Fields Natalie - Wszędzie tam, gdzie mnie nie ma.pdf - Seria - Nie dla mamy nie dla taty lecz dla kazdej malolaty - Wiolex_

NATALIE FIELDS

WSZĘDZIE TAM, GDZIE MNIE NIE

Tytuł oryginału ANYWHERE ELSE

ROZDZIAŁ 1

Nicole Taylor i jej przyjaciółka Sara Brocket wyszły z domu towarowego na Bernard

Street i widząc ludzi, w panice uciekających, przed ulewą, która musiała rozpocząć się

niedawno, cofnęły się i znów weszły do ciepłego wnętrza sklepu.

- Ohyda - rzuciła Nicole, strzepując z kurtki krople deszczu. - I pomyśleć, że w

Nowym Jorku wczoraj był upał.

- Skąd wiesz? - spytała Sara.

- Rozmawiałam przez telefon z Dominique. - Starsza siostra Nicole przed rokiem

wyszła za mąż i wyjechała na Wschodnie Wybrzeże. - U niej są upały, a u nas tylko patrzeć,

jak spadnie śnieg.

- Nie przesadzaj. Mamy dopiero wrzesień.

- W zeszłym roku śnieg spadł już na początku października - przypomniała

przyjaciółce Nicole.

- Gdybyś mieszkała na Florydzie, zazdrościłabyś tym, którzy mają u siebie prawdziwą

zimę.

- Może, ale dwa miesiące ze śniegiem wystarczyłyby mi w zupełności. - Nicole

skrzywiła się i dodała: - Dla czego akurat ja muszę mieszkać w mieście, w którym zima trwa

dłużej niż wiosna, lato i jesień razem wzięte?

- Nie tylko ty - zauważyła Sara, uśmiechając się. Znała już na pamięć śpiewkę

przyjaciółki o tym, jacy to szczęśliwi są ludzie żyjący w Nowym Jorku, San Francisco, w

Miami, gdziekolwiek, byle nie w Spokane, niewielkim mieście na wschodzie stanu

Waszyngton. - To co, będzie my tu sterczeć czy pójdziemy pooglądać ciuchy? A może

kosmetyki?

Nic tak nie poprawia dziewczętom humoru jak buszowanie w dziale kosmetyków, a

ulewa na dworze tak przygnębiła Nicole, że Sara postanowiła coś z tym zrobić. Chwyciła

przyjaciółkę za ramię i pociągnęła w głąb domu towarowego.

Pół godziny później, już w znacznie lepszych nastrojach, przesiąknięte perfumami,

którymi opryskiwały swoje nadgarstki, tak że w ogóle nie były już w stanie rozróżniać

zapachów, postanowiły wyjść na zewnątrz i sprawdzić, czy przestało padać.

- Cześć! - usłyszały, kiedy przechodziły obok stoiska z najbardziej ekskluzywnymi

kosmetykami.

Obie odwróciły się jednocześnie i zobaczyły Chrisa Penningtona, który stał obok

bardzo wytwornej kobiety, rozmawiającej właśnie z ekspedientką.

Chłopak, wyraźnie tym znudzony, podszedł do dziewcząt.

- Mama prosiła, żebym z nią tu wszedł, i obiecała, że nie zajmie jej to więcej niż pięć

minut, a sterczę tu już ponad pół godziny.

Nicole cofnęła się nieznacznie, obawiając się, że Chris padnie, kiedy poczuje

mieszankę kilkunastu rodzajów perfum i wód toaletowych, którymi skropiły się przed chwilą.

- Weszłyśmy tu, żeby się schronić przed deszczem - wyjaśniła i na wszelki wypadek

cofnęła się jeszcze o krok.

Matka Chrisa odebrała tymczasem od ekspedientki torbę z zakupami i rozejrzała się za

synem.

- Tu jestem, mamo! - zawołał.

Pani Pennington uśmiechnęła się do dziewcząt, a te grzecznie skinęły jej głowami.

- Będę musiał już lecieć - rzekł Chris. - Cześć. Nicole i Sara patrzyły za nim bez

słowa.

- Nie mówiłaś mi, że tak dobrze go znasz - odezwała się Sara, kiedy chłopak i jego

elegancka matka zniknęli im z oczu.

- Bo go prawie nie znam - odparła Nicole. - W tym roku zapisał się do naszego kółka

fotograficznego i kilka razy był na spotkaniach - wyjaśniła, lecz jej przyjaciółka nie

wydawała się przekonana. - To wszystko, uwierz mi - zapewniła ją.

- Podobno jego ojciec jest dyplomata czy kimś takim i siedzi w Europie - powiedziała

Sara.

- Słyszałam coś o tym, ale nie chce mi się wierzyć, że facet może rozbijać się po

świecie, podczas gdy jego żona i syn siedzą w takiej zapadłej dziurze jak Spokane.

- Teraz naprawdę przesadziłaś - rzuciła Sara, która zwykle narzekania przyjaciółki

kwitowała uśmiechem, czasem jednak irytowała ją niechęć, jaką ta żywiła do swojego

rodzinnego miasta.

- Przepraszam - bąknęła Nicole i ruszyły do wyjścia z domu towarowego. Kiedy

znalazły się na ulicy, z trudem powstrzymała się, żeby nie wspomnieć o tym, jak pięknie teraz

musi być w Los Angeles. Tu, w Spokane, wciąż lało jak z cebra. - Wracamy do środka czy

urządzamy sobie wyścig do samochodu? - Kiedy zaraz po lekcjach wchodziły do domu

towarowego, na Bernard Street, jak zwykle o tej porze dnia, trudno było znaleźć miejsce do

parkowania, zostawiła więc starą toyotę, którą przejęła po Dominique, gdy ta wyjeżdżała do

Nowego Jorku, na sąsiedniej ulicy.

- Ja kupiłam już wszystko, co chciałam - odparła Sara. wskazując na torbę z zakupami.

- Ale może wrócimy i dasz się jednak namówić na tę czerwoną bluzkę. Wyglądałaś w niej

naprawdę rewelacyjnie.

No, może nie rewelacyjnie, ale całkiem nieźle, przyznała w duchu Nicole. Bluzka

podobała jej się na tyle, że była już niemal o krok od złamania obietnicy, którą złożyła sobie

w duchu tego dnia, kiedy siostra wyjeżdżała do Nowego Jorku - że nie wyda na ciuchy ani

centa z pieniędzy zaoszczędzonych z kieszonkowego i tych zarobionych w weekendy.

Żegnając Dominique na lotnisku w Seattle, pomyślała, że im bardziej będzie oszczędzać, tym

szybciej wyrwie się ze Spokane.

Pomyślała wtedy coś jeszcze i potem nie było dnia, żeby ta myśl do niej nie wracała.

Bardzo kochała starszą siostrę, a jednak nie potrafiła zwalczyć w sobie zazdrości.

Bo czy to sprawiedliwe, że ktoś, kto nigdy nie marzył o tym, żeby opuścić rodzinne

miasto, wyjeżdżał na stałe do Nowego Jorku, podczas gdy ona, pragnąca tego jak niczego

innego na świecie, wciąż musiała tkwić w Spokane?

Stojąc na deszczu, Nicole zrobiła w głowie szybki rachunek. Miała na koncie tysiąc

dwadzieścia trzy dolary. Gdyby kupiła bluzkę za trzydzieści pięć dolarów, miałaby znów

poniżej tysiąca. Zadowolona, że oparła się pokusie, podjęła decyzję.

- Nie ma co czekać, aż przestanie padać - powiedziała. - Biegniemy do samochodu.

Trzy minuty później, zdyszane i mokre, siedziały w jej toyocie. Po włączeniu silnika i

uruchomieniu na maksimum dmuchawy i ogrzewania tylnej szyby czekały chwilę, aż para

zniknie z okien samochodu i będzie przez nie cokolwiek widać, i dopiero wtedy ruszyły.

Sara pochyliła się do radia i zaczęła kręcić gałką, ale przez chwilę ze starego

odbiornika wydobywały się tylko trzaski. Nie dała jednak za wygraną i wreszcie usłyszały

znajomy głos prezentera lokalnej rozgłośni.

- Wita was Doug Hilyard z Radia Spokane... Nicole natychmiast sięgnęła do gałki,

przekręciła ją z jednego głośnika - bo drugi był popsuty - popłynęły dźwięki latynoskiej

muzyki.

Nagle pociągnęła nosem. Mdły zapach pomieszanych ze sobą perfum, który w dużym

pomieszczeniu domu towarowego i na dworze nie był aż tak przenikliwy, w zamkniętym

samochodzie, wzmocniony jeszcze wilgocią mokrych ubrań, wydał jej się nie do zniesienia.

- Co on sobie o nas pomyślał? - rzuciła.

Sara, która w milczeniu pogrążyła się w myślach, dopiero po chwili zorientowała się,

że przyjaciółka coś mówi.

- Kto? – zapytała.

- No, Chris.

Sara jednak dalej nie wiedziała, w czym rzecz.

- Nie czujesz, jak trącimy tymi perfumami? - zdziwiła się Nicole.

- A, o to ci chodzi. - Sara wciągnęła głęboko powietrze przez nos. - Chyba trochę

przesadziłyśmy - przyznała i roześmiała się.

- Nie wiem, co cię tak bawi. Chris pomyślał pewnie, że jesteśmy jakimiś kretynkami.

Sara przez chwilę patrzyła podejrzliwie na przyjaciółkę, w końcu uśmiechnęła się

ironicznie.

- Zastanawiam się, dlaczego właściwie obchodzi cię to, co myśli chłopak, którego, jak

twierdzisz, prawie nie znasz.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - obruszyła się Nicole.

- Nic,., naprawdę nic.

Wjechały w ulice, przy której obie mieszkały, i nie było już czasu na drążenie tego

tematu. Nicole przyhamowała, zjechała na pobocze przy domu przyjaciółki i zatrzymała się.

Sara przez chwilę jeszcze siedziała, jakby chciała odwlec moment wyjścia na deszcz,

w końcu jednak zapięła bluzę aż po brodę i sięgnęła do klamki.

- Cześć, do jutra - rzuciła i zdecydowanie otworzyła drzwi, ale po chwili zamknęła je i

dodała: - Coś ci powiem. Jak byś sobie kupiła tę bluzkę, byłabyś teraz w lepszym humorze. -

Przerwała i widać było, że waha się, czy mówić dalej. - Wbiłaś sobie do głowy, że musisz

wyjechać ze Spokane. Nie rozumiem wprawdzie, dlaczego ci się wydaje, że w każdym innym

miejscu byłabyś szczęśliwsza, ale nawet jeśli tak myślisz, to nie jest to powód, żeby zatruwać

sobie życie przez najbliższe dwa lata. Bo przecież dopóki nie skończysz szkoły, musisz tu

żyć. - Znów zamilkła, tym razem na dłużej. - Jeżeli masz ochotę robić z siebie cierpiętnicę -

odezwała się w końcu - to twoja sprawa, ale czy nie przyszło ci do głowy, że inni muszą

znosić te twoje humory? I wierz mi, że czasami nie jest to proste.

Nicole słuchała jej w milczeniu. Nie próbowała protestować, zaprzeczać czy

tłumaczyć się, bo zdawała sobie sprawę, że przyjaciółka ma rację.

Przez jakiś czas w samochodzie, w którym szyby zaraz po wyłączeniu silnika znów

zaparowały, panowała cisza.

- Przepraszam cię - odezwała się wreszcie Nicole. - Wiem, że byłam dzisiaj nieznośna.

- Od jakiegoś czasu zdarza ci się to coraz częściej.

Z tym również musiała się zgodzić, uznała jednak, że pokajała się już wystarczająco.

- Wszyscy od czasu do czasu wpadają w chandrę, więc dlaczego ja nie mogę?

Fields Natalie - Wszędzie tam, gdzie mnie nie ma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: