esej.doc

Filozofia odnosi się do kultury i pedagogiki ponieważ jest częścią kultury. Powinniśmy podejmować różne działania żeby uniknąć powtórzenia sytuacji.

Powrót do cienia. Jeśli społeczeństwo ( jednostek) nie będzie dążyła do osiągnięcia danego zadania może nastąpić proces uwsteczniania a nie rozwinięcia, a chyba nie do tego darzymy!? A zatem co czynić aby wydobyć inspiracje z cienia? Powinniśmy wprowadzić człowieka proces rozwoju. Każdy człowiek powinien wejść w głąb własnej duszy. Dzięki temu taki człowiek nie będzie miał powodów do stwierdzenia, że jego życie jest bezcelowe. Wokół nas mnóstwo jest ludzi, którzy nie widzą sensu życia. Aby to zmienić powinniśmy zastanowić się nad swoim życiem. (co jest plusem, dobrą stroną, co sprawia nam satysfakcje). Wtajemniczenie człowieka w głąb siebie jest dla pedagogiki szansą szukania zagubionych wartości. Jest to rodzaj pomocy człowiekowi.

Filozofia buduje płodne definicje, z których pedagogika korzysta. Filozofia dogłębnie wchodzi w temat i tworzy pojęcia, czego pedagogika nie potrafi.

Źródłem nierozerwalnego związku pedagogiki i filozofii jest fakt, iż człowiek jest istotą żyjącą. Jednocześnie w porządku natury, społecznym, moralnym i kulturowym.

Trzeba zauważyć ważną kwestię z filozofowania nad pedagogiką. Pedagogika to nauka o człowieku, o jego potrzebach, rozwoju, umiejętnościach, jednak gdy pedagodzy patrzą na osobę to patrzą tylko na jeden aspekt jego osobowości czy jego życia. Natomiast filozofowie jasno pokazują „ człowiek jest istotą pełno wymiarową”. To osoba posiadająca ciało, umysł, ale i duszę. I zajrzenie w głąb tej dziwnej materii daje możliwość całkowitego poznania człowieka. Tą możliwość daje filozofia, a szczegółowiej rzecz biorąc filozofowanie nad człowiekiem.

Patrząc na filozofię i pedagogikę jako na nauki z siebie wynikające i siebie przenikające, łatwo jest zauważyć pewną prawidłowość. Mówi ona o lenistwie pedagogiki, gdyż pełni ona funkcję praktycznego sprawdzianu, praktycznego rozwinięcia przemyśleń filozofów. Zastanawiający jest fakt dlaczego pedagogika sama nie może zmusić się, czy też skusić do takich przemyśleń. Dlaczego musi liczyć na pomoc innej nauki? Czy sama nie umie działać twórczo? Czy satysfakcjonuje ją tylko kwestia odtwórcza, sprawdzająca treści, poglądy dane przez filozofów.

Zastanawiałyśmy się nad istotą filozofowania i tym czy jakaś nauka drugiej się boi. Nie mogłyśmy dojść do porozumienia. Jedna z nas skusiła się o stwierdzenie, że : „ filozofia jest niepokojem pedagogiki”. Dlaczego tak mało w pedagogice filozofii. Być może boi się ona filozofii, czuje zagrożenie, jakiś niepokój. Ten stan może powodować fakt, iż filozofia burzy stare teorie pedagogiczne, filozoficzne, poznawcze. Ciągle tworzy nowe, prowadzi refleksje nad nimi, nad ich celowością, skutecznością i trafnością.

Filozofia nigdy nie osiadła na laurach, nie usatysfakcjonowała się już powstałymi twierdzeniami, poglądami na dany temat.

Podczas naszych przemyśleń stworzyło się pewne przemyślenie. Czy pedagogika lubi filozofie? Z jednej strony może i tak, bo odpowiada na pytania na które pedagogika nie umie odpowiedzieć. Ale z drugiej zaś niektóre z tych pytań są zbyt trudne dla zrozumienia pedagoga. Niejednokrotnie odpowiedź na nie, nie jest jednoznaczna, pełna i całkowita. Pedagogika nie lubi pytań, a tym bardziej pytań bez odpowiedzi.

Filozofia jako nauka daje nam intelektualne rozwiązania, określa wizje świata, natomiast pedagogika ma je weryfikować i urzeczywistniać- sprawdzać.

„Pedagogika ma być narzędziem postrzegania świata dla pedagogów”. Ma być oczami w głąb człowieka, ma być czymś nie namacalnym, nie dosięgnionym

Filozofia to wyżyny pedagogiki. To sposób na życie, kształcenie i wychowanie. Bez filozofii nie ma poznania, a bez poznania nie ma pedagogiki.

Ważna kwestią, etapem w życiu każdego człowieka jest okres dojrzewania. Natomiast najważniejszym momentem w tym czasie jest określenie siebie. Człowiek wtedy zadaje sobie miliony pytań, na które chce odpowiedzieć, ale nie zawsze jest to łatwe czy jednoznaczne. Jednak gdyby nie filozofia nie można by było odpowiedzieć na pytania, filozofować nad kwestia: kim jestem? Po co żyje? Gdzie jest moje miejsce? Pytania te są problemowe które zawierają w sobie celowość i sens wszystkich zjawisk i sytuacji.

Bez filozofii młody człowiek nie umiałby sobie poradzić z nawałem pytań, nawałem informacji które docierają do nas z świata mediów, świata nasyconego przedziwnymi wartościami.

W sytuacji nie mocy, kiedy nie umiemy sprostać pytaniom wewnętrznym jesteśmy –NIKIM.. co da nam życie jak nie umiemy zrozumieć siebie, jak nie wiemy w którą stronę zmierzać i po co w ogóle iść.

Korzyści z filozofowania są ogromne. To dzięki tej nauce jesteśmy w stanie odpowiedzieć na pytania tak trudne dla młodego człowieka, chociaż i dla każdego. Pytania dotyczące nas samych. Pytania nie łatwe i nie jednoznaczne. Jednak warto zauważyć korzyść z filozofowania o pedagogice. Trudno jest sobie wyobrazić pedagogikę bez faz myślenia człowieka,  czy też tworzenia się osobowości dziecka. To wszystko zawiera filozofia. Bo jaka inna nauka pozwoliłaby nam wejść w środek nas samych.

Ważne jest to, aby zauważyć, że filozofia nie jest tylko dla naukowców. Jest dla wszystkich. Nawet nie zdajemy sobie sprawy ile w naszym życiu określa filozofia.

PEDAGOGIKA CHCE PRZEKSZTAŁCAĆ ŻYCIE, A FILOZOFIA JE ZROZUMIEĆ !!!