Walizka z milionami- Edigey Jerzy.pdf

JERZY EDIGEY

Walizka z milionami

„KB”

ROZDZIAŁ I

Bank zamknięty

Deszcz ciągle padał. Właściwie nie deszcz, mżawka. Taka, przed którą nie

ochroni ani parasol, ani płaszcz. To już drugi dzień podłej pogody. Jak gdyby nie

rozpoczynał się wrzesień, lecz kończył listopad. Ludzie śpieszący do pracy czy też na

dworzec, a większość mieszkańców Łowicza pracuje w stolicy, całą swoją uwagę

skupili na ostrożnym wymijaniu wielkich kałuż na chodnikach i na jezdniach ulic.

Nikt więc nie zwracał uwagi na człowieka w granatowym płaszczu i o

identycznym kolorze czapce-maciejówce ze znaczkiem błyskawicy, obarczonego

brązową, zniszczoną torbą, zawieszoną paskiem na ramieniu. Ot, zwykły pracownik

centrali telefonicznej lub elektrowni, który udaje się na obchód swojego rejonu albo

idzie usunąć jakieś uszkodzenie na linii.

Mężczyzna w granatowym płaszczu spojrzał na zegarek. Wskazówki jego

„Rakiety” ustawiły się: duża na dziewiątej, mniejsza nieco niżej. Za kwadrans ósma!

Mężczyzna podszedł do pobliskiego transformatora elektrycznego, otworzył go

wyjętym z torby kluczem i zaczął manipulować wewnątrz.

To trwało bardzo krótko. Najwyżej minutę. Człowiek w granatowym płaszczu

starannie zamknął stalowe drzwiczki transformatora i z kolei skierował się do

skrzynki z łączami telefonicznymi, Miał klucz i do niej. Tutaj także szybkimi, ale

pewnymi i zdecydowanymi ruchami, wyciągnął z gniazdek kilka wtyczek, a potem

starannie zamknął metalowe pudło.

Teraz mężczyzna bez pośpiechu skręcił w jedną z odchodzących od

łowickiego rynku bocznych uliczek. Tutaj, niedaleko zakrętu, tuż za wysokim murem,

opatrzonym solidną bramą i furtką stał jasny fiat. Przy bramie człowiek w

granatowym płaszczu jeszcze raz sięgnął do swojej torby. Wydobył trzeci klucz i

włożył go do dziurki zamka furtki. Rygiel odskoczył z cichym szczękiem, drzwi

uchyliły się na kilka centymetrów.

Już nie z torby, lecz z kieszeni płaszcza mężczyzna wyjął kółko z kluczami

samochodowymi. Rozejrzał się uważnie. Nikt go nie obserwował, więc otworzył

kluczem drzwi auta i wśliznął się cło środka. Tutaj ściągnął z siebie mokry płaszcz i

zdjął maciejówkę. Został w eleganckim ciemnym garniturze. Biała koszula, do tego

dobrze dobrany, spokojny krawat. Biała chusteczka w górnej kieszonce marynarki

dopełniała kompletu.

Silnik od razu zaskoczył. Ale kierowca nie uruchamiał wozu. Trzymał go „na

luzie”. Swój granatowy płaszcz i skórzaną torbę wraz czapką wsunął pod siedzenie

tak, że nie było ich w ogóle widać. Czekał.

A tymczasem w momencie, kiedy człowiek w granatowym płaszczu wyłączał

prąd elektryczny w tej części rynku, na schody Spółdzielczego Banku Ludowego

wchodziło trzech mężczyzn w jasnych prochowcach. Wszyscy hołdowali modzie

wąsów. Gęsty zarost pokrywał nie tylko ich brody, ale także i policzki. Każdy z tej

trójki miał na głowie albo cyklistówkę, albo kapelusz z dużym rondem.

Spółdzielczy Bank Ludowy w Łowiczu mieści się w niewielkim

dwupiętrowym domu na rynku miasta. Z boku kamieniczki jest brama i schody

prowadzące na piętra zamieszkane przez różnych lokatorów. Cały parter zajmuje dość

duża salka operacyjna, gdzie pracuje większość urzędników. Poza tym jest tu jeszcze

gabinet dyrektora i pokój, gdzie urzęduje księgowość, oraz pomieszczenie bez okien,

szumnie zwane „skarbcem”, gdyż stoją tu pod ścianą trzy duże kasy pancerne.

Skarbiec dzielą od sali operacyjnej masywne dębowe drzwi obite stalową blachą oraz

nie mniej solidna krata zamykana na wielką kłódkę.

Spółdzielczy Bank - Ludowy w Łowiczu jest bardzo ważną placówką przede

wszystkim dla rolników, mieszkańców powiatu. Tutaj otrzymują oni kredyty

inwestycyjne. Tutaj też inkasują wszelkie należności za dostawy zboża i za

kontraktację żywca. A wrzesień to dla rolników dobry miesiąc. Odstawia się zboże.

Na stacji kolejowej w Łowiczu i w innych pobliskich miejscowościach tegoż powiatu

kolejarze codziennie doczepiają do pociągów kilka lub nawet kilkanaście wagonów z

trzodą chlewną i bydłem. A potem hodowca zgłasza się z kwitem do banku, aby

zainkasować należną mu gotówkę.

Aby usprawnić załatwianie spraw klienteli bank rozpoczynał pracę o godzinie

siódmej rano, a punktualnie o ósmej woźny otwierał z klucza frontowe wejście do

banku. Kasy rozpoczynały wypłaty. Już pół godziny przedtem na chodniku zwykle

stała spora grupka czekających na tę chwilę. Ale dzisiaj nie było nikogo. W taką

pogodę nikt z samego rana nie kwapił się z wyprawą do banku.

Kiedy brodacze znaleźli się przed jego drzwiami, woźny poinformował ich

przez małe okienko:

 Bank jeszcze zamknięty. Otwieramy o ósmej. Za kwadrans.

 My do dyrektora Drzewieckiego. Jesteśmy umówieni. Z Warszawy, z

Centrali Rolno-Spożywczej - to mówiąc jeden z trójki pokazał przez szybkę

legitymację w brązowej okładce.

Gdyby przybysze podali jakiś błahy powód odwiedzin banku przed jego

otwarciem, woźny na pewno by ich nie wpuścił. A przynajmniej poszedłby do

dyrektora Stanisława Drzewieckiego z pytaniem o dyrektywy. Ale nawet w Łowiczu,

choć to tak blisko stolicy, działa magia słów „My z Warszawy” i do tego „z Centrali”.

Woźny nie wahając się więc ani chwili przekręcił klucz w zamku i trzech mężczyzn

znalazło się wewnątrz. W niewielkim przedpokoju, spełniającym rolę zarówno

dyżurki, jak i szatni.

Teraz wypadki potoczyły się błyskawicznie.

Siedzący w dyżurce wartownik właśnie przeglądał gazetę, którą kupił idąc do

pracy. Nagle i on, i woźny zobaczyli w rękach interesantów wymierzone w siebie

pistolety.

- Spokojnie! Nie ruszać się. Bo strzelę.

W głosie mówiącego wyczuwało się pewność, że bez namysłu spełni swoją

groźbę.

A tymczasem drugi z napastników zabrał wartownikowi karabin stojący koło

krzesła, a trzeci umocował na zewnętrznej ścianie drzwi duży napis:

BANK DZIŚ OTWARTY OD GODZINY DZIEWIĄTEJ.

PRZEPRASZAMY. Klucz tkwił w drzwiach. Napastnicy nie mieli zatem żadnych

trudności z ich zamknięciem. Od zewnątrz nic im na razie nie groziło. Trzymając

pistolety w pogotowiu, polecili swoim dwóm więźniom:

- Idziemy na salę. Tylko bez głupstw.

Woźnemu i wartownikowi nie pozostało nic innego, jak usłuchać tego

rozkazu.

Ukazanie się tej grupki na sali operacyjnej początkowo nie wzbudziło

niczyjego zainteresowania. Urzędnicy siedzieli przy okienkach i przy biurkach,

szykując się do codziennej bankowej „młocki”. Kasjer i „dyrektor oraz jeden z

urzędników znajdowali się właśnie w skarbcu. Stali przy otwartej kasie pancernej i

wyjmowali z niej pieniądze do walizki, którą codziennym zwyczajem przenoszono

potem do boksu kasjera.

Jeden z napastników zatrzymał się przy wejściu. Drugi szybko przeszedł, a

właściwie przebiegł przez salę i stanął w drzwiach skarbca. Trzeci brodacz wybrał

miejsce na środku sali. Podniósł pistolet i dwukrotnie strzelił w sufit.

- Wszyscy wstać! Ręce do góry! - zakomenderował.

Wybuchła mała panika. Jedna z urzędniczek zaczęła krzyczeć. Napastnik

skierował lufę swojej broni w jej kierunku.

- Cisza! Bo strzelam - powiedział dobitnie.

Kobieta zamilkła.

Tymczasem jeden z pracowników banku, ten, który znajdował się obok boksu

kasowego i do którego należało przyjmowanie i sprawdzanie czeków oraz innych

poleceń wypłaty, nie stracił zimnej krwi. Nacisnął nogą znajdujący się pod biurkiem

guzik alarmowy. Ale głos syreny nie rozległ się. Również w niedalekiej komendzie

milicji nie zapaliło się czerwone światło alarmu. Także zamki elektryczne, mające w

tym momencie zablokować wszystkie wyjścia z budynku, nie drgnęły. W tej części

miasta prąd elektryczny był wyłączony.

Pracownicy banku wstawali ze swoich miejsc i podnosili ręce do góry. Ludzie

w skarbcu zamarli z przerażenia widząc naprzeciwko siebie lufę pistoletu.

 Wszyscy do pokoju dyrektora! - zakomenderował napastnik znajdujący się

na środku sali. - Prędko i bez żadnych figli.

 Wy też - uzupełnił brodacz stojący na progu skarbca. - Ruszać się!

Pokój dyrektora Drzewieckiego był obszerny. Prócz biurka znajdował się tu

długi stół pokryty zielonym suknem i kilkanaście krzeseł. Tutaj odbywały się narady

bankowe i tutaj też przyjmowano tych interesantów, którzy chcieli bez świadków

rozmawiać z kierownictwem. Teraz w pomieszczeniu z dwoma oknami

wychodzącymi na podwórze zrobiło się tłoczno. W progu stanął jeden z napastników:

- Wszyscy siadać - polecił. - Na krzesłach lub na podłodze.

Ten rozkaz również wykonano bez sprzeciwu.

Pozostali dwaj mężczyźni weszli do skarbca. Z leżącej na podłodze walizki

wyrzucili paczki z banknotami po dwadzieścia i po pięćdziesiąt złotych oraz woreczki

z bilonem. W zamian ładowali w nią najpierw znajdujące się na górnej półce kasy

pancernej banknoty tysiączłotowe, paczkowane po sto sztuk. Gdy już tych zabrakło,

opróżnili kasę z pięćsetek i uzupełnili zawartość starej walizki setkami. Kiedy była

pełna, jeden z bandytów zamknął ją i przewiązał paskiem wyjętym z kieszeni

płaszcza.

Cholera, jakie to ciężkie - syknął próbując unieść łup.

 Dziwisz się.? - roześmiał się drugi z brodaczy. - W tej walizeczce jest, tak

na oko licząc, ponad cztery miliony złotych.

 No to spływamy.

 Spokojnie. Idź najpierw do drzwi i zobacz, czy nikogo nie ma. Ja wezmę

walizkę.

Obaj wyszli ze skarbca. Jeden skierował się do drzwi, drugi wraz z łupem

podszedł do napastnika pilnującego ludzi stłoczonych w pokoju dyrektora.

 No proszę - roześmiał się - jak sobie grzecznie siedzą. My już gotowi -

dodał zwracając się do kolegi.

 Droga wolna - meldował trzeci spod drzwi.

 Macie tu spokojnie siedzieć przez pół godziny. Jeżeli przez ten czas ktoś

podniesie alarm, wrzucę przez okno granat - to mówiąc podniósł do góry owalny

czarny przedmiot, aby żaden z pracowników banku nie miał wątpliwości, co im grozi.

Czy to był naprawdę granat? Nikt mu się dokładnie nie przyglądał.

Drzwi gabinetu dyrektora Zostały zamknięte na klucz. Ludzie znajdujący się

wewnątrz usłyszeli szybkie kroki przez salę operacyjną, a następnie odgłos

otwieranych i zamykanych drzwi od ulicy. Siedzący najbliżej okien zerwali się z

podłogi i rzucili do krat, żeby podnieść alarm. Ale natychmiast musieli wrócić na

swoje miejsca. Na podwórzu, tuż przy jednym z okien, stał ten sam brodacz, który ich

pilnował.

- Spokój - warknął. - Co mówiłem?

Sterroryzowani granatem, odskoczyli od okna i przywarowali na podłodze.

Upłynęło kilka minut, długich jak wieczność. Dyrektor Drzewiecki, który

siedział przy biurku, zerknął w kierunku okna. Sylwetka napastnika zniknęła, więc

delikatnie zdjął słuchawkę telefonu z widełek. Sygnału jednak nie było. Nie pomogło

naciskanie widełek. Telefon milczał.

- Pewnie przecięli druty - szepnął jeden z młodszych pracowników banku,

siedzący na podłodze obok biurka. - Wyjrzę. Może już poszli?

Chwilę obserwował podwórko, ale nikogo tam nie dostrzegł.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: