Stephen King - Śmierć Jacka Hamiltona.pdf - Stephen King - marcin23.14

Wszystko jest względne Śmierć Jacka Hamiltona

Stephen King

Śmierć

Jacka Hamiltona

Na początek muszę wam powiedzieć jedno: nie było na świecie nikogo, kto by nie lubił

mojego kumpla Johnniego Dillingera, poza Melvinem Purvisem z FBI. Purvis był prawą ręką

J. Edgara Hoovera i nienawidził Johnniego jak zarazy. A inni... wiecie, Johnnie po prostu

działał na ludzi tak, że zaczynali patrzeć na świat tak jak on. Umiał też ludzi rozśmieszać.

Bóg zawsze w końcu robi porządek, mawiał. Jak nie lubić gościa, który wyznaje taką

filozofię?

Ale ludzie nie mieli ochoty dać umrzeć takiemu człowiekowi. Zdziwilibyście się, ilu ciągle

twierdzi, że 22 lipca 1934 roku pod Biograph Theather w Chicago federalni wcale nie stuknęli

Johnniego. W końcu pościgiem dowodził Melvin Purvis, kawał drania, który jednak był też

cholernie głupi (należał do takich, którzy próbują wywalić okno, zamiast wcześniej

sprawdzić, czy jest otwarte). Ode mnie też nie usłyszycie o nim dobrego słowa. Jak ja

nienawidziłem tej wymuskanej cioty! Wszyscyśmy go nienawidzili!

Po strzelaninie w Little Bohemia w Wisconsin uciekliśmy Purvisowi i federalnym wszyscy!

Zagadka roku brzmiała: jakim cudem tego pedała nie wyrzucili z pracy. Johnnie powiedział

kiedyś: "Pewnie żadna kobitka nie umie tak dobrze obciągnąć J. Edgarowi". Aleśmy się

śmiali! Jasne, w końcu Purvis dopadł Johnniego, ale musiał urządzić zasadzkę pod Biograph i

strzelić mu w plecy, gdy Johnnie biegł boczną aleją. Upadł wtedy w błoto i kocie gówna,

powiedział: "I co wy na to", a potem umarł.

A jednak ludzie nie chcą w to uwierzyć. Mówią, że Johnnie był przystojny, wyglądał prawie

jak gwiazda filmowa. Facet, którego pod Biograph zastrzelili federalni, miał twarz tłuściocha,

spuchniętą jak gotowana parówka. Johnnie skończył wtedy niedawno trzydzieści jeden lat, a

frajer zastrzelony przez gliniarzy wyglądał spokojnie na czterdziestkę! Poza tym (tu zniżali

głos do szeptu) wszyscy wiedzą, że John Dillinger miał zaganiacza wielkości kija

baseballowego marki Louisville Slugger. Facet, na którego Purvis zastawił pułapkę pod

Biograph, miał najwyżej standardowe sześć cali. I jeszcze ta blizna na górnej wardze. Widać

ją jak na dłoni na zdjęciach z kostnicy (takim jak to, na którym jakiś półgłówek unosi głowę

mojego kumpla z poważną miną, jakby chciał oznajmić całemu światu, że Zbrodnia Nie

Popłaca). Blizna przecina na pół wąs Johnniego. Wszyscy wiedzą, że John Dillinger nigdy nie

miał takiej blizny; wystarczy popatrzeć na inne fotografie, mówią. Na pewno było ich dość.

Jest nawet książka, według której Johnnie nie umarł że przeżył wszystkich towarzyszy,

którzy uciekali razem z nim, trafił do Meksyku, zamieszkał na hacjendzie i swoim

nadzwyczajnych rozmiarów drągalem zadowolił mnóstwo seoras i seoritas. W książce jest

mowa, że mój kumpel umarł 20 listopada 1963 roku dwa dni przed Kennedym w

dojrzałym wieku sześćdziesięciu lat i wcale nie położyła go kula federalnych, tylko zwykły,

poczciwy zawał. Podobno John Dillinger umarł we własnym łóżku.

Żadna historia, ale zupełnie nieprawdziwa.

Na ostatnich zdjęciach twarz Johnniego wydawała się za duża, bo naprawdę przybyło mu parę

funtów. Należał do tych, którzy jedzą z nerwów i kiedy w Aurorze w stanie Illinois umarł

Jack Hamilton, Johnnie czuł, że to on będzie następny. Tak mówił na tamtym żwirowisku, do

którego zabraliśmy biednego Jacka.

A jego wielki drągal cóż, znałem Johnniego długo, poznaliśmy się w Zakładzie Poprawczym

Pendleton w Indianie. Widziałem go w ubraniu i bez. Homer Van Meter może wam

powiedzieć, że miał niezłego, ale nieszczególnie wielkiego. (Jeśli chcecie, powiem wam, kto

miał naprawdę wielkiego: Dock Barker maminsynek! Ha!).

Teraz sprawa blizny, tej, która biegnie w poprzek jego wąsów na zdjęciach z chłodni. Na

innych fotografiach nie widać jej dlatego, że pojawiła się na twarzy Johnniego niedługo przed

śmiercią. Stało się to w Aurorze, podczas gdy Jack (Red) Hamilton leżał na łożu śmierci. O

tym właśnie chcę wam opowiedzieć: skąd wzięła się blizna na górnej wardze Johnniego

Dillingera.

Ja, Johnnie i Red Hamilton wycofaliśmy się ze strzelaniny w Little Bohemia przez okna

kuchenne z tyłu i uciekliśmy brzegiem jeziora, tymczasem Purvis i jego banda idiotów ciągle

zasypywali ołowiem front hotelu. Psiakrew, mam nadzieję, że ten Szwab, właściciel, był

ubezpieczony! Pierwszy samochód, jaki znaleźliśmy, należał do sąsiadów, starszego

małżeństwa, i nie chciał zapalić. Więcej szczęścia mieliśmy z następnym fordem coupe,

którego właścicielem był stolarz mieszkający zaraz obok. Johnnie wskoczył za kierownicę i

www.StephenKing.one.pl

Wszystko jest względne Śmierć Jacka Hamiltona

wywiózł nas spory kawałek w stronę Saint Paul. Potem poprosiliśmy go, żeby oddał kółko

co zrobił dość ochoczo i ja zająłem jego miejsce.

Przekroczyliśmy Missisipi jakieś dwadzieścia mil od Saint Paul i chociaż cała miejscowa

policja szukała Gangu Dillingera, jak nas nazywano, chyba nic by się nam nie stało, gdyby

Jack Hamilton nie zgubił kapelusza podczas ucieczki. Pocił się jak mysz jak zawsze, gdy był

zdenerwowany kiedy więc znalazł na tylnym siedzeniu jakąś szmatę, skręcił ją w cienki

sznurek i zawiązał na głowie jak Indianiec. Właśnie to przyciągnęło uwagę gliniarzy, którzy

parkowali za Spiral Bridge, po stronie Wisconsin, i gdy ich mijaliśmy, ruszyli za nami, żeby

lepiej się przyjrzeć.

Już tam mógł nas spotkać koniec, ale Johnnie zawsze miał diabelnego farta w każdym razie

do czasu zasadzki pod Biograph. Między nami a radiowozem znalazła się ciężarówka z

bydłem, której gliniarze nie mogli wyminąć.

Gazu, Homer! krzyczy do mnie Johnnie. Siedział z tyłu i sądząc po głosie, był w świetnym

humorze. Do dechy!

Posłuchałem i zostawiliśmy wóz z bydłem w kurzu, a za nim gliny. Na razie, mamo, napiszę,

jak dostanę pracę. Ha!

Kiedy już się wydawało, że zagrzebaliśmy ich na dobre, Jack mówi:

Zwolnij, durniu, nie ma sensu, żeby nas zatrzymali za przekroczenie prędkości.

Zwolniłem więc do trzydziestu pięciu i przez kwadrans wszystko szło świetnie.

Rozmawialiśmy o Little Bohemia, o tym, czy Lesterowi (którego zawsze nazywali

Chłopaczkiem) udało się uciec, gdy nagle rozległ się trzask karabinów i pistoletów i zaczęły

gwizdać kule odbijające się od jezdni. To byli tamci gliniarze z mostu. Dogonili nas, pokonali

niepostrzeżenie ostatnie sto czy dziewięćdziesiąt jardów i zbliżyli się na tyle, żeby strzelać

nam w opony pewnie nie byli jeszcze pewni, czy to Dillinger.

Ale zaraz pozbyli się wątpliwości. Johnnie wybił tylną szybę forda kolbą pistoletu i zaczął

strzelać. Znowu wdusiłem pedał gazu i wycisnąłem z forda pięćdziesiąt mil na godzinę, co w

tamtych czasach było zawrotną prędkością. Nie było za dużego ruchu, ale wszystkie

samochody mijałem jak się dało z lewej, z prawej, rowem. Dwa razy poczułem, jak koła po

stronie kierowcy tracą kontakt z drogą, ale się nie wywróciliśmy. Nie ma to jak ford, kiedy

trzeba wiać. Kiedyś Johnnie napisał do samego Henry'ego Forda. "Kiedy jadę fordem, mogę

sypnąć każdemu kurzem w maskę", oświadczył, i tego dnia sypaliśmy, ile wlezie.

Jednak przyszło nam za to zapłacić. Usłyszałem nagle ping! ping! ping!, przednia szyba pękła

i prosto na desce rozdzielczej wylądował pocisk byłem pewien, że z czterdziestkipiątki.

Wyglądał jak duży czarny chrząszcz.

Jack Hamilton siedział na miejscu pasażera. Chwycił swój półautomat leżący na podłodze i

chyba sprawdzał magazynek, gotowy wychylić się przez okno, kiedy rozległo się następne

ping! Jack mówi:

Och, gnojek! Dostałem!

Kula musiała wpaść przez rozbite tylne okno, cudem ominęła Johnniego i trafiła Jacka.

Nic ci nie jest? krzyknąłem. Wisiałem na kierownicy jak małpa i kręciłem nią pewnie z

podobną zręcznością. Wyprzedziłem ciężarówkę Coulee Dairy, trąbiąc i wrzeszcząc na

skurwiela mleczarza w białym fartuchu, żeby zjechał mi z drogi. Jack, nic ci nie jest?

Nic, wszystko w porządku mówi i wysuwa się z okna prawie do pasa z automatem w ręce.

Tylko że na początku nie mógł strzelać, bo przeszkadzała mu ciężarówka z mleczarni.

Widziałem w lusterku kierowcę, który gapił się na nas spod swojej czapeczki. A kiedy

spojrzałem na Jacka wychylonego przez okno, zobaczyłem na środku płaszcza dziurę, okrągłą

i równiutką, jakby była narysowana ołówkiem. Nie było krwi, tylko ta czarna dziurka.

Daj spokój Jackowi, skup się na pieprzonym fordzie! krzyknął do mnie Johnnie.

Skupiłem się. Oddaliliśmy się od ciężarówki może o pół mili, a gliniarze utknęli za nią, bo z

jednej strony drogi mieli barierę, a z drugiej sznur samochodów, który leniwie toczył się w

przeciwnym kierunku. Pokonaliśmy ostry zakręt i przez chwilę ciężarówka z mleczarni i wóz

policyjny zniknęły nam z oczu. Nagle z prawej pojawiła się zarośnięta chwastami żwirowa

droga.

Tutaj! dyszy Jack, opadając na fotel, ale ja już skręcałem.

To był stary podjazd. Przejechałem mniej więcej siedemdziesiąt jardów, wspinając się na

małe wzniesienie i zjeżdżając po drugiej stronie. Zatrzymałem się pod domem na farmie,

który wyglądał na dawno opuszczony. Zgasiłem silnik, wysiedliśmy i stanęliśmy za

samochodem.

Jak przyjadą, pokażemy im rzekł Jack. Nie zamierzam skończyć na krześle elektrycznym

jak Harry Pierpont.

Ale nikt się nie zjawił, więc po dziesięciu minutach wsiedliśmy i wróciliśmy na główną

drogę, powoli i ostrożnie. Wtedy zobaczyłem coś, co bardzo mi się nie spodobało.

Jack odzywam się. Krew leci ci z ust. Uważaj, zaraz pobrudzisz sobie koszulę.

www.StephenKing.one.pl

Wszystko jest względne Śmierć Jacka Hamiltona

Jack otarł usta palcem prawej ręki, popatrzył na krew i uśmiechnął się do mnie tak, że do dziś

widzę w snach ten uśmiech: szeroki i śmiertelnie przerażający.

Przygryzłem sobie policzek rzuca. Nic mi nie jest.

Na pewno? pyta Johnnie. Trochę śmiesznie mówisz.

Nie mogę jeszcze złapać tchu mówi Jack. Jeszcze raz otarł usta palcem, na którym tym

razem było mniej krwi, co go widocznie uspokoiło. Spierdalajmy stąd.

Skręć z powrotem na Spiral Bridge, Homer prosi Johnnie i zrobiłem, co mi kazał. Nie

wszystkie opowieści o Johnniem Dillingerze są prawdziwe, ale to fakt, że zawsze umiał

odnaleźć drogę do domu, nawet gdy już nie miał domu; i zawsze mu ufałem.

Znów toczyliśmy się trzydzieści mil na godzinę jak stateczny pastor na niedzielnej

przejażdżce, gdy Johnnie dostrzegł stację Texaco i kazał mi skręcić w prawo. Wjechaliśmy na

żwirowe wiejskie drogi, Johnnie co chwilę wołał, żeby skręcić w lewo czy w prawo, chociaż

moim zdaniem wszystkie drogi wyglądały tak samo: identyczne koleiny między polami

klapniętej kukurydzy. Były błotniste, a na niektórych polach leżały jeszcze resztki śniegu. Od

czasu do czasu mijaliśmy wsiowego dzieciaka, który się nam przyglądał. Jack zachowywał

się coraz ciszej. Zapytałem, jak się czuje, a on odparł:

Nic mi nie jest.

Ktoś powinien cię obejrzeć, jak się to trochę uspokoi powiedział Johnnie. Trzeba też

naprawić płaszcz. Z tą dziurą wygląda, jakby ktoś do ciebie strzelał! Roześmiał się, a ja

razem z nim. Nawet Jack się śmiał. Johnnie zawsze nas umiał rozweselić.

Chyba nie weszła za głęboko rzekł Jack, kiedy wyjechaliśmy na drogę 43. Już mi nie leci

krew z ust, patrzcie. Odwrócił się i pokazał Johnniemu palec, na którym został tylko

brunatny ślad. Jednak gdy opadł z powrotem na siedzenie, krew pociekła mu ustami i nosem.

Chyba jednak weszła głęboko oznajmił Johnnie. Zajmiemy się tym. Jeżeli możesz jeszcze

mówić, pewnie nic ci nie będzie.

Jasne zgodził się Jack. Nic mi nie jest. Mówił bardzo cicho, jak nigdy.

Świetnie się trzymasz, jak na swoje lata, skurczybyku rzuciłem.

Zamknijcie się, palanty odrzekł i wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Obśmiali się ze

mnie. Było wesoło jak diabli.

Pięć minut później, kiedy wyjechaliśmy na główną drogę, Jack zemdlał. Oparł się bezwładnie

o okno, a z kącika ust wypłynęła mu strużka krwi, rozmazując się na szybie. Wyglądało to

tak, jakby ktoś rozgniótł komara, który był już po obiedzie wszędzie bordowe ciapy. Jack

ciągle miał na głowie zawiązaną szmatę, ale zdążyła się już przekrzywić. Johnnie zdjął ją i

starł mu krew z twarzy. Jack mruknął coś, unosząc ręce, jakby chciał odepchnąć Johnniego,

ale bezsilnie opadły mu na kolana.

Gliny pewnie zawiadomiły przez radio innych odzywa się Johnnie. Jak pojedziemy do

Saint Paul, koniec z nami. Tak myślę. A ty, Homer?

Tak samo. Co nam zostaje? Chicago?

No. Tylko najpierw musimy się pozbyć gabloty. Znają już numery. A nawet jak nie znają,

przyniesie nam pecha.

Co z Jackiem? pytam.

Nic mu nie będzie mówi i od razu wiem, że lepiej będzie, jak nie poruszę więcej tego

tematu.

Zatrzymaliśmy się przy drodze milę dalej i Johnnie przestrzelił przednią oponę pechowego

forda. Jack oparł się o maskę, niezdrowo blady.

Jeżeli potrzebowaliśmy wozu, zawsze do mnie należało zatrzymanie jakiegoś samochodu.

Kiedy nam się nie udaje kogoś zastopować, tobie się udaje powiedział kiedyś Johnnie.

Ciekawe dlaczego?

Odpowiedział mu Harry Pierpont. Było to w czasach, gdy nie nazywaliśmy się jeszcze gang

Dillingera, tylko gang Pierponta.

Bo wygląda jak Homer powiedział. Nikt nigdy bardziej nie przypominał Homera niż

Homer Van Meter.

Śmialiśmy się z tego i oto znów stanąłem na poboczu, lecz teraz moje zadanie było naprawdę

ważne. Można powiedzieć, sprawa życia i śmierci.

Przejechały trzy czy cztery auta, podczas gdy ja udawałem, że majstruję przy oponie. Potem

zjawiła się ciężarówka, ale jechała za wolno i za bardzo nią trzęsło. Poza tym z tyłu siedzieli

jacyś goście. Kierowca zwolnił i mówi:

Potrzebujesz pomocy, amigo?

Nie, dzięki. Chcę nabrać apetytu przed lunchem. Jedźcie dalej.

Facet śmieje się i rusza. Goście z tyłu machają do mnie.

Następny był inny ford, zupełnie sam. Zacząłem wymachiwać rękami, żeby się zatrzymali,

stałem w takim miejscu, że musieli zauważyć przebitą oponę. Szczerzyłem do nich zęby w

uśmiechu, który mówił, że jestem tylko niegroźnym Homerem stojącym na poboczu.

www.StephenKing.one.pl

Wszystko jest względne Śmierć Jacka Hamiltona

Zadziałało. Ford stanął. W środku siedziały trzy osoby, mężczyzna, młoda kobieta i tłuste

dziecko. Rodzina.

Chyba złapał pan gumę odzywa się mężczyzna. Miał na sobie garnitur i płaszcz, czyste, ale

nie pierwszego gatunku.

No, nie wiem, czy jest aż tak źle mówię na to. Powietrza nie ma tylko na dole.

Jeszcze się śmiał, jakbym opowiedział jakiś nowy wspaniały żart, gdy spomiędzy drzew

wyszli Johnnie i Jack z gnatami.

Spokojnie odzywa się Jack. Nikt nie chce wam zrobić krzywdy.

Człowiek popatrzył na Jacka, popatrzył na Johnniego, potem znów na Jacka. Później jego

oczy zatrzymały się na Johnniem i otworzył usta. Widziałem to już tysiące razy, ale zawsze

mnie bawiło.

Jesteś Dillinger dyszy facet i momentalnie podnosi ręce.

Miło mi pana poznać Johnnie na to i łapie go za rękę. Opuść te graby, dobrze?

Kiedy człowiek opuścił ręce, minęło nas kilka samochodów wieśniacy jechali do miasta,

siedząc sztywno jak kije w swoich starych, zabłoconych sedanach. Wyglądaliśmy jak paru

gości na poboczu, którzy szykują się do wymiany opony.

Tymczasem Jack podszedł do forda od strony kierowcy, wyłączył silnik i wyjął kluczyki.

Niebo tego dnia było białe, jakby miał padać deszcz albo śnieg, ale twarz Jacka była jeszcze

bielsza.

Jak się pani nazywa? pyta Jack kobietę. Miała na sobie długi szary płaszcz i śliczną czapkę

marynarską.

Deelie Francis. Jej oczy były wielkie i ciemne jak śliwki. A to mój mąż, Roy. Chcecie nas

zabić?

Johnnie spojrzał na nią surowo.

Jesteśmy gangiem Dillingera, pani Francis, i nigdy nikogo nie zabiliśmy. Johnnie zawsze

to podkreślał. Harry Pierpont często się z niego śmiał i pytał, po co sobie strzępi język, ale

wydaje mi się, że Johnnie robił słusznie. Dlatego między innymi będą o nim pamiętać jeszcze

długo po tym, jak zapomną tego pedzia w słomkowym kapeluszu.

Zgadza się wtrąca Jack. Okradamy tylko banki, i to wcale nie tak często, jak mówią. A

kim jest ten szlachetny mały człowiek? Połaskotał dzieciaka pod brodą. Mały był naprawdę

gruby; wyglądał jak W. C. Fields.

To Buster wyjaśnia Deelie Francis.

Prawdziwy z niego wielkolud, co? Jack uśmiechnął się. Miał krew na zębach. Ile ma lat?

Pewnie ze trzy?

Prawie dwa i pół informuje z dumą pani Francis.

Naprawdę?

Tak, ale jest duży jak na swój wiek. Proszę pana, dobrze się pan czuje? Jest pan okropnie

blady. I ma pan krew na...

Wtedy odzywa się Johnnie:

Jack, możesz schować ten wóz między drzewami? Pokazał na starego forda stolarza.

Jasne zgadza się Jack.

Dasz sobie radę, z kapciem i tak dalej?

Mowa. Tylko... strasznie chce mi się pić. Pani... Francis, ma pani coś do picia?

Kobieta odwróciła się i pochyliła nie było jej łatwo z tym słoniowatym dzieckiem na rękach

i wyciągnęła z tyłu termos.

Przejechało obok nas kilka następnych aut. Ludzie w środku machali do nas, więc też

pomachaliśmy w odpowiedzi. Ciągle uśmiechałem się od ucha do ucha, starając się wyglądać

tak homerowato, jak tylko mógł wyglądać Homer. Bałem się o Jacka i nie wiedziałem, jak w

ogóle może się utrzymać na nogach, nie mówiąc o przechyleniu termosu i połknięciu jego

zawartości. Kobieta powiedziała mu, że to mrożona herbata, ale chyba nie słyszał. Kiedy

oddał jej termos, po policzkach płynęły mu łzy. Podziękował, a ona znowu zapytała, czy

dobrze się czuje.

Teraz tak mówi Jack. Wsiadł do pechowego forda i wjechał w krzaki. Wóz podskakiwał na

dziurawej oponie, którą przestrzelił Johnnie.

Czemuś nie przedziurawił tylnej, bałwanie? Jack mówił z gniewem, zdyszanym głosem.

Potem wtoczył auto między drzewa i na chwilę zniknął nam z oczu, ale po chwili wyszedł

wolnym krokiem, patrząc pod nogi jak starzec idący po lodzie.

Dobra odzywa się Johnnie. Na kółku z kluczykami odkrył koniczynkę i bawił się nią w

taki sposób, że wiedziałem na pewno, że pan Francis nigdy już nie zobaczy swojego forda.

Skoro jesteśmy przyjaciółmi, pojedziemy razem na małą przejażdżkę.

Johnnie prowadził. Jack siedział na miejscu pasażera. Ja wcisnąłem się do tyłu razem z

Francisami i usiłowałem wywołać uśmiech na twarzy prosiaka.

www.StephenKing.one.pl

Wszystko jest względne Śmierć Jacka Hamiltona

Kiedy dojedziemy do następnego miasteczka informuje Johnnie Francisów wysadzimy

was i damy pieniądze na autobus, tyle, żeby starczyło na bilet tam, dokąd chcieliście jechać.

Samochód zabierzemy. Nie uszkodzimy go i jeżeli nikt go nie ostrzela, będzie jak nowy, gdy

dostaniecie go z powrotem. Jeden z nas zadzwoni do was i powie, gdzie będzie wóz.

Nie mamy jeszcze telefonu odzywa się Deelie. Właściwie szlochała. Sprawiała wrażenie

kobiety, której raz na dwa tygodnie trzeba przetrzepać skórę, żeby cycki jej nie opadały.

Jesteśmy na liście oczekujących, ale ci ludzie od telefonów grzebią się jak muchy w smole.

Wobec tego ciągnął dobrodusznie Johnnie, w ogóle niezbity z tropu zadzwonimy na

policję, a oni dadzą wam znać. Ale jeśli będziecie jęczeć, nie zobaczycie więcej swojego

wozu na chodzie.

Pan Francis kiwał głową, jak gdyby wierzył w każde słowo. I pewnie wierzył. W końcu miał

do czynienia z gangiem Dillingera.

Johnnie wjechał na stację Texaco, zatankował do pełna i kupił wszystkim napoje gazowane.

Jack wypił butelkę oranżady winogronowej jak człowiek umierający z pragnienia na pustyni,

ale kobieta nie chciała dać napoju Paniczowi Prosiakowi. Ani łyczka. Dzieciak wyciągał ręce

i ryczał.

Nie może pić przed lunchem wyjaśnia Johnniemu. Co panu jest?

Jack opierał głowę o szybę z boku i miał zamknięte oczy. Pomyślałem, że znowu zemdlał, ale

się odezwał:

Niech pani każe bachorowi się zamknąć albo ja to zrobię.

Chyba pan zapomniał, czyj to samochód mówi pani Francis z godnością.

Daj mu tej oranżady, dziwko Johnnie na to. Ciągle się uśmiechał, tylko zupełnie inaczej.

Spojrzała na niego i zaraz zniknął jej z twarzy rumieniec. I tak Panicz Prosiak dostał swoją

butelkę Nehi przed lunchem. Dwadzieścia mil dalej wysadziliśmy ich w jakimś miasteczku i

popruliśmy w stronę Chicago.

Facet, który żeni się z taką kobietą, zasługuje na wszystko, co go potem spotyka zauważył

Johnnie. A spotyka go sporo.

Ona zadzwoni na policję odzywa się Jack, nie otwierając oczu.

Nie zadzwoni odpowiada Johnnie jak zawsze pewny siebie. Będzie jej żal pięciu centów.

I miał rację. Przed Chicago widzieliśmy tylko dwa radiowozy, obydwa jechały w przeciwnym

kierunku i żaden nie zwolnił, żeby się nam przyjrzeć. Znowu fart Johnniego. A Jack

wystarczyło na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, że jego fart szybko się kończy. Zanim

dojechaliśmy do centrum Chicago, zaczął majaczyć i rozmawiał ze swoją matką.

Homer! odzywa się Johnnie z takim błyskiem w oku, który zawsze mnie bawił. Popatrzył

na mnie jak flirtująca dziewczyna.

Co? odpowiadam, częstując go takim samym spojrzeniem.

Nie mamy dokąd jechać. Jest gorzej niż w Saint Paul.

Jedźmy do Murphy'ego mówi Jack, nie otwierając oczu. Chcę zimnego piwa. Chce mi się

pić.

Do Murphy'ego zgadza się Johnnie. Wiesz co, to całkiem niezły pomysł.

Murphy to był irlandzki bar w South Side. Trociny na podłodze, podgrzewacz do żarcia,

dwóch barmanów, trzech wykidajłów, sympatyczne dziewczyny przy barze i pokój na górze,

do którego można je było zabrać. Na zapleczu było więcej pokoi, gdzie czasem spotykali się

ludzie, żeby zaczekać, aż się wokół nich uspokoi. Znaliśmy cztery takie miejsca w Saint Paul,

ale w Chicago tylko dwa. Zaparkowałem forda Francisów w bocznej alei. Johnnie siedział z

tyłu z naszym majaczącym przyjacielem jeszcze nie byliśmy gotowi nazywać go naszym

umierającym przyjacielem który opierał głowę o jego ramię.

Wejdź i przyprowadź mi Briana Mooneya prosi Johnnie.

A jak go nie będzie?

To nie wiem mówi Johnnie.

Harry! krzyczy Jack, prawdopodobnie zwracając się do Harry'ego Pierponta. Ta kurwa,

co mi ją zafundowałeś, sprzedała mi francę!

Idź mówi do mnie Johnnie, łagodnie gładząc Jacka po głowie jak matka.

Okazało się, że Brian Mooney był w barze znowu fart Johnniego i dostaliśmy na noc

pokój, chociaż kosztował dwieście dolarów, czyli dość dużo, zwłaszcza że z okna

widzieliśmy tylko boczną aleję, a toaleta znajdowała się na końcu korytarza.

Chłopaki, jesteście ugotowani na amen informuje nas Brian. Mickey McClure wyrzuciłby

was na ulicę. W gazetach i radiu nie mówią o niczym innym tylko o Little Bohemia.

Jack usiadł na łóżku w rogu, z piwem i papierosem. Zimne piwo cudownie przywracało mu

siły; był już prawie przytomny.

Lesterowi udało się uciec? zapytał Mooneya. Popatrzyłem na niego, kiedy się odezwał, i

zobaczyłem coś strasznego. Kiedy Jack zaciągał się lucky strikiem, z dziury z tyłu płaszcza

wylatywał obłoczek dymu jak indiański sygnał.

www.StephenKing.one.pl

Stephen King - Śmierć Jacka Hamiltona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: