Preston Fayrene - Bajeczny weekend.pdf - Romanse - dotadota

Fayrene Preston

Bajeczny weekend

Rozdział 1

Na masce samochodu siedział czarny kot. Bardzo czarny

kot w obróżce z niebieskich szklanych paciorków i ze

srebrnym dzwoneczkiem wtulonym w puszyste futro na piersi.

Noah Braxton mruknął zirytowany na widok wielkiej

dyni, która, przechodząc obok niego, wykonała lekki,

uprzejmy ukłon.

- I co jeszcze? - pomyślał.

Nie musiał długo czekać. Na skwerze pojawił się

Colombo w pomiętym, rozwianym płaszczu. Pojawił się i

zaraz zniknął za olbrzymią, ranitową statuą konia. Drugą

stroną ulicy nonszalancko przedefilowała mumia, nie

zwracając najmniejszej uwagi na wlokące się za nią bandaże.

Przed jedną z wystaw sklepowych siedział duży czarny pies z

szeroką pomarańczową szarfą na szyi i przechylał głowę raz

na jeden, raz na drugi bok, jakby podziwiał swoje odbicie w

szybie.

Noah wiedział wprawdzie, że jest w Hilary, w stanie

Virginia, ale zaczynał się poważnie zastanawiać, czy

przypadkiem nie skręcił niepostrzeżenie w żółtą ceglaną drogę

prowadzącą do krainy OZ.

W czasie jazdy z Nowego Jorku podyktował do

magnetofonu tekst, który chciał jak najprędzej przekazać

swojej sekretarce. Sądził, że nadanie kasety zajmie mu nie

więcej niż pięć minut. I tu się pomylił. Panienka na poczcie

potraktowała go z doświadczeniem fachowca. Miała na sobie

czerwony kulisty kubraczek a na głowie dwie antenki.

Wyglądała jak bąk. Kompletnie zbity z tropu ani się obejrzał,

kiedy opowiedział urzędniczce historię swego życia.

Miał trzydzieści osiem lat; wydział prawa w Harwardzie

ukończył z wyróżnieniem; prowadził w Nowym Jorku

świetnie prosperującą kancelarię i zupełnie nie pojmował

rzeczy, jakie widział w tym miasteczku przez ostatnie pół

godziny.

Ponownie zerknął na zwierzę okupujące jego samochód i

zdębiał. Kot raczył obrócić ku niemu głowę, ukazując

jasnoniebieskie oczy i szafirową spinkę do mankietów

wystającą z pyszczka. Dokładnie taką samą spinkę zgubił

chyba tydzień temu, ale nie, to niemożliwe... Nagle zauważył

otwarte okno w samochodzie; widocznie nie zamknął szyby,

gdy szedł na pocztę.

Kot przyglądał mu się spokojnie z wyniosłym i

pogardliwym wyrazem w swoich dziwnych niebieskich

oczach.

Noah przystąpił do ataku.

- Oddawaj mi moją spinkę, ty złodzieju! Kot przymknął

oczy, jakby chciał powiedzieć:

- Kto? Ja?

Noah rzucił się do przodu - i złapał tylko garść powietrza.

Rozciągnięty na masce napotkał trochę rozbawione, trochę

szydercze spojrzenie kota, który siedział na chodniku.

Wyprostował się i postanowił zmienić taktykę.

- Kici, kici, koteczku.

W niebieskich ślepiach zamigotało coś, co miało znaczyć:

„Wolne żarty, kochany", po czym cała czarna postać uniosła

się majestatycznie do góry i kot drobnym truchcikiem pobiegł

przez skwer, nie wypuszczając spinki z zębów.

Noah z ponurą determinacją ruszył za nim. Odgłos

pomarańczowo-czarnych chorągiewek, powiewających w

lekkich podmuchach wieczornego wiatru, mieszał się z

dziwnym, cichym szelestem pęków słomy kukurydzianej,

które kołysały się na starych gazowych latarniach

przerobionych na elektryczność. Drzwi wszystkich domów

zdobiły tykwy i lampiony z wydrążonych dyni.

Kot zatrzymał się pośrodku skweru obok konia i obejrzał

się. Noah miał wrażenie, że czeka na niego, ale kiedy doszedł

do konia, kot siedział na brzegu skweru. Podbiegł tam, lecz

kot zdążył już przejść na drugą stronę ulicy i, obejrzawszy się

po raz ostatni, zniknął w drzwiach sklepu w starym

wiktoriańskim domu.

Noah, skonsternowany, przystanął na chwilę. Wysoki,

biały drewniany dom o stromym dachu zwieńczonym na

szczytach kwiatonami miał w sobie raczej coś gotyckiego.

Wszystkie widoczne okna były otwarte i bez firanek, a pod

oknami, na parterze i na piętrze, wisiały skrzynki z

purpurowymi, żółtymi i białymi chryzantemami.

Nad otwartymi drzwiami widniał szyld z napisem

ILUZJE.

Noah jednym susem przeskoczył ulicę i znalazł się nagle

w innym świecie. Nie był tylko pewien, czy wylądował w

bajce dla grzecznych dzieci, czy w jakimś horrorze.

Wszędzie wokół niego piętrzyły się jedne na drugich boa z

piór i suknie wyszywane cekinami, kostiumy duchów,

wampirów i potworów. Na półce biegnącej pod sufitem stały

rzędem maski wszelkiego rodzaju i głowy bez twarzy,

dźwigające peruki w jaskrawych kolorach.

Kątem oka uchwycił niebieski błysk. Na wysokiej

antycznej komodzie leżała niebieska, satynowa poduszka, na

niej zaś siedział jak na tronie czarny kot. Spinka ledwie się

trzymała między białymi ostrymi zębami.

- No, nareszcie go mam - pomyślał zadowolony.

Rozejrzał się po sklepie. Przez dłuższą chwilę nie mógł

oderwać wzroku od półki zastawionej słojami pełnymi

dziwnych liści i patyczków. DZIECI POZOSTAWIONE BEZ

OPIEKI ZOSTANĄ ZAMIENIONE W ROPUCHY - głosił

napis na ścianie. Poczuł się nieswojo.

Machinalnie podniósł z lady cylinder i natychmiast

odłożył. Pod cylindrem siedział wypchany królik i szczerzył

zęby. Sięgnął po leżącą obok laseczkę i podskoczył, gdy ta

wystrzeliła mu w noc bukietem kwiatów. Zrezygnował z

dalszych eksperymentów. Subtelny zapach egzotycznych

korzeni, unoszący się w powietrzu, działał obezwładniająco,

niwecząc ostatnie już resztki kontaktu z rzeczywistością.

Przez miękką, opalizującą ścianę z kości słoniowej weszła

do sklepu młoda kobieta ubrana w czarną suknię z wysokim

kołnierzem i czarne botki na wysokim obcasie. Jasne włosy

spływały na ramiona kaskadą szalonych loków i fal, jakby

właśnie potargał je wiatr. A przecież na dworze było cicho.

- Znowu się głupia zepsuła - wymamrotała pochylając się

nad słomianą miotłą, którą trzymała w ręku.

Noah usiłował dyskretnie przełknąć coś, co nagle stanęło

mu w gardle i oczywiście zrobił to bardzo głośno. Kobieta

podniosła głowę. Poczuł na sobie przeszywające spojrzenie

jasnoniebieskich oczu w kształcie migdałów. Nigdy jeszcze

nie widział takich oczu. Z lekka opuszczone, zagadkowe i

czarujące, wciągały go w enigmatyczną niebieską otchłań.

Miały ten sam kształt i tę samą hipnotyczną moc, co oczy

kota.

- Czym mogę służyć?

Aksamitny, melodyjny głos oczarował Noaha. Stał jak

wryty i nie odpowiadał.

- Jeśli życzy pan sobie postać tutaj, to mogę panu wynająć

to miejsce za darmo - powiedzmy na trzy tygodnie. Obawiam

się jednak, że później będzie pan musiał płacić - powiedziała

lekko przychylając głowę.

Niezrozumiała, dziwaczna atmosfera miasteczka i nastrój

tego sklepu, jakby z innego świata, nie dawały mu spokoju. I

te jej rozwichrzone włosy. Musiał zapytać:

Preston Fayrene - Bajeczny weekend.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: