Hanna Zdzitowiecka
Szukamy wiosny
- Joasiu! Joasiu! Chodź prędzej! - woła Terenia.
- Co się stało?
- Chodź, pokażę ci wiosnę!
Pobiegły do pobliskiego parku. Drzewa były jeszcze nagie i szare, w cieniu leżał brudny, topniejący śnieg, ale słońce świeciło jasno i sikorki świergotały wesoło na krzakach.
- Gdzie jest wiosna? - spytała zawiedziona Joasia. - Przecież sikorki były tu przez całą zimę ...
- Ale nie śpiewały tak wesoło, tylko popiskiwały cichutko: tit, tit, tit ... -przypomniała Terenia i pociągnęła koleżankę dalej. - Zobacz!
Z boku rósł duży krzak leszczyny. Z nagich gałązek zwisały wiotkie, delikatne bazie, z których sypał się złocisty pyłek.
- Kwitnie! - ucieszyła się Joasia. -To już naprawdę wiosna idzie. Poszukajmy jej jeszcze gdzie indziej.
Znalazły ją szarych pąkach wierzbowych nad stawem, w delikatnych kiełkach trawy wysuwających się tu i ówdzie spod zeschłych liści.
Nagle Joasia przyklękła pod krzakami i pochyliła się nad czymś. Terenia podbiegła i teraz ona wykrzyknęła głośno:
-Jakie śliczne!
Z ziemi wyrastały mocne, jędrne, zielone listki, a spomiędzy nich mały, delikatny, biały dzwoneczek złożony z trzech dłuższych płatków i trzech krótszych, zielono obrzeżonych.
-Przebiśnieg! Pierwszy kwiatek wiosny!
- Przebiśnieg - powtórzyła Terenia.
- Jaka to ładna nazwa. To tak, jakby on się przez śnieg przebijał do słońca.
- Bo tak jest. On wcale nie boi się zimna i naprawdę nieraz wyrasta spod śniegu.
- Szkoda, że w parku nie można zrywać kwiatów - martwiła się Terenia.
- Zerwałabym go i zaniosła do domu. Ale może przebiśniegi są też i w naszym lesie?
- Tych w lesie też nie wolno zrywać!
- zawołała Joasia. - Bo przebiśniegów jest coraz mniej i mogą zupełnie wyginąć.
- To musimy pilnować, żeby ich nikt nie zrywał - oświadczyła Terenia. - Powiemy o tym innym dzieciom, żeby i one pilnowały przebiśniegów. Przecież to pierwsze kwiaty wiosny!
ddoroch