktem niedługo

potem prace nad „Sępami” wrzały.

początku. Ale jednak muszę (po chwili

namysłu) pochwalić pana Cichowlasa.

Znosił moje kaprysy z cierpliwością god-

ną buddyjskiego mnicha.

wiadaniach zawartych w antologii, nie

przydarzyło mi się w realu, i całe szczęś-

cie! Pewne elementy można odnieść do

reala, bo na przykład kamienica z opka

„Kamienica na Lodowej” to chałupa,

w której mieszkam i gdzie moja sąsiadka

zobaczyła ducha, po czym zleciała ze

schodów na klatce schodowej (przeży-

ła). W opku „Drogowskaz” mamy gostka,

który szuka pracy i trai a na iście „niety-

pową” ofertę... Ja też swego czasu dłu-

go szukałem pracy i trai ałem na różniste

i rmy, w tym także na takie, które można

określić mianem „niesamowite”, jednak

bardziej ze względu na podejście do

potencjalnego nowego pracownika niż

paranormalne pochodzenie.

Ile czasu musiało upłynąć, aby wresz-

cie wydusić z siebie słowa: „No

wreszcie, skończyliśmy”.

Zapewne macie jakieś jedno swoje

ulubione opowiadanie z tego arcycie-

kawego zbioru?

Rostocki: Do ostatniego momentu nie

padły te słowa. Głównie dzięki naszej

redaktorce, Małgosi Koczańskiej. Nawet

po wysłaniu tekstów do korekty dzięki jej

uprzejmości nanosiliśmy jakieś zmiany,

które przyszły nam do głowy po lekturze

opowiadań po raz milion sześćset dwu-

dziesty piąty. Jak już wcześniej wspo-

mniałem, praca zajęła nam orientacyjnie

pół roku (przy czym niektóre opowiada-

nia, przynajmniej w pewnej części, były

naszkicowane wcześniej).

Rostocki: Ja nie mam. Może Robert ma.

Osobiście lubię „Niemoc”. Kosztowała

nas sporo pracy, ale jest prawdziwym

kooperopowiadaniem. Czasem trudno

powiedzieć, w którym miejscu Robert

skończył pisać albo w którym zdaniu ja

się włączyłem. No i jest długie. To po-

zwoliło na dopracowanie postaci. Poza

tym zamysł jest Roberta, a zakończenie

moje. Więc to rzeczywiście takie „nasze

dziecko”.

Niebawem do druku trai Wasz wspól-

ny zbiór opowiadań. Zapewne nie

możecie się doczekać tego momentu.

Pamiętacie, od kogo wyszła inicjaty-

wa?

Rostocki: Początek „Hoellewand” to hi-

storia prawdziwego zdarzenia, w którym

miałem nieprzyjemność uczestniczyć.

Po prostu zjeżdżając na nartach, wpier-

Cichowlas: Chyba ode mnie.

Był czas, kiedy Jacek nie

tylko sprzedawał mi rady

odnośnie tego jak „do-

brze” pisać, ale także

redagował niektóre

moje teksty, któ-

re następnie

szczęśliwym

trafem lą-

d o w a ł y

w różnych

pismach.

Od razu po-

myślałem sobie,

że świetnie byłoby

napisać coś na spół-

kę. Nic zobowiązujące-

go, ot jedno czy dwa opka.

Tak powstał „Armageddon

20/12”. Zabawa była przed-

nia, byliśmy zadowoleni

z tekstu. Zaproponowałem

Jackowi napisanie wspólnej

W zbiorze są opowiadania, ba, nawet

minipowieść napisana przez Was wspól-

nie. A jak wiadomo, to wymaga sporej

ilości ustaleń. Bywały chwile, że nie mo-

gliście się dogadać?

Cichowlas: Dokładnie. Jeśli przyłożył-

byś mi gnata do łba i kazał wyszcze-

gólnić mój ulubiony tekst w „Sępach”,

również odparłbym, że to „Niemoc”.

Pisząc tę minipowieść mieliśmy mnó-

stwo czasu, aby zaprzyjaźnić się z głów-

nym bohaterem, wniknąć w jego wnę-

trze, mówić jego ustami itp., itd. Hubert

Kors posiada wiele naszych cech, a więc

chyba da się lubić! Innym tekstem, który

uważam za naprawdę dobry, jest „Griot”.

Śledziłem poczynania Jacka, kiedy pisał

ten tekst, byłem na bieżąco z tematem,

dużo o tym opku gadaliśmy. Upierałem

się, że „Griot” powinien otwierać antolo-

gię, ale ostatecznie znalazł się w środku

książki.

Cichowlas: Nie było ani jednej takiej

sytuacji. Oczywiście, zdarzało się, że

mieliśmy wątpliwości co do jakiegoś

fragmentu tego czy owego tekstu, ale

wtedy obgadywaliśmy problem i popra-

wialiśmy, korygowaliśmy, zmienialiśmy.

Nie było mowy o nieporozumieniach czy

kłótniach. Wręcz przeciwnie, cieszyliśmy

się, że mamy co ustalać i że efekty będą

zacne.

Od razu po-

myślałem sobie,

że świetnie byłoby

napisać coś na spół-

kę. Nic zobowiązujące-

go, ot jedno czy dwa opka.

Tak powstał „Armageddon

20/12”. Zabawa była przed-

nia, byliśmy zadowoleni

z tekstu. Zaproponowałem

Jackowi napisanie wspólnej

Rostocki: Ja nie pamiętam. Robert jest

zgodnym chłopcem, a ja... No ja chy-

ba też. Wiesz, to jest tak – mamy cel

i wspólnie do niego dążymy. Gdybyśmy

chcieli po drodze ze sobą walczyć, pew-

nie byśmy porzucili zamysł na samym

Czy jakieś momenty z opowiada-

nia przydarzyły się któremuś z Was

w prawdziwym życiu?

Cichowlas: Nic, o czym pisałem w opo-