Clancy Tom - Centrum 3 - Casus Belli.pdf - Clancy Tom - staszekka

Tom Clancy

Centrum IV - Casus belli

•Poniedziałek, 11.00 – Kamiszli, Syria

Ibrahim al-Raszid zsunął na czuto okulary przeciwsłoneczne i wyjrzał przez

brudne okno Forda Galaxy z 1963 roku. Młody Syryjczyk cieszył się blaskiem słońca,

odbitym od złotego piasku pustyni. Cieszył się bólem oczu, ciepłem na twarzy, potem

zraszającym kark. Cieszył się niewygodami życia, tak jak zapewne cieszyli się nimi

prorocy, ludzie, którzy na pustyni oczekiwali ciosów bożego młota, kształtującego

ich tak, by byli w stanie spełnić wielkie dzieło Allacha.

W każdym razie, myślał, czy to się komu podoba, czy nie, Syria latem jest jak

rozgrzany piec.

W samochodzie zamontowany był wiatraczek, zaledwie poruszający gorące

powietrze – tym gorętsze, że oprócz Ibrahima w samochodzie znajdowały się jeszcze

trzy osoby.

Samochód prowadził starszy brat Ibrahima, Mehmet. On też się pocił, zachowywał

jednak niezwykły spokój wobec wyprzedzających go na dwupasmowej drodze

nowszych od Forda Fiatów i Peugeotów. Nie miał zamiaru prowokować walki w

żadnej formie, nie teraz. Kiedy jednak dojdzie do walki, będzie, jak zwykle, pierwszy.

Jako dziecko bez wahania rzucał się na chłopców starszych od siebie, nawet gdy

mieli przewagę liczebną.

Siedzący na tylnym siedzeniu Jusuf i Ali grali w karty, piastra za wejście.

Przegraną każdy z nich kwitował przekleństwem. Nie potrafili przegrywać… i właśnie

dlatego znaleźli się tu.

Ośmiocylindrowy silnik jadącego drogą nr 7 samochodu mruczał spokojnie. Ford

był o dziesięć lat starszy od Ibrahima, remontowano go jednak wielokrotnie –

większość napraw dokonał sam Ibrahim – przede wszystkim ze względu na

przestronny bagażnik, w którym zmieściło się wszystko, czego potrzebowali, a także

solidną konstrukcję nadwozia. Ford Galaxy pod wieloma względami przypominał

Arabów, Kurdów, Ormian, Czerkiesów i wiele innych narodów, złożonych z mnóstwa

części, niektórych starych, niektórych całkiem nowych.

I jak owe narody, niezmordowanie parł przed siebie.

Ibrahim przyglądał się wypłowiałemu w słońcu krajobrazowi pustyni. Nie była to

pustynia południa, pustynia piasku i piaskowych burz, pustynia miraży, pustynia trąb

powietrznych, ciemnych namiotów Beduinów, pustynia, na której od czasu do czasu

spotyka się kwitnące oazy, lecz raczej nie kończący się pas jałowej ziemi, nagich

wzgórz oraz setek kopców, ukrywających ruiny prastarych osad. Od czasu do czasu

w owym niezmiennym pejzażu pojawiały się elementy współczesne: porzucone

samochody, nędzne stacje benzynowe, szopy, w których sprzedawano wygazowaną

Coca-Colę i stare placki z mąki. Syryjska pustynia od zawsze kusiła kupców, poetów,

poszukiwaczy przygód i archeologów, rzucających się w objęcia niebezpieczeństw,

by opisać je potem tak, jakby były czymś najcudowniejszym w świecie. Niegdyś

dorzecze Tygrysu i Eufratu rzeczywiście żyło, niegdyś, ale nie dziś. Nie dziś, bo dziś

Turcy opanowali źródła wody.

Woda to życie. Jeśli masz wodę, żyjesz.

Ibrahim znał historię i geografię tych ziem. O wodzie wiedział wszystko. Odsłużył

dwie tury w lotnictwie Syrii, a kiedy odszedł do cywila i zatrudnił się na dużej farmie,

reperując traktory oraz maszyny rolnicze, uważnie słuchał starych robotników

rolnych, opowiadających o głodzie i suszach.

Znana w historii pod nazwą Mezopotamii, co po grecku znaczy „kraj między

rzekami", ta część Syrii nosiła teraz nazwę al-Gezira, czyli wyspa. Wyspa bez wody.

Rzeka Tygrys była niegdyś najważniejszą drogą transportową świata. Swe źródło

miała w dzisiejszej wschodniej Turcji, skąd przez ponad tysiąc osiemset kilometrów

płynęła równinami Iraku, łącząc się z Eufratem w Basrze. Równie potężny Eufrat

bierze swój początek z połączenia rzek Kara i Murad we wschodniej Turcji. Na

długości przeszło dwóch tysięcy siedmiuset kilometrów płynie na południe i

południowy zachód. W górnym biegu kanionami spada z gór, a potem rozlewa się

szeroko na równinach Iraku i Syrii. Po połączeniu Tygrys i Eufrat płyną na

południowy zachód, kanałem Szatt al Arab, stanowiącym granicę między Irakiem i

Iranem, do ujścia w Zatoce Perskiej. Oba kraje długo i krwawo walczyły o prawa do

żeglugi na tym niespełna dwustukilometrowym odcinku.

Tygrys i Eufrat na wschodzie wraz z Nilem na zachodzie formowały tak zwany

Żyzny Półksiężyc, w którym cywilizacje rosły i upadały począwszy od roku 5000

p.n.e.

Kolebka cywilizacji. Ibrahim nazywał ten kraj ojczyzną. Tu żyła w rozpaczy jedna

trzecia jego wielkiego narodu.

Przez wieki Eufratem żeglowały okręty wojenne, a wielkie migracje spychały

zamieszkujące jego brzegi plemiona na zachód. Kanały irygacyjne i młyny wodne na

wschodzie niszczały, rozkwitała za to zachodnia część kraju. To tu powstawały

wielkie miasta: Aleppo na północy, Hama, Homs, wieczny Damaszek. Eufrat został

wreszcie najpierw porzucony, a potem zamordowany. Przezroczysta niegdyś woda,

brązowa dziś była od ścieków miejskich i przemysłowych, pochodzących przede

wszystkim z Turcji, nie ratowały jej ani roztopy, ani obfite opady. W latach

osiemdziesiątych naszego wieku Turcja rozpoczęła prace nad regulacją rzeki. W jej

górnym biegu wybudowano szereg tam. Eufrat nieco się wprawdzie oczyścił,

tureckie pola zostały nawodnione, północną Syrię jednak, a zwłaszcza al-Gezirę,

zaczęły gnębić susze. ludzie głodowali.

A Syryjczycy nie zrobili nic, by temu zapobiec, pomyślał gorzko Ibrahim. Na

południowym zachodzie walczyli z Izraelem, na południowym wschodzie mieli Iran,

który bez przerwy trzeba było uważnie obserwować. Syryjski rząd nie miał zamiaru

narażać sześćsetpięćdziesięciokilometrowej północnej granicy, prowokując napięcia

w stosunkach z Turcją.

Teraz jednak rozległ się tu nowy głos i brzmiał coraz donośniej. W ciągu ostatnich

kilku miesięcy Ibrahim cały swój wolny czas spędzał w Haseke, sennym miasteczku

na południowym zachodzie, pracując z patriotami z PPK, Partii Pracy Kurdystanu,

której członkiem był jego brat. Dbając o to, by maszyny drukarskie pracowały bez

zarzutu, a samochody jeździły bez awarii, Ibrahim słuchał Mehmeta mówiącego o

nowej ojczyźnie Kurdów. Pomagając pod osłoną nocy nosić broń i środki do

Clancy Tom - Centrum 3 - Casus Belli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: