Jan Brzechwa-Walka z szarańczą(1).pdf

(74 KB) Pobierz
38552764 UNPDF
Jan Brzechwa
PODRÓŻE PANA KLEKSA
WALKA Z SZARAŃCZĄ
Pan Kleks nawet nie zauważył, że odzyskał znowu swój normalny wzrost.
"Zdaje się, że wynalazki tych bezdusznych durniów są złudne i nierzeczywiste" -
pomyślał z niesmakiem.
Gdy jednak włączył ogrzewające guziki płaszcza, poczuł we wszystkich członkach
przyjemne ciepło. Następnie wypróbował aparat do zgadywanie myśli i na
maleńkim ekranie zobaczył szereg bezbarwnych i jednostajnych obrazów. Były to
myśli marynarzy, którzy widocznie oddawali się swoim codziennym marzeniom.
Jedynie myśli kapitana raz po raz wracały do Patentonii, krążyły wokół sternika,
zatrzymały się na Pietrku i wybuchały gniewnymi iskrami nad głową
Arcymechanika.
Pan Kleks włożył swoje dalekowzroczne okulary, rozpostarł samoczynną mapę - dar
Patentoniusza XXIX i poszybował na północno-zachód. Pozostałe świdrowce leciały
za nim na podobieństwo klucza żurawi.
Niebo było czyste, ale przejmujący chłód wdzierał się do kabin. Na szczęście
wszystkie ogrzewające guziki działały sprawnie, toteż Bajdotom ziębły jedynie uszy i
nosy. Pan Kleks podniósł do góry swą rozłożystą brodę i wtulił w nią twarz jak w
ciepły szal. Rozglądał się pilnie dokoła, podawał przez mikrofon rozkazy i krótkie
komunikaty o trasie lotu.
- Lecimy na wysokości osiemnastu tysięcy stóp... Na prawo rozciąga się Archipelag
Wysp Gramatycznych. Stamtąd rozchodzą się na cały świat reguły i prawidła
pisowni... Przed nami na wprost rozpościera się Morze Kormorańskie... Zbliżamy się
z szybkością dwustu dwudziestu mil na godzinę do kraju Metalofagów... Jest obecnie
jedenasta czterdzieści pięć czasu środkowo-obiadowego... Wyłączam się...
Bajdoci posilili się pastylkami odżywczymi, w które świdrowce były obficie
zaopatrzone. Pastylki zawierały trzy smaki mięsne, trzy jarzynowe i dwa owocowe,
a nadto składały się częściowo z wina ananasowego w proszku.
Lot przez dłuższy czas odbywał się pomyślnie. Po bezchmurnym niebie rozpływała
się jasność słonecznego dnia, a w dole, poprzez krystalicznie czyste powietrze,
widniała powierzchnia morza, przypominająca zieloną pomarszczoną ceratę na
biurku. Nagle w odbiornikach rozległ się wzburzony głos pana Kleksa:
- Uwaga, uwaga! Od wschodu zbliża się chmura... Ogromna chmura... Zakrywa cały
widnokrąg... Nie mogę jeszcze powiedzieć nic pewnego, ale zdaje się, że to trąba
morska... Zniżamy lot! Przygotować pompki ratownicze! Nie bać się! Jestem z
wami...
Pan Kleks przetarł wąsami okulary, wychylił się z kabiny i zawisł w powietrzu,
trzymając się jedną ręką steru świdrowca. Surdut jego wydął się jak żagiel, a broda,
rozwiewana i szarpana przez wiatr, przypominała miotłę czarownicy.
Każdy inny na miejscu pana Kleksa zarządziłby zmianę kierunku lotu, aby w ten
sposób uniknąć niebezpieczeństwa. Powtarzam: każdy inny. Ale nie pan Kleks. Ten
niezwykły człowiek uważał zboczenie z kursu za niegodne uczonego i leciał prosto
na spotkanie chmury. Teraz również Bajdoci dojrzeli na horyzoncie czarną plamę, do
której zbliżali się z każdą sekundą. Ogarnęło ich przerażenie. Jeden ze świdrowców
oderwał się nawet od pozostałych i zawrócił na południowy wschód.
W głośnikach rozległ się spokojny, ale stanowczy głos pana Kleksa:
- Wyrównać szyk! Powtarzam: wyrównać szyk!...
Pan Kleks nigdy nie wpadał w gniew i nie przemawiał podniesionym tonem, a mimo
to zmuszał do posłuchu. Toteż uciekinier po chwili wrócił na swoje miejsce i
świdrowce szybowały dalej w wytyczonym kierunku, równo jak klucz żurawi.
- Kapitanie - zawołał pan Kleks - czy barometr spadł?
- Nie spadł.
- Czy siła wiatru uległa jakiejś zmianie?
- Ani trochę.
- W porządku. Zgadza się. Chmura przed nami nie jest zatem trąbą morską... To
szarańcza... Wygłodniała podzwrotnikowa szarańcza... Musimy się przez nią
przebić... Uwaga... daję pełny gaz!
Świdrowce rozwinęły największą możliwą szybkość i po kilkunastu minutach wbiły
się klinem w gęstą masę żarłocznych owadów, które wielkością dorównywały
wróblom.
Świdry samolotów dziesiątkowały szarańczę i masakrowały jej zbite szeregi. Kuliste
kadłuby świdrowców uderzały z miażdżącą siłą, ale napływające coraz nowe chmary
szkodników zalewały przestworze jak fale potopu. Trzepotanie milionów szklistych
skrzydeł rozbrzmiewało w powietrzu niczym wiosenna burza, przelewało się
nieustającym grzmieniem i ogłuszało Bajdotów.
Pan Kleks, wywieszony na zewnątrz, jedną ręką trzymał się ramy swego świdrowca i
wymierzał mordercze kopniaki najbardziej zacietrzewionym napastnikom, dając
całej załodze przykład nieustraszonego męstwa.
Bajdoci nacierali w pojedynkę, pikowali, wrzeszczeli jak opętani i wprowadzali
zamieszanie wśród szarańczy. Wpadli też na oryginalny pomysł. Zaczęli rozsypywać
pełnymi garściami odżywcze pastylki. Wygłodniałe owady rzucały się na żer, biły się
między sobą do upadłego o każdy okruch. Te, które zdołały połknąć skondensowany
pokarm, natychmiast pęczniały i pękały z trzaskiem jak baloniki.
Po dwóch godzinach zaciekłej walki promienie słońca zaczęły się z wolna przebijać
przez rzednące masy szarańczy. Znów ukazał się czysty błękit nieba i już tylko
opóźnione gromadki owadów tu i ówdzie lśniły jak lotne obłoczki.
- Trzymać się kursu! - zawołał wesoło pan Kleks. Ale nagle stwierdził brak dwóch
świdrowców i równocześnie dało się słyszeć w odbiorniku żałosne wołanie:
- Halo! halo! Porwała nas szarańcza... Nie możemy się wyrwać! Świdry zaplątały się
w skrzydłach owadów... SOS!...SOS!...
Pan Kleks przetarł okulary i ujrzał w oddali masy szarańczy opadające z wolna na
wyspę, która wystawała z morza. Dokonał błyskawicznego zwrotu w tył i ruszył jak
strzała na pomoc zagrożonym świdrowcom. Bajdoci karnie podążali za nim.
- Nacierać od dołu! - wołał pan Kleks, a głos jego rozbrzmiewał we wszystkich
odbiornikach równocześnie. - Musimy starać się otoczyć tych nieszczęśników! Ale
nie wolno lądować... Powtarzam: nie wolno lądować!
Dzięki szybkiej akcji ratunkowej panu Kleksowi udało się uwolnić jeden z
porwanych świdrowców. Drugi jednak, chociaż miał przetartą drogę odwrotu, z
wolna obniżał lot i dał się nieść fali szarańczy.
- Nie lądować! - wołał rozpaczliwie pan Kleks. - Ostrzegam przed lądowaniem!
Ale świdrowiec oddalał się coraz bardziej, a w odbiornikach rozlegały się ochrypłe
głosy jego dwuosobowej załogi:
- Widzimy na wyspie wspaniałe miasto... Nadzwyczajne miasto... Postanowiliśmy
tutaj zostać... Mamy już dość atramentowej wyprawy! Halo, halo... Szarańcza
poleciała dalej... Zniżamy się... Witają nas tłumy kolorowych postaci... Lądujemy!
Słyszycie nas? Lądujemy...
Pan Kleks wyprostował ster i zawołał donośnie:
- Wyrównać szyk! Trzymać się kursu!
Gdy załogi świdrowców sprawnie wykonały rozkaz, pan Kleks podał komunikat
informacyjny:
- Uwaga, uwaga! Zostawiliśmy za sobą Wyspę Metalofagów. Mieszkańcy tej wyspy
nie robią krzywdy ludziom, ale żywią się metalem i pożarliby natychmiast metalowe
części naszych świdrowców. Dlatego też nie wróciła stamtąd żadna dotychczasowa
wyprawa... Straciliśmy dwóch towarzyszy... Poniosła ich ciekawość... Cenię w
ludziach ciekawość, gdyż sprzyja ona poznawaniu życia i świata... Ciekawość jednak
musi być rozważna... Rozumiecie teraz, dlaczego nie chciałem dopuścić do
lądowania... Waszym rodakom nie stanie się nic złego, ale nigdy już nie wrócą do
słonecznej Bajdocji... Uwaga, jest godzina siedemnasta dwadzieścia pięć czasu
podwieczorkowego... Wyłączyć guziki ogrzewające... Zbliżamy się do wybrzeży
Parzybrocji...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin