Aneta_Rzepka_Tohańska_branka_demo.pdf

Aneta Rzepka

TOHAŃSKA BRANKA

Grafika i projekt okładki: Anna Pietraszek

ISBN 978-83-61184-84-3

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2010

A n e t a R z e p k a : Tohańska branka | 41

Dusza nie znałaby tęczy, gdyby oczy nie

znały łez.

J. W. Cheney

Dzień był szary, pochmurny i smutny. Deszcz wylewał się z nisko osadzonych

chmur i monotonnie uderzając o szyby, wprawiał ludzi w ponury nastrój. Odylia

siedziała w swoim pokoju, wyszywając kwiatowy wzór na niebieskiej serwetce. Nie

potrafiła znaleźć sobie ciekawszego zajęcia – od czytania bolały ją oczy, a domo-

wych obowiązków miała teraz mniej, jako że część z nich przejęła Kora. Od zaślu-

bin Olidara i nieudanej ucieczki do świątyni, jej życie stało się bardzo smutne.

Brakowało w nim jasno wytyczonego celu, siły, mobilizującej do jakiegokolwiek

działania. Dziewczynę opanowało poczucie beznadziejnej pustki, której nikt nie

potrafił wypełnić.

W ciszę szarego popołudnia niespodziewanie wdarł się tętent konia na dziedziń-

cu. Chwilę później ktoś wszedł do domu. Głosy w sieni, szybkie kroki i nagłe po-

ruszenie wśród służby świadczyły, że przybył ktoś ważny, niespodziewany, może

nawet nieproszony. Odylia nie miała jednak ochoty sprawdzać, kto. Wyszła z po-

koju dopiero wtedy, gdy blada z przerażenia Kińja poinformowała ją, iż wódz pro-

si, aby zeszła. Niespiesznie pokonując dwie kondygnacje schodów, zastanawiała

się, któż mógł ich odwiedzić. Popchnęła drzwi i wkroczyła do jadalni. Olidar i nie-

znajomy młodzieniec, zapewne ów gość, siedzieli przy stole. Na widok dziewczyny,

obaj wstali.

– Witajcie – powiedziała niepewnie panna. – Kińja mnie zawiadomiła. Czy mo-

gę w czymś pomóc?

– Odylko, to jest nauczyciel, którego przysłano dla ciebie z Tohany – rzekł wódz,

niepewnie spoglądając na siostrę. Dostrzegł w jej twarzy oburzenie, ironię i jakiś

wewnętrzny bunt. Chrząknął ostrzegawczo, marszcząc groźnie brwi, ale to nie

powstrzymało dziewczyny przed ciętą ripostą.

www.e–bookowo.pl

A n e t a R z e p k a : Tohańska branka | 42

– Widzę, że człowiek, który chce, abym była jago żoną uważa, że jestem głu-

piutką gąską – odparła, wydymając z pogardą usta i mierząc przybysza wzrokiem.

– Oczywiście, że nie – odparł spokojnie gość. – Mam jedynie uzupełnić wiedzę,

którą posiadasz i opowiedzieć o zwyczajach panujących w królestwie, ponieważ

nasza obyczajowość nieco różni się od tabyńskiej, chociaż wierzymy w Boga Ja-

sności i mówimy tym samym językiem. Na pewno masz wiele pytań i wątpliwości,

a nie ma kto ich rozwiać.

Nauczyciel posługiwał się pięknym językiem, świadczącym o starannym wy-

kształceniu i dobrym wychowaniu. W jego mowie nie było nawet cienia akcentu,

charakterystycznego dla ludzi ciężko pracujących, nieobytych ze sztuką erudycji.

Odylia mruknęła z uznaniem i utkwiła wzrok w twarzy młodzieńca. Był od niej

starszy o pięć, może sześć lat. Miał kruczoczarne, kręcone włosy, śniadą, typową

dla Tohańczyków cerę, stalowoszare, błyszczące oczy, szerokie ciemne brwi oraz

duże, pełne usta. Zarost na jego policzkach, świadczył o tym, że zbrakło mu czasu

i możliwości, aby zatroszczyć się o wygląd. Zaniedbania były jednak w pełni

usprawiedliwione długą i zapewne męczącą podróżą. Nie wpłynęły negatywnie na

wizerunek gościa. Przeciwnie, siostra wodza dawno nie widziała tak przystojnego

kawalera. Zaimponował jej też sposobem bycia i wyrażania myśli. Rzadko miała

okazję porozmawiać z kimś oczytanym, Kunicjanie utrzymywali się z pracy rąk

i nauka zawodu była dla nich zadaniem pierwszoplanowym. Staranne wykształ-

cenie odbierały jedynie dzieci wodza oraz bogatych, znaczących dla szczepu

mieszkańców. Dziewczynie zrobiło się przykro, iż człowiek inteligentny, oczyta-

ny, o niebanalnej powierzchowności uważał ją za niedouczoną gąskę. Nawet jeśli

miał ku temu podstawy, bo większość kunickich panien zakończyła edukację na

nauce czytania.

– Zakłada więc, że jakieś braki w wykształceniu posiadam – skwitowała Odylia

wyniosłym tonem, krzyżując ręce na piersiach. – To bardzo miłe, nie powiem.

A czy w Tohanie jest taki zwyczaj, że młodzieńcy nie odpowiadają na powitania

kobiet i nie wyjawiwszy swojego imienia, wtrącają się do prowadzonych przez nie

rozmów?

– Odi – mruknął ostrzegawczo Olidar, a jego powieki zaczęły mrugać podejrza-

nie szybko.

www.e–bookowo.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: