Jan Brzechwa-Katastrofa.pdf

Jan Brzechwa

KATASTROFA

Kawalkada maszerowała przez całą noc.

Celem rozweselenia Bajdotów pan Kleks bez przerwy opowiadał im swoje prawdziwe i

zmyślone przygody, wspominał o historii z Alojzym, o doktorze Paj-Chi-Wo, a nawet o

księciu przemienionym w szpaka Mateusza. Wszystkie te opowieści nie mogły jednak

napełnić pustych żołądków marynarzy.

Z trudem posuwali się w głąb lądu. Gorący tropikalny wiatr wysuszał im wargi i potęgował

pragnienie.

Pan Kleks nawet bez mapy orientował się w położeniu geograficznym. Polegał na

przedziwnych właściwościach swojej brody, która nie tylko wskazywała kierunek marszu,

ale nadto zapowiadała bliskość wody i jadła.

- Głowy do góry!-wykrzykiwał raz po raz pan Kleks. - Zbliżamy się do rzeki... Czuję

zapach ananasów i daktyli... Skrzyżowanym spojrzeniem widzę nawet orzechy

kokosowe... Przygotujcie się do śniadania!

Słowa pana Kleksa dodawały Bajdotom siły i otuchy. Przyspieszali kroku i łykali ślinkę na

myśl o soczystych owocach.

Przejście nocy w poranek nastąpiło szybko i niepostrzeżenie. Przed oczami podróżników

rozpościerał się krajobraz pełen bujnej zieleni, kolorowych ptaków i ogromnych motyli. W

gąszczu zarośli niezliczone owady szumiały i pobrzękiwały jak srebrne monety. Opodal

piął się w górę bambusowy gaj.

Niewyczerpana wynalazczość pana Kleksa podsunęła mu szczególną myśl.

- Potrzebne mi są wasze siekierki i noże! - zawołał do Bajdotów. - Z tych bambusów

zrobimy sobie szybkobieżne szczudła!

Marynarze z zapałem zabrali się do roboty. Po upływie pół godziny każdy z nich trzymał

w rękach dwa wysokie bambusowe drągi. Z rzemiennych pasów skonstruowano uchwyty

do stóp, na podobieństwo strzemion.

- Ruszamy! - zakomenderował pan Kleks. - Śmiało! Nie bać się! Wykorzystywać giętkość

bambusu! Sprężynować! Sprężynować!

Istotnie wysokie szczudła dzięki swej elastyczności pozwalały odbijać się od ziemi.

Bajdoci posuwali się więc w podskokach, długimi susami, ze zwinnością koników

polnych. Tylko pan Kleks posługiwał się jednym bambusem i wykonywał gigantyczne

skoki o tyczce, wyprzedzając marynarzy. Wierzcie mi, moi drodzy, że lekkość, z jaką

wielki uczony wylatywał w górę i opadał na ziemię o pół mili dalej, wzbudzała

powszechny podziw. Odnosiło się wrażenie, że pan Kleks przeobraził się w kangura, a

niektórym Bajdotom wydawało się nawet, że rozwiane poły surduta zastępują mu

skrzydła.

Podróż na szybkobieżnych szczudłach odbywała się z taką szybkością, że pan Kleks co

chwila wykrzykiwał ze szczytu swojej tyczki:

- Przebyliśmy dziesięć mil!... Hop!... Znowu przebyliśmy dziesięć mil!... Hop!... Jeszcze

tylko sto mil i będziemy u celu... Lecimy dalej!... Sprężynować!... Hop!

Po godzinie w oddali ukazały się wreszcie palmy. Wygłodniali Bajdoci rzucili się chciwie

na zwisające wśród gałęzi owoce. Łapczywie pożerali ananasy, rozbijali siekierkami

orzechy kokosowe i duszkiem wypijali orzeźwiające mleko.

- Szanujcie się! - wołał pan Kleks. - Miarkujcie żarłoczność! Pochorujecie się z

przejedzenia! Czy macie ochotę wracać do pigularzy po olej rycynowy?

Na wspomnienie Przylądka Aptekarskiego Bajdoci opanowali łakomstwo, zeszli ze

szczudeł, pokładli się na ziemi i głośno sapiąc oddali się trawieniu. Dopiero wtedy pan

Kleks przy pomocy tyczki zerwał pęk daktyli i spożył skromne śniadanie, bowiem jadał na

ogół niewiele. Najchętniej żywił się przez sen potrawami, które mu się śniły.

Po dłuższym wypoczynku podróżnicy ruszyli ku rzece, wypatrzonej przed pana Kleksa w

odległości pięćdziesięciu mil na południe.

- Widzę ją! - wołał wielki uczony dając potężne półmilowe susy o tyczce. - Będziemy mieli

wspaniałą kąpiel, o ile nie schrupią nas krokodyle. Bardzo cenię te poczciwe stworzenia.

One wcale nie zdają sobie sprawy, że ludzie nie lubią, aby ich pożerano. Ja im to

wytłumaczę. Umiem przemawiać do zwierząt... Skończyłem w Salamance Instytut

Języków Zwierzęcych... Znam także niektóre narzecza ptaków i owadów... Doktor Paj-

Chi-Wo umiał porozumiewać się nawet z rybami. Ale do tego trzeba mieć trzecie ucho.

Patrzcie. Oto jesteśmy na miejscu!

Niebawem podróżnicy znaleźli się nad brzegiem niezmiernie szerokiej rzeki. Leniwe fale

barwy piwa toczyły się wolno i majestatycznie, tworząc gdzieniegdzie wiry pokryte pianą.

Od wody niosło orzeźwiającym chłodem. W przybrzeżnym rozlewisku wygrzewały się na

słońcu krokodyle.

Pan Kleks zdjął trzewiki i skarpetki, podwinął do kolan nogawki spodni, po czym wszedł

do wody. Krokodyle poruszyły się niespokojnie. Pan Kleks odważnie posuwał się w ich

kierunku. Krokodyle rozwarły paszcze, a jeden z nich głośno kłapnął i groźnie zderzył

ogonem o wodę. Pan Kleks nieustraszenie szedł dalej. Wreszcie zbliżył się do krokodyli i

wygłosił do nich długie przemówienie, gestykulując przy tym obydwiema rękami. Bajdoci

nie słyszeli tego, co mówił wielki uczony. Zobaczyli jedynie, jak krokodyle, potulnie

kiwając łbami, cofnęły się do tyłu, a po chwili zanurzyły się w nurtach rzeki i odpłynęły

daleko od brzegu.

Tak, tak, moi drodzy. Pan Kleks był naprawdę człowiekiem niezwykłym.

Kiedy wrócił do swoich towarzyszy, zdawało się, że kończy jeszcze rozmowę z

krokodylami, wypowiadał bowiem jakieś niezrozumiałe słowa, które brzmiały mniej więcej

tak:

- Kra-ba-ba kru... kru-kra-bu... bukru-kru kra...

Trudno jednak uwierzyć, aby tak właśnie brzmiał krokodyli język.

Podróżnicy szybko rozebrali się i wskoczyli do wody. Zażywali kąpieli, pływali, nurkowali i

wrzeszczeli z rozkoszy jak banda dzikusów. Pan Kleks pluskał się przy brzegu w koszuli i

w długich kalesonach. Miał bowiem na ciele magiczny tatuaż, który otaczał wielką

tajemnicą. Może był tam słownik wyrazów zwierzęcych? A może chińskie formułki

mądrości doktora Paj-Chi-Wo? Nikt nie potrafiłby tego odgadnąć, tak jak nikt nie zdołałby

zgłębić niezwykłego umysłu pana Kleksa.

Po kąpieli podróżnicy jeszcze raz się posilili, po czym na rozkaz wielkiego uczonego

zabrali się do budowania tratwy. Powiązali pasami bambusowe szczudła, pokryli je

warstwą palmowych liści, dokoła zaś umocowali pływaki z drzewa korkowego.

Pan Kleks przyglądał się pracy Bajdotów i z właściwym mu znawstwem kierował budową

tratwy.

Tak, tak, moi drodzy. Pomysłowość pana Kleksa była naprawdę niewyczerpana.

O godzinie piątej czasu podwieczorkowego wielki uczony zarządził zbiórkę i przemówił

do Bajdotów:

- Nie traćmy z oczu głównego celu naszej wyprawy. Bajdocja czeka na atrament i

musimy jej tego atramentu dostarczyć! Niech nazywam się Alojzy Bąbel, jeśli nie

dotrzymam obietnicy danej Wielkiemu Bajarzowi! Bosman Kwaterno! Wystąp! Mianuję

cię kapitanem. Zarządzam zaokrętowanie załogi! Spocznij!

Wkrótce tratwa odbiła od brzegu. Pan Kleks stał na przodzie na jednej nodze i patrząc w

dal, rozczesywał palcami swoją rozłożystą brodę. Na ramieniu jego usiadła kolorowa

papuga i dziobała go w ucho. Ale pan Kleks nie zwracał na to uwagi. Obliczał w myślach

odległość do nieznanego kraju i niebawem ustalił, że leży on na prawym brzegu, za

dwudziestym siódmym zakrętem rzeki.

- Nie traćmy nadziei - powiedział wreszcie półgłosem. - Niech nazywam się Alojzy Bąbel,

jeśli wrócę do Bajdocji z pustymi rękami.

Kapitan Kwaterno dzielnie prowadził tratwę. Przy sterze czuwał doświadczony sternik

Limpo. Nadzy do pasa marynarze po kilku dniach opalili się na brąz. Jedynie pan Kleks

nie sprzeniewierzał się swoim zwyczajom. Trwał na posterunku w surducie i kamizelce,

w sztywnym kołnierzyku, z fantazyjnie zawiązanym krawacie. Był to człowiek nie tylko

wielkiego umysłu, ale również niezłomnych zasad.

Po dwóch tygodniach spokojnej żeglugi nastąpił okres tropikalnych burz. Deszcz lał

strumieniami, błyskawice rozdzierały czarny pułap chmur, a pioruny jak opętane biły w

przybrzeżne drzewa.

Tu i ówdzie wybuchały pożary wywołując popłoch wśród ptaków. Hipopotamy i krokodyle

kotłowały się w wodzie i nurkowały po każdym uderzeniu pioruna.

Zdawało się, że natura sprzysięgła się przeciwko podróżnikom. Tratwa ślizgała się z fali

na falę, przybierając chwilami pozycję niemal pionową, pogrążała się w spienionym

nurcie i wypływała znów na powierzchnię. Załoga kurczowo trzymała się skórzanych

spojeń, ratując równocześnie marynarzy, których zmywała wzburzona fala.

Na prawym brzegu rzeki płonęły lasy. Lewego w ogóle nie można było dosięgnąć

wzrokiem.

Burze morskie mogły uchodzić za niewinną igraszkę wobec tego rozszalałego nurtu,

pełnego wirów, obalonych przed wiekami pni drzewnych, oszalałych zwierząt i płazów.

Nieustraszony pan Kleks, balansując to na jednej nodze, to na drugiej nodze, stał z

rozwianą brodą na przodzie tratwy.

- Głowy do góry! - wołał do leżących na brzuchach Bajdotów. - Płyniemy zgodnie z

planem! Zostało nam tylko osiemnaście zakrętów! Zbliżamy się do celu! Nie bać się!

Jestem z wami!

Dla dodania otuchy marynarzom pan Kleks igrał z niebezpieczeństwem. Od czasu do

czasu wskakiwał na grzbiet przepływającego obok hipopotama, klepał go po łbie i

wykrzykiwał donośnie:

- Hip-hip! Hi-po! Hi-po-po! Tam-tam! Wiśta!

Po odpłynięciu na znaczną odległość pan Kleks odbijał się od zadu hipopotama i dawał

susa z powrotem na tratwę. Wykonywał przy tym w powietrzu ruchy rękami jak

zawodowy pływak.

Po każdej takiej przejażdżce na hipopotamie wyciągał z kieszeni kilka tuzinów latających

ryb, które złowił po drodze, i rzucał je zgłodniałym marynarzom. Bajdoci tarli jedną rybę o

drugą tak długo, aż pod wpływem wytworzonego ciepła traciły smak surowizny. Po tym

zabiegu patroszyli je i zjadali z wielkim apetytem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: