Elizabeth Lowell - Pustynny deszcz.pdf - ROMANSE - NOWE! - Fifi250

ELIZABETH LOWELL

PUSTYNNY DESZCZ

Tytuł oryginału DESERT RAIN

Daj spokój, Shannon, uśmiechnij się do mnie, jak do kochanka. Wiesz przecież, kto to

jest kochanek, prawda skarbie? Holly Shannon North powstrzymała słowa, cisnące się jej na

usta i odpowiedziała wyuczonym uśmiechem. Jerry, poza Paryżem, należał do najlepszych

fotografów mody, lecz język miał ostry jak brzytwa. Od czasu, kiedy odmówiła pójścia z nim

do łóżka, praca z Jerrym stała się nieznośna.

Na twarzy Holly wykwitł rumieniec i odbił się w metalowych płytach, które trzymali

spoceni technicy.

- Lepiej, ale wciąż nie dość dobrze - powiedział Jerry. - Wiem, że jesteś zimna jak lód,

niech to jednak pozostanie naszą tajemnicą, kochanie.

Spuściła powieki, a jej niezwykłe oczy koloru białego wina zalśniły pomiędzy gęstymi

czarnymi rzęsami. Długie włosy niczym czarna kaskada spływały na ramiona i barki.

Uśmiechnęła się szerzej, lecz wyraz jej twarzy nie złagodniał.

Jerry jęknął.

Holly czekała nieruchoma. Cienkie pasemka włosów nad skroniami i wystającymi

kośćmi policzkowymi, które pomogły przemienić młodą dziewczynę, Holly North, w sławną

na całym świecie modelkę Shannon, pod wpływem potu poskręcały siew loczki.

- A teraz zrób nadąsaną minę - rozkazał Jerry. - Twoje zmysłowe usteczka aż proszą

się o pokąsanie.

Wydęła wargi.

- Odwróć się w lewo - polecił ostro. - Odrzuć włosy. Spraw, żeby wszyscy mężczyźni

zapragnęli poczuć je na swojej nagiej skórze.

Długonoga Holly z wdziękiem obróciła gibkie ciało.

Upał i pot, doprowadzające innych do szału, na nią działały jak wino. Dorastała w

Palm Springs, gdzie bez końca trwało świetliste, skwarne lato. W pustynnym słońcu, w

którym ludzie zwykle usychali, ona rozkwitała.

Delikatnie zaróżowiona skóra zdradzała wewnętrzny żar, którego zaznał tylko jeden

mężczyzna.

Lincoln McKenzie.

Nie myśl o nim, upomniała Holly samą siebie. To takie bolesne.

Mimo starań nie potrafiła o nim zapomnieć. Wspomnienie lata w Palm Springs było

zbyt mocne. Nie mogła uwierzyć, że podczas gdy ona znajduje się w Nowym Jorku, Paryżu,

Hongkongu, Londynie czy w Rzymie, Lincoln McKenzie mieszka na drugim końcu świata.

Teraz czuła, że Linc jest w pobliżu. Stanowił nieodłączną część pustyni, tak samo jak

wyniosłe góry, wznoszące się za miastem.

Wspomnienie o nim rozpalało jej skórę, jak promienie rozjarzonego słońca.

Uwielbiała Linca już od chwili, gdy ujrzała go po raz pierwszy. Miała wtedy dziewięć

lat, a on siedemnaście. Jechał wtedy na jednym z arabskich koni, hodowanych przez jej

rodzinę. Wspomnienie było tak żywe, że Holly do tej pory czuła zapach bylicy i pyłu,

widziała leniwy uśmiech młodego jeźdźca, jego piwne oczy, pamiętała aksamitny dotyk

końskich chrap, a także to, co czuła w sercu, kiedy z uniesioną głową uśmiechała się do

Linca.

- Prześlicznie! - pochwalił ją Jerry. - Tak trzymaj! A teraz obejrzyj się przez ramię.

Obróć się. Szybciej! Jeszcze raz. Jeszcze raz! Jeszcze raz!

Jak liść wirujący na wietrze, Holly kręciła się i obracała, oddając się żarowi pustyni i

wspomnieniom o ukochanym mężczyźnie.

Nie zauważyła, gdy jej dziewczęce zadurzenie, zmieniło się w coś głębszego,

gorętszego. Chociaż ich rancza sąsiadowały ze sobą, rodziny nie utrzymywały bliższych

stosunków.

Jednak dorastająca Holly często widywała Linca na wystawach koni, na aukcjach i

podczas treningów. Po każdym spotkaniu coraz bardziej poddawała się jego urokowi, a

zarazem ulegała frustracji, bo on w ogóle jej nie dostrzegał.

- Tak, dobrze - mruknął Jerry. - A teraz trochę pogodniej. Nie bądź taka nadąsana.

Pokaż mi ząbki.

Uśmiechnęła się do kamery, chociaż oczami nadal oglądała przeszłość.

W przeddzień swoich szesnastych urodzin pilnowała Beth McKenzie,

dziewięcioletniej przyrodniej siostry Linca. Państwo McKenzie wrócili wtedy do domu

bardzo późno, kłócąc się bardzo, a co gorsza, lekko pijani. Holly nigdy przedtem nie słyszała,

żeby ludzie obrzucali się takimi przekleństwami.

Kiedy niespodziewanie pojawił się Linc, przestraszona podbiegła do niego, szukając

ratunku i pociechy. Odwiózł ją do domu, uspokajając łagodnie, dopóki nie przestała drżeć.

Gdy dowiedział się, że o północy rozpoczyna się dzień jej urodzin, powiedział żartem, że jest

słodką szesnastolatką, której jeszcze nikt nie pocałował.

Czuły gest, który miał pocieszyć wystraszoną nastolatkę, zamienił się w długi, nie

kończący się pocałunek. Holly, przy całej swej niewinności, okazała brak powściągliwości, a

Linc zupełnie stracił nad sobą panowanie.

Po dłuższym czasie ujął w dłonie twarz dziewczyny i przyglądał się, chcąc ją

zachować w pamięci rozświetloną księżycowym blaskiem. Uśmiechała się do niego jak Ewa,

która właśnie odkryła własną kobiecość.

- Doskonale, taki uśmiech był mi potrzebny! - powiedział Jerry triumfalnym tonem. -

Mój Boże, dziecino, żebyś ty choć w połowie była taka gorąca, na jaką wyglądasz. Lewe

ramię. Pokaż trochę tego żaru. Tak. Taaak! Obróć się dla mnie, kochanie!

Prawie nie zwracała uwagi na paplaninę fotografa i na błyskające wokół niej flesze.

Znów miała szesnaście lat i uśmiechała się do mężczyzny, którego kochała.

Linc chciał się z nią spotkać następnego wieczoru, ale Holly obiecała przypilnować

dziecka brygadzisty ojca. Tam przyniósł jej wiadomość o czołowym zderzeniu dwóch

samochodów na krętej polnej drodze.

Potem zawiózł do szpitala, gdzie lekarze usiłowali ratować ojca i matkę Holly. Tulił

dziewczynę w ramionach przez całą długą noc, kiedy umarli obydwoje rodzice, kiedy

krzyczała i łkała, kiedy walił się jej świat. Tulił ją, aż wyczerpana zasnęła w jego ramionach.

Obudziła się w szpitalnym łóżku. Czuwała przy niej siostra matki Sandra, którą Holly

znała wyłącznie z kilku wyblakłych fotografii, przechowywanych wraz z innymi zdjęciami

rodzinnymi w dużym pudełku po butach.

Po kilku dniach ciotka zabrała ją na Manhattan, gdzie prowadziła agencję dla

najlepszych modelek.

Osiemnastoletnia Holly pracowała już na pełnym etacie modelki, a kiedy skończyła

dziewiętnaście lat jej twarz zdobiła okładki ważniejszych magazynów mody w Ameryce i

Europie. Jako dwudziestolatka została wybrana przez prestiżowy dom mody Royce Reflection

do reklamowania wszystkich jego wyrobów - perfum, ubrań, bielizny i kosmetyków.

W pracy występowała pod swoim drugim imieniem, Shannon. W ten sposób izolowała

się od owej obcej, pełnej wdzięku osoby, która spoglądała z okładek czasopism i opowiadała

uwodzicielskim głosem o bieliźnie i seksie z milionów ekranów telewizyjnych.

Shannon była zmysłowa, piękna, niezwykła.

Holly nie.

Przez lata postrzegała siebie jako brzydkie kaczątko, więc teraz nie czuła się dobrze,

widząc, co z jej szczupłym ciałem robią wizażystki i czarodzieje od oświetlenia.

Największą niechęcią darzyła samców w kosztownych samochodach i garsonierach,

obmacujących jej umiejętnie eksponowaną urodę. Wiedziała, że mężczyźni naprawdę kochali

się z modelkami z barwnych fotosów.

Odpowiadała na to chłodem i wyrafinowaną obojętnością.

Mężczyźni określali ją rozmaitymi niepochlebnymi przydomkami, z których

najłagodniejszy był „oziębła”.

W wieku dwudziestu dwóch lat Holly wciąż pozostawała dziewicą, a mężczyźni

marzyli o niej jako o pełnej seksu, bardzo doświadczonej kochance.

- Podnieś ręce - poinstruował Jerry.

Uczyniła to w rozmarzeniu, przypominając sobie, jak zarzucała ramiona na szyję

Linca i rozczesywała palcami jego gęste, kasztanowe włosy.

- Wyżej - rozkazał Jerry. - Dobrze. Teraz wygnij plecy w łuk i potrząśnij włosami.

Zawahała się. Takie zachowanie nie pasowało do jej wspomnień. Nigdy nie

kokietowała i nie uwodziła Lincolna. Kochała go.

- No, kochanie - niecierpliwił się Jerry. - Wykrzesaj z siebie choć odrobinę seksu.

Pomyśl o swoim kochanku.

Holly znalazła się pomiędzy przeszłością niewinnej zakochanej nastolatki a pustką

chwili obecnej. Zastygła w napięciu.

- Nie, nie, nie - zaprotestował Jerry.

Starała się odprężyć, żeby wypełnić jego polecenie.

- Wszystko na nic -powiedział, a potem dodał sarkastycznie: -Ach, tak, zapomniałem.

Przecież ty nie masz kochanków. Więc wesprzyj ręce na tych pięknych, bezużytecznych

biodrach i udawaj, do cholery!

Ruchem głowy odrzuciła czarne faliste włosy na plecy, przybrała wyniosłą pozę i z

ukosa spojrzała w aparat.

Kiedy poczuła włosy ślizgające się po skórze, przypomniała sobie Linca bawiącego

się jej krótkimi lokami. Wówczas marzyła o długich włosach.

Dlaczego nie mogłam być piękna wtedy, pomyślała, kiedy miałam szesnaście lat i

byłam zakochana?

Ta myśl zrodziła inną, która prześladowała ją od sześciu lat.

Chciałabym znów mieć szesnaście lat, czuć na sobie dłonie Linca, ciepłe wargi na

szyi, smak jego ustna swoich ustach...

Pełne słodyczy i ciepła wspomnienie oblało Holly falą tęsknoty, zupełnie ją

odmieniło.

- Pięknie! - zaskrzeczał Jerry. - Nominuję cię do Oskara, dziecinko.

Gdybym nie znał prawdy, przysiągłbym, że lubisz seks.

Odebrała jego słowa jak pozbawiony sensu hałas. Ona tylko cofnęła się w myślach o

sześć lat i uśmiechała się, wspominając Linca i swoją pierwszą, jedyną namiętność.

Elizabeth Lowell - Pustynny deszcz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: