Przyczyny kształtowania się ped.społ.:
- przeobrażenia gospodarzcze, społeczne i kulturowe Europy i Ameryki w XIX wieku
- postęp techniki
- nowe potrzeby społeczne, które wymagały powołania nowych instytucji do ich zaspokajania
- rozwój kapitalizmu
- rozpad tradycyjnych grup społecznych
- koniecznośc powołania instytucji opiekuńczych, które zapobiegały patologii i degradacji społeczeństwa
- narastanie potrzeb najszerszych mas społeczeństwa w zakresie oświaty i kultury, opieki i pomocy społ. i rekreacji.
Ped. Społ należy do nauk o charakterze praktycznym, która obejmuje teorię praktycznego działania, projektowania i realizacji. Helena Radlińska to czołowy przedstawiciel ped.społ. i definiuje ją tak: ,,jest ona nauką praktyczną rozwijającą się na skrzyżowaniu nauk biologicznych i o człowieku i społecznych i etyką i kulturoznawstwem, dzięki własnemu punktowi widzenia, który można określić jak zainteresowanie wzajemnym stosunkiem jednostki i środowiska, wpływem warunków bytu i kręgów kultury na człowieka w różnych fazach jego życia, wpływem ludzi na zapewnienie bytu oraz przejęciem i krzewieniem i przetwarzaniem środowisk.”
Wroczyński definiuje ped.społ opierając się na badaniach empirycznych analizuje wpływy wychowawcze, których źródłem jest środowisko oraz ustala zasady organizowania środowiska z punktu widzenia potrzeb wychowania.
UJĘCIA SPOSTRZEGANIA PED.SPOŁ.:
1 ujęcie jej jako swoisty kierunek pedagogiczny a nie odrębna dyscyplina; możemy mówić o koncentracji uwagi na środowisku jako sprawcy trudności i sukcesów wychowania. W tym ujęciu proces wych. Jest związany z z właściwym organizowaniem środowiska. Możemy powiedzieć ze ped.społ to pedagogika środowiska.
2. Określa ped.społ jako odrębną dyscyplinę naukową wydzieloną z nauk pedagogicznych. Pole odrębności stanowią uwarunkowania społeczne i środowiskowe sytuacje jednostek, grup i warstw społecznych wymagających opieki i pomocy, bez czego ich rozwój bio-socjo-kulturalny byłby zagrożony.
ETAPY PED.SPOŁ:
1 Praktyczna działal wychow bez głębszej refleksji naukowej. Działacze: J. Pestalozzi i R. Owen
2. Uprawianie ped.społ w sposób spekulatywny bez bliższego powiązania jej z badaniami empirycznymi- działacze: P. Bergman – jako pierwszy użył nazwy ped.społ w 1900r. i P. Natrop
3. Rozwój ped.społ na podst. Badań empirycznych wraz z rozwijającą się refleksją metodologiczną. Dzialalnośc M. Richmond i H. Radlińskiej – ona nakreśliła przedmiot i zadania ped.społ. Walczyła o to by nadać ped.społ rangę naukową.
4. Ilościowy wzrost badań empirycznych. W Polsce ten wzrost rozpoczął się w latach 50. XX wieku. Były to badania nad funkcjonowaniem środowiska wychowawczego zwłaszcza rodziny i szkoły w rejonach uprzemysłowionych.
5. Próby syntetyzowania badań empirycznych. Nakreślanie nowych obszarów badawczych i swoistej metodologii. Działacze: J. Lepalczyk, R. Wroczyński, A. Kamiński
OKRESY ROZWOJU PED.SPOŁ W POLSCE:
1 lata 1908 – 1939 – 1945 to głownie działalność H. Radlińskiej, która podjęła próbę sformułowania przedmiotu i zadań.
2. Lata 1945 – 1980 działalność i rozwój
ośrodków naukowych
W roku 1957 odbył się pierwszy zjazd pedagogów społecznych. Utworzono tez na UW katedrę ped.spol pod kierunkiem A. Kamińskiego
Lata 80 po dziś – dalszy rozwój badań empirycznych i rozwój nowych ośrodków
ZADANIA PED.SPOŁ:
Zakres zadań ujęła H. Radlińska w 3dziedziach:
1 Teoria pracy społecznej-zajmuje się rozpoznawaniem warunków w których zachodzi potrzeba ratownictwa, opieki, pomocy zabezpieczenia oraz poszukiwania sposobów odnajdywania sił w ludziach orga.
nizowania ich do przezwyciężania, zmiany niekorzystnych uwarunkowań środowiskowych na korzystne dla rozwoju jednostek i grup społecznych.
2. teoria oświaty dorosłych – obejmuje zagadnienia i dokształcanie dorosłych organizacji wczasów, wspomagania kompetencji jednostek i grup niezbędnych do wypelniania różnorodnych zadań.
3. Historia pracy społecznej i oświatowej-poszukuje czynników ewolucji społecznych ich powiązań, trwałości i zmienności oraz skutków oddziaływań wychowawczych.
Przedmiot ped.społ - to wszystkie zagadnienia z którymi jednostka spotyka się w zyciuspołecznym np. agresja, ubóstwo
Związek ped.społ z innymi naukami: ped.ogólna, teoria wych, socjologia, psychologia, polityka społ,filozofia, nauki medyczne.
HALINA RADLIŃSKA (1879 – 1954)
Pochodziłą z warsz. Rodziny inteligenckiej. Rodzice należeli do elity. Ukończyłą Zakłąd Naukowy Henryki Czarnockiej I kursy ze specjalnością pedagogiczną. W 1902 dzięki mężowi Zgmuntowi wchodzi do kręgu działaczy PPS. Kończy kursy pielęgniarskie i pracuje w ambulatoriach. Wielki wpływ miała na udział w strajku szkolnym. W 1906 wyjężdzą wraz z mężem a Syberię. Po powrocie osiedlają się w Krakowie. Była członkiem Polskiego Skarbu Wojskowego. Podczas IIw.ś prowadziła tajne kursy dla absolwentów l.o. Jest tes działaczem Wolnej Wszechnicy.
Działalność naukowo-dyd. Możemy podzielić an 4 grupy związane z miejscem zamieszkania:
1, 1897 – 1905 – Warszawa – twórczość o charakterze popularyzującym głównie piśmiennictwo adresowanie do jak najszerszego odbiorcy: ,,kto to był Mickiewicz, kto to był Bolesław Chrobry?” pisałą również zbiory wierszy i opisy wydarzeń z dziejów kult.pols, umieszczała recenzje, umieszczała recenzje na łamach czasopisma ,,książka” przygotowywała spisy i katalogi wartościowych książek dla dzieci, pisała podręczniki.
2. Okres krakowski – 1906 – 1918 – głównie publicystyka społ, emitacja do czynu wyzwoleńczego, ,,ze spraw wychowania i oświaty” skrytykowała politykę wyzwolenia i ludności polskiej. W 1908 r napisała ,,z zagadnień ped.społ. W 1913 napisała pierwszy polski podręcznik dotyczący zagadnień oświaty pozaszkolnej.
3. Drugi okres Warszawski – 1918 – 1939 – to najbogatszy okres w efekty pracy naukowej. Wtym czasie kształtowała i rozwijała się ped.społ. jako nauka, ,,książka wśród ludzi, ,,wychownie dorosłych”, ,,istota i zakres służby społecznej”
4. Okres łódzki – 1945 – 1954 – dalszy rozwój piśmiennictwa o charakterze empirycznym, technika pierwszej pracy badawczej, ,,Egzamin z ped.spol.” studium z Józefem Wojtyniakiem ,,Sieroctwo, zasięg i wychowanie”
RYSZARD WROCZYŃSKI (1909-1987), pedagog i historyk pedagogiki. Od 1955 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, 1955-1958 i 1962-1966 dziekan Wydziału Pedagogicznego tej uczelni. 1971-1975 dyrektor Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego. 1959-1987 redaktor naczelny Przeglądu Historyczno-Oświatowego, 1973-1977 redaktor Studiów Pedagogicznych.ALEKSANDER KAMIŃSKI
Od 1918 uczeń polskiej szkoły średniej w Humaniu.
Kamiński ukończył gimnazjum i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował historię z dodatkowym przedmiotem – archeologią. Pracował też w pruszkowskiej bursie jako wychowawca. W 1928 r Aleksander Kamiński został komendantem Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy. Publikował swoje harcerskie artykuły i felietony w „ Na Tropie”, „Płomyku”, „Iskrach”. W 1928 r. ukończył studia.
Po studiach Kamiński powołany został do służby wojskowej. Odbywał ją w Grudziądzu. W 1930r. A.Kam ożenił się z Janiną sokołowska. W czasie okupacji "Kamyk" napisał swoją najsłynniejszą powieść Kamienie na szaniec.
W maju 1945r. rozpoczął pracę w łodzi jako asystę Radlińskiej w katedrze pedagogiki społecznej Uniwersytetu Łódzkiego. Współpracował również z innymi wybitnym pedagogiem, profesorem Sergiuszem Hessenem.
WOLNY CZAS - Wg Kamińskiego jest to częśc budżetu czasu, która nie jest zajęta przez pracę zarobkową, normalną i dodatkową ani przez systematyczne kształcenie się ani przez zaspokajanie elementarnych potrzeb fizjologicznych tj. sen, posiłki, higiena ani przez stałe obowiązki domowe i może być spożytkowana na swobodne wczasowanie bądź na życie rodzinne, obowiązki społeczne lub aktywnośc przynoszącą doraźne korzyści.
Wg Skórzyńskiego jest to czas pozostający pza snem i poza wykonaniem wszelkich koniecznych obowiązków jak praca zawodowa, obowiązki gospodarsko domowe i obowiązki społeczne.
Wczasy wg Kamińskiego to zajęcia i zachowanie się w czasie wolnym od pracy zarobkowej a zatem zajęcia podejmowane dobrowolnie dla odpoczynku, zabawy i własnego rozwoju.
Wczasy wg Wroczyńskiego to czas spędzony w ośrodku wczasowym.
CZYN DETERMINUJĄCE. ILOŚĆ CZASU WOLN:
Praca, obowiązki domowe, zajęcia szkolne, odrabianie lekcji
FUNKCJE CZASU WOLNEGO:
wychowawcza i kulturotwórcza
A. Kamiński podaje nową typologię:
Wypoczynek, rozrywka, rozwój osobowości
Koncepcja M. Ziemskiej:
Funkcja twórcza, f. percepcyjna, f. rekreacyjna, f. uspołeczniająca, f. szkodliwa
KLASYFIKACJA FORM CZASU WOLNEGO:
- klasyfikacja funkcjonalna – opiera się an funkcjach czasu wolnego
- klasyfikacja rzeczowa – uwzględnia postawy ludzi i ich zachowania, np turystyka, sport, środki masowego przekazu, teatr, wystawy, samokształcenie
R. Wroczyński zastosowal generalizację poszczególnych grup aktywności:
1. zabawy i gry ruchowe
2. turystyka
3. uczestnictwo w imprezach artystycznych oraz amatosko-artystycz.
4. środki masowej komunikacji
5. inne formy aktywności intelektualnej
6. zajęcia techniczne
7. aktywność społeczna i towarzyska
8. inne formy aktywności
Wypoczynek CZYNNY – to jest przeplatanie pracy umysłowej pracą fizyczną lub odmiennym rodzajem pracy umysłowej.
Cechy wypoczynku czynnego:
Wykonalność i atrakcyjność
Wg Tomaszewskiego METODA NAUKOWA to sposób dochodzenia do twierdzeń uzasadnionych i sprawdzonych a więc zespół czynności, które należy wykonać i procesów, które muszą się odbyć aby można było uzyskać uzasadnione i sprawdzone twierdzenie o badanych faktach.
METODA BADAWCZA – sposób zaplanowania i realizowania procesu badawczego , w którym techniki badawcze stanowią bardzo ważny choć nie jedyny składnik.
TECHNIKI BADAWCZE – jest to sposób zbierania materiału oparty na starannie dobranych dyrektywach (tzn muszą być jasne, precyzyjnie określone, ścisłe i dokładne) weryfikowanych w badaniach różnych nauk społecznych i dzięki temu posiadający walor użyteczności interdyscyplinarnej
METODY BADAWCZE DZIELIMY NA:
- Metodę indywidualnych przypadków (obserwacja, wywiad, analiza dokumentów osobistych)
- Sondaż diagnostyczny (ankieta, obserwacja, wywiad, techniki socjometryczne)
- Monografia instytucji (analiza dokumentów, obserwacja, wywiad, ankieta)
SONDAŻ DIAGNOSTYCZNY – przedmiotem badań sondażowych są poglądy badanych, ich opinie, motywy. Metoda sondażu pozwala na poznanie określonego zjawiska społecznego, ustalenie jego zasięgu, zakresu poziomu, następnie na ocenę i w wyniku tego zaprojektowanie modyfikacji. Pozwala na wyjaśnienie pewnych zjawisk masowych.
TYPY BADAŃ SONDAŻOWYCH:
1, badania jednorazowe na próbie nieważonej, wybiera się co entą osobę z jakiegoś zbioru, na tej podstawie poznaje się rozkład interesujących go (badacza) cech w danej zbiorowości.
2. badania jednorazowe na próbie ważonej – świadomy wybór grupy (grup) badanej zbiorowości
3. badanie jednorazowe na grupach kontrastowych – grupy muszą róznić się odnośnie jakiś cech.
4. badanie powtarzane:
a) badanie trendów – kiedy powtarzamy badanie z nową grupą respondentów
b) badania panelowe – badania przeprowadzone w 2 lub 3 nawrotach z tą samą grupą ludzi
GŁOWNE TECHNIKI:
ANKIETA – (pocztowa, prasowa, internetowa, środowiskowa, imienna, anonimowa) zaletą ankiety jest niski koszt badań oraz szybkie tempo zdobywania materiału badawczego. Wady ankiety wynikają głownie ze złego jej skonstruowania.
1)pytania muszą być skonstruowane w sposób jednoznaczny, ścisły, jasny dla respondenta
2)język musi być dopasowany do poziomu intelektualnego respondentów
3)ankieta nie może zawierać zbyt wielu pytań ponieważ to zniechęca do odpowiedzi. Typy pytań:
- otwarte (podane odpowiedzi)
- półotwarte (podane odpowiedz i inne)
- zamknięte
4) badacz nigdy nie może liczyć na 100% zwrot ankiet
OBSERWACJA- często stosowaną jest obserwacja uczestnicząca.
Warunki dobrej obserwacji:
1.musi być obiektywna, nie skażona postawami obserwatora
2. adekwatna- ma ujmować fakty nie zniekształcone
3. wyczerpująca – ujmować pewne elementy, które tworzą całość
4. wnikliwa – obserwator powinien równocześnie obserwować elementy przypuszczalnie ze sobą związane
Mamy dwa typy obserwacji uczestniczącej:
1.obserwator -> uczestnik
Sytuacja gdy obserwator dązy do uzyskania zaufania członków badanej grupy po to by nie powodować zmian swoją obecnością. Obserwator staje się uczestnikiem danej grupy.
2.uczestnik -> obserwator
Członek grupy przyjmuje na siebie dodatkowo rolę badacza, czyli członek grupy staje się obserwatorem.
Zalety: znika stosunek obcości obserwatora, zatem znika źródło intencjonalnych zmian w zachowaniu się obserwowanych. Daje to możliwości łatwiejszego przeprowadzenia i zebrania dokumentacji. Obserwator poprzez aktywne uczestnictwo może przyswoić sobie pewne pozytywne osobowościowe cechy członków grupy. Wady: gdy uczestnik grupy pełni stanowisko kierownicze utrudnia to patrzenie na to co dzieje się na innym poziomie, nieobiektywne badanie może modyfikować członków grupy, obserwator przyswaja sobie pewne stereotypy przez co może nie dostrzegać odmienności, jest zaangażowany emocjonalnie. Wada związana z niebezpieczeństwem konformizmu, korzystne przedstawianie grupy pod wpływem nacisków wewnętrznych
WYWIAD SRODOWISKOWY: zalety wywiadu: możliwośc wprowadzania pewnych zmian w trakcie, bezpośredni kontakt z respondentem pozwala także zastosować także technikę obserwacji. Dobry wywiad musi być poprzedzony przygotowaniem planu. Wady: wysokie koszta, technika czasochłonna, wymaga wprowadzenia atmosfery zaufania, akceptacji, osoba badana musi mieć komfort wypowiedzi, czuć się swobodnie.
TECHNIKI SOCJOMETRYCZNE – stosowane są głownie do badania wzajemnych ocen i stosunków między jednostkami w danej grupie, informacji dostarczają tylko członkowie danej grupy
- technika Moreno – wszystkim członkom grupy podaje się specjalnie skonstruowane pytania
- technika Zgadnij kto? – podaje się kilka cech charakterystycznych cech dla jakiejś osoby, pozostali muszą zgadnąć kto to jest.
- technika zaszeregowanie rangowe – podporządkowanie osób wg danej cechy
MONOGRAFIA INSTTUCJI – przedmiotem może być instytucja, bądź jeden fakt związany z funkcjonowaniem tej instytucji.
Pojęcie instytucji wg Szczepańskiego jest to:
1, grupa ludzi wykonując określone funkcje społeczne na rzecz zbiorowości. Możemy zastosować ankietę.
2. formy organizacyjne, zespoły czynności wykonywanych przez niektórych członków grupy w imieniu całości
3. zespół urządzeń i środków, które pozwalają upoważnionym jednostkom na wykonanie publicznych funkcji mających an celu zaspokajanie potrzeb
4. społeczne role wypełniane przez jednostki
ANALIZA DOKUMENTÓW INSTYTUCJI – mogą to być kroniki, pisemne prace uczniów, dzienniki, status szkoły, rysunki, gazetki, prace plastyczne, dyplomy dla szkoły.
Pomoc w rozwoju to wprowadzenie w wartości, dopomaganie we wzroście i wzrastaniu w środ.społ, wspomaganie rozwoju przed zaburzeniami. Podst środow, które powinno pomagać jest rodzina.
2 Kategorie pomocy w rozw: jedna ukierunkowana na dziecko, druga na rodzinę. Nie możan mówić pomocy dziecku bez przekształcania środow.
Ped.społ wyodrębnia 3 kierunki pomocy:
- ratownictwo,
- kompensacja społeczna
- profilaktyka wychowawcza
W poczynaniach instytucji dominuje kompens.społ. Pryncypalnym kierunkiem rozwoju powinna być profilak.wych. pojmowana jako aktywność niwelująca niedomagania środow. Wzbogacająca rozwój wychowanka celem powinno być uprzedzenie wystąpienia objawów wskazujących na zagrożenie procesu rozwoju biosocjokult w danym środ. Wyróżniay: próg ostrzegawczy, zaawansowany i naturalny.
PRÓG ZAGROŻENIA ROZWOJU – stopień kumulujący negatywne element środ jedn
POMIAR ŚRODOWISKA WYCHOWAWCZEGO
POMIAR – to czynność odczytania jednostek na skali (pomiar bezpośredni)
Pomiar pedagogiczny jet pomiarem pośrednim ponieważ nie widzimy mierzonej zmiennej tylko objawy. Podstawową czynnością jest wyróżnienie wskaźników
WSKAźNIK – to cecha, zjawisko na podstawie zajścia którego wnioskujemy z pewnością bądź z określonym prawdopodobieństwem iż zachodzi zjawisko które nas interesuje np. zainteresowania czytelnicze uczniów klas 4 – 6
MIERNIK to symbol liczbowy za pomocą, którego określamy natężenie danego wskaźnika.
ETAPY POM JAKOŚĆ WG RADLIŃSKIEJ:
I.opracowanie wzorca.
WZORZEC – zestawienie norm, obejmuje to co jest osiągalne w danej epoce, kulturze. Zawiera realne wskazania przebudowy i kompensacji w poszczególnych dziedzinach. Możemy powiedzieć ze ten wzorzec jest modelem stanu pożądanego.
II. zbadanie rzeczywistości i opracowanie wzoru
WZÓR – model stanu rzeczywistego
III. porównanie wzoru z wzorcem
IV. Wnioski o charakterze praktycznym:
- wzór bardzo odbiega od pożądanego – działania by zmniejszyć różnicę
- wzór jest bliski stanu pożądanego – działania by utrzymać taki stan
PODSTAWOWE POJĘCIA PED.SPOŁ.
WYCHOWANIE – punktem wyjścia do definiowania tego pojęcia jest to że człowiek jest osobą biosocjokulturalną. Ludzie cechują się odrębnością sytuacji wychowawczej (właściwa pielęgnacja, wyrównywanie braków organizmu i pobudzanie rozwoju)wrastanie w grupy społeczne czy też przyswajanie odpowiednich ról wrastanie w wartość kultury materialnej i duchowej. Na podstawie tych 3 sfer definicja:
WYCHOWANIE: polega na pielęgnowaniu rozwoju psychofizycznego, chronienie procesów wzrastania w środowisko społeczno-przyrodnicze oraz na wprowadzaniu w świat wartości kultury.
Zdaniem Radlińskiej wychowanie jest wolne od pragmatyzmu i przymusu i nie może zmierzać do urabiania do gotowych wzorów.
W koncepcji Radlińskiej mamy: 3W
WZROST –autonomiczny rozwój psychofizyczny
WZRASTANIE JEDNOSTKI W SRODOWISKO – autonomiczny rozwój społeczny
WPROWADZANEI W WARTŚCI KULTURY – uprzystępnianie wartości kulturalnych, kształtowanie jednostki przez kulturę
Przedmiot wychowania ogranicza się do jednostki (kształtowanie osobowości) ale obejmuje warunki, w których przebiega rozwój człowieka.
3 TYPY WYCHOWANIA:
1.kontakt między wychowawcą a wychowankiem oparty na indywidualnym stosunku wychowawczym, który zachodzi w tym układzie.
2.wychowanie zespołowe w grupie, która jest tak zaktywizowana i zorganizowana wychowawczo, ze nad respektowaniem zasad grupy czuwa nie tylko wychowawca ale wszyscy członkowie tego zespołu. To jest możliwe w sytuacji gdy członkowie grupy
Identyfikują się z normami zasadami tej grupy.
3.wychowanie w toku ulepszania środowiska – siła w postaci wsparcia. Typ preferowany przez ped.społ ale to nie znaczy ze dwa pierwsze typy nie mają zastosowania. Pelnią one funkcje pomocniczą wobec podstaw koncepcji procesu wychowawczego. Możemy nazywać ten proces środowiskowym procesem wychowawczym. Ten proces ma tę właściwość ze wychowanie nie stanowi czynności autonomicznej, ale towarzyszy czynnościom rzeczowym tj zakładanie różniego typu placówek oświatowych lub wychowawczych, pobudzanie do aktywności.
ŚRODOWISKO – są to elementy otaczającej struktury przyrodniczej społecznej i kulturalnej, które działają na jednostkę stale lub przez dłuższy czas albo krótko, ale ze znaczną siłą. Otoczeniem środowiska jest struktura szersza zarówno trwała jak i zmienna zarówno oddziałująca jak i nie na jednostkę. Środowisko jest tą częścią otoczenia, która wywiera na jednostkę jakiś wpływ. W ped. Wyróżniamy 3 punkty widzenia na rolę środowiska w życiu jednostki:
1, DETERMINIM – przedstawicielem jest H.Spencer – człowiek jest kształtowany przez środow. Przyr. Spencer uważał ze zbiorowość ludzka to swoisty organizm biologiczny
2. IDEALIZM PEDAGOGICZNY – przedstawicielem był F.FOESTER – jednostka może przezwyciężyć wszelkie niepożądane oddziaływania środowiska ponieważ jest wrażliwa na motywację wyższego poziomu i na ich podst kształtująca własny charakter.
W ped.społ obie te koncepcje są odrzucone.
3. ŚRODOWISKO I JEDNOSTKA W DIALEKTYCZNYM ZWIĄZKU – rozumiemy to jako wzajemne oddziaływanie wpływu środowiska i przekształcających środowisko sił jednostek
TYPY ZACHOWAŃ. JEDN. WOBEC ODDZIAŁ ŚROD.:
- bierne przystosowanie się do środowiska
- uleganie wpływom środowiska prowokujące w korzystnych warunkach postawę obronną np. u osób chorych
- czynne, twórcze przekształcanie środowiska przez ludzi dorosłych, którzy dokonują wyboru elementów środowiska i przekształcające je dla własnych potrzeb
TYPOLOGIA ŚROD WG RADLIŃSKIEJ:
1, środowisko bezpośrednie (to co najbliższe i szersze)
2. środowisko obiektywne (to po co jednostka może sięgnąć) i subiektywne (to, którego wpływ jednostka odczuwa)
3. środowisko materialne (składające się z realnych wytworów człowieka i przyrody) i środ. niewidzialn (obejmuje idee, więź moralną, wierzenia)
SIŁY SPOŁECZNE – jest to zespół określonych czynników i wartości funkcjonalnych środowisku postaci jednostkowych lub zbiorowych jawnych lub ukrytych uzdolnień wyrażających się w pozytywnym działaniu. To pojęcie ma znaczenie w pracy socjalnej. Z tym pojęciem wiąze się:
SIEĆ SPOLECZNA – rozumiana jako sieć powiązań między jednost lub grupami, które łączą się w więzi pokrewieństwa, podobne funkcje i status społeczny, a także bliskość geograficzna lub kulturowa. Wyróżniamy 3 typy sieci społecznych:
1, systemy wsparcia
2, naturalna sieć pomocy, którą worzą osoby z najbliższego otoczenia
3. grupy samopomocy
OPIEKA SPOŁECZNA – to działalność kompensacyjno rewalidacyjna, może to być rodzinna lub społeczna działalność, podejmowana wobec jednostek niezdolnych do samodzielnej egzystencji. To jest wrunek podjęcia działań opiekuńczych. To łączy się z przejęciem przez opiekuna odpowiedzialności za los tych jednostek. Funkcję właściwie sprawowanej opieki powinno być stopniowe doprowadzanie podopiecznego do samodzielności i niezależności życiowej. Może być przyznana:
- os. małoletniej gdy nie ma opiekuna prawnego,
- os. Ubezwłasnowolnionej całkowicie
Często opiekę społ. określa się do sfery materialnej
OPIEKA SPOŁ A POM.SPOŁ (różnice):
- w opiece to działanie ubezwłasnowolniające ograniczające własna zaradnośc podopiecznego za którego opiekun przyjmuje odpowiedzialność, działanie to nie ma charakteru powszechnego
- instytucje związane z opieką społeczną: Domy Małego Dziec...
m.g87