Ken McClure

Biała śmierć

(White Death)

Przełożył Tomasz Wilusz

Gdyby dobrzy ludzie byli sprytni,

A sprytni ludzie dobrzy byli,

Nawet sobie nie wyobrażacie,

Na jak pięknym świecie byśmy żyli.

Dame Elizabeth Wordsworth

Dobrzy i sprytni

Prolog

Hotel Turnberry, Ayrshire,

Szkocja Listopad 2004

Nic nie rozumiem – poskarżył się sir Gerald Coates, kiedy on i jego współpracownik Jeffrey Langley przebiegli z helikoptera do samochodu z napędem na cztery koła, który miał ich zabrać do pobliskiego hotelu. – Po co, na litość boską, ściągać nas po nocy z Londynu do Szkocji, w środku cholernej zimy, na spotkanie w sprawie zakupu leków?

– Widać ktoś lubi budować napięcie – odparł kwaśno Langley, kiedy szofer jedną ręką zamknął za nimi drzwi, a drugą przytrzymał czapkę, podczas gdy pilot śmigłowca zwiększył obroty wirnika i wzbił się w ciemne niebo.

– Podobno zaangażował się w to sam premier.

– Podobno w Iraku była broń masowego rażenia.

Coates uśmiechnął się cierpko.

– Mój informator jest lepszy, ale nie widzę sensu w tym, żeby jechać taki kawał drogi na dyskusję o cenie paracetamolu, a ty?

– Też nie, chyba że ma to jakiś show-biznesowy podtekst, o którym nic nie wiemy.

– Show-biznesem to ja bym tego nie nazwał. – Coates spojrzał na strugi deszczu, które waliły w dach samochodu. – I czemu powiedzieli nam o tym raptem trzy godziny temu?

– Wkrótce wszystko się wyjaśni – stwierdził Langley, kiedy dotarli przed długi biały fronton hotelu. – A to co, do licha?

Przednie światła rangę rovera wyłowiły z mroku dwóch uzbrojonych żołnierzy w pelerynach przeciwdeszczowych.

Dawali znaki, by wóz się zatrzymał. Szofer przyhamował i opuścił szybę.

– Sir Gerald Coates i pan Jeffrey Langley – powiedział.

– Poproszę panów o dokumenty. – Jeden z żołnierzy oświetlił latarką mężczyzn na tylnym siedzeniu. Woda kapała mu z hełmu.

Coates i Langley sięgnęli do wewnętrznych kieszeni płaszczy, pokazali, co trzeba, i żołnierze ich przepuścili.

– Co na litość boską... – parsknął Coates, kiedy powoli mijali rzędy limuzyn poprzedzielanych wozami policyjnymi i wojskowymi. – Rozumiem budowanie napięcia, ale to już przesada.

Langley już miał odpowiedzieć, kiedy przejechali obok czarnej limuzyny zaparkowanej przy wejściu do hotelu.

Z krótkiego masztu na masce smętnie zwisała mokra flaga Stanów Zjednoczonych.

– Aha – mruknął.

– I wszystko jasne – przytaknął Coates. – Jesteśmy zaledwie pół godziny drogi od lotniska w Prestwick.

– I szerokiego, błękitnego Atlantyku...

– ... który oddziela nasze dwa wielkie narody. No, no...

– Zaczyna się robić ciekawie.

Wysiedli i po ponownej kontroli dokumentów weszli do hotelu. Wymienili spojrzenia, kiedy zauważyli, że wejścia pilnują dwaj marines.

– Dziękuję panom i proszę za mną – powiedział inny żołnierz.

Coates i Langley oddali płaszcze i dostali kilka minut na odświeżenie się w ciepłej łazience, przy ściszonej muzyce Vivaldiego. Potem zaprowadzono ich do sali, w której miało się odbyć spotkanie. Czekało tam już ze dwadzieścia osób – głównie mężczyzn w ciemnych garniturach, choć byli też trzy kobiety i dwaj wysocy rangą wojskowi w mundurach.

Ich miejsca znajdowały się tuż przy stole prezydialnym, na którym stało przygotowanych sześć karafek wody i leżało sześć notesów.

Coates i Langley, którym wyznaczono miejsca pośrodku dłuższego boku stołu, rozejrzeli się za znajomymi twarzami.

Rozpoznali wysokich urzędników Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz Ministerstwa Obrony i skinęli im głowami.

Wizytówka na stole obok mężczyzny na lewo od Langleya informowała, że jest on lekarzem z Londyńskiej Akademii Higieny i Medycyny Tropikalnej.

– Wie pan, o co tu właściwie chodzi? – zagadnął Langley przyjaznym i żartobliwie konspiracyjnym tonem.

– Właśnie miałem spytać pana o to samo – odparł mężczyzna.

– Nie mam bladego pojęcia.

Coates uzyskał podobną odpowiedź od kobiety po swojej prawej, doktor Lindy Meyer z Ośrodka Kontroli Chorób w Atlancie w Georgii.

– W jednej chwili jadłam spaghetti z rodziną i zastanawiałam się nad wypadem na kręgle, a zaraz potem pakowałam się na wyjazd za Atlantyk i trafiłam tutaj, czyli nie wiadomo gdzie.

– Jesteśmy w Ayrshire na południowo-zachodnim wybrzeżu Szkocji – poinformował ją Coates.

– Dzięki – Ton Meyer wskazywał, że dane geograficzne były jej znane, gorzej z całą resztą.

Rozmowa urwała się, kiedy do sali wszedł oficer marynarki i zbliżył się do jednego z mężczyzn siedzących na drugim końcu stołu. Szepnął mu coś na ucho; mężczyzna wstał i wyszli razem.

– Znam go – szepnęła Linda Meyer.

– Ja niestety nie – odparł Coates.

– Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

– Ciekawe.

– A pan to...? – spytała Meyer, kiedy zauważyła, że wizytówka na miejscu Coatesa podaje tylko jego nazwisko.

– Och, proszę wybaczyć. Można powiedzieć, że też zajmuję się „bezpieczeństwem wewnętrznym”. Tylko że dużo mniejszego kraju. Coates i Langley byli członkami specjalnej grupy doradców rządowych do spraw zagrożeń dla zdrowia publicznego.

– Panie i panowie, dziękuję za przybycie. Myślę, że możemy zaczynać – przywitał zebranych młody mężczyzna z mikrofonem. Miejsca za stołem prezydialnym już się zapełniały.

– Zwołaliśmy to spotkanie na wyraźną prośbę zarówno naszego premiera, jak i prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Zaczekał, aż szmer głosów ucichnie.

– A więc od razu oddaję głos panu Simonowi Maltby’emu, sekretarzowi stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, który powie państwu więcej.

Maltby powitał zebranych i przedstawił swoich sąsiadów.

Przeprosił za tak nagłe zwołanie spotkania, zwłaszcza „naszych amerykańskich przyjaciół”.

– Jak się państwo zapewne domyślają, sprawa, którą będziemy dziś omawiać, ma ogromne znaczenie dla nas wszystkich.

Dlatego też, zamiast rozpowszechnić informacje normalnymi kanałami rządowymi, premier i prezydent postanowili zebrać najważniejszych zainteresowanych w jednej sali, byście mogli wspólnie zapoznać się z nurtującym nas problemem.

Pan Malcolm Williams, specjalista od planowania strategicznego z MI5, wprowadzi państwa w szczegóły.

Wysoki chudzielec o wyglądzie naukowca wstał i odchrząknął.

– Panie i panowie, wielu upatruje największych zagrożeń dla współczesnej cywilizacji w niekontrolowanym rozprzestrzenianiu broni jądrowej i terrorystycznych zamachach bombowych. I choć nie należy tych problemów lekceważyć, pogląd ten jest mylny. Największym zagrożeniem pozostają choroby. Od zarania dziejów ludzkość toczy nieustanną walkę ze świ...