Fakty i Mity 05-2005.pdf

Sięgamy do źródeł i odsłaniamy kulisy polowania na czarownice

OFICEROWIE SB

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

Str. 3

http://www.faktyimity.pl

Nr 5 (257) 10 LUTEGO 2005 r. Cena 2,60 zł (w tym 7% VAT)

21 stycznia Sejm RP przyjął „Ustawę

o doświadczeniach na zwierzętach”,

która oczekuje obecnie na podpis pre-

zydenta. Nowe prawo pozwala naukow-

com traktować naszych mniejszych bra-

ci jak martwe przedmioty. Ludzie co

prawda potrzebują nowych, skutecznych

lekarstw, ale męczone zwierzątka, zanim

wyzioną ducha, też potrzebują... choć-

by znieczulenia podczas doświadczeń.

Str. 11

Grzeszki prawiczków

Jak tak dalej pójdzie, jesienią nie będzie kim ob-

sadzić najwyższych stanowisk w państwie. Powód? Pro-

kuratorzy lustrują bezpośrednie zaplecze polityczne

Tuska, Rokity, Kaczyńskich i Giertycha. A tam – zło-

dziej na oszuście i pijakiem pogania...

Str. 6, 7, 10

O LIŚCIE WILDSTEINA

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 5 (257) 4 – 10 II 2005 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

WSZECHŚWIAT Papież – zastępca Boga – leży chory w szpi-

talu, więc wszystkie inne informacje są bez znaczenia, ale po-

dajemy je z przyzwyczajenia.

Ojcze nasz...

POLSKA Bronisław Wildstein – główne pióro „Rzeczpospo-

litej” – skopiował nielegalnie w IPN listę osób powiązanych

z dawną bezpieką (nieważne, czy oni donosili, czy na nich do-

noszono), zakosił ją i rozpowszechnił. „Rzepa”, choć prawi-

cowa i za lustracją, wywaliła głupiego oszołoma z roboty.

Niemal wszyscy pytani uznają działanie Wildsteina za niele-

galne i niebezpieczne.

Wildstein mógłby teraz zasilić szeregi LPR, ale Giertych Żydów

nie przyjmuje.

rozmawiałem z ludźmi o ich poprzednich wyprawach na

Jasną Górę. Każdy miał jakieś wspomnienia i przeżycia.

A mnie nagle olśniła myśl, którą głośno wypowiedziałem:

– Słuchajcie, a gdyby tak zorganizować pielgrzymkę do Oświę-

cimia, czy byliby wśród was chętni? Pątników zatkało. – Jak

to do Oświęcimia? Przecież tam nie ma sanktuarium ani na-

wet kościoła czy cudownego obrazu – odpowiedzieli w końcu

zgodnie. – Ale chodzicie na pielgrzymki w takich pięknych in-

tencjach – drążyłem dalej. – Może wypadałoby iść chociaż raz

do miejsca, w którym zamordowano półtora miliona niewin-

nych ludzi, pomodlić się za nich, oddać hołd ich męczeńskiej

śmierci? Gdzie znaleźć inne, bardziej stosowne miejsce do

modlitwy i zadumy? – No tak – odezwał się jeden z pątników

– przecież tam zginął Ojciec Maksymilian, chociaż to głównie

obóz żydowski... – Ale my, katolicy, powinniśmy się modlić za

wszystkich. Na to włączył się znajo-

my lekarz idący obok mnie: – A jak

ksiądz myśli, czy tam w ogóle jest

Bóg? Czy był tam w czasie wojny?

To miejsce przeklęte, tam szatan wy-

grał z Bogiem. Na to mnie z kolei przy-

tkało. Może gdybym miał przy sobie

swój skrypt z teologii dogmatycznej...

Na szczęście skryptu nie miałem.

Z pewnością nie ma bardziej prze-

rażającego miejsca na ziemi niż Au-

schwitz-Birkenau. Byłem tam dwu-

krotnie i przeczytałem na temat obo-

zu chyba wszystko. Ale niezmiennie

na sam dźwięk słowa Oświęcim prze-

chodzi mi przez plecy dreszcz i od-

żywają w pamięci wspomnienia oca-

lałych więźniów.

Myślę wtedy o matkach i ich dzie-

ciach przyciskanych do piersi w ko-

morach gazowych, o zabijanych za-

strzykami fenolu, wieszanych, roz-

strzeliwanych, palonych żywcem

w dołach, kiedy zabrakło cyklonu B,

słaniających się z głodu i tyfusu, gni-

jących pod zawszonymi kocami. Przypomina mi się relacja

więźniarki, której koleżanka urodziła w obozie dziecko. Przy-

szedł doktor Mengele, pogratulował udanego dzidziusia, po

czym kazał mocno zabandażować kobiecie piersi, żeby nie

mogła karmić. Chciał przeprowadzić „naukowy” eksperyment

– jak długo może żyć niemowlę bez pokarmu. Przychodził

do matki codziennie i z uśmiechem na ustach (miał niena-

ganne maniery...) pytał, „jak się dziś czuje maleństwo”,

z uwagą obserwował, czy jeszcze głośno płacze, dotykał per-

gaminowej skórki, gładził po główce... A matka odchodziła

od zmysłów, patrząc na powolne konanie swojego dziecka,

wkładała mu do ust okruchy obozowego chleba, poiła wła-

sną śliną. Po ośmiu dniach, nie mogąc patrzeć na agonię,

udusiła je w swoich objęciach.

Albo inna historia opowiedziana przez naocznego świadka:

esesman Palitzsch przyprowadził pod ścianę śmierci żydow-

ską rodzinę – mężczyznę, kobietę z niemowlęciem na rękach

i dwoje dzieci w wieku około 4 i 7 lat, tulących się do rodzi-

ców: „Palitzsch najpierw strzelił w główkę niemowlęcia. Strzał

w potylicę rozsadził czaszkę, powodując ogromne krwawie-

nie. Niemowlę zamiotało się jak ryba, lecz matka jeszcze moc-

niej przytuliła je do siebie. Palitzsch następnie strzelił do dziec-

ka stojącego w środku. Rodzice nadal stali nieruchomo jak ka-

mienne posągi. Później Palitzsch szamotał się z najstarszym

dzieckiem, które nie pozwalało się zastrzelić. Przewrócił je na

ziemię i stojąc dziecku na plecach strzelił mu w tył głowy.

Wreszcie zastrzelił kobietę, a na samym końcu mężczyznę” .

Nigdy w dziejach ludzkości nie było w jednym miejscu

i czasie tylu wynaturzonych zbrodni i tak wielu zbrodniarzy,

którzy do ludzi byli podobni tylko z wyglądu. A czy był tam

wtedy Bóg?

Katolicki „Tygodnik Powszechny” w artykule pt. „W mro-

ku wiary” głosi, że „Teologia po Auschwitz nie lęka się dra-

matycznych pytań” . Zdaniem autora, ojca Wacława, Bóg był

obecny w obozie w wierze i modlitwie więźniów, w krom-

kach chleba, którymi dzielili się przymierający głodem.

To bardzo pięknie, ale jak pojąć Jego milczenie? Ojciec twier-

dzi, zgodnie z duchem swego Kościoła, iż Pan Bóg dał lu-

dziom wolną wolę, którą oprawcy wykorzystali w najgorszy

z możliwych sposobów i stworzyli piekło na ziemi, a sam Je-

zus cierpiał razem z więźniami: „Cierpiący człowiek nie od-

wraca się od Boga jako kogoś odpowiedzialnego za jego nie-

szczęście. Wierzy, że Bóg był pośród cierpienia i zagłady mi-

lionów, że zstępował do piekła nieludzkiego świata i nie po-

zwolił, by cierpienie ludzi było jedynie absurdem (...). Ze zdu-

mieniem odkrywa w Bogu tajemni-

czą wrażliwość na ludzkie cierpie-

nie. Niepojęty Bóg pozostaje mil-

czącym świadkiem ludzkiego cier-

pienia, współczującym i bliskim czło-

wiekowi – rozumienie tego uwal-

nia od buntu i pokusy oskarżenia” .

Rzeczywiście, bardzo tajemni-

cza to wrażliwość... Łatwo można

całą winę zrzucić na szatana i bez-

bożnych Niemców (którzy mieli jed-

nak na klamrach wygrawerowany

napis: „Bóg z nami”). Tylko jak wy-

tłumaczyć, że ludzie cierpią bez

winy innych ludzi i bez złego wy-

korzystania własnej wolnej woli?

Dlaczego los (?) zsyła ciężkie cho-

roby i kalectwo; dlaczego zabiera

dzieci i matki od dzieci, zabija ty-

siące przypadkowych ofiar katakli-

zmów, np. tsunami, czy choćby te

dwie przemiłe, zrośnięte głowami

bliźniaczki z Iranu, które zmarły po

operacji rozdzielenia? Ojciec Wa-

cław przekonuje, że na krzyżu Je-

zus połączył swoje cierpienia z naszymi, ale przecież Jezus

zrobił to z własnej woli, w konkretnym celu, mając świado-

mość swego zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Czy ta-

ki komfort miały ofiary Oświęcimia? Nie! Żydowski filozof Emil

Fackenheim zadaje pytanie: Czymże są cierpienia krzyża w po-

równaniu z cierpieniem matki, której dziecko zabijają przy od-

głosach śmiechu lub w takt melodii marsza wiedeńskiego?

Ja uważam, że albo Bóg przestał się interesować swoimi

stworzeniami, albo ziemia jest rodzajem czyśćca, po którym

czeka nas wszystkich, niezależnie od zasług i win, wieczne szczę-

ście, to „czego oko nie widziało i ucho nie słyszało” .

W innym przypadku trzeba by przyjąć, że Bóg jest sadystą. Nie

wstydzę się też powiedzieć nie wiem; w odróżnieniu od ojca

Wacława, który zapomniał o tym, że więźniowie Oświęcimia

częściej tracili wiarę, niż się w niej utwierdzali. A co

z tymi, którzy ulegli „pokusie oskarżenia” i złorzeczyli Duchowi

Świętemu? Według doktryny Kościoła, zostali potępieni... Tak

się składa, że to właśnie ten Kościół wymyślił i jako pierwszy

wprowadził getta dla Żydów, konfiskatę ich majątków, palenie

na stosie i tortury inkwizycji (o tym w „FiM” za tydzień). Sam

o. Wacław to przyznaje: „Wieki chrześcijańskiego antyjudaizmu

przyczyniły się do zaistnienia holokaustu” . Bez narosłej przez

2000 lat pogardy i nienawiści chrześcijan wobec narodu wy-

branego nie byłoby Oświęcimia i setek innych miejsc „bez Bo-

ga”. Jako ojciec nie wiem i nigdy nie zrozumiem, jak Rodziciel

może spokojnie patrzeć na cierpienie swoich dzieci. Wiem na-

tomiast, że Auschwitz wyzwolili bezbożni komuniści. W swo-

jej ograniczoności doszli zapewne do wniosku, że bycie „mil-

czącym świadkiem” zagłady to jednak za mało. JONASZ

Rada Krajowa SLD zdecydowała, że popiera jesienny termin

wyborów. Miałyby to być jednocześnie wybory parlamentar-

ne, prezydenckie i referendum w sprawie przyjęcia konstytu-

cji europejskiej. Wcześniej SLD pod naciskiem prawicy obie-

cywało wybory w czerwcu br.

Teraz prawica pod naciskiem SLD... Ludzie, SLD ma wreszcie

jakiś nacisk!

Największe szanse na zwycięstwo w wyborach prezydenckich

miałby kardiolog Religa (18 proc. poparcia), przed prawni-

kiem Kwaśniewską i rolnikiem Lepperem. Kolejne miejsca

w rankingu Pracowni Badań Społecznych zajęli: Tomasz Lis,

Włodzimierz Cimoszewicz i Jan Rokita. Religę popierają:

ZChN, partia Centrum i PSL, ale nie na pewno...

Urban na prezydenta, Jonasz na premiera i do diabła z Rokitą!

POZNAŃ Sąd Rejonowy w Poznaniu skazał na karę grzywny

i więzienia w zawieszeniu (8 i 4 miesiące) dwóch działaczy Nowej

Lewicy za namalowanie na murze napisu wzywającego do wzię-

cia udziału w manifestacji pierwszomajowej. Jednego ze skazanych

sąd nie raczył nawet powiadomić o toczącym się procesie.

Nie popieramy bazgrania po murach, ale gdyby to było wezwanie

do udziału w procesji Bożego Ciała, wyrok byłby chyba nieco

łagodniejszy...

PELPLIN „Agresją wobec bożej pedagogiki” nazwał biskup

Szlaga organizowanie zabaw szkolnych w piątki. Potępił tak-

że imprezy rozrywkowe w Wielkim Tygodniu.

Nauczanie Kościoła to agresja wobec zdrowego rozsądku.

WATYKAN Jan Paweł II zachorował na grypę. Mimochodem

napomknięto, że nieszczęście to dotknęło oprócz katolickie-

go bóstwa jeszcze 200 tys. innych mieszkańców Rzymu.

Papciu kichnął już tydzień temu, to po co go znów w niedzielę

w przeciągu wystawili?

Kościół zakłada kondoma. Tym razem papieski teolog – szwaj-

carski kardynał George Cottier – uznał, że prezerwatyw można

używać bezgrzesznie w pewnych skrajnych wypadkach, na przy-

kład w środowiskach narkomanów albo na terenach dotkniętych

silnie epidemią AIDS, gdy „niemożliwa jest normalna i bezpiecz-

niejsza droga do wychowania do świętości ciała ludzkiego”.

„Normalna droga” Kościoła to zaniechanie normalnego popędu.

Papież (chory...) orzekł, że kandydatów do kapłaństwa powin-

na oceniać specjalna komisja. Klerycy zaś mają zdobyć przed

święceniami pewność co do swojej seksualnej dojrzałości (sic!).

W komisjach będą zasiadać sPaetzjaliści od kleryckich dusz i ciał?

Papież żalił się publicznie na... sądy biskupie. Stwierdził, że wie-

le z nich zbyt pośpiesznie orzeka o nieważności małżeństwa tyl-

ko dlatego, że związek jest w zupełnej rozsypce. Takie działania

Papa nazwał lekkomyślnymi i „niebezpiecznymi dla prawdy”.

No bo czy to nie lekkomyślne rozdzielać ojca i męża alkoholika

od rodziny, która powinna się za niego modlić i cierpliwie dźwi-

gać swój krzyż?

WŁOCHY Rocco Buttiglione – polityk i działacz katolicki

– ogłosił „pedofilem” Daniela Cohn-Bendita, wiceprzewodni-

czącego frakcji Zielonych w Parlamencie Europejskim. Butti-

glione nie został komisarzem unijnym m.in. przez Cohn-Ben-

dita. „Pedofil przepędził chrześcijanina z Komisji Europej-

skiej” – żalił się przyjaciel papieża.

Buttiglione prędzej znajdzie pedofilów (i to prawdziwych) wśród

swoich przyjaciół księży. Tymczasem może wstąpić do LPR – de-

wocję, obmowę i chamstwo ma zaliczone.

HISZPANIA Po kolejnych słowach krytyki, jakie papież skie-

rował pod adresem socjalistycznego rządu hiszpańskiego (la-

icyzacja!), ostro zareagował minister obrony tego kraju: „Nie

można nieustannie krytykować rządu za jego świeckość. Hisz-

pański rząd nie jest chrześcijańskim kaznodzieją”. I dodał:

„Być może hierarchia kościelna powinna zastanowić się, czy

nie jest również winna odchodzenia ludzi od wiary”.

Ten bluźnierca chyba nie miał na myśli wodzenia księży na po-

kuszenie przez małolatów?

IRAK Mimo eskalacji zamachów odbyły się wybory parlamen-

tarne. Amerykanie ogłosili zwycięstwo i zapowiedzieli, że zo-

staną nad Eufratem do końca 2006 r. Ujawniono także, że

władze okupacyjne (sprawowały kontrolę nad krajem przez

ponad rok) zapodziały gdzieś 8,8 mld dolarów.

Premier Belka odpowiadał w Iraku za sprawy gospodarcze.

To może nam się jednak ta wojna opłaciła...

J ako ksiądz podczas pieszej pielgrzymki do Częstochowy

Nr 5(257) 4 – 10II 2005 r.

GORĄCY TEMAT

gnęła już pułap szaleństwa,

a wcale się nam nie wyda-

je, że to już jest wszystko,

na co stać polityków klasy Giertycha

czy Macierewicza oraz – niestety

– dziennikarzy ( vide przypadek Bro-

nisława Wildsteina z „Rzeczpospo-

litej”, który wyniósł z Instytutu Pa-

mięci Narodowej i rozpowszechnia li-

stę nazwisk 240 tys. osób, mających

jakieś akta w zasobach IPN). Wypo-

wiadają się o teczkach również hi-

storycy, biskupi i księża, legendarni

działacze Solidarności – słowem wszy-

scy, którzy uchodzą (bądź chcą ucho-

dzić) za ekspertów od zawartości ar-

chiwów lub za autorytety moralne.

A my, jak to już mamy w zwycza-

ju, postanowiliśmy pójść pod prąd,

czyli do źródła: zamiast opowiadać

ex cathedra różne brednie, zwrócili-

od wstąpienia do seminarium aż

do śmierci.

– A co jest na tej słynnej już

„liście Wildsteina”, której fragmen-

ty krążą po Warszawie?

ppłk X: – Wykaz osób mających

w IPN jakieś akta. A więc: funkcjo-

nariusze, Kandydaci na Tajnych

Współpracowników i Tajni Współ-

pracownicy , osoby zarejestrowane ja-

ko Konsultanci , Kontakty Opera-

cyjne bądź w ramach Kwestionariu-

sza Ewidencyjnego , a wreszcie ci,

z którymi „firma” miała umowy o udo-

stępnianiu mieszkania w charakterze

Lokalu Kontaktowego z agenturą.

– Czy ich wszystkich, pomija-

jąc funkcjonariuszy, można trak-

tować jako ludzi mających z wami

tajne związki?

mjr Y: – W zasadzie tak, z wyjąt-

kiem osób występujących w kwestio-

z kandydatami, których nie udało się

pozyskać do współpracy. Czystych jak

łza figurantów z kwestionariuszami

i tych, którzy faktycznie mieli powierz-

chowne, choć tajne związki. W tej sy-

tuacji należałoby wyciągnąć i przej-

rzeć każdą teczkę, żeby zorientować

się, o co chodzi. A tymczasem prezes

IPN zapowiedział, że owa lista to za-

ledwie szósta część całego zasobu obej-

mującego około 1,5 miliona nazwisk.

mjr Y: – Można też być pewnym,

że wykaz obejmuje wyłącznie to, cze-

go nie zdążyliśmy zniszczyć. Spraw

i osób dla „firmy” najważniejszych nie

znajdziecie na tej liście.

– Załóżmy, że faktycznie akta

części tajnych współpracowników

fizycznie już nie istnieją. Czy mi-

mo to istnieje sposób, aby wiary-

godnie stwierdzić, że TW o pseu-

donimie Cienki Bolek, którego do-

działała na nieco innych zasadach

niż pozostałe jednostki. Nie obowią-

zywała na przykład sztywna jak w in-

nych wydziałach reguła pisemnego zo-

bowiązania do współpracy.

ppłk X: – U nas musiał być kon-

kretny cel plus jasno określona po-

trzeba. Podobnie zresztą w kontrwy-

wiadzie i w Departamencie V (ochro-

na przemysłu – dop. red. ) oraz jego

odpowiednikach w terenie.

– No więc kto miał „szansę”

zostać agentem?

ppłk X: – Nie można mówić o ja-

kiejś regule. Tu potrzeba była matką

wynalazków. Proszę sobie wyobrazić

taką oto sytuację: dziekan z uczelni,

odpowiadając na oficjalne pytanie,

udziela nam informacji o jakimś pra-

cowniku naukowym bądź studencie

gdzieś tam sobie na boku konspiru-

jącym, a za chwilę leci do zaintereso-

mjr Y: – Nie ulega kwestii, że od-

mowa współpracy tajnego współpra-

cownika nie przysparzała chwały pro-

wadzącemu go oficerowi. Jednak nie

miał szans, żeby na dłuższą metę oszu-

kiwać przełożonego. Musiał bowiem

co najmniej raz w roku rozliczyć się

z pracy agenta i jakości dostarczanych

przez niego informacji.

ppłk X: – Szef wydziału miał też

obowiązek uczestniczyć w tak zwanych

spotkaniach kontrolnych. Potwier-

dzam: przekręt nie uchowałby się dłu-

żej niż rok, maksimum dwa. Osobi-

ście nie słyszałem o takim przypadku.

– Twierdzicie, że bezpieka nie

wytwarzała fałszywej dokumen-

tacji?

ppłk X: – A po co? Sami siebie

mieliśmy oszukiwać? Przecież w tam-

tych latach tylko prorok mógł prze-

widzieć, że powstanie jakiś IPN, a pa-

piery znajdą się na wolnym rynku.

mjr Y: – Było raczej odwrotnie.

Otóż gdzieś pod koniec lat 70. mini-

ster – bodajże Kowalczyk – zezwo-

lił, żeby najcenniejszą agenturę wyco-

fać z wszelkich rejestrów Biura „C”

(archiwa SB – dop. red. ). Stało się

tak po wpadce w którymś z woje-

wództw, gdzie stwierdzono przeciek

i z seminarium duchownego wyrzuco-

no świetnie dla nas zapowiadającego

się kleryka. Jeśli zaś chodzi o fałszy-

we teczki agentury, to sporadycznie

tworzono je, ale na fikcyjne osoby, że-

by „zalegalizować” informacje pocho-

dzące z podsłuchów najważniejszych,

wymagających szczególnej ochrony.

Głównie chodziło o kurie biskupie.

Nie sądzę, żeby takich fikcyjnych TW

było w Polsce więcej niż dziesięciu.

– Nie mogę nie zapytać, co sta-

ło się z teczkami księży-agentów.

mjr Y: – Jeśli chodzi o czynnych

tajnych współpracowników, to myślę,

że udało się zniszczyć wszystkie kwi-

ty, bo były pod ręką. Osobiście do-

pilnowałem, żeby nic się nie uchowa-

ło. Ale ślady zostały w postaci róż-

nych odpisów doniesień. A na to, po-

dobnie jak i na teczki archiwalne, za-

brakło już czasu. Ze zdumieniem więc

skonstatowałem – po dokładnym prze-

analizowaniu listy Wildsteina opubli-

kowanej w Internecie – że nie ma na

niej nikogo spośród naszej agentury

księżowskiej. Nawet tych, o których

drżałem przez te wszystkie lata, ma-

jąc świadomość, że nie zdążyłem...

ppłk X: – Generalnie rzecz bio-

rąc, w centrali udało się całkowicie

zatrzeć jedynie ślady po tej najcen-

niejszej agenturze. Każdy pracownik,

który miał takich dwóch albo trzech

na kontakcie, właśnie im poświęcił

najwięcej starań. Nie było szans, że-

by zdążyć i zadbać o „drobnicę”.

– Czyli rekiny pływają bezpiecz-

ne, a płotki i Bogu ducha winni

drżą przed coraz to nowymi inicja-

tywami lustracyjnymi?

ppłk X: – Taka jest ta obecna

gówniana polityka. Ale obawiam się,

że do oszołomów nie trafia żaden ar-

gument.

– Pocieszam panów, że „Fak-

tów i Mitów” oszołomy nie czyta-

ją. Dziękuję za rozmowę.

ANNA TARCZYŃSKA

Polowanie na czarownice

Lustracja nam dziczeje. Przeróżne oszołomy,

chcąc zaistnieć, prześcigają się w pomysłach,

jakby tu wyciągnąć kilkuset tysiącom obywa-

teli brudy z ich życiorysów. A tymczasem reki-

ny tajnej współpracy ze służbami specjalnymi

śpią spokojnie…

niesienia pojawią się w jakiejś in-

nej teczce, to – dajmy na to – Lech

Wałęsa?

ppłk X: – Oficer prowadzący miał

obowiązek sporządzania odpisów

z doniesień agenta. Chodziło o mak-

symalnie efektywne wykorzystanie in-

formacji, również z przeznaczeniem

dla innych wydziałów „firmy”. Jeśli

więc „Cienki Bolek” dał coś na te-

mat swojego zakładu pracy, odpowied-

nią notatkę z powołaniem się na źró-

dło wpinano do Sprawy Obiektowej.

Jeśli dał informację o dyrektorze, od-

pis lądował w Kwestionariuszu Ewi-

dencyjnym szefa zakładu. Gdy agent

uczestniczył w imprezie kościelnej, od-

pis przekazywano do Wydziału IV,

a gdy zetknął się z dyplomatą – do

„dwójki” (Wydział II SB, czyli kontr-

wywiad – dop. red ). A zatem gdyby

z różnych teczek wyciągnąć odpisy do-

niesień „Cienkiego Bolka”, to pomi-

mo zniszczenia akt bystry analityk

mógłby go stosunkowo precyzyjnie zi-

dentyfikować.

– Kogo werbowaliście? Jak le-

ci, czy tylko do konkretnych celów?

ppłk X: – A po cholerę komu był

dajmy na to księgowy, którego cza-

sem proszono o ocenę bilansu nad-

zorowanego przez nas zakładu, lub

szef firmy państwowej, którego obo-

wiązkiem było udzielanie poufnych in-

formacji, gdy funkcjonariusz o nią

się zwrócił. Albo lojalny dziennikarz,

który miał dostęp do kontrolowanych

przecieków. Jeżeli w ogóle byli reje-

strowani, to jako Konsultant lub Kon-

takt Operacyjny, żeby móc rozliczyć

płatności za ich usługi.

mjr Y: – W mojej „branży” wol-

no było werbować jak leci. Szczegól-

ną uwagę zwracaliśmy oczywiście na

tych, którzy mieli w diecezji coś do

powiedzenia lub perspektywy awansu

w hierarchii, ale gdy podłożył się ja-

kiś wikary z głębokiego zadupia, ni-

gdy nie lekceważyliśmy okazji. Nale-

ży jednak podkreślić, że „czwórka”

wanego i uprzedza, że bezpieka o nie-

go pytała. Jaki z tego wniosek? Trze-

ba pozyskać do współpracy kogoś ma-

jącego dostęp do akt osobowych

w dziekanacie i potrafiącego trzymać

buzię na kłódkę…

mjr Y: – …albo stróża nocnego

w obiekcie, gdzie planowano zainsta-

lować podsłuch. Ktoś musiał wpuścić

ekipę pod nieobecność pracowników

lub mieszkańców.

– Panowie, opowiadacie nam

jakieś bajki. Sekretarka, dozorca…

ppłk X: – Dodam profesora,

u którego ów pracownik naukowy

jest asystentem, żeby obarczał pod-

władnego odpowiednio dużą ilością

zajęć, aby nie miał czasu na głupo-

ty; adwokata doradzającego studen-

towi, gdy ten wpadnie z ulotkami;

pracownika banku, w którym „figu-

rant” rozpracowania ma konto; lite-

rata zapraszanego na konspiracyjne

spotkania… Raz jeszcze powtarzam

– współpracownikiem mógł być każ-

dy – to była kwestia potrzeb pozy-

skania informacji.

mjr Y: – Jeśli nadarzyła się oka-

zja, to werbowano każdą osobę

o odpowiednio wysokim statusie

społecznym, jako perspektywiczną

agenturę wpływu. Oczywiście nikt

nie zasadzał się specjalnie na obie-

cującego księdza, naukowca, dzien-

nikarza czy prawnika, którzy nie

wdawali się w żadne awantury po-

lityczne. No, ale gdy wpadł pijany

za kółkiem, na jakimś oszustwie,

przemycie lub kompromitującym

skandalu obyczajowym – podejmo-

wano próbę pozyskania. Na zasa-

dzie, że kiedyś się przyda. Później,

żeby się nie zbiesił i nie odzwycza-

ił oraz żeby był z niego jakiś poży-

tek, takiego agenta wprowadzano

do określonego, interesującego „fir-

mę” środowiska.

– A jeśli z czasem próbował ze-

rwać współpracę? Podtrzymywali-

ście fikcję, żeby brać premie?

śmy się o wyjaśnienie kwestii teczek

do autentycznych ekspertów, których

jedyną wadą jest to, że nie są zapra-

szani do programów Moniki Olej-

nik . I właśnie dlatego poprosili nas

o najdalej idącą dyskrecję…

Redakcja: – Przedstawcie się,

panowie, naszym Czytelnikom,

choćby w minimalnym zakresie.

X: – Podpułkownik, prawie 20

lat w resorcie spraw wewnętrznych.

Przed weryfikacją byłem zastępcą na-

czelnika jednego z wydziałów Depar-

tamentu III MSW. Zajmowałem się

opozycją i – siłą rzeczy – wypadłem

za burtę.

Y: – Major, ponad 15 lat wysługi,

naczelnik Wydziału IV SB w jednej

z komend wojewódzkich. Czyli ducho-

wieństwo i katolicy świeccy. Nawet nie

poddawałem się weryfikacji.

– Lech Wałęsa powiedział nie-

dawno, że tylko tchórze nie mieli

u was teczek. Czy to oznacza, że

zakładaliście ją każdemu obywa-

telowi, który się „wychylił”?

ppłk X: – Łączenie teczek z od-

wagą to bardzo uproszczona teza. Mo-

gę natomiast powiedzieć, że o każ-

dym, kto angażował się politycznie nie

po myśli władzy, powinny być jakieś

zapiski. Ich objętość zależy od wy-

dolności oficera zajmującego się okre-

ślonym środowiskiem oraz potencja-

łu agenturalnego, jakim dysponował.

mjr Y: – Teczkę miał każdy du-

chowny katolicki. Nawet jeśli nie był

tajnym współpracownikiem, to od-

rębna Teczka Ewidencji Operacyj-

nej na Księdza towarzyszyła mu

nariuszu i kandydatów na TW. Dobrą

tego ilustracją jest znany przypadek

prof. Jadwigi Staniszkis i prof. An-

drzeja Paczkowskiego , których bez-

skutecznie próbowano pozyskać do

współpracy, a znaleźli się na liście

Wildsteina. Kwestionariusz natomiast

zakładano najczęściej w ramach Spra-

wy Obiektowej prowadzonej na przy-

kład dla dużego zakładu przemysło-

wego, kurii biskupiej, ważnego urzę-

du, redakcji… Taką odrębną teczkę

mieli ludzie najbardziej znaczący dla

funkcjonowania „obiektu”.

ppłk X: – Nie tylko. Również oso-

by przewijające się w sprawach Ope-

racyjnego Sprawdzenia i Opera-

cyjnego Rozpracowania miały od-

rębną teczkę. „Sprawdzeniówkę” ini-

cjowano, gdy z jakiegoś środowiska,

ot, choćby owego „obiektu”, pojawia-

ły się sygnały o politycznym bądź go-

spodarczym zagrożeniu. Jeśli się nie

potwierdziły lub kłopot szybko zneu-

tralizowano, teczki lądowały w archi-

wum. Pęczniały, jeśli sprawa wymaga-

ła rozpracowania, bo problem był po-

ważny i należało użyć większych sił

i środków, a zwłaszcza czasu. Najistot-

niejsze postacie z takich spraw też

miały rejestrowane teczki, a co za tym

idzie, powinny figurować na liście,

o której mówimy.

– No dobrze, mamy ten wykaz,

a w nim 240 tysięcy nazwisk. Jak

odróżnić, kto był kim?

ppłk X: – Z tym będzie bardzo

duży kłopot. To jest jakby alfabetycz-

ny skorowidz, w którym znajdziemy

faktycznych agentów na przemian

S prawa teczek bezpieki osią-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 5 (257) 4 – 10 II 2005 r.

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Bomba cyka u Rydzyka

Prowincjałki

Nie udała się zakrapiana impreza

trzem mieszkańcom Dzikowa Iławiec-

kiego koło Bartoszyc (woj. warmińsko-mazurskie). Mieczysław S. (22 l.),

jego brat Krystian (19 l.) i Krzysztof W. (25 l.) najpierw poszli do miej-

scowego sklepu po wódkę. Niestety, właściciel sklepu nie chciał dać na

krechę. Panowie odczekali więc cierpliwie kilka godzin, a potem włama-

li się do sklepu. Wynieśli piwko, wódeczkę, owoce i zakąskę w postaci

kiełbasy, konserw mięsnych i rybnych. A potem, już w domu – balanga,

śpiewy, jedzenie, picie i popuszczanie pasa. Zdrowo narąbani śpiewali

„Upływa szybko życie” tak często i głośno, że wnerwieni sąsiedzi poskar-

żyli się policji, a ta przerwała recital i zgarnęła towarzycho.

Inicjatywa powstania Radia Ma-

ryja wcale nie wynikała z cudow-

nego objawienia Najświętszej Ma-

ryi Panny, która jest czczona jako

przewodniczka Tadka Rydzyka

w drodze do władzy i szmalu. Po-

czątki Radia Maryja związane są

z pobytem o. Tadeusza w Niem-

czech oraz jego spotkaniem z pa-

nem Ivano Pietrobellim! To tam za-

częła się hucpa, która trwa do dziś.

Rydzyk, który pod koniec lat 80.

szukał spełnienia swoich ambicji, tra-

fił do diecezjalnej rozgłośni Radio

Maria, działającej w Balderschwang

w Alpach Bawarskich. Rozgłośnia owa

została z hukiem zamknięta przez die-

cezję z powodu głoszenia treści skraj-

nie prawicowych i antysemickich, ale

zauroczony Rydzyk już wiedział, że

radio o podobnej formule stworzy

w Polsce, gdzie grunt jest bardziej po-

datny na ksenofobię. Należy dodać,

że podobna rozgłośnia istniała (i ist-

nieje) we Włoszech i Rydzyk również

tam gościł, szukając doświadczeń,

a zwłaszcza szczodrych patronów.

I tutaj na arenę wkracza Iva-

no Pietrobelli, pracownik włoskie-

go konsulatu w Niemczech , współ-

pracujący z włoskim Radiem Maria.

To właśnie on pomógł wyposażyć

Rydzykową stację. 10 lutego 1991 ro-

ku doszło do znamiennego spotka-

nia o. Tadeusza Rydzyka z Ivano

Pietrobellim w Sanktuarium Pana

Jezusa Miłosiernego w Krakowie Ła-

giewnikach. Na tej naradzie przed-

stawiono propozycje pomocy mate-

rialnej w sprzęcie dla stacji naziem-

nych, nadawczych studyjnych, w łą-

czach satelitarnych itp.

błędu niemieckich i włoskich przyja-

ciół „radiomaryjnych”, którzy podle-

gali miejscowemu biskupowi.

W ciągu kilku lat ks. Rydzyk zbu-

dował małe imperium, które dyspo-

nuje własnymi terenami, budynka-

mi, nowoczesnym wyposażeniem tech-

nicznym. Jest raczej mało prawdopo-

dobne, żeby tylko tzw. „wdowi grosz”

mógł przyczynić się, i to tak szybko,

do tej potęgi. O niejasnych i pozba-

wionych jakiejkolwiek zewnętrznej

kontroli operacjach finansowych fun-

dacji Rydzykowych „FiM” pisały wie-

lokrotnie. Na razie bez większego

skutku. Wszystkie sprawy zostały umo-

rzone przez prokuraturę lub odma-

wiano wszczęcia śledztwa. Niemniej

sądzić należy, że bomba (z opóźnio-

nym zapłonem) cyka u Rydzyka i jest

kwestią czasu, kiedy wybuchnie.

Pomoc finansowa Ivano Pietro-

belliego dowodzi, że od samego po-

czątku nie NMP, jak dla jaj informu-

je Rydzyk, ale obcy kapitał (niemiec-

ko-włoski) pomagał w utworzeniu tej

ksenofobicznej, antyreligijnej stacji,

która nie ma nic wspólnego z miło-

ścią chrześcijańską. I dlatego sądzę,

że jak dowcip z „Cyrku Monthy Py-

tona” brzmi codzienne przywitanie:

„Tu Radio Maryja – katolicki głos

w naszych domach!”. Bo na szczęście

nie cały katolicyzm jest taki.

ANDRZEJ RODAN

W Białymstoku jest Instytut Stoma-

tologii Akademii Medycznej. Instytut

ma toalety dla personelu i pacjentów z miasta oraz województwa. Ponie-

waż służba zdrowia przeżywa kryzys finansowy, więc w kiblach zabrakło

papieru toaletowego. Zastąpiono go... kartami pacjentów. Siedząc wy-

godnie na sedesie, można było poczytać, kto ma problemy z uzębieniem,

kiedy wstawiał sobie sztuczną szczękę, gdzie mieszka, pracuje, zapoznać

się z jego stanem cywilnym i datą urodzenia. Generalny inspektor danych

osobowych ma teraz jakieś wątpliwości wobec dyrekcji instytutu.

Dzielna sklepowa z Gdyni przegoni-

ła dwóch bandytów, którzy – ubra-

ni na czarno, z kominiarkami na twarzach – weszli do sklepu spożywcze-

go przy ul. Kartuskiej w Gdyni. Jeden z nich przystawił 51-letniej ekspe-

dientce pistolet do skroni. Wrzeszczał, że chce kasę. Sprzedawczyni ode-

pchnęła rękę uzbrojonego bandziora, pchnęła go na regał, kopnęła w jaja

i zaczęła wzywać pomocy. Rabusie przerazili się tak bardzo, że uciekli ze

sklepu. Teraz tropią ich gliniarze. Na razie bez skutku. Sprzedawczynie po-

winny mieć bejsbole i kajdanki. Wykrywalność przestępstw znacznie by

wzrosła.

W przeciwieństwie do niemiec-

kiej i włoskiej imienniczki – RM

w Polsce nie powstało jako medium

Episkopatu czy diecezji, lecz jako nie-

zależna inicjatywa zakonu redempto-

rystów. Dzięki temu Józef Glemp

i jego drużyna mogą skoczyć Rydzy-

kowi na kropidło. Nauczony bowiem

doświadczeniem, nie popełnił on

Opracował AR

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

W rezolucji Parlamentu Europejskiego udało

Ich pierwszymi ofiarami zazwyczaj padali właśnie Żydzi,

potem mniejszości religijne, narodowe i seksualne, a tak-

że opozycja polityczna. Europa zbyt łatwo chce umyć rę-

ce od współuczestnictwa w zbrodniach Hitlera, a polska

prasa nie zająknęła się nawet o chorwackich ustaszach

czy słowackich faszystach księdza Tiso , którzy swoich Ży-

dów nie tylko wysłali do Auschwitz, ale jeszcze zapłacili

Hitlerowi „za likwidację morderców Chrystusa” . Spo-

śród narodów Europy tyl-

ko Węgrów stać było

w tych dniach na uderze-

nie się w piersi i przypo-

mnienie o „zbrodniach

rządów węgierskich”

w latach 1920–1945.

Polaków zajęła za to dyskusja, czy w oświadczeniu eu-

roparlamentu powinniśmy się znaleźć przed czy po ho-

moseksualistach. To doprawdy wielkie zmartwienie...

A swoją drogą, czy zauważyliście jak cichutko siedziała

w tych dniach Liga Polskich Rodzin, duchowy pogrobo-

wiec brunatnych morderców? Nie pyskowali, nie podno-

sili głosu; wiedzieli, że Holokaust to temat dla nich mało

wygodny, a nawet niebezpieczny. Jeszcze sobie ktoś przy-

pomni o ławkowych gettach z lat 30., organizowanych dla

żydowskich studentów przez Młodzież Wszechpolską.

Polscy organizatorzy obchodów popisali się natomiast

politycznym chamstwem – nawet nie odpowiedzieli na apel

organizacji mniejszości seksualnych, które chciały uczcić

więźniów z różowym trójkątem. Nie okazali się godni, by

mogli przyjechać do Auschwitz – w odróżnieniu od głów

państw, które Holokaust zorganizowały i popierały. Przy

okazji obchodów nawet się nie zająknięto o jeszcze jednej

kategorii ofiar skazanych na wyniszczenie – o świadkach

Jehowy, których Hitler tępił za ostentacyjny pacyfizm. Cóż,

historię, a więc również „sprawiedliwość dziejową”, piszą

zawsze zwycięzcy. I silniejsi. ADAM CIOCH

Homoseksualizm jest chorobą, która nie dając żadnych fizycznych cier-

pień, wyraźnie okalecza człowieka, odbierając mu naturalną możliwość

poczęcia dziecka.

(„Nasz Dziennik” 11/2005)

się podkreślić odpowiedzialność nazistow-

skich Niemiec za Holokaust. Zapis ten oddaje rze-

czywistość, ale – niestety – nie w pełni.

Dobrze się stało, że parlamentarzyści unijni wskazali

na państwo niemieckie jako na prawnego twórcę i reali-

zatora zagłady Żydów, Romów, homoseksualistów oraz

sprawcę cierpień wielu narodów Europy. Taka jest praw-

da i trzeba o tym pamię-

tać, zwłaszcza że dzienni-

karze wielu krajów nasze-

go kontynentu pisali

w tych dniach – czy to

z głupoty, czy ignorancji

– o „polskich obozach”

i „polskich komorach gazowych”. Ostatnio w „bratnich”,

katolickich Włoszech, które same w 1938 roku wprowa-

dziły ustawodawstwo rasistowskie, niektóre gazety miały

czelność pisać nawet o „polskiej współodpowiedzialności

za Holokcaust”. „Polskie obozy” pojawiły się także me-

diach Wielkiej Brytanii – kraju, który wynalazł obozy kon-

centracyjne w czasie wojny burskiej (Południowa Afryka)

na przełomie XIX i XX wieku. Dobrze więc, że niemiec-

cy i polscy deputowani przypomnieli, jaka jest prawda.

Pozostajeniedosyt – pokazanie palcem na Niemcy sta-

ło się jednocześnie swoistym rozgrzeszeniem dla reszty

faszystowskiej Europy z czasów II wojny światowej. Skon-

centrowani na Hitlerze , zapominamy, że nie był on ani

pierwszym faszystą, ani pierwszym na kontynencie rasi-

stą. W dniach największego rozkwitu faszyzmu w połowie

Europy prohitlerowskie rządy związane były często także

z Kościołem rzymskokatolickim. WymieńmyFrancję, Wło-

chy, Chorwację, Słowację, Węgry, Rumunię i gestapow-

skich ochotników z całej Europy, szczególnie tłumnie na-

pływających z Ukrainy i Łotwy. Brunatne władze często

dopuszczały się bestialstw nie gorszych od hitlerowskich.

Szerzenie się radykalnego sekularyzmu w Europie jest bardzo niepoko-

jące, a rosnąca marginalizacja religii jest naprawdę alarmująca. (…)

To, co się dzieje w krajach Unii Europejskiej, jest dla nas ostrzeżeniem,

a dla wiernych katolików w całej Europie powinno być dzwonkiem

alarmowym. (…) Polscy katolicy – bez wątpienia najbardziej pobożni

i praktykujący w Europie – są w stanie wnieść swój wkład w obronę

wiary w starciu, które być może jest najważniejszą bitwą od czasów

obrony Wiednia w 1683 r.

(Carl A. Anderson, członek organizacji Rycerze Kolumba)

Fenomenem jest Radio Maryja. To szczególne Boże dzieło będące pod

opieką Maryi. Przerosło ono ludzkie oczekiwania, zarówno pod wzglę-

dem dynamizmu, jak i zakresu działania. To Boży palec w naszej Oj-

czyźnie, ma do spełnienia pewne zadanie. (...) Pan Bóg (...) potrzebuje

nas w realizacji tego dzieła.

RZECZY POSPOLITE

Polacy przed gejami

(„Nasz Dziennik” 22/2005)

Chrześcijaństwo znalazło się w trudnej sytuacji. Ze względu na swoją

przeszłość ciąży nad nim swego rodzaju odium religii dominującej, na-

rzucającej swój pogląd. Zapomina się często, że sytuacja ta uległa zmia-

nie. Fundamentalizm katolicki już dawno odszedł w przeszłość. Moż-

na mieć jednak uzasadnione obawy, że obecnie mamy do czynienia

z próbą forsowania, wchodzenia niejako w jego miejsce fundamentali-

zmu laicystycznego.

(Hanna Suchocka, ambasador Polski przy Watykanie)

Słyszałam, że Owsiak zebrał mniej niż w zeszłych latach. Modliłam się

za to gorąco. Moje modlitwy zostały wysłuchane.

(słuchaczka na antenie Radia Maryja)

Rządzą nami nadal dawni towarzysze, choć jedni pochowali czerwone

chorągwie, drudzy włożyli fartuchy, a trzeci nałożyli mycki.

(„Nasz Dziennik” 21/2005)

Wybrała OH

UPŁYWA SZYBKO ŻYCIE

ZĘBY W KIBEL

SAMOOBRONA ZA LADĄ

Nr 5 (257) 4 – 10 II 2005 r.

NA KLĘCZKACH

KOŚCIÓŁ UWŁACZA

w swym prezbiteriańskim kościele na

przedmieściu Orlando na Florydzie

cytatem z XVIII-wiecznego badacza

Biblii: „Dopóki moja działalność na

ziemi nie dobiegnie końca, jestem

nieśmiertelny. Lecz kiedy praca dla

Chrystusa zostanie wykonana, odej-

dę, by być razem z Jezusem”. W tym

momencie pastor Arnold zwalił się

z ambony i zmarł na atak serca, mi-

mo prób reanimacji podejmowanych

przez wiernych. Najwyraźniej był już

po robocie.

BRELOCZEK Z BUDDĄ

W przeddzień uroczystości

z okazji 60 rocznicy oswobodze-

nia KL Auschwitz-Birkenau przed

katolickim kościołem w Oświęci-

miu-Brzezince protestowali Ży-

dzi, żądając jego przeniesienia

w inne miejsce. Młodzi Żydzi

z Kanady i USA uważają, że świą-

tynia uwłacza pamięci Żydów za-

mordowanych przez hitlerowców,

a największe ich cmentarzysko nie

jest miejscem odpowiednim dla

żadnego kościoła, szczególnie ka-

tolickiego. „Kościół tak, ale nie

w Brzezince”, „Kościół w Birke-

nau znieważa pamięć ofiar holo-

caustu” – głosiły transparenty.

Pikietę firmowała Koalicja na

rzecz Trosk Żydowskich. Organi-

zacja, jak podkreślał jej wicepre-

zes rabin Daniel Kalb , występu-

je przeciwko jakimkolwiek sym-

bolom religijnym w tym miejscu,

nie tylko chrześcijańskim.

W obecnym kościelnym bu-

dynku mieściła się komendantu-

ra SS, skąd wychodziły rozkazy

o likwidacji ludzi... JR

OBROŃCA

UCIŚNIONEGO

RAJ DLA ZŁODZIEI

Modnego ostatnio hurtowego

„chrzczenia” samochodów nie wymy-

ślił katolicyzm. Od lat 60. ubiegłego

wieku w ceremonii błogosławieństwa

samochodów, co jest również docho-

dowym procederem, specjalizują się

mnisi z buddyjskiego klasztoru Ka-

wasaki Diashi w Tokio. Na należą-

cych do świątyni parkingach mnisi co-

dziennie pracują w pocie czoła

w ośmiogodzinnych zmianach, przy

okazji prowadząc również sprzedaż

akcesoriów samochodowych. Błogo-

sławiony biznes (10 dolarów od au-

ta) przynosi mnichom ponad milion

dolarów rocznie.

Liczące 44 ha powierzchni Pań-

stwo Watykańskie jest prawdziwym

eldorado dla przestępców. Co roku

przez papieskie imperium przewija

się 18 milionów pielgrzymów i tury-

stów, którzy okradają się nawzajem

i zabierają „drobne pamiątki” z wa-

tykańskich muzeów. Jak poinfor-

mował media promotor sprawiedli-

wości Stolicy Apostolskiej Nicola

Picardi , aż 90 proc. przestępstw do-

konywanych na terenie Watykanu

pozostaje bez doczesnej kary.

I co w tym dziwnego, skoro przy-

kład idzie z góry?

JEZUS NA HAJU

Austriacki satyryk Gerhard Ha-

derer został skazany przez grecki sąd

na sześć miesięcy pozbawienia wol-

ności, z możliwością zamiany na ka-

rę grzywny, za naruszenie publiczne-

go poczucia przyzwoitości. W swo-

jej książce „Życie Jezusa”, która tra-

fiła do księgarń w 2003 roku, przed-

stawia Syna Bożego jako wyluzowa-

nego włóczykija i wesołka czerpiące-

go natchnienie z halucynogennych

oparów kadzidła. Dokonywane przez

niego cuda okazują się splotem przy-

padków, a rzekome chodzenie po

wodzie – pierwszymi próbami sur-

fingu. Oburzeni Grecy nie uwierzy-

li, że „prawdziwa cnota sama się

obroni” i postanowili ukarać artystę

gorszyciela, który także w rodzinnej

Austrii spotkał się z krytyką ze stro-

ny samego kanclerza Wolfganga

Schüssela . I nieważne, że Jezus

w interpretacji Haderera to po pro-

stu fajny koleś.

W obronie Jana Pospieszalskie-

go (na zdjęciu), twórcy słynnego już

katoprawicowego programu „Warto

rozmawiać” w TVP 2, stanął arcybi-

skup Józef Życiński . Potępił list stu

polityków lewicowych i uczonych,

którzy wzywają do bojkotu manipu-

lowanej audycji Pospieszalskiego. Ży-

ciński wyszydził list, lekceważąc je-

go sygnatariuszy: to przecież, jego

zdaniem, tylko współpracownicy

współpracowników morderców (sic!),

geje, „zieloni” i jakaś kobieta wice-

premier! Według Życińskiego, pro-

gram jest oglądany przez wielu wi-

dzów, co oznacza, że społeczeństwo

„wybiera pozytywne wartości kształ-

tujące polski horyzont wolności, god-

ności i odpowiedzialności moralnej”.

Innymi słowy, Polacy to banda bał-

wanów, którym poza wartościami ka-

tolickimi niczego już nie trzeba. Pol-

ski horyzont ma być ograniczony Ży-

cińskim i kropka.

KAPLICA PRZYDROŻNA

KSIĘŻA CHCĄ ŻON!

W Czechach, na trasie z Pragi

do Pilzna, powstanie pierwsza w Eu-

ropie ekumeniczna kaplica autostra-

dowa. W dziesięciomilionowej laic-

kiej ojczyźnie Jana Husa jest 2,5

miliona katolików, a wyznawców in-

nych religii – jeszcze mniej. Archi-

tekt Miroslav Divisz informuje, że

obiekt sakralny, który zwieńczy świe-

cąca wieża, zostanie zbudowany na

planie trójkąta i jednorazowo po-

mieści około 30 osób. Wewnątrz bę-

dzie się można pomodlić, pomedy-

tować lub po prostu odpocząć. Au-

tostrada D-5, przy której stanie ka-

plica, znana była do tej pory

z ogromnych parkingów dla TIR-

-ów, gdzie świadczyły usługi pro-

stytutki z różnych krajów. Teraz

w zaciszu świątyni będą mogły od-

począć po pracy, a może nawet uzy-

skać rozgrzeszenie. MW

Jak donosi dziennik „Sydney

Morning Herald”, w grudniu 2004

roku Narodowa Rada Księży Kato-

lickich (NPC) w Australii zwróciła

się do watykańskiego Synodu Bisku-

pów z prośbą o zniesienie celibatu.

Zdaniem postępowych duchownych,

małżeństwo nie jest żadną przeszko-

dą dla święceń kapłańskich i dlate-

go Kościół powinien przywrócić do

służby żonatych księży. NPC zrzesza

ponad połowę katolickich pasterzy

w Australii, w tym 42 biskupów i 3

kardynałów. Ich zdaniem, decyzja

Watykanu o zlikwidowaniu obligato-

ryjnego bezżeństwa wydatnie wpły-

nęłaby na wzrost liczby powołań.

Więcej klechów? Cieszyć się czy

płakać?

KTO SIEJE...

W ubiegłym roku („FiM”

12,13,15/2004) opublikowaliśmy

serię artykułów odsłaniających ku-

lisy bandyckiej prywatyzacji łódz-

kiego Unionteksu i działalności

byłego działacza opozycyjnego,

a potem wiceministra przekształ-

ceń własnościowych w rządzie Bie-

leckiego – Jerzego Drygalskie-

go – byłego szefa grupy Fasty, któ-

ra za nędzne 353 tys. zł kupiła po-

tężny majątek Unionteksu wart

kilkadziesiąt razy więcej i w krót-

kim czasie doprowadziła ten za-

kład do plajty. Zatrzymali go funk-

cjonariusze ABW, a prokuratura

– opierając się na naszych publi-

kacjach – postawiła mu zarzut

działania na szkodę Unionteksu.

Teraz przyjdzie Drygalskiemu

zebrać plony swojej złodziejskiej

działalności – m.in. w ukochanej

Łodzi, której chciał być... prezy-

dentem.

ROPUCHA NA KRZYŻU

SZCZYTOWANIE PAPY

KOMU BIJE DZWON

W Ratyzbonie, która ubiega się

o status Europejskiego Miasta Kul-

tury, zaprezentowano dzieło sztuki

przedstawiające ukrzyżowaną żabę.

Wywołało to falę protestów chrze-

ścijan, którzy uważają, że obrażono

ich uczucia religijne. Rzymskokato-

licki biskup diecezji Ratyzbony Ger-

hard Ludwik Müller domagał się

od władz przeprosin za tak kontro-

wersyjną sztukę. Jednak nadburmistrz

miasta Hans Schaidinger z Unii

Chrześcijańsko-Społecznej (CSU) po

rozmowie z biskupem zdecydował,

że oficjalnego posypania głowy po-

piołem nie będzie, natomiast jeden

z koordynatorów projektu Ratyzbo-

na 2010, uzasadniając pomysł poka-

zania ukrzyżowanej żaby, powiedział,

że miasto musi być przestrzenią dia-

logu, a nawet sporu współczesnych

prądów kulturowych. MW

BURDEL OKAY!

Wysoka na 2400 m n.p.m. góra

w masywie Gran Sasso w Abruzji

w środkowych Włoszech zostanie

wkrótce ochrzczona imieniem Ka-

rola Wojtyły . U podnóża kamieni-

stego szczytu – zwanego dotychczas

przez okolicznych mieszkańców Wiel-

kim Rogiem – znajduje się kościół,

który w czasie wspinaczek lubił od-

wiedzać JPII... I to właśnie zadecy-

dowało o zmianie nazwy.

Co nam tu makaroniarze będą

podskakiwać, przemianujmy od ra-

zu jego ulubione Tatry na Wojtyły!

Emerytowany 70-letni ksiądz

z francuskiego miasta Dijon złożył

do tamtejszego sądu administracyj-

nego skargę na parafię w Clessé. Sta-

ruszek domaga się 60 tys. euro od-

szkodowania za zakłócanie jego spo-

koju przez parafialne dzwony. Tym-

czasem mieszkańcy Clessé zebrali

około 200 podpisów w obronie dzwo-

nów. Ot, ironia losu... RB

Szwajcarski magazyn pornogra-

ficzny „Okay” wywołał spore zamie-

szanie, gdy z okazji swojego dwudzie-

stolecia zaoferował czytelnikom gra-

tisowy wypad do... burdelu. Pietro

Attardo z „Okay” nie ukrywa, że

chciano w ten sposób „przebić” ofer-

ty innych kolorowych pism, które przy

podobnych okazjach dają swoim czy-

telnikom niewiele warte prezenty

w postaci płyt CD, plakatów itp.

Pomysł „Okay”, który stał się

w Szwajcarii prawdziwym hitem, spo-

tkał się z bardzo ostrą krytyką tam-

tejszych polityków. Kościół także ofi-

cjalnie zaprotestował przeciwko ko-

lejnemu przejawowi „cywilizacji

śmierci(?)”, który jest atakiem na ro-

dzinę...

BEZ PRZEDAWNIENIA

WODZU, PROWADŹ!

72-letni emerytowany pastor Ko-

ścioła Baptystów Edgar Ray Kil-

len został w USA oskarżony o zabój-

stwo dokonane w 1964 roku na trzech

Afroamerykaninach walczących o pra-

wa wyborcze. Wielebny Killen prze-

wodził wówczas grupie Ku-Klux-Kla-

nu, która była także odpowiedzialna

za podpalanie i niszczenie sklepów,

a nawet budynków kościelnych na-

leżących do czarnoskórych obywate-

li hrabstwa Neshoba. MW

– Będę waszym prezydentem!

– grzmiał Andrzej Lepper pod-

czas tajnego spotkania z opolski-

mi sympatykami Samoobrony. Taj-

nym na tyle, że do sali nie mogli

wejść opolanie, a dziennikarzy za-

proszono jedynie na 20 minut.

W blasku fleszy Lepper wygłosił

krótki monolog: „W Polsce jest

korupcja, moja partia jest czysta

i na pewno zostanę przewodni-

czącym komisji badającej przekrę-

ty przy prywatyzacji PZU”. Na

znak przewodniczącego wszyscy

zgromadzeni zaczęli bić brawo,

a wódz z dumą poinformował, że

zostanie prezydentem. Euforii nie

było końca.

REKLAMA PAPIESKA

Na 600 tys. euro wycenił szef

samochodowego koncernu Ferrari

wartość handlową audiencji u pa-

pieża. Tyle bowiem wart jest sa-

mochód, jaki firma ofiarowała przy

tej okazji włoskiemu Caritasowi.

Kościelna instytucja chce sportowy

pojazd wystawić na aukcji, a uzy-

skane środki przeznaczyć na pomoc

dla ofiar tsunami. Co ma z tego Fer-

rari? Retransmisję z audiencji w te-

lewizjach całego świata, artykuły

i fotki w prasie. A wszystko jedy-

nie za 600 tys. euro… AC

FAJRANT KSIĘDZA

ŁUK

Słowo stało się ciałem – egzem-

plifikację tego powiedzenia zapre-

zentował ks. Jack Arnold . 69-letni

duchowny kończył właśnie kazanie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: