Henoch miał jeszcze bardziej znaczący kontakt. Nie dość, że przechadzał się z Bogiem, to jeszcze na dodatek odbył podróż z Aniołami po Wszechświecie, gdzie pokazano mu wiele zdumiewających rzeczy, opisanych potem w Księdze Henocha. A po długim – aż 365-letnim życiu został przeniesiony, tzn. nie umarł, ale został zabrany do Boga. Nie była to śmierć w naszym ludzkim tego słowa znaczeniu:
Gdy Henoch miał 65 lat, to urodził mu się syn Matuzelach. Henoch po urodzeniu się Matuzelacha żył w przyjaźni z Bogiem przez trzysta lat i miał synów i córki. Ogólna liczba lat życia Henocha: 365. Żył więc Henoch w przyjaźni z Bogiem, a następnie znikł i nie było go, bo zabrał go Bóg.
Henoch, jako postać biblijna bardzo tajemnicza, ale i barwna, doczekał się zatem „swojej” księgi. Pismo Święte podaje, że żył on w tak wielkiej przyjaźni z Bogiem, iż nigdy nie umarł, a został z ciałem wzięty do nieba (zob. Rdz 5, 22; Hbr 11,5). Był on zatem drugim człowiekiem w Starym Testamencie, obok Eliasza, który dostąpił takiej łaski. Fakt ten wzbudzał tak wielką fascynację Żydów, że uznawali oni, iż Henoch był człowiekiem namaszczonym przez Boga i z tej racji musiał znać wiele tajemnic Stwórcy. Można przypuszczać, że właśnie dlatego doskonale pasował na rzekomego autora księgi apokaliptycznej.
Henochowi przypisuje się autorstwo trzech ksiąg - Księgi Henocha etiopskiej, Księgi Henocha słowiańskiej i Księgi Henocha hebrajskiej. Pierwsza z nich jest najbardziej popularna, a dwie pozostałe pochodzą z czasów znacznie od niej późniejszych.
Księga Henocha etiopska podzielona jest na pięć części, które poprzedza bardzo obszerny wstęp, prezentujący czasy ostateczne.
Pierwsza z części zwana jest Księgą czuwającą – opowiada o łączeniu się ludów bożych z córkami ludzkimi (por. Rdz 6,1-4). Historia ta jest jednak znacznie bardziej rozbudowana aniżeli w Księdze Rodzaju – według niej aniołowie związali się z kobietami i w ten sposób powstali giganci, którzy są przyczynkiem zła na ziemi.
Druga część to Księga przypowieści. Porusza ona temat sądu nad ludem, zmartwychwstania i przyjścia Mesjasza.
W trzeciej części, zwanej Księgą astronomiczną, znajdujemy przepowiednie kataklizmów, które zniszczą świat, a które to zostały wyliczone na podstawie kalendarza słonecznego i ruchu gwiazd.
Księga snów, czyli czwarta część Księgi Henocha, zawiera senne wizje autora na temat czasów ostatecznych. Co ciekawe ludzie są tu przedstawieni pod postaciami zwierząt – (zoomorfizacja).
Ostatnia, piąta część, to List Henocha, który zapowiada nagrodę dla sprawiedliwych i karę dla grzeszników.
Księga Henocha zwana jest etiopską gdyż tylko w tym przekładzie jest zachowana w całości. Jej analiza pokazuje, że poszczególne części, czy nawet ich fragmenty, powstawały na przełomie wieków i miały różnych autorów. Najstarsza jest prawdopodobnie Księga astronomiczna – powstała w czasach po niewoli babilońskiej. Najbliższa współczesności jest Księga przypowieści – jej powstanie datuje się na I wiek po Chrystusie.
O popularności Księgi Henocha może świadczyć fakt, iż znalazła ona swoje odbicie w pismach biblijnych. Fragment z Listu Judy 14-15 jest bez wątpienia cytatem z Księgi Henocha (por. Hen 1, 9). Również w mateuszowej ewangelii znajdujemy z niej cytat (przedstawiony jednak w odmiennym kontekście, por. Mt 22,13 i Hen 10, 4-6).
Starożytny Kościół etiopski uznawał Księgę Henocha za świętą. Należy jednak zauważyć, że przez wiele lat nie istniał żaden oficjalny kanon pism zaliczanych do świętych. Żydzi z różnych terenów posługiwali się rozmaitymi kanonami i w czasach, gdy chrześcijaństwo stanowiło jeszcze jedność (do 451 r. – Chalcedon) żaden z soborów nie stworzył indeksu ksiąg, które można uważać za święte. Po rozłamie zatem, każde skrzydło chrześcijaństwa podejmowało własne decyzje w tej kwestii.
Księga Henocha nie zalicza się do Ksiąg które można uważać za wiarygodne i spisane pod natchnieniem Ducha Świętego. Jest doskonałym przykładem literatury apokaliptycznej, jakże popularnej w czasach powstawania Nowego testamentu.
Jeśli chodzi o stosunek Kościoła rzymskiego do zjawisk paranormalnych, związanych z cywilizacjami pozaziemskimi, odpowiedź można znaleźć w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Odpowiedź na podobne pytanie znajduje się już jednak w serwisie EAI. Serdecznie zapraszam do lektury.
Arkadiusz Klimczak
http://www.ekumenizm.pl/article.php?story=20051010111021247&query=zwierz%EAt*+zwierz%B1t+zwierz%EA+zwierzak*+zwierzyn*+zwierzy%F1c*+~zwierz*
warblade22