A. Maclean Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf

Z chomika Valinor

Alistair MacLean

Jedynym wyjściem jest śmierć

Rozdział 1

Harlow siedział na poboczu toru wyścigowego.

Długie włosy, powiewające na lekkim wietrze ożywiającym ten upalny, bezchmurny dzień,

przesłaniały mu twarz, a jego dłonie, ściskające złoty kask, jak gdyby próbowały go zmiażdżyć,

drżały nieopanowanie. Całym ciałem kierowcy, co chwila wstrząsały gwałtowne dreszcze.

Samochód, z którego Harlow cudem jakimś wyleciał bez większych obrażeń tuż przed wywrotką,

przedziwnym zrządzeniem losu wylądował na dachu we własnym boksie Coronado. Koła wozu

obracały się jeszcze leniwie, a z silnika, spowitego w pianę z gaśnic, wydobywały się smugi dymu -

widać było, że niebezpieczeństwo wybuchu zbiorników paliwa zostało zażegnane. Alexis Dunnet,

który pierwszy dopadł Harlowa, stwierdził, że ten nie patrzy na swój bolid, lecz niczym w transie

wpatruje się w oddalony o jakieś dwieście metrów punkt na torze, gdzie martwy już człowiek

nazwiskiem Isaac Jethou dopalał się w białych płomieniach stosu pogrzebowego, będącego niegdyś

jego samochodem wyścigowym Formuły I. Z płonącego wraka ulatywało dziwnie mało dymu,

prawdopodobnie na skutek olbrzymich ilości ciepła wydzielanego przez rozżarzone felgi ze stopu

magnezu. Od czasu do czasu, kiedy porywy wiatru rozsuwały niebotyczną zasłonę płomieni, można

było dostrzec Jethou, siedzącego sztywno w fotelu, który na pierwszy rzut oka był jedyną ocalałą

częścią pozostałą ze zmiażdżonej, bezkształtnej masy pogiętej stali. A ściślej mówiąc, Dunnet

zdawał sobie sprawę, że to Jethou, chociaż widział jedynie sczerniałe, straszliwie zwęglone szczątki

czegoś, co kiedyś było człowiekiem.

Tysiące widzów siedzących na trybunach i po obu stronach toru zamarły, z

niedowierzaniem i przerażeniem wpatrując się w płonący samochód. Dziewięć pojazdów

zatrzymało się już w pobliżu boksów - niektórzy kierowcy wysiedli i stali obok swoich maszyn - a

silniki pozostałych zgasły, kiedy komisarze toru przerwali wyścig, rozpaczliwie wymachując

flagami. Zamilkły megafony, ucichł też zawodzący jęk syreny karetki pogotowia, która z piskiem

opon wyhamowała w bezpiecznej odległości od samochodu Jethou. Migające światła karetki

zapadły się w nicość na tle oślepiającego blasku.

Ratownicy w azbestowych kombinezonach ochronnych, obsługujący gigantyczne gaśnice na

kółkach lub uzbrojeni w łomy i siekiery, z powodów wymykających się wszelkiej logice

desperacko usiłowali przedostać się w pobliże samochodu, by wydobyć zwęglone ciało, lecz

niesłabnąca intensywność płomieni kpiła sobie z ich desperacji. Wysiłki ratowników były równie

bezowocne, co obecność karetki zbędna. Dla Jethou nie było już na tym świecie pomocy ni nadziei.

Dunnet odwrócił wzrok i spojrzał w dół, na siedzącą obok niego postać w kombinezonie. Ręce

ściskające złoty kask nadal drżały, oczy zaś, nadal wpatrzone w słup płomieni całkowicie

zasłaniających już samochód Isaaka Jethou, przypominały oczy orła, który stracił wzrok. Dunnet

wyciągnął rękę i łagodnie potrząsnął Harlowa za ramię, lecz ten nie zareagował. Dunnet spytał go,

czy nie jest ranny, ponieważ twarz i roztrzęsione ręce kierowcy były zalane krwią: katapultując w

ostatniej chwili, nim jego wóz stanął na dachu i zatrzymał się we własnym boksie Coronado,

przekoziołkował przynajmniej z sześć razy. Harlow drgnął i spojrzał na Dunneta, mrugając niczym

człowiek otrząsający się z sennych majaków, po czym potrząsnął głową. Dwaj sanitariusze z

noszami wyskoczyli z karetki i puścili się biegiem w ich kierunku, lecz Harlow o własnych siłach,

jeśli nie liczyć Dunneta, który trzymał go pod ramię, wstał chwiejnie i odprawił ich ruchem ręki.

Nie protestował jednak przeciwko skromnej pomocy ze strony Dunneta i obaj ruszyli powoli ku

boksom Coronado - wciąż oszołomiony i otępiały Harlow oraz Dunnet: wysoki i szczupły, z

ciemnymi włosami z przedziałkiem, cienkim jak kreska czarnym wąsem i w okularach bez

oprawek; wyglądał jak uosobienie księgowego, choć w paszporcie miał wpisany zawód -

dziennikarz.

U wejścia do boksów powitał ich MacAlpine. Ubrany w poplamiony garnitur z gabardyny,

trzymał w ręku gaśnicę. James MacAlpine, właściciel i menadżer stajni wyścigowej Coronado, był

nieco po pięćdziesiątce. Potężnie zbudowany, o wydatnych szczękach, miał pooraną głębokimi

zmarszczkami twarz pod imponującą grzywą szpakowatych włosów. Za jego plecami Jacobson -

główny mechanik - wraz z dwoma pomocnikami - rudymi bliźniakami Rafferty, których wszyscy

nie wiadomo, czemu nazywali zawsze Tweedledum i Tweedledee - nadal krzątali się wokół

dymiącego coronado, a jeszcze dalej dwaj inni ludzie, odziani w białe fartuchy sanituriuszy,

zajmowali się ważniejszymi sprawami: na ziemi, wciąż ściskając notes i ołówek do zapisywania

międzyczasów, leżała Mary MacAlpine - czarnowłosa, dwudziestodwuletnia córka właściciela

zespołu. Sanitariusze pochylali się nad jej lewą nogą i rozcinali nogawkę czerwonych jak wino

spodni, które jeszcze przed chwilą były białe. MacAlpine ujął Harlowa pod ramię, specjalnie

zasłaniając mu swoją córkę, i poprowadził go do niewielkiej budki w głębi boksów. Jak przystało

na milionera, MacAlpine był nadzwyczaj zdolny, fachowy i twardy, a przy tym - co wychodziło na

jaw w takich właśnie sytuacjach - w głębi duszy wrażliwy i subtelny, choć nikt by go o to nie

podejrzewał. W głębi budki stała nieduża drewniana skrzynia, służąca za przenośny barek. Większą

jej część zajmowała lodówka, zawierająca kilka butelek piwa i masę napojów orzeźwiających,

przeznaczonych głównie dla mechaników, wiecznie spragnionych przy pracy pod tym palącym

słońcem. Mroziły się w niej także dwie butelki szampana, gdyż - na zdrowy rozum - należało

oczekiwać, iż człowiek, który dokonał prawie niemożliwej sztuki, zdobywając pięć kolejnych

Grand Prix, wygra po raz szósty. Harlow uniósł wieko skrzyni, zignorował lodówkę, wyciągnął

butelkę brandy i nalał sobie pół szklanki. Szyjka butelki uderzała gwałtownie o szkło - więcej

trunku wylało się na ziemię, niż trafiło do naczynia. Harlow potrzebował dwóch rąk, by podnieść

szklankę do ust, a jej brzeg, niczym kastaniety, wybijał o jego zęby jeszcze bardziej nierówny rytm

niż przedtem butelka o szkło. Udało mu się przełknąć nieco alkoholu, jednak większa część

zawartości szklanki wyciekła mu kącikami ust, spływając po zakrwawionych policzkach i plamiąc

jego biały kombinezon na dokładnie ten sam kolor, co barwa spodni rannej dziewczyny na zewnątrz

budki. Harlow spojrzał zamroczonym wzrokiem na pustą szklankę, opadł na ławę i znów sięgnął po

butelkę. MacAlpine zerknął na Dunneta z kamienną twarzą.

W swojej karierze Harlow miał trzy poważne wypadki, przy czym w ostatnim, przed dwoma

laty, omal nie zginął. A jednak, pomimo nieopisanego bólu, uśmiechał się, gdy ładowano go na

noszach do samolotu ratunkowego, którym miał wrócić do Londynu, podczas gdy jego lewa ręka z

zadartym w górę kciukiem - prawą miał złamaną w dwóch miejscach - była nieruchoma niczym

wyrzeźbiona z marmuru. Ale znacznie większy niepokój budził fakt, że poza tradycyjnym łykiem

szampana po zwycięstwie Harlow nie brał alkoholu do ust. Oni wszyscy tak kończą, twierdził

zawsze MacAlpine, prędzej czy później tak kończą wszyscy. Rozsądek, odwaga czy talent nie

odgrywały tu żadnej roli - tak kończyli wszyscy, a ich lodowaty spokój i opanowanie były tym

bardziej kruche, im bardziej stalowe. MacAlpine nie stronił od pozornie paradoksalnych stwierdzeń,

mimo iż garstka - lecz tylko garstka - wybitnych kierowców Grand Prix wycofała się u szczytu

psychicznej i fizycznej formy, co w tym wypadku całkowicie wystarczało do obalenia jego tezy. Z

drugiej strony było tajemnicą poliszynela, że niektórzy czołowi kierowcy na skutek wypadków lub

krańcowego wyczerpania nerwowego i psychicznego, są jak puste skorupy, że pośród obecnych

dwudziestu czterech kierowców Formuły I jest czterech czy pięciu, którzy nigdy więcej nie wygrają

żadnego wyścigu, ponieważ nie mają nawet zamiaru próbować, którzy ścigają się wyłącznie po to,

by podbudować fasadę swej pustej już dumy. Pewnych rzeczy nie praktykuje się jednak w światku

Formuły I, a zwłaszcza nie skreśla się człowieka z listy kierowców tylko, dlatego, że wysiadły mu

nerwy. Tak czy inaczej, widok roztrzęsionej, zgarbionej postaci na ławie był smutnym

świadectwem tego, że MacAlpine zazwyczaj miał rację. Jeżeli kiedykolwiek ktoś wspiął się na sam

szczyt kariery, osiągnął i przekroczył granice ludzkiej wytrzymałości, nim stoczył się w otchłań

samozagłady i przygnębiającej świadomości ostatecznej porażki, to właśnie Johnny Harlow, złoty

chłopak torów wyścigowych, jeszcze do tego popołudnia bez wątpienia najwybitniejszy kierowca

swoich czasów i - jak coraz częściej sugerowano - wszechczasów. Wyglądało jednak na to, że po

łatwym zdobyciu mistrzostwa w zeszłym roku i mając, na dobrą sprawę, niemal zapewniony tytuł

tegoroczny - chociaż sezon wyścigowy był dopiero na półmetku - wola i nerwy Harlowa rozpadły

się na dobre. MacAlpine i Dunnet nie mieli wątpliwości, że zwęglona postać, która niegdyś była

Isaakiem Jethou, będzie go prześladować po kres jego dni. Choć z drugiej strony, już wcześniej

zapowiadały ten kryzys pewne oznaki, wyraźne dla tych, którzy mieli oczy wystarczająco otwarte -

a więc dla większości kierowców i mechaników Formuły I.

Począwszy od drugiego w tym sezonie wyścigu Grand Prix, który wygrał łatwo i

przekonywająco, nieświadom faktu, że jego utalentowany młodszy brat wyleciał z toru i skrócił

swój samochód do jednej trzeciej, uderzając w pień sosny z prędkością około dwustu pięćdziesięciu

kilometrów na godzinę, te oznaki były wyraźne. Harlow, zawsze niezbyt towarzyski, teraz stał się

jeszcze bardziej zamknięty, jeszcze bardziej małomówny, a jeśli już się uśmiechał, co zdarzało się

rzadko, był to pusty uśmiech człowieka, który nie widzi w życiu powodów do radości. Dotychczas

to on wykazywał największą rozwagę, wręcz przesadną dbałość o bezpieczeństwo, lecz od tej pory

zniknął nieskazitelny styl jego jazdy, a właściwa mu obsesja na punkcie bezpieczeństwa

przerażająco zmalała, jednocześnie zaś, powodowany chyba przekorą, konsekwentnie zaczął bić

rekordy torów w całej Europie. Tyle tylko, że kontynuował to bicie rekordów, zdobywając jedno

Grand Prix za drugim, coraz większym kosztem siebie i swoich rywali. Zaczął jeździć brawurowo,

coraz bardziej niebezpiecznie, aż wystraszył pozostałych kierowców, którzy - choć również twardzi

i zahartowani w bojach - zamiast walczyć z nim, jak dotąd o każdy wiraż, nabrali zwyczaju

zjeżdżania na bok, widząc we wstecznym lusterku, że dogania ich jasnozielone coronado. Inna

sprawa, że zdarzało się to raczej rzadko, ponieważ Harlow miał nadzwyczaj prostą formułę na

wygrywanie wyścigów: wyjść na czoło i tak trzymać.

Od pewnego czasu coraz częściej słychać było głosy, że jego samobójcze zachowanie na

torach to nie walka z rywalami, lecz ze samym sobą. Coraz bardziej oczywisty, ostatnio wręcz

tragicznie oczywisty, stawał się fakt, że tej wojny Harlow nie wygra, że ta walka na śmierć i życie z

zawodzącymi nerwami może mieć tylko jeden koniec, że pewnego dnia szczęście go opuści. I

opuściło go, tak jak opuściło Isaaka Jethou, a Johnny Harlow, na oczach całego świata, przegrał

swą ostatnią bitwę na torach wyścigowych Europy i Ameryki. Nie można było wykluczyć, że stanie

jeszcze na torach, że zacznie jeszcze walczyć. Z pewnością jednak on sam najlepiej zdawał sobie

sprawę, że dni jego walki już minęły. Po raz trzeci Harlow sięgnął po brandy, jeszcze bardziej

roztrzęsionymi rękami. Pełna przed chwilą butelka była już w jednej trzeciej pusta, lecz tylko

znikoma część jej zawartości trafiła do gardła Harlowa, tak niezborne były jego ruchy. MacAlpine

popatrzył grobowo na Dunneta, wzruszył barczystymi ramionami ni to w geście rezygnacji, ni

zrozumienia, i wyjrzał z boksów. Właśnie podjechała karetka po jego córkę.

MacAlpine pośpieszył na zewnątrz, Dunnet zaś wziął gąbkę i kubek z wodą i zaczął

obmywać twarz Harlowa. Harlow sprawiał wrażenie, jakby mu to było obojętne. Bez względu na

to, o czym myślał - a w tych okolicznościach jedynie idiota mógłby mieć, co do tego wątpliwości -

wydawało się, że całą uwagę poświęcił zawartości butelki martella: typowy okaz mężczyzny, który

na gwałt szuka natychmiastowego zapomnienia. Dobrze się chyba stało, że ani Harlow, ani

MacAlpine nie zauważyli postaci stojącej tuż za drzwiami, której wyraz twarzy wskazywał

niedwuznacznie, że z niemałą przyjemnością pomogłaby Harlowowi przenieść się w stan

wiecznego zapomnienia. Rory, syn MacAlpine'a, młodzieniec o ciemnych kręconych włosach i

zazwyczaj miłym, pogodnym usposobieniu, spoglądał na kierowcę z miną niczym chmura gradowa.

Była to reakcja nie do pomyślenia u kogoś, kto przez lata, a nawet jeszcze przed kilkoma minutami,

uważał Harlowa za swego idola. Wszystko stało się jednak jasne, gdy Rory łypnął spode łba na

karetkę pogotowia, w której leżała jego nieprzytomna, zakrwawiona siostra. Odwrócił się i znów

spojrzał na Harlowa, a tym razem uczucie wyzierające z jego oczu było tak zbliżone do jawnej

nienawiści, jak to możliwe tylko u szesnastolatka.

Komisja powołana do wyjaśnienia przyczyny wypadku, która wszczęła śledztwo niemal

natychmiast, nie oskarżyła nikogo o spowodowanie katastrofy. Można się było tego spodziewać - w

takich wypadkach oficjalne werdykty prawie zawsze brzmiały tak samo, nawet po osławionym

dochodzeniu w sprawie bezprecedensowej masakry w Le Mans, kiedy to śmierć poniosło

siedemdziesięciu trzech widzów, a nie znaleziono winnego, mimo iż powszechnie było wówczas

wiadomo, że to wyłącznie jeden, jedyny człowiek - dziś już nieżyjący - ponosił całą

odpowiedzialność. W tym konkretnym wypadku także nie oskarżono nikogo, mimo iż dwa lub trzy

tysiące ludzi na głównej trybunie bez wahania obarczyłyby wyłączną winą Johnny'ego Harlowa.

Jednak dużo większą wagę miał niezbity dowód, ujawniony w małej sali, w której do śledztwa

wykorzystano zapis filmowy z utrwalonym momentem wypadku. Ekran był mały i brudny, lecz

obraz wystarczająco wyraźny, a efekty dźwiękowe aż nazbyt realne i żywe. Na powtórce filmu -

trwał on zaledwie dwadzieścia sekund, lecz wyświetlano go pięć razy - widać było zbliżające się do

boksów trzy samochody, śledzone od tyłu przez teleobiektyw. Harlow, w swoim coronado,

doganiał prowadzący samochód - prywatnie zgłoszone ferrari koloru czerwonego wina, prowadzące

tylko dlatego, że straciło już jedno okrążenie. Jeszcze szybciej od Harlowa, trzymając się drugiej

strony toru, pędziło fabrycznie wystawione, jaskrawoczerwone ferrari znakomitego kierowcy z

Kalifornii, Isaaka Jethou. Na prostej dwanaście cylindrów bolidu Jethou miało znaczną przewagę

nad ośmioma w samochodzie Harlowa i było jasne, że Amerykanin zamierza wyprzedzać.

Wydawało się, że Harlow także zdawał sobie z tego sprawę, gdyż światła stopu jego wozu zapaliły

się, jak gdyby miał zamiar lekko zwolnić i schować się za wolniejszym samochodem, gdy Jethou

będzie go wyprzedzał.

O dziwo, ni stąd, ni zowąd światła stopu w wozie Harlowa zgasły, a coronado odbiło

gwałtownie w bok, jak gdyby Harlow uznał, że zdąży wyprzedzić jadący przed nim samochód, nim

Jethou wyprzedzi ich obu. Jeżeli faktycznie powziął tak zupełnie niepojęty zamiar, to popełnił

największy, życiowy błąd, ponieważ wprowadził swój samochód wprost na tor jazdy Jethou, który

na tej prostej rozwijał prędkość nie mniejszą niż trzysta kilometrów na godzinę i który w tym

ułamku sekundy nie miał nawet cienia szansy na wyhamowanie czy skręt. W momencie kolizji

przednie koło wozu Jethou uderzyło prostopadle w bok przedniego koła bolidu Harlowa. Trzeba

przyznać, że dla Harlowa skutki tego zderzenia były dosyć poważne, jako że jego samochód wpadł

w niekontrolowany poślizg, ale dla Jethou były katastrofalne.

Nawet, poprzez kakofoniczne wycie pracujących na maksymalnych obrotach silników i pisk

zablokowanych kół, wybuch przedniej opony wozu Jethou dał się słyszeć niczym wystrzał z

karabinu i praktycznie już w tym momencie było po kalifornijczyku. Jego całkowicie pozbawione

kontroli ferrari, niczym bezmyślne, mechaniczne monstrum pędzące do samozagłady, wyrżnęło w

bliższą bandę ochronną i miotając smugi czerwonych płomieni i czarnego, oleistego dymu, odbiło

się od niej i jak szalone przeleciało przez tor, uderzając tyłem w bandę po drugiej stronie, wciąż

jeszcze z prędkością ponad stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Wirując wściekle, ferrari

przeleciało po torze ze dwieście metrów, przekoziołkowało dwukrotnie i zatrzymało się na

wszystkich czterech kołach, a Jethou wciąż siedział uwięziony w fotelu, chociaż z całą pewnością

już nie żył. W tej samej chwili czerwone płomienie zmieniły się w białe. Bezpośrednia

odpowiedzialność Harlowa za śmierć Jethou nie podlegała dyskusji, lecz Harlow, który w ciągu

siedemnastu miesięcy wygrał jedenaście wyścigów, był - z definicji i z wyników - najlepszym

kierowcą na świecie, a najlepszych kierowców świata nie oskarża się o błąd w sztuce. To nie leży w

zwyczaju.

Całe to tragiczne wydarzenie przypisano, więc działaniu siły wyższej i dyskretnie

opuszczono zasłonę, dając znak, że seans dobiegł końca.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: