Piotr Czajkowski.doc

Piotr Ilicz Czajkowski (1840-1893)

Muzyczny geniusz, mistrz paradoksu i bohater narodowy. Tak można w kilku słowach podsumować życie najpopularniejszego i największego rosyjskiego kompozytora, Piotra Ilicza Czajkowskiego. Przez całe swe życie Czajkowski walczył z wieloma problemami, włączając w to jego ukrywany homoseksualizm, czy nadmierną emocjonalość. Z drugiej strony, Czajkowski był też znany jako człowiek skromny i pracowity, potrafił też przyjmować wszelką krytykę pod swoim adresem. Niestety, tych dwóch części własnego "ja" nigdy Czajkowskiemu nie udało się ze sobą pogodzić. Z tego powodu kompozytor wiódł ciężkie i smutne życie.

Piotr Ilicz Czajkowski urodził się 7-go maja 1840 roku w Wotkińsku. Od najmłodszych lat Czajkowski interesował się muzyką. Pierwsze dziecięce utwory napisał mając niespełna 5 lat. Na poważnie muzyką zajął się bardzo późno. Wcześniej zaczął naukę w szkole prawniczej. W 1863 roku wstąpił do Petersburskiego Konserwatorium, a także zaczął pobierać prywatne lekcje. Młody Czajkowski był mistrzem improwizacji, lecz widoczne były braki w wykształceniu muzycznym. Jego nauczycielem był Anton Rubinstein.
Czajkowski kochał muzykę Mozarta, często chodził na opery.

W roku 1866 Czajkowski przesiósł się na stałe do Moskwy, gdzie został nauczycielem muzyki w założonym przez Mikołaja Rubinsteina, brata Antona, Konserwatorium Moskiewskim. Właśnie wówczas Czajkowski skomponował swoją pierwszą symfonię, za którą zebrał ciepłe recenzje.

W 1869 roku Czjkowski skomponował swą pierwszą Operę "Wojewoda", którą później przerobił na "Oprycznika" w 1874 roku. Następnie powstała Druga Symfonia oraz Pierwszy Koncert Fortepianowy, który przyniósł mu ogromną sławę. Później przyszedł czas na napisanie Trzeciej Symfonii oraz baletu Jezioro Łabędzie. Choć Jezioro Łabędzie jest dzisiaj najbardziej znanym baletem w tamtych czasach spotkało się z ostrą krytyką. Dopiero po śmierci kompozytora balet ten zyskał sobie popularność.

Od roku 1876 Czajkowski zaczął korespondować z Nadieżdą von Meck. Nigdy w życiu się nie spotkali, choć wymienili między sobą kilka tysięcy listów. Wdowa von Meck była mecenatem Czajkowskiego przez najbliższe 12 lat. Gdy pani von Meck straciła swój majątek zerwała znajomość z kompozytorem, ten zaś nigdy jej tego nie wybaczył, gdyż spraw majątkowych nie uważał za priorytetowe. Istnieje pogłoska, że na łożu śmierci Czajkowski wyklął swą byłą dobrodziejkę.

Aby pzrerwać szerzące się pogłoski o swym homoseksualizmie Czajkowski postanowił się ożenić z Antoniną Iwanowną Miłukową, swą byłą uczennicą. Ślub odbył się 6 czerwca 1877 roku. Małżeństwo było nieporozumieniem, młoda para nie spędziła ze sobą ani tygodnia. Zaś roszczenia majątkowe Antoniny ciągnęły się przez wiele lat.

Na okres końca lat 70-tych przypada czas najpłodniejszej pracy Czajkowskiego. Powstały: opera Eugeniusz Oniegin na podstawie poematu Aleksandra Puszkina, Koncert na skrzypce i Czwarta Symfonia.

W 1885 roku Czajkowski skomponował Symfonię Manfred, zaś w 1888 Piątą Symfonię. Dama Pikowa na podstawie utworu Puszkina powstała w 1890, a balet Śpiąca Królewna w 1891 roku. Te utwory i ich sukcesy rozsławiły imię kompozytora na cały świat. Czajkowski był już znanym kompozytorem i dyrygentem, dzieki czemu mógł utrzymywać się już samodzielnie w sytuacji, gdy skończyły się dotacje od pani von Meck. W roku 1891 udał się na turnee po Stanach Zjednoczonych by dyrygować swoje własne utwory.

Najznakomitsze dzieło Czajkowski skomponał tuż przed śmiercią: Symfonię Patetyczną No 6. Zdążył ją jeszcze dyrygować w Petersburgu. Przez wielu krytyków dzieło to jest uważane za testament Czajkowskiego. Niewątpliwie Symfonia opowiada o śmierci. W utworze zawartych jest wiele symboli i znaków oznaczających śmierć. Między innymi można usłyszeć dźwięk dzwonów, używanych w prawosławiu objawiajacych światu śmierć. Pod względem muzycznym Symfonia Patetyczna jest dziełem niezwykle dojrzałym i doskonałym.

Czajkowski zmarł 6 listopada 1893 roku w niejasnych, do dzisiaj okolicznościach. Istnieją dwie wersje dotyczące jego śmierci. Oficjalna głosi, że kompozyto wypił szklankę nieprzegotowanej wody i zaraził się cholerą. Istniej jednak wiele faktów przeczących tej wersji. Nieoficjalna zaś głosi, że kompozytor popełnił samobójstwo połykając truciznę. Miał być to wyrok sądu koleżeńskiego, który ukarał go za skłonności homoseksualne. Zdania są podzielone i nikt nie może jednoznacznie wypowiedzieć się na temat śmierci kompozytora. Na pogrzebie Czajkowskiego zjawiły się tłumy, ponad 8000 ludzi. Jest pochowany w Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu.