Steel Danielle - Randki w ciemno.pdf - e-booki - ala7272

Danielle Steel

Randki w ciemno

Opowieść o kobiecie, która zmuszona do rozpoczęcia Ŝycia od nowa,

zyskuje duŜo więcej, niŜ straciła.

Po blisko ćwierć wieku małŜeństwa on odchodzi z młodszą - taki scenariusz

nader często pisze Ŝycie. Dla niczego nie podejrzewającej Paris słowa męŜa:

„Chcę rozwodu" są wyrokiem, skazują ją bowiem na samotność i Ŝmudne

odbudowywanie własnego świata. Początkowo załamana, próbuje się

pozbierać, stosując konwencjonalne metody: zmiana miejsca zamieszkania,

poszukiwanie nowego partnera... AŜ w końcu uświadamia sobie,

Ŝe nie musi postępować jak większość kobiet w jej połoŜeniu,

Ŝe stać ją na coś oryginalnego.

Niniejsza powieść jest tworem wyobraźni. Wszelkie podobieństwo do osób Ŝyjących i zmarłych

oraz rzeczywistych miejsc i wydarzeń jest całkowicie przypadkowe.

[...] dobrze widzi się tylko sercem.

NajwaŜniejsze jest niewidoczne dla oczu.

Antoine de Saint-Exupery

Mały KsiąŜę

Dla tych, którzy szukają, dla tych, którzy szukali, dla tych

— szczęściarze! — którzy znaleźli. W szczególności zaś z wielką sympatią i szacunkiem dla

tych, którzy przebrnęli przez ów nienaturalny proces, nie doznając uszczerbku na sercach i

duszach, a w dodatku wypatrzyli igłę w stogu siana i zdobyli wielką nagrodę! Wspinaczka na

Everest jest łatwiejsza i z pewnością niesie ze sobą mniej niebezpieczeństw i rozpaczy.

I jeszcze dla was, wszyscy moi przyjaciele, którzy podejmowaliście nieudolne bądź zręczne

starania, by znaleźć dla mnie idealnego męŜczyznę, czyli innymi słowy nie mniejsze dziwadło niŜ

ja. Dla tych wszystkich, którzy umawiali mnie na randki w ciemno — będzie z czego się pośmiać

na stare lata!

— i którym niemal wybaczam.

A zwłaszcza dla moich cudownych dzieci, które przyglądały się, angaŜowały, kochały i wspierały

mnie swym humorem, zachętą i bezgraniczną cierpliwością. Za ich miłość i pomoc w kaŜdej

sytuacji jestem głęboko wdzięczna.

Wasza kochająca d.s.

Czym jest randka? Randka jest wtedy, kiedy dwie prawie nieznające się osoby idą na kolację,

nerwowo dzióbią widelcami w talerzach i w najkrótszym moŜliwie czasie usiłują zadać jak

najwięcej pytań. Na przykład: Jeździsz na nartach? Grasz w tenisa? Lubisz psy? Jak sądzisz,

dlaczego twoje małŜeństwo się rozpadło? Jak sądzisz, dlaczego twoja eksŜona oskarŜała cię o

despotyzm? Lubisz czekoladę? Sernik? Zostałeś kiedykolwiek skazany za przestępstwo

kryminalne? Co sądzisz o narkotykach? Ilu alkoholików było w twojej rodzinie? Jakie przyjmujesz

leki? Poddałaś się operacji plastycznej czy moŜe to twój prawdziwy nos? Podbródek? Górna

warga? Piersi? Pupa? No więc jaki to był w końcu zabieg? Lubisz dzieci? Miałeś jakieś romanse?

Znasz jakieś obce języki? Wymarzona podróŜ poślubna? Dwa tygodnie w Himalajach? Serio?

Byłeś na safari? W ParyŜu? W Des Moines? Jesteś religijny? Kiedy ostatnio widziałeś się z

matką? Od jak dawna uczestniczysz w terapii grupowej? Dlaczego nie? Ile razy zwinęli cię za

prowadzenie po pijaku? Gdzie w tej chwili jesteś zdaniem swojej Ŝony? Od jak dawna jesteś

Ŝonaty? Rozwiedziony? Wdowiec? Wyszedłeś z więzienia? Warunkowo? Bezrobotny? W jaki

sposób zamierzasz zdobyć pracę? Bez wątpienia zawód cyrkowca to okazja do wspaniałych

podróŜy, ale nie boisz się chodzić po linie? Cierpisz na bulimię przez całe Ŝycie? Na ilu jesteś

odwykach? Co to znaczy: później? Jak przypuszczasz, kiedy zadzwonisz?

Randka w ciemno jest wtedy, kiedy Ŝyczliwi przyjaciele wybierają dwie osoby z przeciwnych

krańców ziemi, w dodatku mające ze sobą moŜliwie najmniej wspólnego, a następnie kłamliwie

przekonują kaŜdą z nich, jak fantastyczna, interesująca, normalna, elastyczna, inteligentna i

urodziwa jest ta druga. Potem skrzekliwym głosem odzywa się rzeczywistość, potem jest tak samo

jak na zwykłej randce, tyle Ŝe, dzięki Bogu, trwa to czasami trochę krócej, potem uczestnicy

zanoszą modły, aby ich partnerzy błędnie zapisali numer telefonu, potem wracają do domu i albo

płaczą, albo wybuchają śmiechem, wreszcie zaś przestają odzywać się do przyjaciół, którzy ich

umówili. A ledwie zapomną, jak było fatalnie, pozwalają tym samym albo innym przyjaciołom

umówić się ponownie.

Z miłością i współczuciem d.s.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był to bajkowy, przepojony aromatami majowy wieczór, jeden z tych, jakie zdarzają się na

wschodnim wybrzeŜu, kiedy ostateczny, nieodparty szturm wiosny rozbija w pył resztki oporu zimy

i niemal z dnia na dzień świat odmienia swój wygląd. Śpiewały ptaki, mocno grzało słońce, a ogród

Armstrongów eksplodował nagle serią barw. Fantastyczna pogoda panująca przez cały tydzień

sprawiła, Ŝe nawet Nowy Jork zwolnił tempo, a przerwy na lunch stały się jakby dłuŜsze. Po

ulicach spacerowały pary, ludzie uśmiechali się do siebie.

Nic więc dziwnego, Ŝe przy takiej aurze Paris Armstrong postanowiła przenieść kolację do ogrodu,

na niedawno wykończone kamienne patio przy basenie. Ona i Peter zwykle zapraszali gości na

sobotę, Ŝeby Peter nie musiał pospiesznie wracać z biura tuŜ przed przyjęciem, w tym tygodniu

jednak Paris zdecydowała się na piątek, poniewaŜ firma cateringowa, z której usług zwykle

korzystała, wszystkie inne terminy miała zajęte. Peter, gdy dowiedział się o tym od Ŝony, przyjął

wieści wyrozumiale — pobłaŜał we wszystkim Paris, a nawet ją rozpieszczał, co było jedną z

niezliczonych przyczyn, dla których kochała go równie mocno jak kiedyś, chociaŜ w marcu

upłynęła dwudziesta czwarta rocznica ich ślubu. Nie do wiary, jak szybko minęły te lata i jak wiele

się w tym czasie wydarzyło. Megan, najstarsza córka Armstrongów, rok temu ukończyła Vassar i

niedawno, jako dwudziestotrzylatka, podjęła pracę w Los Angeles: od dawna zafascynowana

filmem zatrudniła się jako asystentka szefa produkcji jednej z hollywoodzkich wytwórni. W istocie,

co przyznawała otwarcie, była kimś na kształt „podaj-przynieś", ale po pierwsze, liczyła, Ŝe będzie

awansować, i po drugie, na tym etapie wystarczała jej podniecająca świadomość, iŜ tkwi w samym

centrum wydarzeń. Jej młodszy brat, osiemnastoletni William, kończył właśnie szkołę średnią i

jesienią miał rozpocząć studia w Berkeley.

Tak, Paris ciągle nie mogła uwierzyć, Ŝe dzieci są dorosłe, choć przecieŜ, jak się jej zdawało,

jeszcze przed chwilą przewijała je, na zmianę z innymi matkami woziła do szkoły, sama zaś — na

lekcje baletu w przypadku Meg i mecze hokejowe w przypadku Wima. I oto za trzy miesiące

równieŜ Wim wyfrunie z gniazda: miał się zgłosić w Berkeley na tydzień przed Świętem Pracy.

Paris odruchowo upewniła się, czy stół został nakryty prawidłowo, chociaŜ ludzie z firmy

cateringowej byli profesjonalistami o dobrym guście, a dom, zwłaszcza kuchnię, Armstrongów

znali na pamięć, jako Ŝe bardzo towarzyscy zleceniodawcy nader często korzystali z ich usług.

Skrzyły się więc srebra i kryształy, obrus aŜ raził oczy nieskazitelną bielą, w wazonach pyszniły się

kompozycje kwiatowe z wielobarwnych piwonii, dzieło samej Paris. Peter prawdopodobnie będzie

po powrocie z pracy zbyt zmęczony, Ŝeby docenić to wszystko. Paris jednak miała pewność, iŜ

jeśli nawet jej mąŜ nie zwraca czasem uwagi na szczegóły, to przecieŜ w kaŜdej chwili czuje, jak

ciepły i elegancki jest jego dom. A to było efektem jej starań, podejmowanych zresztą nie tylko dla

Petera, dzieci i przyjaciół, lecz równieŜ dla samej siebie.

Peter był niezwykle hojnym męŜem i ojcem: jako wspólnik w dobrze prosperującej kancelarii

adwokackiej wyspecjalizowanej w obsłudze prawnej duŜych firm odnosił takie sukcesy, Ŝe mając

pięćdziesiąt jeden lat stanął na jej czele. Dziesięć lat temu kupił dla siebie i rodziny piękny

kamienny dom w jednej z najbardziej luksusowych dzielnic Greenwich i dom ten — chociaŜ

początkowo Armstrongowie planowali zatrudnienie architekta wnętrz — koniec końców urządziła

sama Paris, a Peter był tak zachwycony rezultatem jej poczynań, Ŝe oświadczył półŜartem, Ŝe

powinna zostać zawodową dekoratorką. Mimo jednak swych artystycznych zapędów Paris i

wykształcenie, i zainteresowania miała podobne jak mąŜ, świat interesów zaś nie stanowił dla niej

Ŝadnej zagadki.

Wzięli ślub, kiedy tylko ukończyła college i podjęła studia MBA. Zrazu myślała o załoŜeniu własnej

niewielkiej firmy, gdy jednak na drugim roku zaszła w ciąŜę, postanowiła pozostać w domu i zająć

się wychowywaniem dzieci, Peter zaś w pełni poparł jej decyzję. Po dwudziestu czterech latach

małŜeństwa Paris czuła się kobietą szczęśliwą i spełnioną, choć w ciągu owych dwudziestu

czterech lat robiła tylko to co tak wiele innych kobiet: prowadziła dom, piekła ciasteczka,

organizowała szkolne kiermasze i aukcje, spędzała z dziećmi niezliczone godziny w gabinetach

ortodontów. Dyplom MBA był jej do tego potrzebny jak umarłemu kadzidło, niemniej jednak

umoŜliwiał toczenie wieczornych dysput z Peterem

o prowadzonych przezeń sprawach i to teŜ bardzo ich zbliŜało. Peter uwaŜał ją za idealną Ŝonę, a

sposób, w jaki wychowywała dzieci, budził jego najgłębszy szacunek; Paris natomiast nie

umiałaby sobie wyobrazić lepszego męŜa. Nadal umieli ze sobą Ŝartować, gdy przytuleni pod

ciepłą kołdrą leniuchowali w zimowe niedzielne poranki i nadal Paris bez szemrania wstawała

bladym świtem w kaŜdym roboczym dniu tygodnia, Ŝeby odwieźć Petera na stację kolejki. Jeszcze

do niedawna wracała zaraz potem do domu, by odwieźć dzieci, aŜ nazbyt szybko jednak,

przynajmniej z jej punktu widzenia, nadszedł czas, gdy dorosły, uzyskały prawa jazdy i mogły

wozić się same. W tej chwili sen z powiek Paris spędzało tylko pytanie, co będzie robić, kiedy w

sierpniu Wim wyjedzie do Berkeley; nie potrafiła sobie wyobrazić domu, którego w weekendy nie

przewracają do góry nogami gromady rozbrykanych nastolatków, albo teŜ letnich dni bez ich

zgiełkliwej chlapaniny w basenie. Przez dwadzieścia lat z górą Ŝycie Paris niemal bez reszty

koncentrowało się na dzieciach, myśl więc, Ŝe to Ŝycie kończy się bezpowrotnie, przejmowała ją

melancholią i smutkiem.

Wim wprawdzie będzie przyjeŜdŜać do domu na weekendy i święta, ale zapewne jeszcze rzadziej

niŜ Meg podczas nauki w Vassar, Berkeley leŜy bowiem znacznie dalej. A potem? CóŜ, po

ukończeniu studiów Meg praktycznie zniknęła. Przez sześć miesięcy z trzema przyjaciółkami

mieszkała w Nowym Jorku, później, gdy otrzymała pracę, na której jej zaleŜało, przeniosła się do

Los Angeles. Bóg jeden raczy wiedzieć, czy kiedyś wyjdzie za mąŜ — chociaŜ na razie tego nie

planuje — Paris i Peter będą mogli liczyć na jej odwiedziny choćby przy okazji Święta

Dziękczynienia albo gwiazdki, jak dotąd.

Paris nie miała jasnej wizji, jak wypełnić sobie czas: pozbawiona doświadczenia zawodowego,

nieobecna na rynku pracy, nie mogła przecieŜ zacząć ot tak rozglądać się za posadą w Nowym

Jorku. Zastanawiała się nad wolontariatem w Stanfordzie i opieką nad molestowanymi dziećmi

bądź teŜ udziałem w zainicjowanym przez jej przyjaciółkę programie zwalczania analfabetyzmu

wśród uczniów publicznych szkół średnich, którzy przechodzili czasem z klasy do klasy, choć

praktycznie nie umieli czytać ani pisać. Wiele lat temu Peter mawiał, Ŝe kiedy wyprawią dzieci z

domu, będą mogli podróŜować i robić wiele innych rzeczy, na które dotąd nie mieli czasu, w tej

chwili jednak Paris uwaŜała to za całkowicie nieprawdopodobne, poniewaŜ w ostatnich miesiącach

Peter przesiadywał w biurze znacznie dłuŜej niŜ kiedykolwiek dotąd, a jego spóźnione przyjścia na

kolacje stały się regułą. Z perspektywy Paris wszyscy prócz niej — mąŜ, córka i syn — Ŝyli

aktywnie i produktywnie; coraz częściej dochodziła do wniosku, Ŝe stanowczo musi coś ze sobą

zrobić. Wizja niewyobraŜalnego nadmiaru wolnego czasu przejmowała ją narastającą trwogą.

Kilkakrotnie poruszyła tę kwestię w rozmowach z męŜem, ale Peter nie miał Ŝadnych

konstruktywnych propozycji, ograniczając się do stwierdzenia, Ŝe wcześniej czy później

wykombinuje coś sama. Tyle wiedziała i bez jego pomocy. W wieku czterdziestu sześciu lat mogła

jeszcze rozpocząć karierę zawodową, problem jednak polegał na tym, Ŝe nie miała pojęcia, w

jakiej dziedzinie, bo w gruncie rzeczy najbardziej lubiła to, co robiła dotąd — wychowywanie dzieci

i zaspokajanie wszelkich potrzeb rodziny. Podczas weekendów obiektem jej szczególnej troski był

Peter. Bo w przeciwieństwie do wielu swych przyjaciółek, których nie ominęły kryzysy małŜeńskie,

a nawet rozwody, Paris wciąŜ z jednakową mocą kochała swojego męŜa, dochodząc często do

wniosku, Ŝe lata dobrze mu się przysłuŜyły: był czulszy, delikatniejszy, bardziej uwaŜający,

interesujący, co więcej, przystojniejszy niŜ wtedy, kiedy się poznali.

Samej Paris teŜ niczego nie moŜna było zarzucić. Smukła, zgrabna, gibka i wysportowana —

odkąd bowiem dzieci trochę podrosły, codziennie grywała w tenisa, Ŝeby zachować dobrą formę

— miała długie włosy blond, które często zaplatała w warkocz. Klasycznymi rysami przypominała

Grace Kelly, miała zielone oczy i naturalną skłonność do śmiechu. Uwielbiała płatać niewinne figle,

sprawiając tym dzieciom wielką frajdę. Peter był człowiekiem znacznie spokojniejszego

usposobienia, a zresztą kiedy wieczorem wracał do domu, zmęczony pracą i dojazdami, miał dość

siły najwyŜej na to, Ŝeby wysłuchać relacji Ŝony i ewentualnie bąknąć słówko komentarza. Trochę

budził się do Ŝycia w czasie weekendów, ale i wtedy zachowywał się powściągliwie. No a w

ostatnim roku obowiązki wciągnęły go do tego stopnia, Ŝe nawet w piątki wracał do domu późnym

wieczorem i częstokroć w sobotę jeździł do miasta na spotkania z klientami bądź teŜ do biura, by

nadrobić powstałe w ciągu tygodnia zaległości. Paris znosiła to wszystko z bezgraniczną

cierpliwością i nie stawiała Ŝadnych Ŝądań: szanowała obowiązkowość i pracowitość Petera,

cechy, którym zawdzięczał sukces zawodowy i uznanie kolegów po fachu. Niemniej jednak

ubolewała w skrytości ducha, Ŝe nie spędza z nią więcej czasu, szczególnie teraz, gdy Meg nie

mieszkała juŜ w domu, a Wim był bezgranicznie zaaferowany nauką, przyjaciółmi i perspektywą

nieodległych studiów. Problem tego, czym wypełni sobie Ŝycie od września, powracał w myślach

Paris jak bumerang. RozwaŜała moŜliwość załoŜenia firmy cateringowej albo teŜ — poniewaŜ

Steel Danielle - Randki w ciemno.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: