Victoria Holt - Pocałunek Judasza.pdf - Holt Victoria - glinka7-1987

Victoria Holt

POCAŁUNEK JUDASZA

Kamienny Dwór

Miałam siedemnaście lat, gdy dowiedziałam się, że moja

siostra została zamordowana. Po raz ostatni widziałam ją

przed pięciu laty, lecz nie było dnia, bym o niej nie myślała,

nie tęskniła do jej obecności, nie opłakiwała jej odejścia z

mego życia.

Zanim wyjechała, byłyśmy sobie tak bliskie, jak tylko

mogą być sobie bliskie dwie istoty ludzkie. Młodsza o pięć lat,

szukałam w siostrze oparcia, szczególnie w okresie, kiedy po

śmierci rodziców naszym domem stał się Kamienny Dwór.

Gdy przyjechałyśmy tam sześć lat temu, nasza przeszłość

wydawała mi się rajem. „Czas zaczarował wspomnienia",

próbowała mnie pocieszać Francine, chcąc równocześnie

pokazać mi, że nie wszystko na Wyspie było idealne, a

Kamienny Dwór nie jest aż tak ponury, jakim my, nowo

przybyłe mieszkanki, go widzimy. Francine była delikatna jak

drezdeńska porcelana, ale nie znam nikogo mocniej

osadzonego w twardej rzeczywistości niż ona. Praktyczna,

zaradna, stanowcza, pogodna - doprawdy bez wad. Nigdy nie

wątpiłam, że cokolwiek postanowi - zrobi to z powodzeniem.

Dlatego poczułam się tak zdruzgotana, tak przygnębiona i

zaskoczona, gdy w kufrze ciotki Grace na strychu

Kamiennego Dworu znalazłam tę gazetę. Klęczałam,

trzymając ją w dłoniach, a litery tańczyły mi przed oczyma.

W środę rano baron Rudolph von Gruton Fuchs został

zamordowany w domku myśliwskim w swoich włościach.

Wraz z nim znaleziono jego kochankę, młodą Angielkę, której

tożsamości nie udało się dotychczas ustalić. Wiadomo jednak,

że kobieta towarzyszyła baronowi przez kilka ostatnich

tygodni przed tragedią.

Znalazłam również inny wycinek:

Ustalono tożsamość kobiety zamordowanej wraz z

baronem Fuchsem. Jest to Francine Ewell, ostatnio bliska

przyjaciółka barona.

Nieprawda! Baron był przecież jej mężem. Dokładnie

pamiętam, jak powiedziała mi, że wychodzi za mąż, jak

zmagałam się ze sobą, by odepchnąć przygnębienie wywołane

jej utratą i spróbować cieszyć się jej radością.

Klęczałam, póki nie ścierpły mi nogi i nie zaczęły boleć

kolana. Zabrałam gazety i poszłam do swojej sypialni.

Siedziałam oszołomiona, coraz dobitniej uświadamiając sobie,

jak była dla mnie ważna.

* * *

Beztroskie lata dzieciństwa spędziłyśmy na Wyspie z

uwielbianymi przez nas i uwielbiającymi nas niezwykłymi,

wspaniałymi rodzicami.

Te piękne lata skończyły się, gdy ja miałam lat jedenaście,

a Francine szesnaście. Sądzę, że nie rozumiałam, co się wokół

mnie działo. Nie zdawałam sobie sprawy z kłopotów

finansowych, z lęku o przetrwanie w czasach, gdy nikt nie

odwiedzał pracowni ojca. Nie dlatego, że nie okazywano

niepokoju, ale dlatego, że Francine zarządzała domem

zręcznie i z energią, co przyjmowaliśmy jako rzecz całkowicie

naturalną.

Nasz ojciec rzeźbił w kamieniu - przepiękne figury

Kupidyna i Psyche, Afrodyty wyłaniającej się z morskich fal,

małe syrenki, tańczące dziewczynki, dzbany i kosze pełne

kwiatów. Ludzie przychodzili i kupowali je. Matka i Francine

były jego ulubionymi modelkami. Czasami pozowałam także

ja, choć nie miałam - jak Francine czy mama - smukłości,

która tak wspaniale dawała się odtworzyć w kamieniu. Obie

były piękne. Ja przypominałam wyglądem ojca - włosy

ciemnokasztanowe, grube, proste i wiecznie nie uczesane,

zielonkawe oczy, zmieniające kolor w zależności od natężenia

światła i otaczających je barw, nos, który Francine określała

jako „bezczelny", oraz duże, „obfite" jak mawiała Francine,

usta. Matka miała baśniową urodę, odziedziczyła ją po niej

Francine: jasne, kręcone włosy, niebieskie oczy o ciemnych

rzęsach, nos na tyle duży, by można go uznać za piękny, a do

tego niezbyt wydatna górna warga, która odsłaniała wysunięte

nieznacznie ku przodowi zęby - równe i białe jak perły.

Ponadto matka miała w sobie tę niewieścią bezradność, której

mężczyźni pragną służyć, którą pragną otaczać opieką i

chronić przed troskami tego świata. Matka zdawała się czasem

potrzebować takiej opieki, Francine - nigdy.

Mijały długie, ciepłe dni - wiosłowałyśmy ku niebieskiej

lagunie i pływałyśmy w morzu. Miałyśmy nauczyciela w

osobie Antonia Farfalli, któremu zapłacono za lekcje jedną z

rzeźb ojca. „Pewnego dnia będzie warta fortunę", zapewniała

go Francine. „Musi pan tylko zaczekać, aż ojciec stanie się

sławny". Mimo swojej kruchości Francine potrafiła budzić

respekt i Antonio wierzył jej. Antonio ją uwielbiał. Zresztą

zanim przyjechałyśmy do Kamiennego Dworu, wydawało się,

że wszyscy uwielbiają Francine. Ona zaś z wdziękiem

troszczyła się o Farfallę, i chociaż nie przestawała żartować z

jego nazwiska, które po włosku oznacza motyla, a on był

najbardziej niezdarnym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek

znałyśmy, zawsze okazywała mu wiele sympatii, gdy sam

ubolewał nad swą ociężałością.

Wtedy jeszcze nie martwiłam się nieustanną chorobą

mamy, która wciąż leżała w hamaku przed domem zabawiana

rozmową. Z początku, jak opowiadał mi ojciec, niezbyt ciepło

przyjmowano nas na Wyspie. Byliśmy obcy, wszyscy inni

mieszkali tu od wieków, uprawiali winną latorośl, hodowali

jedwabniki i pracowali w kamieniołomach, skąd pochodziły

alabaster i serpentyn, używane przez ojca jako materiał

rzeźbiarski. Kiedy jednak wyspiarze zorientowali się, że

jesteśmy tacy jak oni, gotowi żyć, jak oni, przyjęli nas do

swojej społeczności. „To matka ich zawojowała", mawiał

ojciec. Mogłam to sobie bez trudu wyobrazić. Wyglądała tak

ślicznie, wiotka i zwiewna, byle podmuch mógł ją unieść w

powietrze, nie tylko chłodny i silny mistral, który wiał tu

czasami. „Z czasem zaczęli nas odwiedzać. Zostawiali przed

drzwiami drobne dary, a gdy urodziła się Francine, w domu

zaroiło się od pomocników. Tak samo było z tobą, Pippa.

Przyjęli cię równie serdecznie, jak twoją siostrę".

Zawsze mi o tym przypominano. Aż zaczęłam się

zastanawiać, dlaczego to robili.

Francine z upodobaniem szperała w dziejach naszej

rodziny. Zawsze chciała wszystko wiedzieć. Interesował ją

każdy szczegół, a niewiedza drażniła.

- Podobno gdy ktoś chce wszystko wiedzieć - ostrzegał

Antonio - pewnego dnia dowie się czegoś, co okaże się dla

niego niezbyt przyjemne.

- W Anglii istnieje powiedzenie „Zgubił kota nadmiar

ciekawości" - dorzuciła Francine. - Nie jestem wprawdzie

kotem, ale z nadmiaru ciekawości nie zrezygnuję... nawet jeśli

miałoby mnie to zgubić.

Śmialiśmy się z tego, ale teraz często wracam myślą do

tamtej rozmowy.

Błogo płynęły dni na naszej Wyspie - ciepły dotyk słońca,

ostry zapach drzewa zachodnioindyjskiego i hibiskusa, cichy

szum morza, długie, leniwe dni na śródziemnomorskim

wybrzeżu, wylegiwanie się w łodzi po pływaniu, odpoczynek

przy bujającym się lekko hamaku matki, przyglądanie się

Francine zmierzającej do pracowni ojca, gdy zjawiali się

klienci. Przyjeżdżali z Ameryki i z Anglii, najczęściej jednak z

Francji i Niemiec. Z biegiem lat Francine i ja nie najgorzej

rozumiałyśmy ludzi mówiących po francusku i niemiecku.

Francine wynosiła szklaneczki z winem przybrane kwiatami

Victoria Holt - Pocałunek Judasza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: