Komuda Jacek L. - opowiadania.pdf - Różne - damian_lewandowski

Jacek Komuda

Czarna Cytadela

Wysokie, letnie słońce schowało się za welonem chmur,

płynących od wschodu. Na równinie, urozmaiconej kępami

krzewów i wstęgą lasu na horyzoncie, panowała cisza. Suche

trawy nadal trwały w bezruchu, nie szeleściły liście drzew.

Tylko żar zelżał nieco.

Rżenie koni zburzyło martwotę krajobrazu. Po drodze,

przebiegającej poprzez trawiasty płaskowyż, jechało wolno

kilku ludzi. Kołysali się sennie w takt końskich kroków.

Wszyscy, a było ich sześciu, rozglądali się uważnie nie

bacząc na pot, spływający z czół.

Pierwsza piątka nosiła na sobie lekkie karacenowe zbroje,

stanowiące jednak świetne zabezpieczenie przed uderzeniami

mieczy i toporów. Jako broń mieli długie, proste miecze i

topory osadzone na stalowych rękojeściach. Przy każdym z

siodeł wisiał też ostry nadziak i pięknie rzeźbiona, stale

naciągnięta kusza. Tylko jeździec w białej opończy,

podążający z tyłu, nie miał żadnej broni.

Nagle jedący na przedzie zatrzymał konia. Rozejrzał się,

zaklął głośno i zwrócił do nadjeżdżających kompanów zmęczoną

twarz.

- Co się stało? - zapytał wysoki rycerz, zbliżywszy się

do niego.

- Chyba zgubiliśmy drogę. Jesteś pewien, Revorze, że

dobrze jedziemy?

- Nie mam pojęcia.

Do przodu wysunął się rosły mężczyzna o spalonej słońcem

twarzy. Przez chwilę stał, zapatrzony w widnokrąg, w końcu

westchnął ciężko.

- Jesteś durniem, Revorze. Nie poznaję tej okolicy. To

nie ta droga.

- No tak! - zakrzyknął pierwszy z rycerzy. - I co teraz?

Będziemy musieli zawrócić. Nie mogłeś powiedzieć tego

wcześniej? Tyle mil jazdy w takim upale.

- W dodatku zanosi się na burzę - uzupełnił Revor. -

Erlofie, to Arstat chciał, abyśmy skręcili. Twierdził, że w

okolicy musi być inna droga.

- Nie czas na spory. Jedziemy dalej, czy wracamy?

- A co powie nasza piękność? - zapytał Arstat. - Zawsze

powtarzam, że kobiety przynoszą nieszczęście.

Ostatni jeździec przybliżył się, odrzucił biały,

chroniący przed słońcem kaptur i ciemne włosy rozsypały się

po jego ramionach.

- Przestańcie - powiedziała dziewczyna. - Kłócicie się od

początku podróży. Najpierw o podział łupów, a teraz o

wybór właściwej drogi. Po cóż właściwie wyjeżdżaliśmy z

Cannavae?

- No tak - westchnął Erlof. - A gdyby twierdza została

zdobyta? Daliśmy wprawdzie dobrą nauczkę tym dzikusom z

Birvannt, ale Alaryk zamierza ruszyć na wschód. Myślałaś, że

pozwolę, abyś została na granicy? I to w tak słabo

umocnionym grodzie? Wybij to sobie z głowy! Muszę odwieźć

cię do twego ojca.

- A także łupy, które zgarnąłeś na tej wyprawie - Revor

odkręcał ze swego naplecznika wysokie skrzydła z orlich piór

osadzonych w metalu. - Ciężko mi nosić to żelastwo - dodał -

upał coraz większy.

- Więc co robimy? - zapytał ktoś z tyłu.

Na wschodzie pociemniało. Zbliżała się niska, ciemna

chmura.

- Niech decyzję podejmie nasz dowódca - zaproponował

Revor.

Erlof z wściekłością wyciągnął zza pasa buławę.

- Słuchajcie mnie, zgrajo łajdaków - rzucił. - Zbliża się

burza, a my nie mamy schronienia. Ta droga prowadzi w stronę

lasu. Pojedziemy tam - rozkazał i ruszył z miejsca, a

pozostali podążyli za nim. Chwilę jechali szybko, potem

zmęczone konie zwolniły. Las zbliżał się powoli; na

horyzoncie błysnęło, po czym rozległ się osłabiony

odległością grzmot - pierwsze ostrzeżenie. Upał i duchota

jeszcze wzrosły, a oni uparcie podążali naprzód. Erlof

zbliżył się do dziewczyny.

- Jesteś zmęczona?

Odwróciła doń zagniewaną twarz. Milczała.

- Uspokój się! - wykrzyknął. - Wiesz dobrze, że nie

możesz zostać ze mną. Po co tu przyjeżdżałaś? Naraziłaś mnie

na kpiny! Dowódca chorągwi narodowego autoramentu nie może

wytrzymać miesiąca bez narzeczonej. Jak wyglądam w oczach

Alaryka? Co on teraz o mnie pomyśli? - grom zawtórował jego

słowom.

Gigantyczna błyskawica przecięła pół nieba. Dziewczyna

pisnęła i przywarła do napierśnika mężczyzny. Burza wisiała

w powietrzu. Ciężkie, czarne chmury zasnuły widnokrąg, nadal

jednak nie czuło się najsłabszego podmuchu wiatru.

- Hej! - zawołał nagle jadący na przedzie Arstat. - Coś

widzę! Spójrzcie w kierunku lasu!

- To zamek - zaczął rycerz zwany Hellegrenem.

- Raczej ruiny - przerwał Arstat. - Ruiny starej fortecy.

Ponaglili zmęczone konie i po kilku chwilach pośród

gęstwiny zarysowało się wyniosłe wzgórze, zwieńczone szarą,

wysmukłą budowlą. Podjechali jeszcze bliżej i dostrzegli

zarysy zniszczonych murów, zabudowania straszące czernią

pustych okien, a także wysoką, poszczerbioną wieżę. Martwa

cisza i spokój panowały nad tym rumowiskiem. Tylko wysoko w

górze niebo ciemniało od chmur nadciągającej nawałnicy.

- Ruiny twierdzy - przemówił Thrvald. - Mieliście rację.

Wjechali w las. Wzgórze wznosiło się w pewnej odległości

i jadąc w jego kierunku widzieli tylko niewyraźny zarys

między drzewami.

Ciemniało już, gdy wynurzyli się spod zielonego

sklepienia. Stoki wzgórza porastał gęsty las, ponad murami

twierdzy wznosiły się też korony drzew rosnących na

wewnętrznym dziedzińcu. Zatrzymali się obok wąskiej,

zarośniętej dróżki.

- Nie wiedziałem, że w tej okolicy znajdują się takie

budowle - odezwał się Erlof. - Dziwne, że nikt nie odbudował

tej cytadeli. Potrzebujemy przecież tutaj takich fortec.

Ciekawe, kto ją zbudował.

Nowy grzmot wstrząsnął powietrzem. Zrobiło się jeszcze

ciemniej.

- Tutaj niebezpiecznie - rzekł Erlof. - A ten zamek jest

tylko częściowo zburzony. Za mną! - rozkazał i ruszył pod

górę.

Arstat zbliżył się do Hellegrena.

- Nie podoba mi się to miejsce - mruknął cicho. - Ta

cytadela nie została z pewnością zbudowana przez

Paleodyjczyków. Jedynie na tych kresach spotyka się podobne.

Nie cieszą się dobrą sławą.

- To tylko legendy - powiedział Hellegren. - Ludzie w

tych stronach są bardzo przesądni.

Gdy dotarli na szczyt wzniesienia czarne chmury całkowicie

objęły niebo, a częste błyskawice rozjaśniały ich splątane

kłęby. Przed grupką jeźdźców rozpościerała się stara,

zniszczona brama. Wąskie strzelnice ziały pustką i

zapomnieniem, przejście zaś nie było niczym przegrodzone.

Przejechali pod łukowym sklepieniem i zatrzymali się na

popękanych płytach dziedzińca porośniętego drzewami. Erlof

wskazał w głębi pomiędzy kolumnami czarny prostokąt wejścia.

Odkryli sporą wnękę w ścianie sąsiedniego budynku, uwiązali

w niej konie i zanim pierwsze krople deszczu spadły na

ziemię, przekroczyli otwór wejściowy.

Byli w ciemnym pomieszczeniu, z widocznym zarysem pnących

się w górę schodów. W ścianach widniały przejścia do

Komuda Jacek L. - opowiadania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: