Wiśniewski-Snerg Adam - Według łotra(1).pdf - Wiśniewski - Snerg Adam - staszekka

ADAM WI ĺ NIEWSKI - SNERG

WEDŁUG ŁOTRA

Od Ļ witu tego dnia miałem wra Ň enie, Ň e w moim otoczeniu zaszły noc Ģ jakie Ļ

nieuchwytne zmiany. Kilka razy budziłem si ħ i zasypiałem ponownie. Chwilami

słoneczny promie ı rozpraszał półmrok pokoju, padaj Ģ c na podłog ħ spoza g ħ stej zasłony.

Wprawdzie meble zajmowały swe zwyczajne miejsca, lecz ju Ň wtedy, gdy po raz

pierwszy otworzyłem oczy, wahaj Ģ c si ħ jeszcze na kraw ħ dzi snu i jawy, obce barwy i

kształty w zarysach znajomych rzeczy zaniepokoiły mnie mglistymi skojarzeniami.

Rano nigdy nie podnosiłem okiennej Ň aluzji. Dopiero w łazience zapaliłem

Ļ wiatło i zatrzymałem si ħ bezradnie nad półk Ģ z toaletowymi przyborami. Grub Ģ tub ħ

pasty do z ħ bów wypełniało spr ħŇ one powietrze. Kostka ró Ň owego mydła wypadła mi z

r ħ ki na dno wanny i rozbiła si ħ na kilka kawałków białego gipsu. W zwykłym miejscu

r ħ cznika wisiał tej samej wielko Ļ ci arkusz bł ħ kitnego papieru. Tylko brak wody w kranie

łatwo mogłem wytłumaczy ę porannym wzrostem jej zu Ň ycia.

Ubrałem si ħ szybko i wszedłem do kuchni, gdzie odkryłem kolejne atrapy.

Winogrona były sztuczne. Zamiast jajek wbiłem do patelni dwie gipsowe kule, za Ļ sporej

wielko Ļ ci bochenek chleba pod naciskiem no Ň a skurczył si ħ z podejrzanym sykiem do

rozmiarów małej bułki. Mleko imitowała biała farba powlekaj Ģ ca wn ħ trze butelki. Pod

opakowaniem kostki masła znalazłem drewniany klocek. ņ ółtego sera nawet nie

dotkn Ģ łem no Ň em, gdy Ň był odlany z jakiego Ļ twardego tworzywa. Jedynie szynk ħ

mógłbym pokroi ę na plasterki, kiedy przekonałem si ħ , Ň e jest zrobiona z ró Ň owej gumy,

ale nie miałem czasu na zabaw ħ .

Wn ħ trze lodówki wypełniały Atrapy produktów Ň ywno Ļ ciowych, jakie czasami

widuje si ħ na wystawach spo Ň ywczych sklepów. W Ļ ród nich na jednej z półek le Ň ała

twarda bryła masy plastyczne j, której fabryczna forma nadała kształt oskubanej g ħ si.

Po zabawie w centrum Kroywenu trwaj Ģ cej do czwartej rano i po krótkim Ļ nie

wpatrywałem si ħ w to wszystko nieprzytomnym wzrokiem, a Ň przyszło mi do głowy, Ň e

pewnie wczoraj wieczorem lub noc Ģ w czasie mojej nieobecno Ļ ci kto Ļ ze znajomych

zamienił mi przybory toaletowe i przechowywane w lodówce zapasy na ich mniej lub

bardziej udane imitacje. Lecz jako Ļ nie kojarzyłem nikogo z przyjaciół z tym poczciwym

figlem. Mo Ň e Lindzie - pomy Ļ lałem - kiedy jej wszystko opowiem, łatwiej b ħ dzie

wskaza ę autora dowcipu.

W kabinie windy si ħ gn Ģ łem do kieszeni po papierosy i zaraz rozpoznałem w nich

kolejny podst ħ p: były zrobione z pustych kartonowych rurek. Na parterze spojrzałem

niespokojnie na zegarek. Poniewa Ň do siódmej brakowało tylko dwudziestu minut, cał Ģ

drog ħ z domu do przystanku metra przebyłem biegiem i wskoczyłem na peron w

momencie, gdy poci Ģ g wje Ň d Ň ał ju Ň na stacj ħ . Zd ĢŇ yłem jeszcze rzuci ę monet ħ do

okienka kiosku i chwyci ę ze stosu egzemplarz porannej gazety.

Drzwi wagonu zasun ħ ły si ħ poza mn Ģ , poci Ģ g ruszył, wszedłem do przedziału z

nosem utkwionym w artykule wst ħ pnym i zaj Ģ łem najbli Ň sze miejsce siedz Ģ ce. Nie

odrywałem wzroku od gazety. Ten jej egzemplarz, który kupiłem w kiosku, w miejscach

zwyczajnych kolumn pokrywały ró Ň nej wielko Ļ ci prostok Ģ ty wypełnione jednolicie szar Ģ

farb Ģ drukarsk Ģ . Tu i ówdzie ponad tymi niby - szpaltami przebiegały czarne krechy

imituj Ģ ce tłust Ģ czcionk ħ , nagłówki za Ļ tworzyły szeregi du Ň ych liter ustawionych w

przypadkowej kolejno Ļ ci. Tak to wygl Ģ dało, Ň e cało Ļę mogłaby zrobi ę wra Ň enie

rzeczywistej gazety, ale tylko na kim Ļ , kto spojrzałby na ni Ģ ze znacznej odległo Ļ ci.

Pochłoni ħ ty ogl Ģ daniem gazetowej namiastki nie od razu zwróciłem uwag ħ na

swoje otoczenie. Kiedy wreszcie uniosłem głow ħ i rozejrzałem si ħ wokoło, mogłem w

pierwszej chwili s Ģ dzi ę , Ň e prze Ň ywam jakie Ļ halucynacje.

Cały wagon wypełniały manekiny. Jedne siedziały, inne stały, te i tamte poruszały

si ħ niekiedy, czasem rozmawiały - wszystkie zajmowały zwykłe miejsca pasa Ň erów

metra, imituj Ģ c ludzi jad Ģ cych do pracy. Były wykonane z plastyku i gumy o barwie

zbli Ň onej do koloru prawdziwej skóry. Patrzyły szklanymi oczami. Twarze ich miały

uproszczone rysy, cz ħ sto w nosach brakowało dziurek, a w ustach - przerwy mi ħ dzy

wargami, te za Ļ wargi, które rozchylał u Ļ miech lub wypowiadane słowo, zamiast szeregu

z ħ bów odsłaniały poziome paski wyci ħ te z białego tworzywa. Skutki oszcz ħ dno Ļ ci

zauwa Ň yłem te Ň w strojach swoich s Ģ siadów. Manekiny zgromadzone w wagonie nie

nosiły garderoby nowej - to znaczy prosto spod igły i Ň elazka, jak modele ustawione na

wystawach odzie Ň owych domów towarowych: prawie wszystkie miały na sobie ubrania

u Ň ywane, w ró Ň nym stopniu zniszczone, czasem wygniecione, ze Ļ ladami plam i innych

defektów.

Atrapy imitowały wła Ļ ciwych pasa Ň erów z ró Ň n Ģ dokładno Ļ ci Ģ . Jedne

(przynajmniej swym zewn ħ trznym wygl Ģ dem i zachowaniem) do Ļę wiernie na Ļ ladowały

Ň ywych ludzi - i te w przej Ļ ciach lub na ławkach poruszały si ħ całkiem swobodnie. Inne -

o powierzchowno Ļ ci uproszczonej w stopniu niekiedy Ň ałosnym - zainstalowane były

tutaj na stałe. Manekiny przymocowane do ławek lub do por ħ czy miały na sobie

papierowe ubrania. W kilku skrajnych przypadkach redukcja kształtów nadawała

pasa Ň erom wygl Ģ d niezdarnie ulepionych figur woskowych lub zmierzała do zachowania

tylko samego zarysu ciała.

Drog ħ z Tawedy do Pial Edin poci Ģ g przebywa w cztery minuty. W tak krótkim

czasie ledwie zd ĢŇ yłem ogarn Ģę wzrokiem wn ħ trze jednego wagonu, a ju Ň doje Ň d Ň ali Ļ my

do nast ħ pnej stacji. Z pomostu poprzez szereg otwartych drzwi widziałem w gł ħ bi

kolejnych wagonów inne przedziały ciasno wypełnione atrapami m ħŇ czyzn i kobiet.

Wysiadaj Ģ c w Pial Edin, gdzie znajdowała si ħ moja fabryka, czułem jeszcze

zapach sztucznego tworzywa, który unosił si ħ w poci Ģ gu. Zaintrygowany niezwykłym

widowiskiem poszedłem peronem w stron ħ tunelu zatłoczonego mieszka ı cami kilku

osiedli podmiejskich kieruj Ģ cymi si ħ do pracy w pobliskich zakładach. Nikt tu na nikogo

nie zwracał szczególnej uwagi. Ruch przebiegał według ustalonego porannego porz Ģ dku.

Mogłem zosta ę w wagonie i pojecha ę dalej, chocia Ň by do Dziesi Ģ tej

Ulicy, aby zobaczy ę , co tam b ħ dzie si ħ działo. Stałem ju Ň jednak na peronie, kiedy

poci Ģ g - widmo ruszył w kierunku centrum Kroywenu. W oknach oddalaj Ģ cych si ħ z

rosn Ģ c Ģ pr ħ dko Ļ ci Ģ migały sylwetki sztucznych pasa Ň erów, których - ze znacznej

odległo Ļ ci - trudno było odró Ň ni ę od normalnych ludzi.

Przy ko ı cu peronu min Ģ łem budk ħ telefoniczn Ģ . Widok jej nasun Ģ ł mi my Ļ l, Ň e

mógłbym niezwłocznie zadzwoni ę do Lindy, aby przynajmniej w kilku słowach opisa ę jej

skutki cudu, który przemienił cały poci Ģ g w jego ruchom Ģ makiet ħ . Linda rozpoczynała

prac ħ o dwadzie Ļ cia minut wcze Ļ niej, wi ħ c w tym czasie powinna była ju Ň siedzie ę przy

swym biurku. Niestety, wn ħ trze budki zajmowała jaka Ļ dziewczyna; tu Ň obok

spacerowała druga, czekaj Ģ c w kolejce do telefonu. Zatrzymałem si ħ przy nich.

Po kilku minutach zniecierpliwiony brakiem zmiany w pocz Ģ tkowej sytuacji,

zastukałem w szyb ħ . Nie dało to Ň adnego efektu. Numer wykr ħ cany przez pann ħ przy

automacie miał pewnie kilkadziesi Ģ t cyfr, gdy Ň po kolejnej minucie dziewczyna nie

wybrała go jeszcze do samego ko ı ca. Obszedłem budk ħ z drugiej strony i popatrzyłem na

ni Ģ uwa Ň nie. Wskazuj Ģ cy palec stałej telefonistki tkwił sztywno wtopiony w otworze

“ósemki" na tarczy gipsowego aparatu, któr Ģ kauczukowa r ħ ka obracała rytmicznie w

obie strony. Druga dło ı atrapy stanowiła nierozł Ģ czn Ģ cz ħĻę słuchawki, ta za Ļ - mas Ģ o

barwie ludzkiego ciała - zespolona była trwale z jej lewym uchem. Przy tym wszystkim

oczy dziewczyny wpatrywały si ħ przytomnie w tarcz ħ aparatu, a jej Ň ywa twarz to

wyra Ň ała skupienie, to znów niecierpliwo Ļę , co dawało upiorny efekt.

Odchodz Ģ c w stron ħ swojej fabryki, rzuciłem jeszcze okiem na posta ę drugiej

plastykowej dziewczyny, której buty wygniotły w rozgrzanym asfalcie peronu lekki Ļ lad o

kształcie du Ň ej podkowy, znacz Ģ c drog ħ jej wielogodzinnego spaceru i oczekiwania na

mo Ň liwo Ļę przeprowadzenia rozmowy telefonicznej.

W połowi ħ drogi do zakładu spotkałem Ryana Elsantosa, swojego znajomego z

pracy.

- Carlos, jeste Ļ my spó Ņ nieni - powiedział naturalnym głosem, podaj Ģ c mi na

powitanie sztuczn Ģ dło ı .

Pochyliłem głow ħ nad zegarkiem. Nie dlatego jednak przez kilkana Ļ cie sekund

wpatrywałem si ħ we wskazówki, abym chciał pozna ę dokładny czas, gdy Ň praca była

ostatni Ģ spraw Ģ , o jakiej w tej chwili mogłem trze Ņ wo my Ļ le ę : chciałem tylko ukry ę

za Ň enowanie granicz Ģ ce z przera Ň eniem, które musiało odmalowa ę si ħ na mojej twarzy,

kiedy go zobaczyłem. Ryan bowiem - podobnie jak wszyscy przechodnie poruszaj Ģ cy si ħ

po obu stronach ulicy - zbudowany był z gumy i masy plastycznej. Nawet znacznie gorzej

wygl Ģ dał od innych. Doje Ň d Ň ał ze stacji Kroywen - Central. Musiał wiele po drodze

widzie ę .

- Wszystko w porz Ģ dku? - spytałem niewinnym tonem.

- Ujdzie.

- W ĺ ródmie Ļ ciu te Ň nic ciekawego si ħ nie dzieje?

- Leci - mrukn Ģ ł sennie. Raptem ziewn Ģ ł tak pot ħŇ nie, Ň e przez chwil ħ mogłem si ħ

obawia ę , czy zdoła doprowadzi ę szcz ħ ki protezy do pocz Ģ tkowej pozycji. - A co u ciebie

słycha ę ?

- Nie pytam o to, jak ci si ħ w ogóle wiedzie.

- Wi ħ c o co pytasz?

- Co widziałe Ļ jad Ģ c tutaj?

Wiśniewski-Snerg Adam - Według łotra(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: