KATECHEZA LO.T.
Temat: CZY WIARA JEST PRYWATNĄ SPRAWĄ CZŁOWIEKA?
Cele:
· Opis wiary i wskazanie tego, co w niej jest prywatne, a co publiczne.
· Przedstawienie trzech wymiarów wiary: wspólnotowego, społecznego i osobistego.
· Prowokowanie twórczego myślenia na temat swojej wiary.
· Zachęta do dawania świadectw.
1. Wprowadzenie
Postawienie problemu:
Ø Czy wiara jest osobistą sprawą człowieka?
Odczytujemy poglądy różnych osób.
v Tomek. Wiara jest moją prywatną sprawą. Nikt nie może ingerować w moje życie wewnętrzne. Zwłaszcza moje grzechy są tylko moją prywatną sprawą. Nie widzę potrzeby dzielenia się tym z innymi.
v Marek. Wiara jest dla mnie bardzo ważna. Jestem człowiekiem wierzącym, żyjącym we wspólnocie Kościoła, gdzie moja wiara rozwija się i wzrasta. Pragnę dzielić się nią z innymi. Moje zło dotyka nie tylko mnie, ale także moją rodzinę, przyjaciół, bliskich, Kościół.
v Adam. Jestem człowiekiem wierzącym. Polegam na wierze Kościoła. Przestrzegam przykazań. Ale nie chcę, by ktoś z butami wchodził w moje życie prywatne. To jest moja wiara i są pewne granice, których nie należy przekraczać.
Prywatność w wierze dotyczy spotkań człowieka z Bogiem. Na pytania, o co się modlimy, jakie grzechy popełniamy, stanowczo reagujemy broniąc prywatności. Człowiek ma obiektywną trudność w przekazaniu innym treści i doświadczeń spotkania z Bogiem. Jednocześnie wiara ma charakter publiczny. Spotkania z Bogiem dokonują się we wspólnocie Kościoła. Fakt publicznego wymiaru wiary widoczny jest w sprawowaniu sakramentów. Wiele spraw zakrytych przed innymi ludźmi dzieje się jednak w ich obecności, np. sakrament pojednania i pokuty.
Wiara jako skarb nie może być ukryta. Należy się nią dzielić i inspirować innych do podążania za Bogiem. Nasza dojrzałość w wierze będzie się przejawiała w odpowiednim połączeniu sfery prywatnej i publicznej.
Prywatność i publiczność. Terminy przeciwstawne czy komplementarne?
Życie człowieka zawiera się między jego prywatną a publiczną sferą. Podobnie jest z wiarą. Są w niej elementy wiadome tylko mnie samemu, a są i takie, o których wie wielu ludzi.
Prywatność w wierze dotyczy spotkań człowieka z Bogiem. Sporo z nich na zawsze pozostanie tajemnicą, i to nawet dla samego wierzącego. Na pytania: o co się modlimy, jakie grzechy popełniamy, stanowczo reagujemy broniąc prywatności. Ewangeliczne opisy prezentujące spotkania z Jezusem są często bardzo proste i lakoniczne w treści. Powołanie Apostołów dokonuje się za pomocą słów: „Pójdź za Mną”. Przekazanie prymatu Piotrowi i dialog ze zmartwychwstałym Jezusem przybiera postać słów: „Czy miłujesz Mnie?”. Człowiek ma obiektywną trudność w przekazaniu innym treści i doświadczeń spotkania z Bogiem. Te spostrzeżenia ukazują nam prywatność wiary.
Jednocześnie wiara ma charakter publiczny. Spotkania z Bogiem dokonują się we wspólnocie Kościoła. Fakt publicznego wymiaru wiary widoczny jest w sprawowaniu sakramentów. Celebracja sakramentów, choć przyjmowanych osobiście przez wierzącego, posiada uroczystą publiczną oprawę. Wiele spraw zakrytych przed innymi ludźmi dzieje się jednak w ich obecności. Tak np. dzieje się podczas sakramentu pojednania i pokuty.
Prywatność i publiczność egzystują obok siebie. W niektórych sytuacjach możemy być skrępowani dociekliwością innych i bronimy wówczas prywatności wiary. Są i takie warunki, które wręcz domagają się udziału sfery publicznej. Wiara jako skarb nie może być ukryta. Należy się nią dzielić i inspirować innych do podążania za Bogiem.
Komplementarność dwóch sfer w wierze będzie zależała od naszej dojrzałości, co postaramy się wykazać w dalszym ciągu katechezy.
2. Rozwinięcie
Wymiary wiary:
ü WSPÓLNOTOWY
„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie” (Dz 2,42).
ü SPOŁECZNY
„Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne” (Dz 2,44).
ü OSOBISTY
„Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa” (Dz 2,38).
Wiara posiada trzy wymiary: wspólnotowy, społeczny i osobisty. Wynika z tego, że wiara nie jest tylko prywatną sprawą człowieka. Wiara angażuje całego człowieka. Powinna więc objawiać się na zewnątrz. Św. Paweł pisał: „Jeżeli więc ustami swymi wyznasz, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9-10).
WIARA DOJRZAŁA = WIARA PRYWATNA + WIARA PUBLICZNA
Dojrzałość w wierze będzie się przejawiała w odpowiednim połączeniu sfery prywatnej i publicznej.
1. Wierzę w Trójcę Świętą, Boga niepojętego, lecz objawiającego się.
Wiara chrześcijańska nie wyrasta z indywidualnego przekonania i nie opiera się wyłącznie na własnych badaniach. Wiara jest odpowiedzią na objawienie zbawczych planów Boga, najpierw w Starym Przymierzu, a doskonale w Osobie Jezusa Chrystusa. Przez objawienie znamy Boga, Jego naukę, wymogi i błogosławieństwa. Przekazywanie nauki dotyczącej wiary i moralności zostało powierzone Kościołowi. Dlatego wiara człowieka jest w relacji do objawienia Jezusa Chrystusa i nauczania Kościoła. Objawienie zawarte w Piśmie Świętym i wspólnota Kościoła natychmiast prowadzą nasze myślenie w kierunku społeczności. Zbawcze działanie Jezusa Chrystusa jest objawieniem publicznym, dokonało się wobec licznych świadków i zostało spisane w Nowym Testamencie. Nauczanie Kościoła jest skierowane do wszystkich katolików i często dokonuje się we wspólnotach np. sobór, synod. Powyższe odniesienie wiary pojedynczego człowieka do Pisma Świętego oraz wykładni wiary i moralności Kościoła zabezpiecza go przed dowolnym kształtowaniem wiary.
WIARA – OBJAWIENIE; WIARA – KOŚCIÓŁ
Wierzę w Boga, który objawił mi siebie, przestrzegam Jego poleceń i należę do Kościoła działającego w Jego imieniu.
2. Wierzę Kościół jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.
Wiara realizuje się w Kościele. Każdy wierzący ubogaca wspólnotę Kościoła własnymi darami, jednocześnie zyskując to, co jest bogactwem całego Ludu Bożego. Szczególną rolę w wyznawanej wierze odgrywają sakramenty. To one ożywiają i umacniają wiarę, a dokonują się przy współudziale Kościoła.
3. Wierzę w Boga i ma to znaczenie dla moich przyjaciół.
Wiara kształtuje postawę człowieka. Przestrzegając przykazań, szerząc dobro i miłując bliźnich postępuję jak uczeń Chrystusa. Nie może być to obojętne dla moich przyjaciół. Takie postępowanie wzbudza zaufanie i sprawia radość wspólnego przebywania. Wiara łączy ludzi, gdyż kształtuje człowieczeństwo i uwalnia od słabości.
4. Wierzę, że wiara ukształtuje moje życie.
Przed nami otwiera się dorosłe życie. Stają przed nami ważne decyzje i wymagania. Pomocą w tym ma być wiara. To ona sprawia, że Bóg jest przy mnie. Wiara dodaje nadziei i sprawia, że człowiek śmielej spogląda w przyszłość. Znaczenie wiary pojawia się przy zawieraniu małżeństwa. Dla ludzi wierzących jest ono sakramentem.
5. Wierzę, że wiara doprowadzi mnie do życia wiecznego.
To ostateczne pragnienie człowieka. Wiara prowadzi człowieka przez życie, kształtuje człowieczeństwo, aby ostatecznie doprowadzić wierzącego do domu Ojca. Ta cecha nadaje specyfikę wierze. Nie można jej zrozumieć tylko w ziemskim wymiarze. Nie wolno jej oceniać według doczesnych kategorii. Pełnego znaczenia nabiera dopiero, gdy spoglądamy na nią z miejsca, do którego prowadzi. Ten ostatni akcent ma znaczenie wspólnotowe – jest nim wspólnota Kościoła chwalebnego.
Zadanie do domu
Napisz list do kolegi, który ma trudności w wierze. Mówi, że wierzy w Boga, ale Kościół jako wspólnota nie jest mu potrzebny.
1
Ecce_Ego