Taylor Abbie - Dziecko Emmy.pdf - T - alex.32

Taylor Abbie

Dziecko Emmy

Polecamy również

Marita Con 1 on -McKenn a DOM PRZY PLACU PRZYJEMNYM

Lynne Griffin ŻYCIE BEZ LATA

Melanie Rose MOJA NOC JEST TWOIM DNIEM

Redakcja stylistyczna

Elżbieta Noväk

Korekta

Jolanta Kucharska Katarzyna Pietruszka

Projekt graficzny okładki Małgorzata Foniok

Zdjęcie na okładce O Multiphoto/East News

Skład

Wydawnictwo Amber Jerzy Wolewicz

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału Emma's Baby

For the Polish edition

3481-6

Warszawa 2009. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z 0.0. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27

www.wydawnictwoamber.pl

tel. 620 40 13, 620 81 62

Książkę wydrukowano na „przyjaznym" papierze

przyjazno książko www.przyjaznypapier.pl

Redakcja stylistyczna

Elżbieta Noväk

Korekta

Jolanta Kucharska Katarzyna Pietruszka

Projekt graficzny okładki Małgorzata Foniok

Zdjęcie na okładce © Multiphoto/East News

Skład

Wydawnictwo Amber Jerzy Wolewicz

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z 0.0.

Tytuł oryginału Emma's Baby

For the Polish edition

3481-6

Warszawa 2009. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z 0.0. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27

www.wydawnictwoamber.pl

tel. 620 40 13, 620 81 62

Książkę wydrukowano na „przyjaznym" papierze

przyjazno książko www.przyjaznypapier.pi

Rozdział 1

Niedziela, 11 września Dzień pierwszy

U szczytu schodów pod ścianami rozwalali się nastoletni chłopcy; z

wyciągniętymi nogami zajmowali prawie całe przejście. Ubrani byli w

czarne puchowe kurtki, a na ich twarzach malowały się obojętność i nuda.

Emma już zza rogu usłyszała ich głosy, odbijające się echem od kafelków.

Gdy tylko ją zobaczyli, przestali rozmawiać.

- Przepraszam - powiedziała grzecznie Emma.

Bardzo powoli zabrali nogi. Zostało ledwie tyle miejsca, by mogła się

przecisnąć. Musiała iść prosto przez środek grupki, czując na sobie ich

wzrok. Patrzyli w milczeniu, jak z trudem schodzi po schodach z

wózkiem, Ritchiem i torbami.

Odetchnęła z ulgą, gdy stanęła na dole za rogiem. Peron metra był pusty,

jasno oświedony. Zerknęła za siebie. Chłopcy nie poszli za nią.

- Wszystko okej, Ritch? — Kucnęła koło wózka. Właściwie nie była

nerwowa, ale teraz, gdy był z nią Ritchie, wolałaby jednak, aby pociąg

przyjechał jak najszybciej.

Ritchie — duży, pyzaty trzynastomiesięczny chłopczyk - zaczął marudzić,

wypinając brzuszek i trąc oczy piąstką.

- Zmęczony, co? — Emma zaczęła kołysać wózkiem. — Niedługo

będziemy w domu.

Ona też czuła się zmęczona. To był długi dzień: podróż przez cały Londyn

aż na East End. Emma nie mogła się doczekać wyjścia z mieszkania, a

niedobrze jej się robiło na myśl o kolejnym spacerze po Hammersmith

Broadway czy North End Road. Wybrała się więc z synkiem na

całodzienną wycieczkę. Wędrowała między straganami na targu

Spitalfields, kupiła kilka par spodni i kilka podkoszulków dla Ritchiego i

weszła do małej, gwarnej kawiarni na babeczki i kawę, i wielki puchar

lodów bananowych. Potem pojechała autobusem do Mile End i

spacerowała brzegiem Regent's Canal - pokazywała Ritchiemu łabędzie i

długie barki z malowanymi doniczkami na kwiaty. Ale kiedy zrobiło się

chłodno, trzeba było wracać do domu. O zmroku kanał uległ dziwnej

przemianie - nagle pojawiła się warstwa jakiegoś zielonego paskudztwa, a

z wody wystawał rdzewiejący wózek z supermarketu. Dość długo trwało,

zanim Emma znalazła stację metra. Torby stały się podwójnie ciężkie i

zaczęły obijać się Emmie o nogi przy każdym kroku. Odetchnęła, gdy na

chodniku przed sobą zobaczyła wreszcie znajomy niebiesko-czer-wony

znak londyńskiego metra.

— Ma. — Ritchie wychylił się z wózka i dźgnął ją pomarańczowym

lizakiem. Po jego rękawie ciekł lepki syrop.

— Och, na litość boską. - Emmę zaczynała boleć głowa. — To po co o

niego prosiłeś?

Bez ceregieli zabrała mu lizaka i wytarła buzię i ręce. Rozejrzała się za

koszem. Oczywiście nigdzie ani jednego. Była za piętnaście ósma,

niedzielny wieczór. Najwyraźniej wszyscy dość się już najeździli i poszli

do domów. Wokół żywej duszy. Mogła po prostu wyrzucić lizaka na tory.

Ale w końcu owinęła go w chusteczkę i wrzuciła do torby. Na ścianie

naprzeciw peronu nalepiono reklamę wody mineralnej, z wiejskim

krajobrazem. Drzewa, woda, spokój.

Ritchie znów jęknął, szarpiąc się w szelkach.

— No dobrze, chodź. — Co się stanie, jeśli go wyjmie na chwilę z

wózka?

Gdy uklękła, by rozpiąć uprząż, z głębi tunelu dobiegł odległy zgrzyt

metalu o metal.

Emma zawsze uważała, że w odgłosie pociągu nadjeżdżającego tunelem

jest coś złowieszczego. To, że go słychać, ale nie widać; tylko wibracja

torów, wyprzedzająca jakieś monstrum, które zaraz wychynie z ciemności.

Szybko wyjęła Ritchiego z wózka na peron. On też usłyszał hałas i

odwrócił się, żeby popatrzeć; podmuch rozwiał mu jasny puszek na

głowie. Trzymając go za szelki, Emma schyliła się, by wolną ręką złożyć

spacerówkę. Hałas narastał. Ritchie przywarł do jej nogi, chwytając

dżinsy. Choć Emma była zajęta czym innym, pamiętała później doskonale,

jak wtedy wyglądał: okrągła buzia, szeroko otwarte oczy, usta ułożone w

O, gdy gapił się w tunel i czekał na potwora.

- Tam - powiedział podekscytowany, gdy światła rozjaśniły tunel.

Puścił dżinsy Emmy, by wskazać palcem. Brudne czerwono--biało-

niebieskie wagony wpadły z hukiem na stację. Peron wypełnił pisk i

zgrzyt; pociąg zwolnił i stanął. Pomruk silnika urwał się nagle, jakby ktoś

wyłączył wentylator.

Cisza.

Sekundę później drzwi otworzyły się z głośnym umpff.

- No, wsiadaj - powiedziała Emma.

Ritchiemu nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Emma podeszła do

pustego wagonu, trzymając go mocno za szelki i lekko podciągając, by

pomóc mu się wdrapać. Gdy gramolił się do środka, ze spodni wystawał

mu brzeg pieluchy. W końcu stanął w drzwiach, bardzo z siebie

Taylor Abbie - Dziecko Emmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: