AGORA – w staroż. Grecji zgromadzenie ludowe, zwł. w przeciwstawieniu do Rady; centralny plac – rynek miastach gr. miejsce obrad zgromadzenia ludowego, ośrodek życia handlowego i polit. (agora ateńska)
ABAKUS – najwyższa część głowicy w kształcie czworobocznej płyty
AKROTERION – element rzeźbiarski wieńczący szczyt i narożniki frontonu budowli antycznej, złożony z palmet, wici akantowej, waz, figur zwierzęcych (lew, sfinks) lub postaci ludzkich Antyk, renesans, klasycyzm
AKWEDUKT – (aquae ductus) wodociąg w starożytnym Rzymie, doprowadzający wodę do osiedli otwartym kanałem lub rurociągiem, często na arkadach, z wykorzystaniem naturalnego spadku terenu (rzymska Kampania, płd Francja – Nîmes, Hiszpania – Segowia)
AMFILADA – (przestrzał) trakt pomieszczeń połączonych drzwiami umieszczonymi na jednej osi.
ANTA – wysunięta boczna ściana antycznej świątyni; wzmocniona strona czołowa ma formę półfilara
ABSYDA – w arch. gł. sakralnej pomieszczenie na rzucie półkola, półelipsy, trójliścia, podkowy, trapezu, zamykające prezbiterium, lub nawę. Pojawiła się w świątyniach i bazylikach starożytnego Rzymu.
ARCHITRAW, EPISTYL – (epistylion) w arch. antycznej i stylach od niej pochodnych pozioma belka spoczywająca na kolumnach.
ARCHIWOLTA – (przedni łuk) 1) czoło i podniebienie przedniego łuku, architraw wygięty między filarami lub kolumnami 2) łuk wieńczący romańskie i gotycki portale, często powtarza się kilkakrotnie coraz mniejsze. Archiwolty bywają pokryte ornamentem (romańskie) lub płaskorzeźbą (gotyckie).
ARKADA – (łuk) pojedynczy łuk albo ciąg łuków opartych na filarach lub kolumnach
ARKADA MIĘDZYNAWOWA – łuk między nawą główną a boczną albo między sąsiadującymi ze sobą nawami bocznymi.
ARKADOWY FRYZ – fryz z przecinających się (przeplecionych) arkadek, ornament poch. islamsko normańskiego, występujący w romańskim i gotyckim budownictwie ceglanym.
ATLANT – (gigant, podpora) posąg atletycznego mężczyzny użyty jako podpora belkowania, balkonu
ATRIUM – centralne pomieszczenie antycznego domu mieszkalnego, przeważnie otwarte od góry
ATTYKA – 1)ścianka nad gzymsem koronującym zasłaniająca dach, często zwieńczona figurami 2) we wnętrzu wąska powierzchnia ściany między dwoma gzymsami, oddzielająca sklepienie od filarów. Kondygnacja attykowa - niska kondygnacja nad gzymsem koronującym (późny renesans włoski, francuski barok).
BALUSTRADA → tralka
BAPTYSTERIUM – (budynek chrzcielny) samodzielna, często ośmiokątna budowla centralna, wznoszona w okresie wczesnego chrześcijaństwa i średniowiecza, przeważnie po stronie zachodniej kościoła katedralnego. Chrzczony wchodził do basenu chrzcielnego. W miarę zanikania tego zwyczaju zastąpiono baptysterium chrzcielnicą stojącą wewnątrz kościoła.
BARBAKAN – element systemu obronnego stanowiący rozwiniętą formę przedbramia, często w postaci rondeli, wysuniętej na zewnątrz obwodu murów i połączonej z nimi szyją
BAZYLIKA – (hala królewska) 1) pierwotnie przypuszczalnie budynek urzędowy archonta basileusa na ateńskiej agorze; 2) rzymska hala targowa lub sądowa, zazwyczaj otoczona przez boczne nawy i niekiedy zakończona półokrągła trybuną. 3) w chrześcijańskiej architekturze sakralnej kościół podłużny, nawą główną wyższą od naw bocznych, mającą okna umieszczone powyżej poziomu dachów naw bocznych (strefa okien górnych). Bazylika starochrześcijańska: w toku dalszego rozwoju bazylikę wzbogacono o następujące elementy: kryptę, skrzyżowanie naw, chór, sklepienia, wieże, przemienność podpór, empory, tryforium, westwerk. W późniejszym gotyku bazylika traci znacznie na korzyść kościoła halowego, w renesansie i baroku na korzyść centralnej budowli i kościoła salowego.
BELKOWANIE – 1) w świątyni greckiej architraw, fryz, i gzyms wieńczący 2) w późniejszych epokach stosowanie nad poszczególnymi elementami architektonicznymi np. w formie impostów nad kolumnami 3) element drewnianego stropu.
BEMA – 1)podwyższenie dla kleru w obrębie absydy lub prezbiterium bazyliki wczesnochrześcijańskiej; 2) oddzielona przez ikonostas przestrzeń ołtarzowa w cerkwi; 3) bima – podwyższenie do czytania Tory w synagodze.
CALDARIUM → termy
CELLA – (komora) pozbawione okien główne pomieszczenie świątyni antycznej, w którym stał posąg bóstwa.
CENTRALNA BUDOWA – założenie architektoniczne o jednakowej symetrii w co najmniej 4 kierunkach i zaakcentowanej bryle środkowej, na planie kolistym, eliptycznym, kwadratowym, wielokątnym. Zasadzie organizacji przestrzeni budowli centralnej odpowiada przekrycie w formie kopuły, także nad pomieszczeniami bocznymi (baptysterium, mauzoleum, memoriale)
COKÓŁ – (bucik) 1) dolna część budowli, często wyodrębniona uskokiem lub gzymsem cokołowym 2) podstawa kolumny, filara, posągu
DONŻON – wieża główna zamku (stołp), także wieża mieszkalna na zamku, również zamek wieżowy (donżon)
ECHINUS – część kapitelu doryckiego i jońskiego (kolisty wałek, we wczesnym okresie – wydatnie wybrzuszony, od okresu klasycznego – mniej wystający)
AEDICULA – (edykuła) 1) kapliczka w świątyniach rzymskich dla ustawienia posągu 2) we wczesnym chrześcijaństwie budynek nagrobny 3) w średniowieczu prywatna kapliczka 4) dziś ogólnie mały, otwarty budynek o niewielkiej głębokości, zwieńczony frontonem, opartym na podporach, o przylegający tylną stroną do ściany 5) ołtarz
EMPORA – rodzaj galerii lub loży wspartej na filarach wznoszona nad nawami
?EDAZIS -
FASADA – (twarz) frontowa elewacja budowli. Niektóre budynki mają dwie fasady (pałac barokowy). Przeważnie fasada odzwierciedla wewnętrzny podział budynku: ukazuje liczbę pięter, naw a w okresie baroku wygina się na zewnątrz odpowiednio do elipsy rzutu budowli.
FILAR – (pila) podpora pionowa o przekroju prostokątnym albo wielokątnym. Może się składać, podobnie jak kolumna z bazy, trzonu, głowicy i (lub) importu; może być wolnostojący albo wtopiony w ścianę (filary okrągłe – kościoły halowe – nadmiernie smukłe albo grube, krzyżowe – w przekroju kształt krzyża równoramiennego, filar wiązkowy – składa się z trzonu z otaczającymi go służkami)
FLANKUJĄCA WIEŻA – wieża boczna bramy warownej
FRIGIDARIUM → termy
FRONTOR – przyściółek, trójkątny szczyt wieńczący fasadę świątyni antycznej, środkowy ryzalit pałacu,
FRYZ – wąski pas poziomy, ograniczający lub dzielący płaszczyzny, często zdobiony
GIEROWANIE → gzyms
GIMNAZJUM – (nagi) w starożytnej Grecji teren sportowy przeznaczony do ćwiczeń chłopców i efebów, rozszerzony później o stoę, łaźnię, palestrę (szkołę zapasów), stadion (bieżnię) i salę do nauki,
GŁOWICA – (główka) główna część kolumny, filara, pilastra, pośrednicząca między trzonem podpory, a elementem podpieranym
GZYMS – poziomy element architektoniczny, wysunięty przed lico muru dla zaakcentowania horyzontalnych podziałów budowli i osłony przed deszczem, (gzyms cokołowy, kordonowy, kopnikowy, główny, koronujący, wieńczący) Gzyms nazywamy gierowanym, wyłamywanym, jeśli całym swoim profilem omija uskokowo występy muru.
HERMA – określenie używane od czasów renesansu dla półfigury lub głowy na postumencie, zwężającym się, ku dołowi, często przyściennej, pełniącej funkcję podpory, pierwotnie była to antyczna rzeźba wolno stojąca.
IGLICA – hełm wieży
IKONOSTAS – (miejsce ustawienia obrazu) w cerkwiach ściana z ikonami, oddzielająca część ołtarzową, prezbiterium od nawy
KANDELABR – świecznik stojący. Występuje od czasów antycznych w wielu formach: jako świecznik siedmioramienny, ośmioramienny, z postacią ludzką itd.
KANELOWANIE – (żłobkowanie) żłobki = kanelury pokrywają trzony antycznych kolumn lub filarów. W porządku doryckim rowki stykają się ze sobą, tworząc ostre krawędzie, w porządku jońskim i korynckim oddzielają je od siebie płaskie listewki,
KAPITEL → głowica
KARIATYDA – żeński odpowiednik atlanta, przedstawiana w długiej szacie,
KARTUSZ – tarcza w ozdobnej ramie, często herbowa (renesans, barok)
KOLUMNA – podpora budowli, mająca przekrój trzonu okrągły, wielokątny lub profilowany. Pierwotnie opierało się na niej belkowanie, od czasów rzymskich także łuk. Bywała stosowana jako element dekoracyjny, nie pełniący funkcji nośnej. Może być wolno stojąca, przyścienna, albo zespolona z filarem tylko częścią swego przekroju.
KOPUŁA – przesklepienie przestrzeni na rzucie kolistym, czworo i wielokątnym o regularnej krzywiźnie. Przejście od rzutu wielokątnego do kolistego umożliwiają pendentywy (żagielki)
KORPUS NAWOWY – część kościoła (o planie podłużnym) między fasadą a prezbiterium lub transeptem,
KOŚCIÓŁ BAZYLIKOWY → bazylika
KOŚCIÓŁ HALOWY – kościół podłużny, którego nawy boczne są tej samej albo prawie równej wysokości co nawa główna, nawa główna nie ma okien, a oświetlają ją wysokie okna naw bocznych
KOŚCIÓŁ PSEUDOHALOWY → pseudobazylikowy
KOŚCIÓŁ PSEUDOBAZYLIKOWY – (układ schodkowy) uskokowe ukształtowanie planu i bryły budowli, orazslsmentów architektonicznych. Jest on widoczny: w przekroju budynku np. pseudohali lub pseudobazyliki.
KRUŻGANEK - w klasztorach otoczenie wirydarza (odkrytego czworokątnego dziedzińca)
LASKOWANIE – rozczłonkowanie okna gotyckiego przez wąskie pionowe laski kamienne.
LIZENA – pionowy pas na murze podobny do pilastra, jednak bez bazy i głowicy, często połączony z sąsiednimi lizenami fryzem arkadowym. Służy do podziału płaszczyzny ściany i jej wzmocnienia.
LOGGIA – 1) → podcienia 2) galeria (wydłużone pomieszczenie reprezentacyjne w pałacu nowożytnym, często służące do wystawiania dzieł sztuki, najwyższy poziom widowni w teatrze, korytarz lub przejście w kościele) 3) otwarta hala arkadowa, często w renesansie włoskim; 4) otwarte pomieszczenie na piętrze, znajdujące się w obrębie linii budowli ( w odróżnieniu od balkonu)
LUKARNA – okno w połaci dachowej przeważnie o bogatej dekoracji (francuski późny gotyk i renesans)
LUNETA – 1) wycinek sklepienia poprzeczny względem osi głównego sklepienia i przecinający się z nim, częsty nad oknami 2) dzieło obronne
ŁUK – sklepiona konstrukcja wieńcząca otwór lub wnękę w murze, która przejmuje oblężenie i przekazuje je na podpory
ŁUK TRIUMFALNY – od II w p.n.e. wznoszony jako pomnik ku czci osoby albo upamiętnienia wydarzenia historycznego.
MANSARDA – dach mansardowy (J.H.Mansart) umożliwia umieszczenie na poddaszu pomieszczeń mieszkalnych o ukośnych ścianach.
MASWERK – ornament architektoniczny składający się z elementów geometrycznych, zwłaszcza kół, wieloliści, rybich pęcherzy, plastrów miodu, nosków, itp. Pierwotnie stosowany jako dekoracja pola nad oknami bliźnimi, ujętymi wspólnym łukiem.
MAUZOLEUM – grobowiec, często w formie odrębnej budowli (świątynia, lub kaplica grobowa, piramida, grób wierzowy), w postaci nagrobków zachowały się w większej liczbie w kościołach, krużgankach i na cmentarzach.
MEANDER – rodzaj ornamentu falistego, załamującego się pod kątem prostym, którego nazwa pochodzi od rzeki Meander o licznych zakolach, w Azji Mniejszej.
MEGARON – (obszerne miejsce) 1) główne pomieszczenie greckiego domu mieszkalnego z paleniskiem i przedsionkiem, 2) sala tronowa pałacu kreteńsko-mykeńskiego. Megaron jest wzorem dla pierwotnej formy greckiej świątyni.
?MEDOPA -
NARTEKS – wschodnia część atrium w starochrześcijańskiej i średniowiecznej bazylice – przedsionek poprzedzony kolumnadą 2) kruchta, przedsionek kościoła, często bogatą rzeźbą architektoniczną. W bizantyjskiej architekturze sakralnej narteks nosi nazwę „litai”
NAWA – boczna – część przestrzeni kościoła równoległa do nawy głównej o otwarta na nią, n.główna – środkowa przestrzeń wielonawowego korpusu nawowego (części kościoła między fasadą a prezbiterium)
OBELISK – wysoki, czworoboczny słup kamienny, zwężający się ku górze i ścięty u szczytu w formie piramidki. Egipski symbol kultowy, stosowany w renesansie w małej skali jako dekoracyjny element architektoniczny, najczęściej łącznie z wolutami w szczytach i attykach.
OKTOGON – budowla wzniesiona na rzucie regularnego ośmiokąta. Stary symbol orientalny i antyczny, wyrażający doskonałość kosmosu.
ORATORIUM – (pomieszczenie do modlitwy) 1)chór dla zakonników lub kleru w kościołach klasztornych i kolegiatach 2)określenie wewnętrznej kaplicy lub prezbiterium kościoła zakonu żebrzącego 3)prywatna lub klasztorna kaplica domowa 4)okratowana albo oszklona loża z widokiem na ołtarz dla dostojników świeckich lub duchownych, szczególnie w kościołach barokowych.
ORIENTOWANIE – wytyczanie osi wzdłuż kościoła chrześcijańskiego zgodnie z kierunkiem zachód – wschód, tak aby chór z ołtarzem był zwrócony ku wschodowi (ku Ziemi Świętej)
PENDENTYW → żagielek
PERYSTYL – 1)portyk kolumnowy otaczający dziedziniec domu mieszkalnego albo świątyni 2)atrium bazyliki wczesnochrześcijańskiej i średniowiecznej, narteks
PILASTER – półfilar przyścienny, nieznacznie wysunięty przed lico muru.
PINAKIEL – smukła i ostro zakończona gotycka sterczyna ozdobna, wieńcząca przypory, wieże, składa się z: 1)czworo lub ośmiobocznego trzonu 2)iglicy ukształtowanej w formie strzelistej piramidy
PODCIENIA – otwarty, często sklepiony korytarz arkadowy, stanowiący część parteru, zwłaszcza kamienic i ratuszy, także wysunięty przed lico parteru.
PODPORA – element budowli, na którym spoczywa zakończenie elementu dźwigającego obciążenie, np. wspornik jest podporą belki, a skarpa podporą łuku sklepienia gotyckiego.
PORTAL – artystyczna oprawa otworu wejściowego. Pierwowzorem dla portalu w krajach Zachodu był rzymski łuk triumfalny.
PORTYK – otwarta przybudówka przed głównym wejściem do budynku, z dachem opartym na kolumnach albo filarach, często z trójkątnym szczytem. Głównie antyk oraz okres od renesansu do klasycyzmu.
PREZBITERIUM – przestrzeń kościoła przy ołtarzu głównym, przeznaczona dla duchowieństwa.
NAOS, PRONAOS – otwarty przedsionek celli (Laosu) świątyni greckiej.
PROPYLEJE – monumentalny budynek wejściowy przed zamkniętym terenem świątynnym w Grecji. Najsłynniejsze są propyleje na Akropolu w Atenach.
PRZĘSŁO – 1)odcinek sklepienia wydzielony przez gurty lub żebra jarzmowe i podpory od sąsiednich odcinków sklepienia czy odpowiedniej przestrzeni wnętrza (system przechodzący, system wiązany), 2)odcinek mostu między dwoma filarami.
PYLON – 1)brama świątyni flankowana wieżami, 2)masywne słupy po obu stronach bramy 3) filar albo maszt nośny mostu wiszącego
ROZETA – ornament w kształcie stylizowanego, wpisanego w zarys kolisty kwiatu, np. we fryzie lub kasetonie. Także okrągłe okno, przeważnie wypełnione maswerkiem.
ROTUNDA – budowla centralna na rzucie koła, czasem stanowi część większej budowli, np. rotunda na osi chóru.
RYZALIT – część budynku wysunięta przed lico na całej wysokości, wraz z dachem. Zależnie od usytuowania względem osi środkowej ryzalit może być środkowy, boczny, albo narożny. Ulubiony sposób podziału fasady w renesansie i baroku.
RZYMSKIE PORZĄDKI – porządki architektoniczne starożytnego Rzymu.
SKLEPIENIE – przekrycie wnętrza budynku o przekroju krzywoliniowym , wykonane z drewna, kamienia, betonu, szkła lub metalu. Podpory przyjmują na siebie ciężar i rozpór sklepienia.
SŁUŻKA – ćwierćkolumna, półkolumna albo kolumna trzy czwarte, wysunięta przed lico elementu nośnego (filara, muru), na którą spływają żebra dźwiganego przez nią sklepienia.
STALLE – ławy ustawione przy bocznych ścianach prezbiterium, przeważnie w dwóch rzędach o niejednakowej wysokości, przeznaczone do siedzenia i klęczenia dla duchownych w kościołach klasztornych, katedralnych i kolegiackich.
STROP – zespół konstrukcyjny, rozdzielający w poziomie kondygnacje budynku lub zamykający go od góry, stanowiący płaskie przekrycie wnętrza.
STYLOBAT – najwyższy stopień stereobatu (podstawy świątyni antycznej) na którym stoją kolumny.
TEPIDARIUM →termy
TERMY - rzymskie łaźnie stanowiące często monumentalny obiekt, wyposażony w centralne ogrzewanie przez wydrążone ściany albo cegły z otworami w posadzce. Najważniejsze pomieszczenia: apodyterium = przebieralnia, frigidarium = zimna kąpiel, tepidarium = pomieszczenie z ciepłym powietrzem i basenem wypełnionym gorącą wodą, laconicum slbo sudatorium = kąpiel parowa
TOLOS – (dach kopułowy) budowla okrągła, otoczona wieńcem kolumn.
TRALKA – okrągła albo wieloboczna kolumienka kamienna lub drewniana, przeważnie mocno wybrzuszona i profilowana, dźwigająca poręcz. Zespół tralek z poręczą nosi nazwę balustrady.
TRANSEPT – jednonawowa lub wielonawowa część budowli, ustawiona poprzecznie w stosunku do osi korpusu nawowego, między korpusem z prezbiterium.
WESTWERG – masyw zachodni, rozbudowana część zachodnia niektórych bazylik karolińskich, ottońskich i romańskich. Jego potężna wieża środkowa, niekiedy flankowana przez 2 wieże schodowe, służy w dolnej kondygnacji jako przedsionek, kościół chrzcielny i parafialny. Na górnej kondygnacji otwartej na korpus nawowy i zapewniającej widoczność na ołtarz główny bazyliki, władcy ze swą świtą mogli uczestniczyć we mszy św. Westwarg symbolizuje prawdopodobnie „imperium mundli” cesarzy średniowiecznych.
WESTYBUL – hall wejściowy i przedsionek domu, także pomieszczenie straży.
WIELKI PORZĄDEK – artykulacja elewacji za pomocą kolumn lub polastrów biegnących przez kolka kondygnacji.
WIMPERGA – dekoracyjny, trójkątny szczyt umieszczany nad gotyckimi oknami i portalami, często wyposażony po bokach w pinakle , wypełniony ślepym albo ażurowym maswerkiem, ozdobiony czołgankami i kwiatonem, podkreśla dążenie gotyku ku górze.
WOLUTA – element architektoniczny w formie ślimacznicy. Część charakterystyczna kapitelu jońskiego, oraz rzymsko korynckiego gzymsu wspornikowego. W okresie renesansu i baroku stosowana do uzyskania przejścia między pionowymi z poziomymi elementami architekt.
WSPORNIK – wystający z muru element podtrzymujący balkony, rzeźby, belki, służki, żebra sklepienne, itd.; w architekturze drewnianej nazywany także knagą .
WYKUSZ – zamknięta dobudówka przy fasadzie albo narożniku domu, przeważnie nadwieszona, może mieć wysokość kilku kondygnacji.
ZWORNIK – klucz: 1)kliniec umieszczany w szczycie łuku albo punkcie zbiegu żeber sklepienia, przyjmujący także formę głowicy, 2)zwornik wiszący, stalaktytowy, późnogotycka forma zwornika w kształcie zwieszającej się głowicy, kwiatonu.
ŻŁOBKOWANIE → kanelowanie
ŻEBRO – podłużny element konstrukcyjny, o różnorodnym profilu, występujący w konstrukcji szkieletowej, przede wszystkim wzmacniający linie przecięcia się krzyżujących się kolebek w sklepieniu krzyżowo-żebrowym; czasem żebra nie pełnią funkcji nośnej, np. dekoracyjne sklepienia sieciowe czy krzywolinijne w późnym gotyku.
ŻAGIELEK – trójkąt sferyczny, przeważnie zwrócony jednym wierzchołkiem ku dołowi, między dwoma rozbieżnymi łukami, albo między łukiem a dwoma liniami prostymi przecinającymi się pod kątem prostym
INKRUSTACJA – ozdobne wykładanie powierzchni kamiennej, metalowej, drewnianej itp. innymi materiałami lub powierzchni kamiennej kamieniem innego koloru, np. jasnego marmuru ciemniejszym (intarsja)
INTARSJA – jest to wykładanie powierzchni drewna innymi jego gatunkami (inkrustacja)
CYZELOWANIE – (złotnictwo) rzemiosło artystyczne zajmujące się wykonywaniem przedmiotów i ozdób ze złota, srebra, platyny, także w połączeniu z emalią i kamieniami szlachetnymi.
NIELLO - polega na wypełnia...
Aisha7