Lalka na łańcuchu - T 2 - Alistair MacLean.pdf - Alistair Maclean - frezjan

wysięgnikiem, jaki widziałem, nieomal nitatący wysoko w ciemnościach,

stał pośrodku oczyszczonego placu, gdzie odbudowa doszła juŜ do

stadium ukończenia wzmocnionych fundamentów.

Poszliśmy wolno nad kanałem w stronę kościoła. Słychać było wyraźnie

organy i śpiew kobiecy. Brzmiało to bardzo przyjemnie, spokojnie, swojs-

ko i tęsknie; muzyka płynęła ponad pociemniałymi wodami kanału.

- NaboŜeństwo widać trwa - powiedziałem. - Wejdź tam..:

Przerwałem połapawszy się nagle na widok młodej blondynki w białym

płaszczu deszczowym z paskiem, która właśnie przechodziła.

- Hej! - powiedziałem.

Dziewczyna była dobrze wyuczona, co robić, gdy ją zaczepia obcy

męŜczyzna na pustej ulicy. Tylko spojrzała na mnie i zaczęła biec. Nie

ubiegła daleko. Pośliznęła się na mokrych kamieniach, odzyskała równo-

wagę, ale zrobiła jeszcze tylko parę kroków, zanim ją dogoniłem. Przez

chwilę usiłowała się wyrwać, potem dała za wygraną i zarzuciła mi ręce na

szyję. Maggie podeszła do nas z tym swoim purytańskim wyrazem twarzy.

- Jakaś dawna znajoma, panie majorze?

- Od dzisiejszego rana. To jest Trudi. Trudi van Gelder.

- A! - Maggie połoŜyła uspokajająco dłoń na jej ramieniu, ale Trudi

nie zwróciła na nią uwagi, objęła mnie mocniej za szyję i popatrzyła mi

z zachwytem w twarz z odległości około czterech cali.

- Lubię pana - oznajmiła. - Pan_jest miły.

- Tak, wiem, mówiłaś mi. Do licha!

- Co robić? - spytała Maggie.

- Co robić? Trzeba ją odstawić do taksówki, wymknie się przy pierw-

szych światłach na skrzyŜowaniu. MoŜna postawić sto do jednego, Ŝe ten

stary babsztyl, który ma jej pilnować, zdrzemnął się, i ojciec pewnie teraz

przetrząsa całe miasto. Taniej by mu wypadło kupić łańcuch i kulę.

Rozplotłem ramiona Trudi nie bez pewnych trudności i podciągnąłem

rękaw na jej lewej ręce. Najpierw ją obejrzałem, a potem zerknąłem na

Maggie, która wytrzeszczyła oczy, następnie zaś ściągnęła wargi na widok

szpetnych śladów pozostawionych przez igły strzykawek. Opuściłem rę-

kaw - Trudi, zamiast wybuchnąć płaczem tak jak ostatnim razem, stała

i chichotała, jakby to wszystko było ogromnie zabawne - i obejrzałem

drugą rękę. Potem obciągnąłem i ten rękaw.

- Nic świeŜego - powiedziałem.

- To znaczy, nie widzi pan niczego świeŜego - rzekła Maggie.

= A co mam zrobić? Kazać jej stać tutaj, na, tym lodowatym deszczu,

robić strip-tease na brzegu kanału w takt tej organowej muzyki? Zaczekaj

chwilę.

- Dlaczego?

- Chcę się namyślić - odparłem cierpliwie. _

Namyślałem się więc, podczas gdy Maggie stała z wyrazem posłusznego

wyczekiwania na twarzy, a Trudi, przytrzymując mnie zaborczo za rękę,

wpatrywała się we mnie z uwielbieniem. W końcu zapytałem:

- Nikt tam ciebie nie widział?

- O ile wiem, to nie.

- Ale Belindę widzieli?

- Oczywiście. Ale nie na tyle, aby ją potem poznać. Tam w środku

wszyscy mają przykryte głowy. Belinda ma na głowie chustkę, na niej

kaptur płaszcza, i siedzi w cieniu - to widziałam z wejścia.

- Wyciągnij ją stamtąd. Zaczekaj, aŜ skończy się naboŜeństwo, a potem

idź za Astrid Lemay. I staraj się zapamiętać moŜliwie najwięcej twarzy

osób będących na naboŜeństwie.

Maggie spojrzała na mnie z powątpiewaniem.

- Obawiam się, Ŝe to będzie trudne.

- Dlaczego?

- Bo wszystkie są podobne do siebie.

- A co one są?, Chinki?

- Większość to zakonnice z Bibliami i tymi paciorkami u pasa. Włosów

ich nie widać, mają na sobie te długie czarne szaty i te białe...

- Maggie... - pohamowałem się z trudem - ja wiem, jak wyglądają

- Tak, ale jest coś innego. Prawie wszystkie są młode i przystojne...

niektóre bardzo przystojne...

- Na to, Ŝeby być zakonnicą, nie musi się mieć twarzy jak po wypadku

autobusowym. Zadzwoń do hotelu i podaj numer, pod którym moŜna cię

będzie złapać. Chodź, Trudi. Do domu.

podąŜyła za mną dosyć potulnie, najpierw pieszo, a potem taksówką,

w której przez cały czas trzymała mnie za rękę i z wielkim oŜywieniem

paplała najróŜniejsze wesołe głupstwa, niby małe dziecko zabrane nie-

spodziewanie na zabawę. Przed domem van Geldera kazałem taksówce

czekać.

' Trudi została odpowiednio wyłajana zarówno przez van Geldera, jak

Hertę, z tą gwałtownością i surowością, które zazwyczaj maskują głęboką

ulgę, po czym wyprowadŜono ją z pokoju, przypuszczalnie do łóŜka. Van

lder nalał dwa drinki z pośpiechem człowieka, który odczuwa potrzebę

wypicia czegoś, i poprosił, abym usiadł. Odmówiłem.

- Czeka na mnie taksówka. Gdzie o tej porze mogę znaleźć pułkownika

de Graafa? Chciałbym od niego poŜyczyć samochód, najchętniej szybki.

Van Gelder uśmiechnął się.

_ - Nie zadaję panu Ŝadnych pytań. Pułkownika znajdzie pan w jego

biurze. Wiadomo mi, Ŝe dzisiaj pracuje do późna. - Podniósł swą szklan-

kę. - Tysiączne dzięki. Byłem bardzo, bardzo niespokojny.

- Zaalarmował pan policję, Ŝeby jej szukała?

-Nieoficjalnie. - Van Gelder ľśmiechnął się znowu, ale krzywo.

- Pan wie, dlaczego. Mam paru zaufanych przyjaciół, ale w Amsterdamie

jest dziewięćset tysięcy ludzi.

- Czy pan się orientuje, dlaczego była tak daleko od domu?

- W tym przynajmniej nie ma Ŝadnej tajemnicy. Herta często ją tam

prowadza... to znaczy do,tego kościoła. Wszyscy w Amsterdamie, którzy

są rodem z Huyler, tam chodzą. To jest kościół hugenocki, a w Huyler

równieŜ jest taki; no, moŜe nie tyle kościół, co lokal handlowy, którego

w niedziele uŜywają do odprawiania naboŜeństw. Herta wozi ją tam

równieŜ. Obydwie często jeŜdŜą na tę wyspę. Te kościoły oraz park

Vondel to jedyne wycieczki, jakie ma to dziecko.

Herta wtoczyła się do pokoju i van Gelder spojrzał na nią niespokojnie.

Z miną, która mogła ľchodzić za wyraz satysfakcji na jej drętwej twarzy,

Herta potrząsnęła głową i wytoczyła śię z powrotem.

-No, Bogu dzięki. - Van Gelder opróŜnił szklankę. - śadnych

zastrzyków. ,

- Tym razem nie. - Ja takŜe opróŜniłem moją szklankę, poŜegnałem

się i wyszedłem.

Zapłaciłem taksówkarzowi na Marnixstraat. Van Gelder uprzédził telefoni-

cznie de Graafa, Ŝe przyjeŜdŜam, toteŜ pułkownik czekał na mnie. JeŜeli był

zajęty, nic na to nie wskazywało. Jak zwykle wylewał się z fotela, na którym

siedział, biurko przed nim było puste, brodę miał wspartą na palcach i kiedy

, wszedłem, óderwał oczy od nieśpiesznego kontemplowania nieskończoności.

- NaleŜy przypuszczać, Ŝe pan poczynił postępy? - przywitał mnie.

- Błędne przypuszczenie, niestety.

- Co? śadnych widoków na szeroką drogę wiodącą do ostatecznego

rozwiązania?

- Wyłącznie ślepe zaułki.

- Słyszałem od inspektora, Ŝe idzie o samochód.

- Bardzo bym prosił.

- Czy moŜna spytać, do czego jest panu potrzebny?

= Do wjeŜdŜania w zaułki. Ale w gruncie rzeczy nie o to chcę pana prosić.

- Tak teŜ myślałem.

- Chciałbym dostać nakaz rewizji.

- Po co?

- Aby przeprowadzić rewizję - odpowiedziałem cierpliwie. - Oczy-

wiście w obecności wyŜszego funkcjonariusza czy funkcjonariuszy, aby to

było legalne.

- U kogo? Gdzie?

- U Morgensterna i Muggenthalera. Magazyn pamiątek. Niedaleko

doków... nie znam adresu.

Słyszałem o nich - kiwnął głową de Graaf. - Nie wiadomo mi

o niczym, co by ich obciąŜało. A panu?

Nie..

; _. Więc dlaczego tak pana ciekawią?

-._ Naprawdę nie mam pojęcia. Chcę się właśnie dowiedzieć, dlaczego

; mnie ciekawią. Byłem w ich magazynie dzisiaj wieczorem.

zadyndałem mu przed oczami pękiem wytrychów. ,

- Zapewne pan _ wie, Ŝe posiadanie takich narzędzi jest nielegalne

~ powiedział de Graaf surowo.

Schowałem wytrychy do kieszeni.

- Jakich narzędzi?

- Chwilowa halucynacja - odrzekł de Graaf uprzejmie.

_-- Ciekawi mnie, dlaczego mają zamek zegarowy w stalowych drzwiach

prowadzących do ich biura. Ciekawi mnie ogromny zapas Biblii zgroma-

dzony w ich magazynie. - Nie napomknąłem o zapachu haszyszu oraz

człowieku zaczajonym za lalkami. - Ale najbardziej mnie interesuje

obejrzenie listy ich dostawców.

- Nakaz rewizji moŜemy załatwić pod byle pretekstem - powiedział

Graaf. - Sam będę panu towarzyszył. Bez wątpienia wyjaśni pan

bardziej szczegółowo swoje zainteresowania jutro rano. A teraz co do tego

samochodu. Van Gelder ma doskonałą propozycję. Za dwie minuty będzie

wóz policyjny ze specjalnym silnikiem, zaopatrzony we wszystko od

odbiornika nadawczo-odbiorczego âŜ po kůjdanki, ale według wszelkich pozo-

rów wyglądający na taksówkę. Rozumie pan, Ŝe prowadzenie taksówki

nastręcza pewne problemy.

H_-Będę się starał nie zarabiać za duŜo na boku. Ma pan jeszcze

coś ' dla _mnie?

'_ TeŜ za dwie minuty. Pański samochód przywiezie pewne informacje

_ura rejestrów.

istotnie w dwie minuty później na biurku de Graafa znalazła się teczka.

obejrzał jakieś _ papiery. .

~ Astrid Lemay. Nazwisko prawdziwe, co moŜe najdziwniejsze. Ojciec

holender, matka Greczynka. Był wicekonsulem w Atenach, obecnie nie

Ŝyje. Miejsce pobytu matki nieznane. Lat dwadzieścia cztery. Nie wiadomo

o niej nic negatywnégo = i niéwiele pozytywnego. Muszę powiedzieć, Ŝe

jej sytuacja jest trochę niejasna: Pracuje jako hostessa w nocnym lokalu

inova", mieszka w małym mieszkanku w pobliŜu. Ma jednego znanego

krewnego, brata George'a, lat dwadzieścia. A! To moŜe pana zainte-

resować. George spędził podobno sześć miesięcy jako gość Jej Królews-

kiej Mości. _

. - Narkotyki?

- Napad i usiłowanie rabunku, zdaje się bardzo amatorska robota.

bpe_ľł ten błąd, Ŝe napadł na detektywa w cywilu. Podejrzany o narkomanię

- prawdopodobnie próbował zdobyć na to pieniądze. Nic więcej nie mamy.

- Wziął inny papier. - Tİn numer MOO 144, który pan mi podał, jest

radiowym sygnałem wywoławczym belgijskiego statku przybrzeŜnego

, Marianne", który ma jutro przypłynąć z Bordeaur. Mam dosyć sprawny

personel, nie?

- Tak. Kiedy on przypływa?

- W południe. Przeszukamy go?

- Nic byście nie znaleźli. Ale proszę, Ŝebyście nie zbliŜali się do niego.

Macie jakieś dane co do dwóch pozostałych numerów?

- Niestety nic co do 910020. Ani 2797. - Przerwał w zamyśleniu.

- A czy nie moŜe to być dwů razy 797? Wie pan: 797797?

- Wszystko moŜe być.

De Graaf wyjął z szuflady ksiąŜkę telefoniczną, potem odłoŜył ją i pod-

niósł słuchawkę.

- Numer telefoniczny 79?797 - powiedział. - Proszę ustalić, kto jest

zapisany pod tym numerem. Zaraz.

Siedzieliśmy w milczerľu, dopóki telefon nie zadzwonił. De Graaf słuchał

przez chwilę, odłoŜył shrchawkę.

- Nocny lokał "Balinova" - powiedział.

- Sprawny personel ma szefa jasnowidza.

- A dokąd pana prowadzi to jasnowidztwo?

-Do nocnego lokalu "Balinova". - Wstałem. - Mam twarz dosyć

łatwą do rozpoznania, nieprawdaŜ, pułlcowniku?

- To nie jest twarz, którą się zapomina. Te białe blizny. Nie uwaŜam,

Ŝeby pański chirurg plastyczny naprawdę się starał.

- Starał się, i owszem. Starał się ukryć swoją niemal całkowitą nie-

znajomość chirurgii plastycznej. Czy nie ma pan tu, w komendzie, jakiejś

ciemnej szminki?

- Szminki? - Zamrugał oczami, po czym uśmiechnął się szeroko. - No

nie, panie majorze! Charakteryzacja? W dzisiejszych czasach? Sherlock

Holmes umarł juŜ wiele lat temu.

- Gdybym miał choć w połowie taki rozum jak Sherlock - powiedzia-

łem ocięŜale - nie potrzebowałbym Ŝadnej charakteryŜacji.

Rozdział SZóStY

śółto-czerwona taksówka, którą mi przydzielono, wyglądała zewnętrz-

nie na całkiem normalnego opla, ale była wyposaŜona w dodatkowy silnik.

włoŜono w nią masę roboty. Miała wysuwaną policyjną syrenę, wysuwane

policyjne światło migające, a na tyle klapę, która się opuszczała oświet-

lając znak "Stop". Pod przednim siedzeniem były linki, torby opatrunkowe

ćaz kanistry z gazem łzawiącym, a w kieszeniach drzwiowych kajdanki

kluczykami. Bó_ jeden wie, co było w bagaŜniku. I było mi to obojętne.

hciałem jedynie szybkiego samochodu i taki dostałem.

Zajechałem przed nocny lokal "Balinova", gdzie parkowanie było zaka-

uie, i zatrzymałem się na wprost stojącego tam umundurowanego i uzbro-

jonego w pistolet policjanta. Kiwnął prawie niedostrzegalnie głową i od-

szedł miarowym krokiem. Umiał rozpoznać policyjną taksówkę i nie chciał

wyjaśniać oburzonym obywatelom, dlaczego moŜe jej ujść na sucho wy-

kroczenie, które automatycznie kosztowałoby ich mandat.

Wysiadłem, zamknąłem drzwiczki na klucz i przeszedłem przez chodnik

do wejścia nocnego lokalu, nad którym migotał neon "Balinova" oraz dwie

neonowe postacie tancerek hula-hula, aczkolwiek nie mogłem dopatrzeć

się _ Ŝadnego związku między Hawajami a Indonezją. MoŜe miały to być

tancerki z Bali, ale jeśli tak, to były niewłaściwie ubrane - czy rozebrane.

po _ obu stronach wejścia znajdowały się dwie duŜe gabloty, przeznaczone

na swoistą wystawę artystyczną, która bez nadmiernych obsłonek infor-

mowała o naturze rozkoszy kulturalnych oraz bardziej egzoterycznych

czynności naukowych, jakie moŜna było znaleźć wewnątrz. JeŜeli trafiał się

_zn wizerunek młodej damy, mającej na sobie tylko kolczyki i bransoletki,

nic więcej, to wydawała się niemal niestosownie wystrojona. JednakŜe

jeszcze bardziej interesujące było kawowej barwy oblicze, które spojrzało

na mnie z odbicia w szybie; gdybym nie wiedział, Ŝe to ja, nie poznałbym

siebie. Wszedłem do środka.

"Balinova", zgodnie z najlepszą, uświęconą przez czas tradycją, była

lokalem małym, dusznym, zadymionym i wype_ionym jakąś nieokreśloną

_orľą, której głównym składnikiem zdawała się być przypalona guma

która zapewne miała wprawiać klientów w nastrój odpowiedni do

Lalka na łańcuchu - T 2 - Alistair MacLean.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: