Fakty i Mity 23-2003.pdf

PEŁNA INTEGRACJA

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Obraz słynący dotacjami

Nr 23 (170) 6 – 12 VI 2003 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 23 (170) 6 – 12 VI 2003 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Wiara czyni Unię

POLSKA W niedzielę przed referendum biskupi zafundowali

wiernym dwie czytanki: list własny i przemówienie papieskie wy-

głoszone w czasie tzw. narodowej pielgrzymki do Rzymu. Na-

wet ci, którzy słuchają wyłącznie Rydzyka i niedzielnych kazań,

mogli więc przekonać się, że papież popiera integrację. Sami

biskupi, jako wytrawni politycy, wezwali tylko do udziału w re-

ferendum i wskazali na konieczność słuchania się papieża.

W Unii ma nam być lepiej dopiero za 20 lat. Czyżby papież li-

czył na dostatnią emeryturę w ojczyźnie...?

Znowu czarne chmury nad rządem. Górnicy stracili okazję, że-

by siedzieć cicho i protestują przeciwko likwidacjom kopalń.

Strajk komunikacji miejskiej sparaliżował wielkie miasta Gór-

nego Śląska, a tysiące taksówkarzy zablokowało samochodami

ulice stolicy. Taksówkarze nie chcą kas fiskalnych. Reszta chce

pracy i chleba.

To zupełnie tak jak we Francji, Anglii, Niemczech...

Po wizycie prezydenta dwojga liter Busha i po wzajemnym po-

klepywaniu nie zostało nic konkretnego. O zniesieniu wiz nie

ma mowy. Na domiar złego okazało się, że także Rosja jest stra-

tegicznym partnerem USA. „New York Times” zauważył, że

przyjaźń z Polską jest może i dobra, ale interesy z Niemcami

i Francją znacznie ważniejsze.

Polska ma za to swoje strategiczne cele: stanowisko sekretarza

generalnego ONZ lub NATO dla Olka Kwaśniewskiego.

Kiedy na Radio Maryja naskoczyli niektórzy biskupi, na odwa-

gę zebrała się Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, która orze-

kła, że na falach RM propagowane są treści antysemickie. KRRiT

zauważyła nawet, że księża pracujący w rozgłośni nie dość dba-

ją o jej katolickość...

Radzie gratulujemy refleksu i spostrzegawczości – zauważyła

fakt oczywisty od dziesięciu lat.

Prokuratura zakończyła śledztwo w sprawie Rywina i formułu-

je przeciwko niemu akt oskarżenia. Nie będzie natomiast pro-

cesu Roberta Kwiatkowskiego, szefa TVP, ani innych „trzyma-

jących władzę”.

Za setki milionów złotych (trudno oszacować straty TVP z ty-

tułu straconego czasu reklamowego podczas obrad sejmowej

komisji śledczej) dowiemy się, że Rywin był albo chory, albo za-

nadto dowcipny.

WARSZAWA Po aferach zbożowych i lekowych warszawka kar-

mi kraj aferą pobiciową. Obfotografowywani namolnie Łapiń-

ski i Nauman – była wierchuszka Ministerstwa Zdrowia – mie-

li podjudzać działaczy młodzieżowych SLD do pobicia fotore-

portera „Newsweeka”.

Dziennikarz „FiM” został napadnięty i aresztowany na kilka

godzin przez straż jasnogórską, kiedy jeszcze „Newsweeka”

w Polsce nie było.

SZCZUCIN (święta ziemia galicyjska!) Miejscowy wójt zreali-

zował to, o czym marzy polska katoprawica: zakazał handlu

w niedziele i święta. Na razie zakaz dotyczy tamtejszego targo-

wiska, bo – jak twierdzi wójt – rolnik pracuje cały tydzień,

a niedzielę ma po to, aby odpoczywać.

To teraz interesy okolicznych proboszczów nazywają się: troska

o przepracowanego rolnika...

GNIEZNO W obecności prezydenta Kwaśniewskiego i metro-

polity Muszyńskiego otwarto nowy gmach Collegium Europa-

eum Gnesnense Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Szkoła kształci „liderów społecznych” (?) i prowadzi badania

m.in. nad chrześcijańskim dziedzictwem Europy.

Kościelne cele za państwową kasę – impreza w sam raz dla

„naszego” prezydenta.

EUROPA/WATYKAN Stolica Apostolska i (co oczywiste) Rzecz-

pospolita Polska są bardzo niezadowolone z pracy katolika

Giscarda d’Estainga, szefa Konwentu Europejskiego. Zaprezen-

towana formuła preambuły do konstytucji europejskiej nie wspo-

mina jednoznacznie o chrześcijaństwie, tylko o duchowym zry-

wie, który przeszedł przez Europę i nadal jest obecny w jej dzie-

dzictwie i dziedzictwie religijnym. Wstęp do europejskiej usta-

wy zasadniczej wymienia natomiast Grecję, Rzym i oświecenie

jako fundamenty tożsamości naszego kontynentu. Giscard tłu-

maczy, że wielu członków Konwentu nie życzyło sobie żadnych

odniesień religijnych i wypracowana formuła jest kompromi-

sem. Zdaniem komentatorów, pomysł Konwentu jest jedno-

znacznym „nie” Europy wobec pretensji Watykanu do bycia „au-

torytetem moralnym” kontynentu.

Mówiąc „tak” Europie, powiemy „nie” Watykanowi.

FRANCJA Na szczycie G7+Rosja w Evian zauważono wresz-

cie problemy Afryki. Najbogatsze kraje świata postanowiły zwięk-

szyć pomoc dla Czarnego Lądu z 10 do 16 mld dolarów rocz-

nie, a Afrykańczycy obiecali reformować swoje gospodarki. Oka-

zuje się, że jednym z największych dobroczyńców najbiedniej-

szego kontynentu jest biedna Rosja, która w ciągu ostatnich

4 lat anulowała 11 mld długów.

Biedny biednego zrozumie. Bogaty bogatego też.

NIEMCY 16 kościołów chrześcijańskich (katolicy, protestanci,

anglikanie, prawosławni) podpisało kartę ekumeniczną, doku-

ment mający przyspieszyć dialog ekumeniczny, a zwłaszcza in-

terkomunię, czyli przystępowanie do komunii w innych związ-

kach wyznaniowych. Krk co prawda porozumienie podpisał,

ale jednocześnie postanowił ukarać księdza Gottholda Hasen-

huettla, który ośmielił się świadomie udzielać katolickiej ko-

munii ewangelikom...

I już wszyscy wiedzą, kto tu rządzi.

HOLANDIA Skandal! Media podały, że w ostatnich pięciu la-

tach ceny towarów i usług w tym kraju wzrosły o... 50 proc.,

głównie przy okazji wprowadzenia euro. Taki szokujący wynik

osiągnięto po porównaniu 100 produktów i usług, m.in. piwa,

transportu, ubezpieczeń i cen w lokalach. Rząd nie dał wiary

doniesieniom i rozpoczął własne badania.

Witamy w Eurolandzie!

unijnym referendum. Chciałem Wam i sobie same-

mu wlać w serca otuchę, dodać animuszu i powiedzieć

zdecydowanie: TAK, jestem Europejczykiem.

I jestem. Co nie znaczy, że sam nie biję się z myślami

i nie mam wątpliwości. Bo mam. Tu nie ma mądrego, nikt

nie może przewidzieć, jak będzie wyglądał nasz kraj za 5,

10 czy 20 lat. Można tylko dywagować i mieć nadzieję,

że będzie lepiej, normalniej. Można i trzeba zrobić wszyst-

ko, żeby tak było, bo to przede wszystkim od nas będzie

zależało; od tego, czy będziemy mądrzy, pracowici, opera-

tywni i jak będziemy się rządzić na naszych własnych po-

dwórkach. Oprócz nadziei, to właśnie wola działania i pra-

gnienie wydźwignięcia się ponad obecną biedę i marazm

powinny nam kazać zagłosować za Unią.

Szanuję – choć nie do końca rozumiem – tych, którzy

asekuracyjnie, tak na wszelki wypadek, powiedzą NIE. Czło-

wiek nie powinien żyć nadzieją, że się pomylił. Jeśli mo-

gę Was prosić, nie głosujcie z przekory albo z przeświad-

czeniem, że i tak wejdziemy, a wtedy – przynaj-

mniej przez pierwsze lata – wasze NIE będzie

na wierzchu. Bo będzie. To żaden honor

umrzeć z głodu na bezludnej wyspie,

narzekając do końca, że nikt mnie

nie chce stąd zabrać, a ja nie

mam narzędzi do zbudowania

okrętu. Sztuką jest zbudować

tratwę, pokonać na niej kawał

oceanu, uratować się i zacząć

lepsze życie. Pewnie, że lepiej

nie ryzykować, ale nam, Po-

lakom, nie jest teraz da-

ny ten komfort. Poza

tym, w moim przeko-

naniu, większym ry-

zykiem jest jednak

pozostanie poza zjed-

noczoną Europą.

Pisałem już dużo

o argumentach, na których

opieram moje TAK. Dla rzetelności i równowagi oddaję głos

jednemu z naszych sceptycznie nastawionych Czytelników:

Jakich argumentów użyjecie do przekonania nas

– ANTYKLERYKAŁÓW – że Miller, zwany biskupem, wyne-

gocjował dla Polaków przyzwoite warunki członkostwa?

Poprzednie ekipy rządzące i obecna doprowadziły swoimi

poczynaniami kraj do skrajnej nędzy. I ja mam im wierzyć?

Ani Buzek, ani Miller nie są dla mnie autorytetami.

Ktoś powie – to jakie mamy wyjście? Jeśli nie Unia

– to co? Przyszłe rządy LPR i Samoobrony, a potem to-

talna nędza. Odpowiem, NIE! Kraj przeżył zabory, okupa-

cję, socjalizm, przeżyje LPR i Samoobronę. Powinniśmy

nie wstępować, przynajmniej teraz, do UE, bo jesteśmy

na to i gospodarczo, i mentalnie nieprzygotowani. Nic

nie stoi na przeszkodzie do szerokiej współpracy z UE na

płaszczyźnie gospodarczej i politycznej. Wierzę w to, że

kiedyś APP RACJA przejmie władzę i wtedy odbudujemy

kraj po tych popaprańcach z poprzednich rządów. Wte-

dy będzie odpowiedni czas na negocjacje z UE na wa-

runkach odpowiadających Polsce.

Powiem krótko, jeśli ktoś uważa, że

ci, którzy w naszym imieniu negocjo-

wali, są ludźmi uczciwymi i kom-

petentnymi, niech głosuje na TAK,

ale jeśli ma wątpliwości, niech

głosuje na NIE. Nie dajmy się

zwariować, nikt nikomu nie

dał nic za darmo i UE też

nie da. Ani Niemiec, ani

Francuz nie będą pra-

cowali dla Polaka czy

dla Polski. Jeśli chce-

my coś zmienić

w kraju, musimy

sami to uczynić.

Garstka cwaniacz-

ków i rzesza biskupów ma korzystać

z akcesji, a koszty codziennego trudu

mamy ponosić, jak zawsze, my.

Tomasz Bartel

Drogi Panie Tomaszu, z głębokim wzrusze-

niem przeczytałem Pański list, jak również setki innych,

pisanych na TAK i na NIE, ale zawsze w tym samym to-

nie – pełnym zatroskania i desperacji. I pomyślałem so-

bie: Ci ludzie – po latach pracy, wyrzeczeń, mamienia,

oszukiwania i okradania – nie zasłużyli na to, żeby ich

stawiać przed kolejną tak dramatyczną próbą. Rozu-

miem Pańskie uzasadnione obawy. Jeśli jednak – jak sam

Pan przyznaje – lepiej ma być za 10–20 lat – to już war-

to powiedzieć TAK. Antyklerykałów jest wciąż za mało,

żeby stanowili o Polsce. Nasze zadanie polega na tym,

aby ich przybywało. Nie możemy czekać. Obecne zjed-

noczenie osłabi całą Unię, ale czas będzie już pracował

na naszą korzyść. Nastąpi – pod warunkiem ścisłego zin-

tegrowania – choćby częściowe wyrównanie poziomu

życia. Przykład Hiszpanii pokazuje, że można skorzystać,

że bogaty Niemiec czy Francuz może trochę popraco-

wać na rzecz biedniejszego eurokrajana. Również pol-

skie chore elity w biurokratycznych strukturach unij-

nych będą miały mniej okazji do korupcji. Rosnąca w si-

łę partia antyklerykałów z czasem osłabi wpływy epi-

skopatu, zachodnia mentalność natchnie Polaków nowym

postrzeganiem, wartościowaniem.

Obecnie jest jeszcze wiele niedomagań, a kompeten-

cji i patriotyzmu urzędników państwowych brakuje nam

jak powietrza. Zgoda. Ale właśnie minione 14 lat pokazu-

je, że sami Polacy nie potrafią wybrać spośród siebie uczci-

wych i fachowych decydentów; nie jesteśmy w stanie

uzdrowić przestarzałej, niedoinwestowanej gospodarki.

Wspólnie zbudujmy ratunkową tratwę. Uwierzmy, że

może się udać. Nie ryzykujemy sami, razem z nami wcho-

dzi 9 innych państw na podobnych warunkach. Wiara

ponoć czyni cuda – Panie Tomaszu niewierny... – a każ-

dy z nas ma jeszcze po dwie ręce do pracy. JONASZ

Jestem zdecydowanie przeciwny głosowaniu na TAK

dla Unii, nie dlatego, żebym był polskim talibem spod zna-

ku Ligi Polskich Rodzin, lecz dlatego, że bardzo mnie dzi-

wi ta euforia związana z wstąpieniem Polski do UE. Wszy-

scy są za, bo będzie lepiej, jest to szansa dla Polski, nie

będziemy na marginesie Europy.

Cała redakcja, w szczególności p. Jonasz, gorąco na-

wołuje do głosowania na TAK. Przy całym szacunku dla

Pana Redaktora chciałbym zwrócić uwagę na parę fak-

tów. Po pierwsze: lepiej ma być za 10–20 lat; po drugie:

szansę można wykorzystać pod warunkiem, że się ją ma;

po trzecie: potrzebne są kadry ludzi, którzy są patriotami,

a zarazem bardzo kompetentnymi urzędnikami, bo to oni

w praktyce mają decydować o tym, czy akcesja będzie

sukcesem, czy porażką.

Prawda jest taka, że negocjacje prowadzili od począt-

ku ludzie nieudaczni spod znaku AWS, a skończyli nie mniej-

si partacze z SLD.

Od 1989 roku minęło 14 lat. Jest rzekomy kapitalizm,

też miało być dobrze. Po tylu latach miał być dobrobyt,

a jest bezrobocie i nędza. Mam pytanie, jakimi argumen-

tami chcecie mnie i moich bliskich przekonać, że po wstą-

pieniu do UE poza garstką cwaniaczków i, oczywiście, Ko-

ściołem katolickim komuś się polepszy byt.

Powołujecie się na kraje zachodnie, takie jak Niemcy

czy Francja, dajecie przykłady, że tam jest UE, ludzie żyją

w normalnych warunkach. Ale – po pierwsze: nie rządzi

tam Kościół, po drugie: żaden Niemiec czy Francuz

(w przeciwieństwie do Polaka), bez względu na kolor skóry

czy wyznanie, nie sprzeda swego kraju za parę srebrników.

POWIEDZ O NAS SWOIM ZNAJOMYM!

M iałem napisać hurraoptymistyczny komentarz przed

Nr 23 (170) 6 – 12 VI 2003 r.

UNIA I MY

Trzy dni dla 150 pol-

skich dziennikarzy

i rzeczników praso-

wych w sercu Unii

Europejskiej. Miały

być uściski z ważny-

mi osobistościami, in-

formacje wielkiej wa-

gi, bankiety i dyskusje

merytoryczne. Każdy

z dziennikarzy zapłacił

za wyjazd 600 zło-

tych, żeby przed hi-

storyczną chwilą gło-

sowania napisać coś,

co miałoby przekonać

eurosceptyków do

zmiany poglądów.

Podobno korupcja i oszustwa fi-

nansowe sięgnęły w Polsce wszyst-

kich możliwych poziomów i sfer na-

szego życia. Cóż, jeśli w centrum

Brukseli jest podobnie, to może my

już dawno dopasowaliśmy się do

standardów unijnych?

Pierwszego dnia naszego poby-

tu pod hotel podstawiono trzy au-

tokary z demobilu, które miały do-

wieźć nas do samego Parlamentu

Europejskiego. Bardzo wątpię, aby

gruchoty te dopuszczono do ruchu

w Murmańsku, a co dopiero na po-

razem w zaimprowizowanej roli spe-

cjalisty unijnego, choć w tym sa-

mym dziurawym garniturze i tych

samych przechodzonych mokasyn-

kach. Pan X przedstawił się jako

David Harley. Przez 15 minut beł-

kotał coś o historycznej roli Unii

w jednoczeniu świata, od czasu do

czasu próbując sobie bezskutecznie

przypomnieć, czy ma przed sobą

Rosjan, Polaków czy może jednak

bezpaństwowych Cyganów. Gdy

przy pomocy tłumacza dowiedział

się w końcu o naszej narodowości,

dodam tylko, że – wzorem państw

cywilizowanych – mamy dwie pol-

skie ambasady w Brukseli. Jedną

reprezentującą Polskę w Belgii, dru-

gą w Unii Europejskiej. Obie skłó-

cone i nienawidzące się nawzajem

jak jasna cholera. Jedna i druga

uważa się bowiem za ważniejszą,

czyli godniejszą większych fundu-

szy. Zaczęło się od jednego amba-

sadora, który nie wprowadził się,

tak jak planowano, na kilka dni do

pewnego luksusowego apartamen-

tu, lecz pozostał w nim na dobre,

wyrwać z okopów Trzeciego Świa-

ta, zapewniając sobie przy okazji

zielone płuca na Wschodzie. Pan

Komisarz dał też wyraz zupełnego

braku zrozumienia dla głównej stra-

tegii kampanii prounijnej premie-

ra Leszka Millera, który oparł ją na

ekonomii właśnie.

Następnie pozwolił sobie na

uwagi uwłaczające mojej, jako Po-

laka, godności. Powiedział: „Rezy-

gnując ze wstąpienia do Unii, bę-

dziecie dalej dzikim narodem po-

za cywilizacją, gdzieś między Wscho-

dem a Zachodem”.

Zadałem dwa konkretne pyta-

nia, na które Verheugen odpowie-

dzieć co prawda w pełni nie potra-

fił, ale mógł dać wyraz swojej do-

brej woli, przynajmniej. Po pierw-

sze – ile Unia Europejska mogła-

by jeszcze stracić, gdyśmy się opo-

wiedzieli przeciw wstąpieniu? Po

drugie – czy Norwegię lub Szwaj-

carię też by nazwał „dzikimi kraja-

mi poza cywilizacją, gdzieś między

Wschodem a Zachodem”?

Zdenerwowany Pan Komisarz

był uprzejmy odpowiedzieć bełko-

tliwie jedynie na drugie pytanie re-

toryczne. W Polsce nawet koń wie,

co to są pytania retoryczne i profi-

laktycznie nie odpowiada.

Tragicznym naszym losem i iro-

nią historii jest to, że pchamy się

tam, gdzie nas nie chcą. Pragnie-

my coś zaoferować, ale nie bardzo

wiemy, co – może oprócz bigosu

i osypka – bo wszelkie inne dobra

rynkowe Unia już dawno od nas

otrzymała, często za darmo.

Dramatyczne jest to, że wszyst-

ko, na co liczymy – i to w krótkim

czasie – to tylko tani, wirtualny,

unijny Matrix i nic więcej. A rze-

czywistość jest taka, że właściwie

nie mamy innego niż wuniowstą-

pienie wyboru. Pocieszające, że

Unia rozpadnie się dzięki nam szyb-

ciej, niż którykolwiek z ciasnych,

demagogicznych unijnych umysłów

zdoła to sobie wyobrazić.

PIOTR TYMOCHOWICZ

KORESPONDENCJA WŁASNA Z BRUKSELI

Unijny Matrix

Rzeczywistość okazała się że-

nującym spektaklem z udziałem

autokarowej wycieczki stu pięć-

dziesięciu Rumunów z polskimi

paszportami, jakby wygonionych

wprost ze slumsów na salony.

I to nie z powodu wyglądu czy

nieokrzesania polskich dzienni-

karzy, ale dlatego, że tak byli

tam traktowani. Miałem okazję

przyjrzeć się temu z bliska.

W Brukseli zakwaterowałem

się wraz z ekipą (choć niezależ-

nie) w hotelu Sheraton, które-

go warszawska wersja jest zwie-

dzana z równym nabożeństwem

jak Zamek Królewski. W Bruk-

seli trudno o bardziej „podłą”

noclegownię. Najtańsze meble

z corocznej wyprzedaży ulicznej,

brudne apartamenty i personel,

który mógłby się wiele nauczyć od

przeciętnego recepcjonisty polskie-

go hotelu robotniczego.

W hotelu Sheraton w Brukseli

dane mi było przeżyć wiele nie-

spodzianek.

Pierwszej nocy poprosiłem o nu-

mer telefonu z bezpośrednim do-

stępem do Internetu w celu odczy-

tania e-maili za pomocą mojego no-

tebooka . Po kilkugodzinnych per-

traktacjach i tłumaczeniu, że w cy-

wilizowanym świecie to standard; że

każdy podrzędny hotel w dzikiej Eu-

ropie Wschodniej taki dostęp umoż-

liwia; że, będąc w Niemczech, nie

miałem z tym problemu – otrzy-

małem kilka numerów dostępu wraz

z informacją, że koszt 6-godzinne-

go połączenia wynosi 1 euro.

Jakież było moje zdziwienie na-

stępnego dnia, gdy dowiedziałem

się, że udostępniony numer łączył

mnie z Malezją przez sześć i pół

minuty za, uwaga! – 578 euro (600

dolarów) niczym super-hiper-seks-

-telefon do samej Sharon Stone. Na

delikatną sugestię, że bardzo wąt-

pię, iż zapłacę za tak ewidentne

oszustwo, otrzymałem informację,

że hotel sprawę wyjaśni i da mi znać

po moim powrocie do Polski. Już

po wyjeździe dowiedziałem się, że

recepcjoniści wstrzymali całą gru-

pę polskich dziennikarzy, informu-

jąc, że byłem uprzejmy uciec, nie

płacąc rachunku. Zaszantażowano

ich wizją niewydania paszportów,

jeśli nie uregulują mojego długu,

mimo że formalnie nie miałem

z grupą nic wspólnego.

Guenther Verheugen

zabłysnął, że kocha Kra-

ków, powietrze i coś tam

jeszcze.

Najbardziej przeraża-

ły mnie jednak nabożne

miny i napuszone głupa-

we pytania tych polskich

dziennikarzy, którzy naj-

widoczniej pomylili ochro-

niarza z którymś z prezy-

dentów unijnych.

Czas dobiegł końca.

Zamiast planowanego unij-

nego lunchu musieliśmy się

zadowolić zapachem przy-

palonych kartofli lub fry-

tek, gdy, pospiesznie wra-

cając, mijaliśmy unijnopar-

lamentarną kuchnię. Za-

miast obiadowych salonów,

gdzie miano nas gościn-

nie przyjmować, dostaliśmy po jed-

nej suchej kanapce, którą kazano ze-

żreć w bramie, około dwóch kilome-

trów od Wielkiego Parlamentu.

Godne odnotowania było jesz-

cze nieplanowane, czyli przypadko-

we spotkanie z komisarzem Ver-

heugenem w polskiej ambasadzie

unijnej. Dla niewtajemniczonych

mimo że mieszkanie przewidziane

było dla drugiego.

Pan komisarz Verheugen dał tak

piękny popis demagogii i populi-

zmu, że od dziś to do niego wła-

śnie będę wysyłać wszystkich mo-

ich politycznych kursantów, którzy,

nie mając nic do powiedzenia,

chcieliby mówić długo, namiętnie

i bezmyślnie.

Dowiedziałem się, że szczytem

nie tylko cywilizacji, ale wszelkich

dóbr duchowych i materialnych jest

Unia, a Pan Komisarz ostatnio bar-

dzo cierpiał, słysząc głosy, że w ogó-

le istnieją w Polsce eurosceptycy.

Tu nastąpił długi populistyczny wy-

wód na temat, ile Polska i Polacy

stracą, nie wstąpiwszy do Unii. Pan

Komisarz powiedział również, że

nie o ekonomię tu chodzi, że gdy-

by chodziło wyłącznie o poprawie-

nie bytu materialnego Polaków dzię-

ki przystąpieniu do Unii, to on był-

by pierwszym, który by nam taką

fuzję odradzał. Tłumaczył, że cho-

dzi jedynie o prawa człowieka,

o wartości unijno-duchowo-toleran-

cyjne oraz ochronę środowiska. In-

nymi słowy, kochana Unia chce nas

rządnych szosach w Algierii.

W Brukseli wykopano je chyba

z muzeum plenerowego, specjal-

nie na przyjazd polskiej grupy.

Po długich oczekiwaniach

w szatni Wielkiego Parlamentu Cy-

wilizowanego Unijnego Świata

garstkę organizatorów wyprawy,

w którą z ciekawości się wplątałem,

dopuszczono przed oblicze samego

starszego ochroniarza – z antenką

w mózgu – który usilnie tłumaczył,

że wyleją go z roboty, jeśli wpuści

tak dużą grupę nieokiełznanych

dziennikarzy. Grupy zwiedzających

nie liczą więcej niż czterdzieści osób,

a na to, by grupę podzielić, po-

trzeba więcej ochroniarzy i prze-

wodników, a on nie ma na to ani

czasu, ani ochoty.

Po uwagach głównego organi-

zatora, że to przecież dziennika-

rze, którzy potrafią zrobić wiele

szumu w prasie, zaobserwowałem

u starszego ochroniarza grymas

srającego kota. Wreszcie uzyska-

łem krótką, ale jakże treściwą od-

powiedź: – To wy tu chcieliście

przyjechać, a nikt was tu przecież

nie zapraszał!

Cóż, w końcu na kolanach i w

pozycjach poddańczych udało się

namówić szacownych ochroniarzy,

żeby zaprowadzili tłum do podrzęd-

nej sali na peryferiach Parlamen-

tu, daleko za kuchnią i poza zasię-

giem wzroku białych ras aryjsko-se-

micko-cywilizowanych.

Przycupnąwszy sobie swojsko

w odgrodzonej klatce, zaobserwo-

waliśmy znajomego ochroniarza, tym

GŁASKANIE JEŻA

Kobiety w falach

Niewykluczone, że już wkrótce w Zatoce Gdań-

skiej albo Szczecińskiej dojdzie do małej bitwy mor-

skiej, w której zwycięskie polskie kanonierki na

rozkaz admirała Millera zatopią statek „Aurora”

wypełniony diablicami.

Co bardziej oblatani w historii „Aurorę” kojarzą

z wybuchem rewolucji, ale tym razem o inną rewolucję

i inną „Aurorę” chodzi. Jest to statek-klinika (fundacji

Women on Waves), który podpływa do granicy wód te-

rytorialnych danego kraju i propaguje bezpieczny seks.

„Aurora” odwiedza też państwa, w których zakazane są

zabiegi aborcji. Zawitała już kilkakrotnie do Irlandii,

a teraz (wreszcie!) ma podpłynąć pod polski brzeg. Ma

podpłynąć, ale nam się coś widzi, że będzie to jej ostat-

ni rejs. Jak bowiem może być inaczej, skoro zaskowy-

czał ze zgrozy Marek Jurek z PiS i zażądał od Millera

podjęcia stosownych kroków: „Działalność tego rodzaju

ma w istocie znamiona terroryzmu, a wspieranie »Auro-

ry« przez inne państwa jest wymierzone przeciwko nasze-

mu państwu i porządkowi moralno-prawnemu (...). Wzy-

wamy premiera Millera do podjęcia wszelkich możliwych

kroków w wymiarze wewnętrznym i międzynarodowym

w celu uniemożliwienia »Aurorze« planowanych zamachów

na życie nienarodzonych ” – napisał Jurek. Kancelaria Mil-

lera odparła na to, że nie wiadomo jeszcze, jaka będzie

odpowiedź premiera na list.

Dupa Jasiu... Nie wiadomo? Doskonale wiadomo!

Kto się chce założyć? Za cenę przejścia do historii chrze-

ścijaństwa Wielki Leszek jest w stanie storpedować sta-

teczek i wraz z załogą, lekarzami i pacjentkami posłać

go na dno... Żeby tylko nie narazić się watykańskiej

zwierzchności. Przecież w tej samej kwestii olał, oszukał

i zrobił idiotów z paru milionów wyborców SLD! A mo-

że z tym zatapianiem statku to już lekka przesada? Otóż

niekoniecznie. W ten sposób Wietnam pozbył się kilku-

set prostytutek. Też w imię moralności i ładu. Ktoś po-

wie, że Polska to nie Wietnam?... Oto inny poseł PiS,

Artur Zawisza, też pisze w tej sprawie i to całkiem po-

ważnie: „Obowiązkiem Millera jest jeśli nie natychmiasto-

we wysłanie kanonierek, to przynajmniej zakazanie stat-

kowi zawijania do polskich portów” . Z punktu widzenia

prawa międzynarodowego to już jest jawna groźba, ale

kto by się tym w Katolandzie przejmował. Women on

Waves oznacza Kobiety na Falach. Oj, miłe panie, żeby-

ście nie musiały doświadczyć tego dosłownie. W imię

Unii i dla Unii.

MAREK SZENBORN

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 23 (170) 6 – 12 VI 2003 r.

Problem polega jednak na tym,

jak ten posiłek będziemy spożywać.

Czy spontanicznie w chlewie, czy

komfortowo w przyjaznej atmosferze

w wytwornym salonie.

„Chlewikowy protokół” spożywa-

nia pokarmu mamy istotnie

zapisany w genach, natomiast

kluczem do wielu interesują-

cych nowych kontaktów jest

umiejętność posługiwania się

nożem i widelcem lub bardziej

wyrafinowany protokół dyplo-

matyczny.

Spontaniczne wykorzysty-

wanie komunikacji otwartej

tylko po to, by zdobyć poklask

i przychylność rozmówców,

wzbudza co prawda silne emo-

cje, ale zazwyczaj kosztem

krzywdzenia innych. Poza tym

utrwala skutecznie niechlub-

ne tradycje, których i my bę-

dziemy ofiarami. Ludzie z re-

guły lubią najbardziej podobnych

do siebie. Im bardziej ktoś odbiega

od przyjmowanych przez ogół stan-

dardów, tym większą wzbudza nie-

pewność i niechęć. Tym większe więc

w narodzie zamiłowanie do prostac-

kich komunikatów otwartych.

Zjawisko to widać wyraźnie w po-

tocznym języku. Wszelkie odstępstwa

od przeciętnej średniej są mocno pięt-

nowane językowo. Człowiek zbyt ni-

ski to często: karzeł, konus, mikrus,

centymetr, przykurcz itp.

Człowiek za wysoki to: drągal,

dryblas, tyka, tyczka, wieża itd.

Jeżeli obawiamy się, że ktoś prze-

rasta nas inteligencją, to pewnie jest

cwaniak, kuty na cztery nogi, mądra-

la, inteligencik, kujon, jajogłowiec itd.

w zakresie komunikacji otwartej mo-

że w nasze życie wprowadzić nie tyl-

ko nowe wartości czysto językowe,

ale przede wszystkim zapewnić nam

bardziej przyjazny i nieznany dotąd

charakter wzajemnej komunikacji.

Pamiętam, jak kilka lat te-

mu odwiedziłem znajomego

profesora w Nowym Jorku.

Siedzieliśmy sobie przy kawie,

gdy nagle odezwał się dzwo-

nek do drzwi, a następnie uj-

rzałem rozradowaną grupę

około trzydziestu osób.

Przybyli z szampanem,

gratulacjami i ciastkami. Gdy

goście wyszli, wyraziłem żal,

że nie uprzedził mnie o swo-

ich urodzinach czy imieninach.

Na co on z uśmiechem od-

powiedział, że to nie urodzi-

ny, tylko samochód był powo-

dem tej sympatycznej, krót-

kiej wizyty. „Sąsiedzi zauwa-

żyli, że kupiłem sobie nowy sporto-

wy samochód i przyszli mi pogratu-

lować sukcesu” – powiedział. Nic do-

dać, nic ująć.

Wybór należy do Was.

PIOTR TYMOCHOWICZ

Komunikaty (2)

W pewnych grupach, aby być ak-

ceptowanym, wystarczy umieć

poprawnie posługiwać się nożem

i widelcem, w innych trzeba epa-

tować wulgaryzmami. Niestety,

tych ostatnich grup jest znacznie

więcej.

Przypominam, komunikat otwar-

ty to taki sposób prowadzenia roz-

mowy, w którym ujawniamy swoje

własne lub rozmówcy emocje, albo

jasno formułujemy swoje oczekiwa-

nia wobec kogoś czy czegoś.

Komunikat otwarty może być jed-

nocześnie komunikatem prawdziwym,

szczerym, choć niekoniecznie. Za-

wsze natomiast powinien sprawiać

takie właśnie wrażenie.

Komunikacja otwarta nie tylko

ułatwia wzajemny kontakt, ale po-

zwala łatwiej wzbudzić sympatię, choć

bywa bronią obosieczną. Szczegól-

nie wówczas, gdy jest używana przez

ludzi prostych, o małej czy wręcz zni-

komej inteligencji. Prostota takiej

formy komunikacyjnej zamienia się

wtedy w zwykłe prostactwo, przeważ-

nie okraszane wulgaryzmami.

Niestety, nazbyt często wzbudza

to sympatię i zaufanie „szemrane-

go” otoczenia, ponieważ wyraża ukry-

te emocje.

Przykład: obserwujemy sukces

finansowy naszego sąsiada i w gro-

nie innych sąsiadów powiemy: „zo-

baczcie, jaki to złodziej, nakradł,

oszukał cwaniaczek i teraz nam na

złość buduje nową chałupę”. Mo-

żemy być niemal pewni, że otocze-

nie poczuje z nami wspólnotę emo-

cjonalną.

Z komunikatami otwartymi jest

podobnie jak z procesem spożywa-

nia pokarmu. Wydawałoby się, że nikt

nas nie musi uczyć czegoś, co dobrze

czujemy intuicyjnie.

Według „Słownika potocznej pol-

szczyzny” Anusiewicza , mamy aż

190 pejoratywnych określeń na ułom-

ności umysłowe, czyli mądrzejszych

od siebie nienawidzimy bardziej niż

głupszych. Dlatego też edukacja

Prowincjałki

Policjanci z Radomia znaleźli porzuco-

ny i – jak się okazało – kradziony sa-

mochód. W bagażniku zobaczyli policyjne mundury, kajdanki i karabin Kałasz-

nikowa. Prokuratura w Grójcu szybko ustaliła, że broni znalezionej w aucie

używano do napadów i że jest ona własnością... policji z Olsztyna. To nie ko-

niec. W sprzedaż broni bandytom, którzy napadali na ciężarówki z wartościo-

wymi przesyłkami pocztowymi, zamieszany był nadkomisarz Krzysztof P. , szef

policji w Szczytnie, nadkomisarz Krzysztof B. i starszy aspirant Bogdan O. ,

magazynier Komendy Wojewódzkiej Policji w Olsztynie. Chłopaki „wygospo-

darowali” 100 sztuk karabinów przeznaczonych do zniszczenia w hucie

i sprzedawali przestępcom. Ciekawe, czy bandyci z Magdalenki też strzelali

z policyjnej broni...?

nie sprawdzili, powinni

być z hukiem wywaleni

z roboty, z dożywotnim zakazem pra-

cy na stanowisku wyższym niż sprzą-

taczka. I przepraszam wszystkie sprzą-

taczki za porównanie ich z polskimi

menedżerami przemysłu, gospodar-

do przeludnienia biurowce oraz – bła-

gam, nie śmiejcie się! – dyrektorów

do spraw... rozwoju.

Jak wygląda ten „rozwój”, prze-

śledźmy na przykładzie środkowego

Pomorza, skąd właśnie wróciłem.

Otóż na Pomorzu zawieszono więk-

szą część połączeń kolejowych. Po-

będzie, gdy za kilkanaście dni ruszy

nad morze stonka wczasowa? To bę-

dzie horror! Matrix 3. Powrót Go-

dzilli. Rodan ptak śmierci.

Co się takiego wydarzyło na Po-

morzu Środkowym? Właściwie nic

takiego, co nie byłoby do przewidze-

nia dla ludzi myślących. Otóż w Wo-

rowie, na trasie Łobez-Świdwin, osu-

nął się nasyp kolejowy wraz z tora-

mi. Niewiele brakowało, a doszłoby

do tragedii. To wydarzenie napędzi-

ło takiego stracha dyrekcji PKP, że

w... kilkudziesięciu miejscach rozpo-

częto roboty remontowe. A trzeba

było, bo niektóre szyny pamiętały

jeszcze Adolfa Hitlera .

Ale Polsce urlopowo-wakacyjnej

szykuje się nowy horror. Pociągi ja-

dące nad morze będą totalnie prze-

ciążone, bo „fachowcy” wzięli się za

remonty dróg! Kierowców i ich ro-

dziny czekają więc rozkopy, zwęże-

nia, ograniczenia prędkości, objazdy

itp. I tak np. na trasie krajowej nr 7

biegnącej przez całą Polskę (Chyż-

ne–Warszawa–Gdańsk) na różnych

jej odcinkach będzie „umacnianie

nawierzchni”. Tylko na odcinku od

Gdańska do Jazowej przez 42 km

kierowcy będą „podziwiać” facetów

w pomarańczowych kamizelkach,

a stojąc w gigantycznych korkach

na remontowanym moście w Kie-

zmarku (od 8 maja do 19 września),

nareszcie dostrzegą piękno Wisły.

Dodam, że latem „siódemką” prze-

jeżdża średnio w ciągu doby... 18

tysięcy pojazdów.

Dlaczego Generalna Dyrekcja

Dróg Publicznych i Autostrad zapla-

nowała remonty właśnie w sezonie

letnim, urlopowo-wakacyjnym, kiedy

połowa Polski pcha się nad morze?

Tego nie wie nikt!

ANDRZEJ RODAN

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Burdel na kółkach

W Grudziądzu kompletnie nagi 30-let-

ni mężczyzna nadział się na żelazne prę-

ty bramy jednego z domków jednorodzinnych. Rzecz działa się o czwartej nad

ranem. Facet wył z bólu wniebogłosy, bo szpikulce wbiły mu się w krocze

i w brzuch. 8 strażaków odczepiało nieszczęśnika z ogrodzenia. I do tej pory

nikt nie wie, czy facetowi ktoś przerwał schadzkę, czy chciał on coś ukraść

(ale dlaczego na golasa?) i nadział się na pręty, czy też jest masochistą

i chciał sobie zrobić dobrze, ale mu nie wyszło.

ki, transportu, a szczególnie z tymi

szpeniami z Polskich Kolei Państwo-

wych. Pierwsze, co szpenie od kolej-

nictwa zrobili, to likwidacja... Pol-

skich Kolei Państwowych. PKP to już

prawdziwy przykład klonowania, two-

rzenia dziesiątków firm, a więc w kon-

sekwencji absolutnego braku odpo-

wiedzialności kierownictwa za total-

ny burdel na polskich torach. W skład

kolejowej grupy transportowej wcho-

dzi (czytajcie uważnie, bo nie uwie-

rzycie!): PKP InterCity, PKP Prze-

wozy Regionalne, PKP CARGO,

PKP SA (spółka matka), PKP Ener-

getyka, PKP Informatyka, PKP Te-

lekomunikacja Kolejowa. Do tych no-

wotworów dochodzą koleje podmiej-

skie, np. Warszawska Kolej Dojaz-

dowa, Szybka Kolej Miejska w Trój-

mieście oraz przeróżne przedsiębior-

stwa mechaniczno-torowe czy przed-

siębiorstwa napraw infrastruktury ko-

munikacyjnej. Większość z tych „firm”

to... spółki z o.o. Natomiast wszyst-

kie mają wieloosobowe wysoko opła-

cane zarządy, rady nadzorcze, preze-

sów, dyrektorów generalnych, dyrek-

torów finansowych, dyrektorów ds.

przekształceń i prywatyzacji, stosowne

ciągi spóźniają się. Ekspresy ze Słup-

ska do Warszawy czy pospieszne

z Kołobrzegu do Krakowa mają

opóźnienia ponad godzinę, nawet

dwie godziny – a jak! – tak więc ja-

dą z prędkością wąskotorowej ciuch-

ci. O lokalnej sieci nawet nie wspo-

minam, bo np. pociąg na bardzo krót-

kiej trasie Koszalin–Słupsk zwalnia

aż trzynaście razy i rowerem NA-

PRAWDĘ dojedzie się szybciej. Na

18-kilometrowym odcinku Koszalin-

–Białogard pociąg wlecze się jak żół-

wica w połogu, bowiem aby unik-

nąć wypadków, ograniczono pręd-

kość pociągów do 40 kilometrów na

godzinę. Zmieniono rozkłady jazdy

(ściśle mówiąc, zmienia się je pra-

wie co trzeci dzień). Pociągi jeżdżą

trasami okrężnymi, często stają

w szczerym polu lub bez żenady wy-

rzuca się pasażerów na najbliższej

stacji i każe im się przesiadać na po-

ciąg, który przyjedzie za godzinę. Że-

by było śmieszniej, ceny biletów po-

zostały niezmienione... Na dworcu

kolejowym w Słupsku, Kołobrzegu

i Koszalinie dzieją się sceny dantej-

skie. Słychać płacz małych dzieci

i zgrzytanie zębów dorosłych. A co

5-letni Marcel Wanot poszedł z ma-

musią do banku PKO BP w Michałko-

wicach. Matka ustawiła się w kolejce i nagle usłyszała krzyk dziecka. Mar-

celka uderzył w głowę kamienny pulpit służący do wypisywania dokumen-

tów. Chłopiec został błyskawicznie zawieziony do Górnośląskiego Centrum

Zdrowia Dziecka i Matki w Katowicach, gdzie stwierdzono pęknięcie podsta-

wy czaszki w dwóch miejscach, krwiak i powietrze w mózgu. Nie wiadomo,

czy chłopiec wyzdrowieje. Dyrekcja PKO nie zainteresowała się losem ranne-

go dziecka (dyrektor Leszek Gałecki na wieść o wypadku powiedział filozo-

ficznie: „Takie jest życie”), za to łaskawie usunęła feralny pulpit i klienci wy-

pisują teraz dokumenty na własnych kolanach.

Do drzwi mieszkania w Toruniu zapu-

kali pracownicy firmy pogrzebowej

i zapytali panią Danutę Cierpkę , skąd mają zabrać zwłoki... Danuty Cierpki.

Kobieta, kiedy już doszła do siebie, pobiegła na policję. Okazało się, że kilka

miesięcy temu skradziono jej dowód osobisty, a przebiegły złodziej wykorzy-

stał ten dokument w USC, gdzie – podając się za jej męża i przedstawiając

sfałszowane świadectwo zgonu – zgłosił śmierć ukochanej żony. Następnie,

mając stosowne dokumenty z USC, pobrał z ZUS-u 4,5 tys. zł na pogrzeb

i zamówił trumnę. Sprawa się więc wyjaśniła. Jednak dla urzędników pani Da-

nuta nadal nie żyje – dopóki sąd nie unieważni aktu zgonu, a to potrwa. Nie

może więc pobrać renty ani jakichkolwiek pieniędzy z pomocy społecznej.

Urzędnicy mają rację: w Polsce nie ma jeszcze tak dobrze, żeby dawać ren-

ty nieboszczykom. Przecież i tak za miesiąc, dwa, Danuta – pozbawiona pie-

niędzy – umrze z głodu.

Opracował A.R.

ZAKUPY NIEKONTROLOWANE

M enedżerowie, którzy się

GOLAS Z PRĘTEM...

TAKIE JEST ŻYCIE

NIEBOSZCZYK UMRZE

Nr 23 (170) 6 – 12 VI 2003 r.

NA KLĘCZKACH

LUD Z NARODEM

Elektroenergetyczne uznał, że

pilnie potrzebuje nowej siedziby,

koniecznie w luksusowym pod-

warszawskim Konstancinie-Je-

ziornej. Jak tłumaczy prezes PSE

Stanisław Dobrzyński , takie są

wymagania Unii Europejskiej

(sic!). Szef zamożnej firmy mo-

nopolisty niezbyt uważnie czytał

europejskie normy i przepisy.

Znajdziemy tam bowiem wyłącz-

nie regulacje dotyczące bezpie-

czeństwa danych i ochrony śro-

dowiska. Biurowiec w centrum

Warszawy, zdaniem ekspertów,

spełnia wszystkie wymogi.

Zgoda rady nadzorczej, a de

facto ministra skarbu, na inwesty-

cję jest czystą formalnością. Koszt

budowy i przeprowadzki analitycy

szacują na sto milionów złotych.

Do tej sumy należy dodać koszty

przebudowy całego systemu łącz-

ności, zakupu nowych mebli itp.

Może chociaż szef PSE będzie kró-

cej dojeżdżał...?

kościół i pieniądze na jego wznie-

sienie, a później... na podatki dla

biskupa.

Polskie Stronnictwo Ludowe naj-

wyraźniej dożywa swoich dni. Naro-

dowe skrzydło ludowców przystąpi-

ło do ostatecznego ataku na preze-

sa Kalinowskiego. Chłodne, wręcz

wrogie przyjęcie jego listu przez eli-

ty polityczne wzmocniło prawicowy

beton. Jego lider, poseł Zdzisław

Podkański , podpisał do spółki

z przyjaciółmi ojca Rydzyka ( dr

Teresą Błoch – szefową „Nowego

Przeglądu Wszechpolskiego”; księ-

dzem Bogusławem Bijakiem – asy-

stentem kościelnym ruchu ludowe-

go i Romanem Wierzbickim – sze-

fem „Solidarności” Rolniczej) tak

zwany Wilanowski apel przeciwko

Unii Europejskiej. Zdaniem praw-

dziwych Polaków i katolików ce-

lem wspólnej Europy jest mordo-

wanie dzieci nienarodzonych i ludzi

starszych, a także powszechna de-

moralizacja. Podkańskiemu i jego

kumplom śni się wielka narodowa

koalicja. Według nich, to jedyny

ratunek dla Polski.

pytanie, co ma pozew do prawa do

zasiłku, urzędnicy odpowiadają: bez-

robotny może sprawę wygrać i wró-

cić do pracy. Niech zatem zaczeka

na wyrok. Szefowie urzędów pracy

zapomnieli jednak o jakości dzia-

łania polskich sądów: bezrobotny

może czekać na rozpatrzenie swo-

jej sprawy nawet trzy lata. Czas bie-

gnie, prawo do zasiłku się przedaw-

nia, a urzędy w ten sposób zaosz-

czędzą miliony.

dostarczono. Po prostu kompute-

ry mają gorsze twarde dyski, także

inne podzespoły są słabsze. W 2003

roku ministerstwo kupiło siedem

tysięcy komputerów. Według sza-

cunków, ponad cztery tysiące z nich

nadaje się do wymiany.

RADNI NIE GRAJĄ

Nie mają wielkich problemów

w Wierzchowie (powiat drawski).

Otóż radni tamtejszej gminy po-

stanowili zebrać się na nadzwyczaj-

nej sesji, żeby zgromić za rozrzut-

ność dyrektora Gminnego Zakła-

du Kultury, Sportu i Turystyki za...

kupno 10 piłek. I na nic zdało się

wyjaśnienie, że mają one stanowić

nagrody w różnych dziecięcych kon-

kursach. Tymczasem diety, które

samorządowcy pobrali za sesję, wy-

starczyłyby na kilkaset takich pi-

łek! Przy okazji wyszło na jaw, że

radni nie znają swych kompeten-

cji. Chcieli odwołać dyrektora, nie

wiedząc, że zrobić to może jedy-

nie wójt...

WIWAT KUROWSKI!

Wojewoda lubelski miał odwa-

gę zadrzeć z samym arcybiskupem

Życińskim . Andrzej Kurowski

(SLD) unieważnił bowiem uchwa-

łę Rady Miasta o bezprzetargo-

wej sprzedaży Kościołowi dwóch

działek, jako sprzeczną z prawem.

Życiński zarzucił wojewodzie utrud-

nianie budowy kościołów w Lubli-

nie, a jego prawników nazwał bez-

dusznymi biurokratami. Dla arcy-

biskupa prawo nie jest wartością

wyższą od nastrojów i oczekiwań

społecznych, mimo że decyzję wo-

jewody poparł NSA. Ból biskupa

jest wielki, gdyż przetarg ma się

odbyć w trosce o... potrzeby innych

kościołów! I tak możliwość zaku-

pienia gruntu z ponad 90-procen-

tową zniżką przeszła Życińskiemu

koło nosa.

KACZE BIZNESY

PaS

NIEPOKORNI

SEKTA „NIE”

Kraje bałtyckie stają się powoli

europejską ostoją wolności. Ich oby-

watele płacą niskie podatki, kościo-

ły nie sprawują władzy, nawet mniej-

szości seksualne cieszą się pełną wol-

nością. Rząd Litwy zlikwidował po-

chodzący jeszcze z czasów stalinow-

skich zakaz przeprowadzania opera-

cji zmiany płci. Natychmiast wyda-

wane są nowe dokumenty tożsamo-

ści. Jak zwykle protestuje Kościół ka-

tolicki. Według księdza Andriusa

Narbekovasa chorób psychicznych

nie leczy się w drodze operacji. Wła-

dze Litwy oświadczyły, że nie ugną

się przed kościelną histerią. MP

KSIĘŻA NA KSIĘŻYC

Jak donosi „Regionalny Tygo-

dnik Informacyjny” w Kamiennej

Górze (Dolnośląskie), jeden z miej-

scowych franciszkanów, ksiądz

Krzysztof Janas , publicznie oskar-

żył związany z SLD Ruch „Nieza-

leżna Inicjatywa Europejska” o to,

że jest... sektą. Zdaniem wielebne-

go oni są sektą dlatego, że mają wo-

dza, program i odrywają ludzi od

Kościoła. Proste? Poseł Gadzinow-

ski, szef Ruchu NIE, został więc

ogłoszony przywódcą sekty, czyli or-

ganizacji bądź co bądź religijnej!

Kto by się spodziewał...?

Lider Ligi Polskich Rodzin – Ro-

man Giertych – zrzuca jarzmo Ko-

ścioła kat.

„Mam wrażenie, że ksiądz biskup

minął się ze swoim powołaniem; po-

winien być politykiem, gdyż bez prze-

rwy występuje w mediach ze stano-

wiskami politycznymi” – tak skomen-

tował wyrażoną przez bp. Tadeusza

Pieronka ocenę działalności LPR

(„Myślę, że zaszli w dość wąską ulicz-

kę, z której nie ma wyjścia (...). To

jest walka, w której nie tyle chodzi

o dobre obyczaje, ile o stołki”).

„Wolałbym usłyszeć od księdza

biskupa więcej słów na temat koń-

czącego się okresu paschalnego i zbli-

żającego się święta Zesłania Ducha

Świętego, niż uwagi na temat partii

politycznych” – napomniał swego pa-

sterza Giertych. Przyznał, że biskup

nie ponosi odpowiedzialności poli-

tycznej za swoje słowa: „Dlatego,

że osoba duchowna chroniona swo-

im statutem kapłańskim nie może

być pozwana do sądu za mówienie

o kimś w sposób zniesławiający”.

Giertych nie zapomniał też o abp.

Życińskim. „Chciałbym, żeby ksiądz

biskup Życiński przeprosił lepiej spo-

łeczeństwo za swoje słowa, że w re-

ferendum należy głosować na TAK

dlatego, że »nawet Matka Boska po-

wiedziała TAK«. To jest wykorzy-

stywanie rzeczy absolutnie świętej

dla Polaków i w Kościele katolickim,

jaką jest Najświętsza Maryja Panna,

do osiągania pragmatycznych celów

politycznych” – zauważył pan Ro-

man. Po czym ziemia zadrżała...

PaS

Pod rządami prezydenta stolicy

Lecha Kaczyńskiego coraz więcej

miejskich firm – zamiast pracą – zaj-

muje się kupowaniem wszystkiego

od prywatnych przedsiębiorstw. Re-

kord prywatyzacji pobiła jednak fir-

ma Tramwaje Warszawskie, uznając,

że podlegli jej pracownicy to jakieś

głąby i ogłosiła przetarg na... skon-

struowanie nowych, sezonowych roz-

kładów jazdy. Kaczyński ma też in-

ne pomysły. Postanowił podarować

grunty i budynki warte 10,3 miliona

spółce Faelbet SA (produkcja żelbe-

tu). W 2002 roku władze gminy Bia-

łołęka chciały sprzedać cały ten kom-

pleks na wolnym rynku. Ogłosiły na-

wet przetarg. Niestety, po zmianie

ustroju Warszawy kompetencje władz

Białołęki przejął Kaczor. O bałaga-

nie panującym w Kaczym grodzie

świadczy to, że prezesi firmy wiedzą

o podarunku dla nich, a szef biura

nadzoru właścicielskiego w Ratuszu

– nie. Oficjalnie działka trafi do spół-

ki będącej współwłasnością miasta.

Otóż informujemy pana prezydenta

Warszawy, że Faelbet jest spółką pra-

cowniczą, a udziały stolicy wynoszą

ZERO. I pomyśleć, że facet aspiru-

je do bycia prezydentem całego kra-

ju!

NIE ODPUSZCZĄ

Do poznańskiego sądu wpły-

nął bezprecedensowy pozew. Ad-

wokat Kazimierz Michalak do-

maga się w imieniu 134 rodzin

(około 1000 osób) mieszkających

na osiedlu Maltańskim przeniesie-

nia na nich przez parafię św. Ja-

na Jerozolimskiego prawa własno-

ści do działek. Odkąd parafią za-

czął rządzić ksiądz Kazimierz

Królak , dla mieszkańców osiedla

skończyły się spokojne noce. Pa-

rafia otrzymała te tereny po na-

głym i cudownym odnalezieniu

przedwojennego aktu darowizny.

Prałat żąda teraz od ludzi opłat za

dzierżawienie działek. Chyba jed-

nak źle trafił. Poznań to nie Ga-

licja, a poznaniacy mogą nie od-

puścić.

A.C.

BOIMY SIĘ!

NIECHCIANA

PARAFIA

Amnesty International przepro-

wadziła coroczne badania poczucia

bezpieczeństwa ludzi na świecie. Je-

go wskaźnik jest najniższy od za-

kończenia zimnej wojny. Rządy wy-

dają miliardy dolarów na walkę

z terrorystami, jednak dla milionów

ludzi większym zagrożeniem jest

brak pracy, nędza, korupcja, epide-

mie, a także represje władz pań-

stwowych. Łamanie praw człowie-

ka uzasadnia się wygodnie walką

z terrorem. Jej styl i zastosowane

metody, według ekspertów Amne-

sty, wzmocniły podziały rasowe, et-

niczne i religijne. Ekstremiści szy-

kują się do nowej wojny. Władze

USA uznały przedstawiony raport

za bełkotliwy.

Czy mieszkańcy brodnickiego

osiedla Karbowo mogą nie zgodzić

się na przeniesienie do nowo utwo-

rzonej parafii? Mogą, ale niewiele

im to da. Biskup toruński Andrzej

Suski mógł co prawda wcześniej

skonsultować z ludźmi decyzję

o stworzeniu piątej już w 30-tysięcz-

nym mieście parafii, ale zwyczajo-

wo tego nie uczynił. Nie będzie się

więc liczył także z protestami. Zde-

sperowani parafianie przyzwyczaili

się do skromnych franciszkanów

biorących za ślub czy pogrzeb co ła-

ska i nie zamierzają tanio sprzedać

skóry. Biskup wie swoje: w Brod-

nicy potrzebny jest jeszcze jeden

KOŚCIELNE PLECY?

Jak tak dalej pójdzie, siedzący

od dawna za kratkami były szef

łódzkiej Izby Skarbowej Lech M.

(„FiM” 40/2002) i wielki przyjaciel

kurii arcybiskupiej nie tylko odzy-

ska wolność, ale też będzie się mógł

domagać odszkodowania. Przed są-

dem twierdzi bowiem, że nie przy-

jął łapówki w wysokości 178 tys. zł

i nigdy nie wykorzystywał stanowi-

ska służbowego do czerpania korzy-

ści materialnych. Także ksiądz Piotr

T. , który miał pośredniczyć w prze-

kazywaniu łapówki, nie potwierdził

prokuratorskich zarzutów.

BUBLE HURTEM

PIENIACZOM FIGA

Podarunki są w modzie. Ko-

lejne szkoły dostają od minister

Łybackiej pracownie komputero-

we. Koszty całej operacji ponosi

budżet państwa. Nie są to zwykłe

pecety, ale całe zestawy, łącznie

z serwerami. Duże zamówienie

oznacza niższe ceny, czyli więcej

pracowni. Jest jednak mały feler

– coraz częściej dokumentacja

sprzętu nie zgadza się z tym, co

Pracownicy powiatowych urzę-

dów pracy w ramach oszczędności

wprowadzili nowe warunki upraw-

niające do zasiłku dla bezrobotnych.

Wynalazek polega na odmowie wy-

płaty lub jej wstrzymaniu każde-

mu, kto się odważy wystąpić do

sądu o przywrócenie do pracy. Na

WERSAL DLA PSE

Wiosenne upały nie służą po-

dejmowaniu decyzji. Zarząd

państwowej firmy Polskie Sieci

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: