uleczyc_rany_przeszlosci.pdf

O uzdrowieniu wspomnieñ opowiada ks. Andrzej Grefkowicz rekolekcjonista i egzor-

cysta z Archidiecezji Warszawskiej. W Centrum Formacji Wieczernik w Magdalence

prowadzi rekolekcje powiêcone uzdrowieniu wewnêtrznemu.

Na czym polega uzdro-

wienie wspomnieñ i dla-

czego jest ono tak istot-

ne?

wnêtrznego. Ten brak wolnoci bêdzie

siê ujawnia³ w lêkach, w braku inicjaty-

wy, w emocjonalnym reagowaniu na sy-

tuacje, które powszechnie takich emo-

cjonalnych reakcji nie powoduj¹; to

mo¿e byæ tak¿e brak wiary w siebie, nie-

zdolnoæ do podejmowania decyzji,

trudnoci z okreleniem siebie i swojej

to¿samoci, niemo¿liwoæ odczytania

swojego miejsca w ¿yciu, niedowierza-

nie, jeli chodzi o w³asne umiejêtnoci

i talenty. Cz³owiek czêsto pyta, kim jest

i nie wie, kim jest. Mo¿e byæ tak¿e tak,

i¿ cz³owiek reaguje jak je¿ na ró¿ne sy-

tuacje ¿ycia, albo reaguje agresj¹, ataka-

mi, zgodnie z zasad¹, ¿e najlepsz¹ for-

m¹ ochrony jest atak. Bronimy siê ata-

kuj¹c innych, krytykuj¹c, próbuj¹c ko-

go poni¿yæ, aby poprawiæ w³asne sa-

mopoczucie. Mo¿na by wymieniaæ wie-

le chorych przejawów naszego funkcjo-

nowania, które sygnalizuj¹, ¿e w moim

¿yciu wydarzy³o siê co, co w tej chwili

obci¹¿a mnie do tego stopnia, ¿e nie

funkcjonujê w sposób wolny i otwarty.

Jednym z takich objawów tego, ¿e

jest zranienie, które wymaga uzdrowie-

nia wewnêtrznego, jest niechêæ do wra-

cania do dawnych dowiadczeñ ¿ycio-

wych. Cz³owiek mówi, ¿e tamten roz-

dzia³ swojego ¿ycia zamkn¹³, ¿e komu

wszystko przebaczy³ i nie chce do tego

wracaæ. Je¿eli kto mówi: nie chcê wra-

caæ do jakich dowiadczeñ swojego ¿y-

cia, to znaczy, ¿e te dowiadczenia bol¹.

Cz³owiek, który jest wolny, mo¿e wra-

caæ do swoich bolesnych dowiadczeñ,

mo¿e o nich wiadczyæ, mo¿e w tych do-

wiadczeniach mówiæ o Bogu, który wy-

zwala, jest mi³oci¹ i przynosi wolnoæ.

kiedy w teoretyczny tylko sposób prze-

kazuje siê ró¿ne treci, to zostaj¹ one

w naszej pamiêci, jako nasza wiedza, któ-

ra nie przek³ada siê na konkretn¹ drogê

prowadz¹c¹ do uzdrowienia. Praktycz-

nie wiêc nie wnosi to konkretnego do-

bra, o które chodzi. Cz³owiek doinformo-

wany staje siê w ten sposób kim, kogo

trudniej poprowadziæ drog¹ wewnêtrz-

nego uzdrowienia. W takich sytuacjach

cz³owiek ten reaguje, mówi¹c, ¿e ju¿

o tym wie, ju¿ o tym s³ysza³, ju¿ to zna.

Ale z tego nic nie wynik³o. Pozosta³ na

poziomie teoretycznej wiedzy. Nie przyj-

muje zbawczego dzia³ania Boga, bo bra-

kuje mu pe³nego poprowadzenia.

¯eby jednak trochê odpowiedzieæ

na to pytanie, powiem, ¿e wa¿ne jest na

drodze wewnêtrznego uzdrowienia na-

zwanie tego, co by³o naszym zranieniem,

powrócenie do tych najboleniejszych

wspomnieñ. Wa¿ne jest w tym zwraca-

nie siê do Pan Boga, jako do Tego jedy-

nie, który mo¿e przywróciæ nam wol-

noæ i uzdrowiæ stare dowiadczenia.

Wa¿ne jest tak¿e prze¿ycie relacji z oso-

b¹, która by³a przyczyn¹ wielu naszych

zranieñ. To jest droga, która prowadzi

do pojednania. Póki nie prze¿yjê pe³ne-

go, pog³êbionego pojednania z moim

winowajc¹, z tym, który w bolesny spo-

sób zapisa³ siê w moim ¿yciu, tak d³ugo

nie mogê byæ wolny od wszystkich do-

wiadczeñ, bêd¹cych histori¹ mojego

¿ycia. Brak przebaczenia to najmocniej-

sze kajdany, które trzymaj¹ mnie z moim

winowajc¹ i podtrzymuj¹ wszystkie

konsekwencje starych zranieñ.

Uzdrowienie wspomnieñ to zatrzy-

manie siê w obecnoci Boga z trudny-

mi, bolesnymi sytuacjami naszego ¿ycia.

Z tymi sytuacjami ¿ycia, które na trwa³e

zapisa³y siê w naszej pamiêci, czêsto

ukryte w naszej podwiadomoci. Za-

zwyczaj oddzia³uj¹ na sposób naszego

funkcjonowania w ¿yciu. Podam przy-

k³ady. Jeli kto prze¿yje jaki lêk, jakie

powa¿ne zagro¿enie w dzieciñstwie od

cz³owieka, który mia³ brodê, to bardzo

prawdopodobne, ¿e tak¿e w ¿yciu do-

ros³ym bêdzie z lêkiem lub pewn¹ re-

zerw¹ funkcjonowa³ wobec ludzi z bro-

d¹. To s¹ reakcje, które nie zale¿¹ od tego

cz³owieka. Mo¿e byæ nawet tak, ¿e nie

pamiêta siê ju¿ jakiego bolesnego wy-

darzenia, które by³o zagro¿eniem, a po-

zostaj¹ tylko niezrozumia³e reakcje.

Oczywicie to jest jeden przyk³ad. Mo¿-

na by je tutaj mno¿yæ i wymieniaæ ich

wiele, dotycz¹cych ró¿nych dziedzin

naszego ¿ycia. Te zranienia z ró¿nych

okresów ¿ycia, a zw³aszcza zranienia

z dzieciñstwa, pozostawiaj¹ sta³e piêt-

no na sposobie naszego funkcjonowania.

Wp³ywa to na nasze patrzenie na wiat

i na ludzi. St¹d modlitwa o uzdrowie-

nie jest o tyle potrzebna, ¿e prowadzi

do funkcjonowania w wiêkszej wolno-

ci, bez obci¹¿eñ, które tamte wydarze-

nia spowodowa³y.

Co w cz³owieku wskazu-

je na to, ¿e potrzeba mu

uzdrowienia wewnêtrz-

nego?

Czy mo¿na wskazaæ

kroki prowadz¹ce ku

wewnêtrznemu uzdro-

wieniu?

Od czego zale¿y sku-

tecznoæ procesu uzdro-

wienia pamiêci?

Uzdrowienie wewnêtrzne to dar

Pana Boga. Bóg i tylko Bóg w Jezusie

Chrystusie jest w stanie przywróciæ nam

wewnêtrzn¹ wolnoæ i pe³niê cz³owie-

czeñstwa. Wtedy, gdy z powodu jakich

chorób albo innych nieszczêliwych sy-

tuacji ¿ycia tracê rêkê, nogê czy w jaki

inny sposób doznajê defektów na moim

Nasze funkcjonowanie w ¿yciu,

w którym ujawnia siê brak wolnoci

w stosunku do ró¿nych sytuacji, wy-

zwañ, brak wolnoci w kontaktach z in-

nymi ludmi, to wszystko bêdzie wska-

zywa³o na potrzebê uzdrowienia we-

Na to pytanie nie chcia³bym odpo-

wiadaæ zbyt obszernie, ¿eby nie infor-

mowaæ teoretycznie osób, które powin-

ny przejæ ca³y duchowy proces we-

wnêtrznego uzdrowienia. Najczêciej,

Bóg z tymi, którzy Go mi³uj¹,

wspó³dzia³a we wszystkim dla ich dobra.

(Rz 8, 28)

ULECZYÆ RANY PRZESZ£OCI

ciele, to s¹ to trwa³e zmiany, których

cz³owiek ju¿ nie jest w stanie odwróciæ.

Wiemy natomiast, ¿e Bóg jest w stanie

uzdrowiæ, czy przemieniæ ka¿d¹ ludz-

k¹ rzeczywistoæ, zarówno w wymiarze

fizycznym, jak i duchowym. W czasie

jednych rekolekcji Bóg przez proroctwo

uwiadamia³ nam wagê Jego zbawcze-

go dzia³ania, które obejmowa³o dziedzi-

nê uzdrowieñ duchowych. Mówi³: Tu

dziej¹ siê rzeczy na miarê wskrzeszeñ.

Uzdrowienie wewnêtrzne to przede

wszystkim otwarcie na Pana Boga, to

wyci¹gniêcie do Niego r¹k, to prosze-

nie o to, aby On zechcia³ uzdrowiæ. Oczy-

wicie cz³owiek jest w stanie w ten spo-

sób zwracaæ siê do Boga wtedy, gdy

widzi, rozumie i jest wiadom, ¿e zosta³

zraniony. Potrafi wo³aæ do Boga wtedy,

gdy widzi, ¿e potrzebuje Jego pomocy,

gdy umie nazwaæ swoje zranienia, swo-

je ograniczenia, umie je pokornie przed

Bogiem i wobec siebie wyznaæ. To s¹

rzeczy, które wydaj¹ mi siê najwa¿niej-

sze. Towarzysz¹c wielu osobom powoli

otwieraj¹cym siê na zbawcze dzia³anie

Pana Boga, na ów proces uzdrowienia,

mogê powiedzieæ, ¿e bardzo wa¿na jest

uleg³oæ wobec Pana Boga i cz³owieka,

który towarzyszy i pomaga na drodze

wewnêtrznego uzdrowienia. Jeli kto

jest na tyle otwarty, ¿e jest gotów s³u-

chaæ innych, otworzyæ siê na ich s³owa,

ich prowadzenie, droga uzdrowienia

wewnêtrznego jest ³atwiejsza.

ci¹¿aj¹ce. Dar natomiast, o jakim mo¿-

na tu mówiæ, czy bogactwo, to pewna

wra¿liwoæ takiego cz³owieka wobec

innych, którzy dost¹pili podobnych zra-

nieñ. On jest w stanie ich rozumieæ. Jest

w stanie pomóc ponazywaæ ró¿ne sytu-

acje ich ¿ycia. On jest tym, któremu

w takich przypadkach jest ³atwiej zaufaæ.

Cz³owiek, który ma podobne zranienia

i z nimi siê zmaga, chêtniej pójdzie, by

dzieliæ siê swoimi dowiadczeniami

z kim, kto mia³ podobne prze¿ycia

w swojej historii.

w nas nawet bez ¿adnej przyczyny.

Pierwsze sygnalizuj¹ zranienia. Kto, kto

ich dowiadcza, potrzebuje modlitwy

o uzdrowienie. Potrzebuje zatrzymania

siê z tymi swoimi lêkami, a jeszcze bar-

dziej z przyczynami prowadz¹cymi do

takich w³anie prze¿yæ, czyli prosiæ

o uzdrowienie wewnêtrzne.

Natomiast mog¹ byæ i takie lêki,

które spadaj¹ na cz³owieka nie wiado-

mo sk¹d, ni z tego, ni z owego. Lêki, któ-

re jakby nie maj¹ ¿adnej przyczyny.

Wydaje mi siê, ¿e wiadcz¹ one o jakim

zniewoleniu przez z³ego ducha. To z³y

duch jest tym, który drêczy cz³owieka

lêkami, czêsto niezale¿nie od zewnêtrz-

nych przyczyn. Czyli bez ¿adnych ze-

wnêtrznych powodów cz³owiek prze¿y-

wa lêk. To s¹ sytuacje, w których potrze-

ba modlitwy o uwolnienie, w których

trzeba zwracaæ siê do osób, które tak¹

modlitwê mog¹ podejmowaæ.

Jak sobie radziæ ze wie-

¿ymi zranieniami?

To jest ju¿ pytanie, na które odpo-

wiadamy rekolekcjami Uzdrowienie

wspomnieñ. S¹ to rekolekcje, w czasie

których nie tylko podejmujemy bole-

sne dowiadczenia z historii naszego

¿ycia, ale przez podejmowanie i prze-

¿ywanie ich razem z Panem Jezusem

uczymy siê metody, jak podejmowaæ

trudne sytuacje w obecnym naszym

¿yciu, co robiæ, kiedy spadaj¹ na mnie

nowe zranienia. Jak z tym dalej ¿yæ.

Nie da siê na to pytanie odpowiedzieæ

w dwóch zdaniach. Nie da siê teori¹

zast¹piæ dowiadczenia. Wpierw trze-

ba jakiej rzeczywistoci dowiadczyæ,

aby potem móc podawaæ konkretne ju¿

instrukcje, mówi¹ce, jak postêpowaæ

dalej w ¿yciu.

Jaki wp³yw na uzdrowie-

nie wewnêtrzne maj¹

sakramenty?

Jak wspomnia³em, droga we-

wnêtrznego uzdrowienia to dzie³o Boga,

to zbawcze dzia³anie Boga. Dlatego

wszystko, co prowadzi do wiêkszego

otwarcia na Boga, na Jezusa Chrystusa,

jest pomoc¹ w uzdrowieniu wewnêtrz-

nym. A zatem im bardziej mamy pog³ê-

bione ¿ycie duchowe, im bardziej potra-

fimy ufnie zwracaæ siê do Boga w mo-

dlitwie, im bardziej potrafimy pokornie

stan¹æ przed Bogiem, tym droga uzdro-

wienia wewnêtrznego jest prostsza. To

samo mo¿na powiedzieæ o sakramen-

tach. S¹ one przecie¿ spotkaniem ze

zbawczym dzia³aniem Jezusa Chrystu-

sa, spotkaniem z samym Chrystusem.

Ka¿dy sakrament bêdzie tym, który po-

maga mi na drodze wewnêtrznego

uzdrowienia. S¹ wród sakramentów te,

które odgrywaj¹ tutaj wiêksz¹ rolê. My-

lê o dwóch: Eucharystii jako sakramen-

cie, o którym siê mówi, ¿e jest lekar-

stwem dla duszy, i o sakramencie po-

kuty i pojednania, który jest niew¹tpli-

wie tym, przez który Chrystus nie tylko

jedna nas ze swoim Ojcem, nie tylko

przychodzi poprzez pouczenia czy

wskazówki spowiednika ze wiat³em na

drogach ¿ycia, ale jest to sakrament,

w którym Chrystus przychodzi i daje

moc, aby siê podwign¹æ, aby móc po-

wstaæ z ró¿nych s³aboci.

Czy dowiadczenie zra-

nienia mo¿e byæ dla

cz³owieka darem?

Jak sobie radziæ z lêka-

mi o przysz³oæ?

Tak. Dowiadczenie zranienia mo¿e

byæ dla cz³owieka darem. Jest darem

wtedy, gdy cz³owiek nie tylko prze¿yje

samo zranienie, ale gdy dowiadczy tak-

¿e uzdrowienia. Cz³owiek, który jest na

etapie zranienia, jest podporz¹dkowany

temu zranieniu, bêdzie prze¿ywa³ bole-

sne chwile swojego ¿ycia jako dopust

Bo¿y, jako dowiadczenia, w których

Pan go opuci³, w których zosta³ zbyt

mocno pokarany za swoje ¿ycie. Pew-

nie jeszcze wiele, wiele innych skarg

mo¿na by tu odnotowaæ. Prze¿ywa wiêc

cz³owiek swoje zranienia jako z³o, nie

umiej¹c w nich dostrzec ¿adnego prze-

jawu dobra. Natomiast wtedy, gdy

z tych zranieñ zostaje uzdrowiony, do-

skonale pamiêta wszystkie historie swo-

jego ¿ycia, ale ma zarówno nowe spoj-

rzenie na swoj¹ star¹ historiê, jak i we-

wnêtrzn¹ wolnoæ w stosunku do sytu-

acji, które wczeniej by³y dla niego ob-

Pierwsza rzecz, to potrzeba rozró¿-

niæ lêki, które s¹ naturaln¹ reakcj¹ cz³o-

wieka na ró¿nego rodzaju zagro¿enia,

niebezpieczeñstwa i które s¹ czym tak

bardzo normalnym i naturalnym, ¿e nie

sposób, aby cz³owiek siê nie ba³. Nie

sposób, aby cz³owiek siê nie ba³, gdy

ostry, du¿y, pies wyskoczy mu naprze-

ciw. Nie sposób, ¿eby cz³owiek siê nie

ba³, kiedy widzi szalej¹cego psa, a mia³-

by ochotê wejæ na podwórko swojego

s¹siada. W takich sytuacjach przekrocze-

nie lêku i wchodzenie na czyj¹ posesjê

mo¿e skoñczyæ siê bardzo przykro. Tak

wiêc lêk mo¿e byæ dla cz³owieka reak-

cj¹ bardzo b³ogos³awion¹. Niew¹tpliwie

to nie s¹ jedyne lêki.

S¹ tak¿e lêki, które s¹ zupe³nie nie-

proporcjonalne do bodców czy zagro-

¿eñ, z którymi spotyka siê cz³owiek,

a czasem s¹ to lêki, które pojawiaj¹ siê

Oprac. Magdalena Mrówczyñska

Foto Przemys³aw Szymczak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: