Tom Butler-Bowdon 50 duchowych klasyków. 50 książek, które zmieniły nasz sposób myślenia pełna wersja.pdf

5 0 DUCHOWYCH KLASYKÓW

Clive Staples Lewis Listy starego diabła do młodego (1942)

152

Malcolm X Autobiography of Malcom X (Autobiografia Malcolma X)

(1965)

158

Daniel C. Matt The Essential Kabbalah (Esencja kabały) (1994)

166

William Somerset Maugham Ostrze brzytwy (1944)

172

Dan Millman Droga miłującego pokój wojownika (1980)

178

John Neihardt i Czarny Łoś Czarny Łoś:

opowieść indiańskiego szamana (1932)

184

Michael Newton Wędrówka dusz (1994)

190

John O’Donohue Anam Cara (1997)

196

Robert M. Pirsig Zen i sztuka oporządzania motocykla (1974)

202

James Redfield Niebiańska przepowiednia (1993)

208

Miguel Ruiz Cztery umowy (1997)

214

Helen Schucman i William Thetford Kurs cudów (1976)

220

Idries Shah The Way of the Sufi (Droga sufich) (1968)

226

Starhawk The Spiral Dance (Spiralny taniec) (1979)

232

Shunryu Suzuki Umysł zen, umysł początkującego (1970)

237

Emanuel Swedenborg O Niebie i jego cudach, również o Piekle (1758)

244

Matka Teresa Prosta droga (praca, współczucie, pokój) (1994)

250

41 Święta Teresa od Jezusa Twierdza wewnętrzna (1577)

256

Eckhart Tolle Potęga teraźniejszości (1998)

262

Chögyam Trungpa Wolność od duchowego materializmu (1973)

268

Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem (1995)

274

Rick Warren Życie świadome celu (2002)

280

Simone Weil L’Attente de Dieu (Oczekiwanie Boga) (1949)

286

Ken Wilber Integralna teoria wszystkiego (2000)

292

Paramahansa Yogananda Autobiografia Jogina (1946)

298

Zhuangzi Prawdziwa księga południowego kwiatu (IV wiek p.n.e.)

304

Gary Zukav Siedlisko duszy (1990)

310

50 kolejnych klasyków

317

Chronologiczna lista tytułów

323

Bibliografia

325

Podziękowania

329

M UHAMMAD A SAD

ROZDZIAŁ 1

Muhammad Asad

rodkowoeuropejski Żyd Leopold Weiss w wieku 26 lat przeszedł na islam

i odwrócił się plecami do kultury zachodniej. Gdy w 1952 roku jako wy-

słannik Pakistanu przybył do nowojorskiej siedziby ONZ, był to jego powrót

na Zachód po 25 latach.

Droga do Mekki to zaskakująco mało znane dzieło, będące jednak jednym

z najlepszych XX-wiecznych opisów duchowej transformacji. Nie jest to pełna

biografia autora, opowiada bowiem jedynie o latach spędzonych w Arabii, a kon-

kretnie o 23-dniowej pielgrzymce do Mekki w 1932 roku. Jest to książka znacznie

bogatsza niż dziennik podróży czy wspomnienia, to opis pierwotnego zaurocze-

nia islamem i ostatecznej konwersji. Celem autora była zmiana podejścia czytel-

ników do islamu, jednak oczywiście nie wszyscy dają się uwieść jego frazie.

Asad był wyjątkowo utalentowanym młodym korespondentem gazety „Frank-

furter Allgemeine Zeitung”. Odbył setki podróży po Arabii, Palestynie, Egipcie,

Syrii, Iranie, Iraku i Afganistanie, skąd pisał znakomite reportaże. Przygody, jakie

przeżył, wystarczyłyby do zapełnienia stron niejednej książki, jednak w tym ko-

mentarzu skupimy się na racjonalnych przesłankach jego konwersji i przemyśle-

niach, które zbliżyły go do islamu.

Pierwszy kontakt

Asad urodził się we Lwowie w 1900 roku, jako drugi z trójki rodzeństwa. Jego

ojciec był prawnikiem, a rodzina dość zamożna. Chociaż rodzice młodego Le-

opolda nie należeli do ortodoksyjnych wyznawców judaizmu, uczył się hebraj-

skiego i studiował Biblię . Już w młodości nie zgadzał się z tezą, iż Żydzi są naro-

dem wybranym — ponieważ takie podejście wykluczało wszystkie inne narody

z doświadczenia ludzkości. Na Uniwersytecie Wiedeńskim studiował historię

sztuki i filozofię, lubił zadawać się z elitą intelektualną Wiednia. Były to czasy roz-

kwitu psychoanalizy, ale on postrzegał ją jako duchowy nihilizm i zauważał pustkę

europejskiej duszy.

50 DUCHOWYCH KLASYKÓW

W 1920 roku, nie pożegnawszy się z ojcem, Asad wyjechał do Berlina, gdzie

zaangażował się w życie bohemy. Później został dziennikarzem, jednak praca ta

nie dawała mu wystarczającej satysfakcji. Gdy otrzymał zaproszenie od mieszka-

jącego w Jerozolimie wujka, natychmiast skorzystał z okazji. Jak większość Euro-

pejczyków podzielał stereotypy dotyczące Orientu, postrzegając go przez pryzmat

romansów rodem z Arabskich nocy . Kultura islamska wydawała mu się egzo-

tyczna, a sam islam mało interesujący w porównaniu z judaizmem i chrześci-

jaństwem.

Pomimo swojego pochodzenia, w trakcie pobytu w Palestynie Asad nie został

syjonistą — uważał, że napływ europejskich Żydów do kraju, który od 2000 lat nie

był ich krajem, to rozwiązanie sztuczne, powodujące wyłącznie problemy. Za-

uważył, iż Europejczycy patrzyli na palestyńskich Arabów jak kolonizatorzy na

czarnych Afrykanów — jak na zacofanych ludzi bez większego znaczenia. Polemi-

zował w tej kwestii z jednym z założycieli państwa Izrael, Chaimem Weizmannem.

Syjoniści z kolei nie mogli zrozumieć sympatii swojego krajana dla Arabów.

Konwersja i imersja

Po kilku miesiącach Asad zaczął postrzegać europejską kulturę z odmiennej per-

spektywy. Zauważył jej emocjonalną niestabilność i moralną dwulicowość. Wśród

muzułmanów z kolei dostrzegał poczucie braterstwa oraz jedności myślenia i dzia-

łania. Zdał sobie sprawę, iż kiedyś również Europa cieszyła się taką emocjonalną

pełnią, czego przykładem była muzyka Bacha, malarstwo Rembrandta czy gotyckie

katedry, jednakże współczesny materializm poszatkował kolektywną psyche kon-

tynentu. Dążenie do postępu zaczęło być symbolem europejskiej kultury, ale sku-

pienie się na materialnym doskonaleniu nie dawało szczęścia. Chrześcijaństwo

straciło zajmowaną dotychczas pozycję w społeczeństwach zachodnich, stając się

konwencją przestrzeganą z grzeczności. Według Asada, Europejczycy zatracili

świadomość, iż wszechświat był „wyrazem jednego planującego umysłu i dlatego

powstał jako jedna, organiczna całość”. Zamiast wiary Zachód wybrał naukę

i technologię, co doprowadziło do tego, iż uprawnione w dyskursie stały się

tylko fakty fizycznie dowiedzione. W systemie intelektualnym zabrakło miejsca

dla Boga.

Asad pragnął osiedlić się w świecie muzułmańskim. Szczęśliwie przedłużono

mu angaż korespondenta, dzięki czemu mógł dalej podróżować po Bliskim Wscho-

dzie. W kolejnych latach napisał setki dogłębnych analiz poświęconych proble-

mom i ludności regionu. W 1926 roku przeszedł na islam i na sześć lat osiadł na

dworze Ibn Sauda, ojca współczesnej Arabii Saudyjskiej. Gdy spotkali się po raz

pierwszy, Asad był pogrążony w rozpaczy z powodu śmierci swojej europejskiej

żony Elsy, która zmarła na tropikalną chorobę podczas pierwszej pielgrzymki

do Mekki.

M UHAMMAD A SAD

Zazwyczaj ludzie z Zachodu są traktowani w krajach muzułmańskich z po-

dejrzliwością, ale ze względu na głęboką wiarę i przyjaźń z Ibn Saudem, Asad

mógł odwiedzić miejsca niedostępne dla niewiernych. Przykładowo niewielu obco-

krajowcom pozwalano odwiedzić rejon Nadżd w Arabii Centralnej, Asad jednak

odbył tam dwumiesięczną podróż na zaproszenie Ibn Sauda. Jego religijność

znacznie się pogłębiła, gdy w Medynie poślubił muzułmankę, z którą doczekał

się syna.

Krucjata przeciwko błędnemu rozumieniu

Asad odnotowuje, że ludzie Zachodu nie byli w stanie pojąć jego nawrócenia,

ponieważ uważali za oczywistą niższość kultury islamskiej. Historia, wedle Euro-

pejczyków i Amerykanów, stanowiła zapis rozwoju cywilizacji zachodniej, a kultury

spoza tego kręgu były uwzględniane w rozważaniach dopiero po objęciu przez

Europę i Amerykę prymatu nad światem. Ta wizja miała początek w starożyt-

ności, kiedy to Grecy i Rzymianie identyfikowali się jako narody cywilizowane,

reszcie świata przyklejając etykietkę barbarzyńców. Zachodni umysł mógł kon-

templować hinduizm czy buddyzm z zainteresowaniem i spokojem, ponieważ

były mu zupełnie obce — jednak islam, wywodzący się z tej samej tradycji judeo-

chrześcijańskiej, potraktowano jak rywala, którego należy się obawiać. Wyra-

zem tej antypatii były jednoczące chrześcijańską Europę krucjaty. Według Asada,

stanowiły one początek „zatrucia europejskiego umysłu, nastawienia go przeciwko

światu islamskiemu poprzez świadomie błędną interpretację nauk i ideałów

islamu”.

Asad spisał swoją autobiografię nie po to, by pokazać zachodniemu czytelni-

kowi kronikę egzotycznych przygód, ale by zmienić przynajmniej niektóre błędne

wyobrażenia. Zdał sobie sprawę, że jako znawca obydwu tradycji znajduje się

w wyjątkowej sytuacji: „Byłem muzułmaninem — ale też z urodzenia człowie-

kiem Zachodu — i stąd nieobce mi były intelektualne języki obydwóch kultur”.

Podkreślał, iż to nie muzułmanie skłonili go do konwersji, ale to raczej jego mi-

łość do islamu skłoniła go do zamieszkania w kraju muzułmańskim.

Obietnica islamu

Asada urzekło islamskie uwielbienie dla absolutu. Cieszyły go prostota i piękno

Koranu , który nie wymagał oficjalnych interpretatorów. Religijność Zachodu

była inspirowana indywidualizmem, natomiast islam dawał wiernym poczucie

wspólnoty, którym Asad się rozkoszował. Ponieważ w islamie nie znajdziemy

koncepcji grzechu pierworodnego, każdy był uważany za dziecię Boga, dopóki

nie dowiedziono, że jest inaczej. Zachodnia bezpośredniość daleko odbiega od

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: