Wolfe Tom - Próba kwasu w elektrycznej oranżadzie.pdf - grudzień 2014 - yumi93

Tom Wolfe

Próba Kwasu w Elektrycznej

Oranżadzie

Tytuł oryginału:

The Electric Kool-Aid Acid Test

Przełożyli:

Richard Biały i Tomasz Tłuczkiewicz

1. Czarne, błyszczące buty FBI

Dobrze pomyślane, Cool Breeze. Cool Breeze to koleś z trzy – lub czterodniowym

zarostem, który siedzi obok mnie na metalowej podłodze otwartej paki furgonetki.

Podskakujemy razem. Zanurzamy się, wynurzamy, kołyszemy na boki na kiepskich resorach,

jak w łódce. Z tyłu za furgonetką San Francisco oddala się w dół w podskokach. Nie

kończące się szeregi wykuszowych okien, slumsy z widokiem na morze kołyszą się i płyną w

dół. Elektryczne szyldy z płonącymi neonowymi kieliszkami martini – w San Francisco

symbol baru – tysiące neonowych, karmazynowych kieliszków martini, jeden po drugim,

kołyszą się i płyną w dół, a pod nimi setki, tysiące ludzi odwracają się, żeby spojrzeć na tę

naszą dziwaczną, zwariowaną furgonetkę, ludzi z białymi twarzami wyciskanymi spomiędzy

klap, jak miękkie białe cukierki – kołyszą się i płyną w dół – i Bóg świadkiem, że mają się na

co gapić.

Dlatego śmieszy mnie, kiedy Cool Breeze mówi bardzo poważnie, przekrzykując

zgiełk: – Nie wiem, kiedy wypuszczą Keseya, nie wiem, czy będę mógł pokazać się w

Magazynie.

– Dlaczego nie?

– No wiesz, gliny będą się tam kręcić i panoszyć, a ja jestem na zwolnieniu

warunkowym, więc nie wiem.

Dobrze pomyślane, Cool Breeze. Nie prowokuj sukinsynów. Siedź cicho – tak jak w

tej chwili. W tej chwili Cool Breeze tak bardzo boi się władzy, że siedzi na oczach tysięcy

zdziwionych obywateli, ubrany w kapelusz gnoma w stylu Siedmiu Krasnoludków z

Czarnego Lasu, cały w piórach i fluorescencyjnych farbach. Naprzeciwko nas w furgonetce,

też na oczach wszystkich, z głową odrzuconą do tyłu i promieniejącą twarzą, klęczy półkrwi

Indianka Ottawa, nazwiskiem Lois Jennings. Na środku czoła ma błyszczący, srebrny krążek,

który na przemian wybucha światłem, kiedy trafi weń słońce, lub migoce tęczą dyfrakcyjnych

linii. No i jeszcze w ręku trzyma colta.45 z długą lufą, ale nikt tam na ulicy nie wie, że to

tylko zabawka na kapiszony, kiedy raz po raz strzela pfiuuu, pfiuuu do tych wyciskanych

białych cukierkowych twarzy, jak Debra Paget w... w filmie...

– Kesey wychodzi z mamra!

Ci na ulicy gapią się jeszcze na nalepkę na tylnym zderzaku „Custer umarł za wasze

grzechy” i ukochanego Lois, Stewarta Branda, chudego blondyna siedzącego za kierownicą

też z błyszczącym krążkiem na czole i krawatem całym z indiańskich paciorków. Bez koszuli

natomiast, tylko w krawacie z indiańskich paciorków na gołej skórze i w białym rzeźnickim

kitlu, na którym wiszą medale od króla Szwecji.

Oto piękny egzemplarz, z aktówką, niezadowoloną miną, jak to po robocie, i... w

butach – jak błyszczą! – a to co za cholerne, bitnikowskie świry – i trafiony przez Lois w

biały cukierek odpływa w dół w podskokach...

A furgonetka unosi się i nadyma, płonie na srebrnoczerwono, świeci farbami Day-Glo

i poważnie wątpię, Cool Breeze, czy w całym San Francisco jest dziś choć jeden glina, który

nie wie, że ten zwariowany wehikuł to partyzancki patrol ze strasznej krainy LSD.

Gliny połapały się już w sytuacji, nawet w kostiumach, we włosach w strąki w stylu

Jezusa Chrystusa, w indiańskich paciorkach, indiańskich opaskach na czoło, koralikach,

kościelnych dzwonkach, amuletach, mandalach, oczach opatrzności, fosforyzujących

kamizelkach, rogach jednorożca, koszulach Errola Flynna do pojedynku – ale wciąż nie znają

się na butach. Headzi znają się na butach. Najgorsze są czarne, błyszczące, sznurowane. Od

nich zaczyna się hierarchia, choć właściwie wszelkie półbuty to brak szpanu. Od nich aż po

buty, jakie noszą headzi, lekkie, fantazyjne, buty angielskich modsów, jeśli nic lepszego nie

ma pod ręką, ale lepiej coś w stylu meksykańskiej ręcznej roboty z blaszanymi szpicami typu

Caliente Dude Triple A. A więc rozumiesz, FBI – czarne – błyszczące – sznurowane – buty

FBI – gdy FBI złapało wreszcie Keseya –

Na pace furgonetki siedzi jeszcze jedna dziewczyna, smagła, drobna, z gęstymi

czarnymi włosami, zwana Black Maria. Wygląda na Meksykankę, ale mówi do mnie ze

zwykłym, miękkim kalifornijskim akcentem:

– Kiedy są twoje urodziny?

– 2 marca.

– Ryby – mówi. A potem: – Nigdy nie powiedziałabym, że jesteś Rybą.

– Dlaczego?

– Wydajesz się zbyt... solidny, jak na Rybę.

Wiem, że ma na myśli „ciężki”. Zaczynam czuć się ciężko. U siebie w Nowym Jorku,

powiem ci, Black Mario, uchodzę nawet za swojego kolesia. Ale moja granatowa jedwabna

marynarka, szeroki krawat w klowny i... para... błyszczących czarnych półbutów jakoś nie

budzą euforii w świecie headów z San Francisco. Lois raz po raz strzela do białych

cukierków, Cool Breeze znika we wnętrzu swego gnomiego kapelusza, Black Maria,

Skorpion, błądzi po zodiaku, Stewart Brand wije się po ulicach, cekiny eksplodują – i to nic

takiego, normalka, normalka w świecie headów z San Francisco, po prostu mała, rutynowa

demolka paczek obywateli po drodze, po prostu psychiczny pokarm dla pięknych ludzi,

którzy podwożą jakiegoś faceta z Nowego Jorku do Magazynu, aby zaczekać na Wodza,

Kena Keseya, który wychodzi z mamra.

O Keseyu wiedziałem wtedy właściwie tylko tyle, że jest bardzo poważanym,

trzydziestojednoletnim powieściopisarzem, w ciężkich tarapatach z powodu dragów. Napisał

Lot nad kukułczym gniazdem (1962), z którego w 1963 roku zrobiono sztukę teatralną oraz

Sometimes a Great Notion (1964). Zawsze wspominano go razem z Philipem Rothem,

Josephem Hellerem, Bruce’em Jayem Friedmanem oraz paroma innymi, jako jednego z

młodych pisarzy, którzy mogą daleko zajść. Był dwukrotnie aresztowany za posiadanie

marihuany, w kwietniu 1965 oraz w styczniu 1966 roku, i uciekł do Meksyku z obawy przed

surowym wyrokiem. Wyglądało na to, że za drugim razem mógł dostać aż pięć lat. Pewnego

dnia przypadkowo wpadły mi w ręce listy, które Kesey napisał z Meksyku do swego

przyjaciela Larry’ego McMurtry’ego, autora powieści Horseman, Pass By, na podstawie

której nakręcono film Hud. Były szalone i ironiczne, w stylu pomiędzy Williamem

Burroughsem a George’em Ade’em, opowiadały o kryjówkach, przebraniach, paranoi,

ucieczkach przed glinami, paleniu jointów i poszukiwaniu satori w Szczurzych krainach

Meksyku. Był taki fragment, napisany w stylu George’a Ade’a, w trzeciej osobie, jako

parodia tego, co teraz pewnie o nim myślą tam w Stanach, w normalnym świecie:

„Krótko mówiąc, ten młody, przystojny, cieszący się powodzeniem, szczęśliwy mąż i

ojciec trojga uroczych dzieci, był oszalałym ze strachu ćpunem, uciekinierem przed wyrokiem

za trzy przestępstwa i Bóg jeden wie ile wykroczeń, a jednocześnie próbował wyrzeźbić sobie

nowe satori – jeszcze krócej mówiąc, to kompletny wariat”.

„Ten, który kiedyś był atletą tak cenionym, że powierzono mu głoszenie sygnałów

spoza ringu i awansowano do konkursów o koronę krajowych zapasów amatorskich; teraz

sam nie wiedział, czy potrafiłby zrobić tuzin pompek. Kiedyś właściciel fenomenalnego konta

bankowego, sypiący pieniędzmi z każdego rękawa; teraz jego biedna żona z trudem

wyskrobała osiem dolarów, aby go wesprzeć w ucieczce do Meksyku. Parę lat temu pisano o

nim w encyklopediach i proszono, aby przemawiał przed tak szacownymi zgromadzeniami

jak Wellesley Club w Dah-la; teraz nie pozwolono by mu nawet przemówić na zebraniu

Komitetu Obchodów Dnia Wietnamu. Co sprawiło, że człowiek tak dobrze zapowiadający

się, upadł tak nisko w tak krótkim czasie? Cóż, przyjaciele, odpowiedź znaleźć można w

jednym krótkim słowie, w czterech często używanych sylabach:

– Narkotyki!

– I chociaż niektórzy pomyleni zwolennicy tych chemikaliów mogą twierdzić, że nasz

Wolfe Tom - Próba kwasu w elektrycznej oranżadzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: