Steel Danielle - Długa droga do domu.pdf - Steel Danielle - a_z

Danielle Steel

Długa droga do domu

ROZDZIAŁ I

Zegar w holu tykał donośnie. Gabriella Harrison stała cichutko w

nieprzeniknionym mroku szafy pełnej zimowych płaszczy i futer, które

łaskotały ją po buzi, gdy najgłębiej, jak to możliwe, usiłowała wcisnąć

pomiędzy nie swą szczuplutką sześcioletnią postać. Potknęła się o

ciepłe buty matki. Wiedziała, że tu nikt jej nie znajdzie. Chowała się w

tej szafie już dawniej, to zawsze była najpewniejsza kryjówka — ani

razu nie przyszło im do głowy, aby tu jej szukać. A już na pewno nie

wpadną na to teraz, w samym środku upalnego nowojorskiego lata.

W ciasnym wnętrzu panowała duchota; Gabriella ledwie ważyła się

oddychać i wbijała w mrok szeroko otwarte oczy. Nagle usłyszała w

oddali stłumiony odgłos kroków, a zaraz potem, jak koła niknącego

przez miasto pociągu ekspresowego, zastukały obok szafy szpilki

matki. Gabriella doznała takiego poczucia ulgi, że nie mogła się oprzeć

wrażeniu, iż w duchocie garderoby jej twarz owionął chłodny powiew

wiatru. Pozwoliła sobie na jeden jedyny oddech, jakby każdy następny

mógł zwrócić uwagę matki.

Mimo swoich sześciu zaledwie lat Gabriella dobrze wiedziała, iż

matka ma nadprzyrodzone zdolności. Potrafiła znaleźć ją w każdej

kryjówce — jak gdyby wyczuwała jej zapach, była wiedziona

tajemniczym przyciąganiem, albo widziała wszystko swymi głębokimi

granatowobrązowymi oczyma. Tak, matka umiała odnaleźć ją zawsze i

wszędzie. Lecz mimo to Gabriella musiała próbować szczęścia, szukać

jakiejś kryjówki i ucieczki.

Gabriella nie wyglądała na swoje sześć lat: była niższa i chudsza

niż większość dziewczynek w jej wieku, a miękkie pukle blond włosów

i ogromne niebieskie oczy sprawiały, że przywodziła na myśl elfa.

Ludzie ujrzawszy ją mówili, że przypomina aniołka. Miała wiecznie

spłoszony wyraz twarzy — jak anioł, który nagle spadł na ziemię i nie

wie, czego się może tu spodziewać. Jakiekolwiek obietnice mogła

usłyszeć będąc jeszcze w niebie, w najmniejszym stopniu nie

przygotowały jej na to, przez co przeszła w ciągu pierwszych sześciu

lat swojego krótkiego życia.

Znów, tym razem znacznie głośniej, zastukały w pobliżu buciki

matki i Gabriella zrozumiała, że krąg poszukiwań się zacieśnia. Na

pewno została już sprawdzona szafa w jej pokoju, schowek pod

schodami, spiżarka, mała szopa w ogrodzie.

Harrisonowie zajmowali wąską kamieniczkę w East Side z małym,

starannie utrzymanym ogródkiem na tyłach. Matka Gabrielli nie znosiła

pracy w ogrodzie, ale dwa razy w tygodniu przychodził pewien

Japończyk, który ścinał wszystko, co było akurat do wycięcia, kosił

maleńki spłachetek trawnika i zaprowadzał nienaganny ład.

Albowiem matka Gabrielli nienawidziła bałaganu, zgiełku, brudu,

kłamstw i psów, najbardziej zaś, jak nie bez podstaw podejrzewała

Gabriella, nienawidziła dzieci. Bo dzieci — zdaniem matki — kłamią,

hałasują i są nieustannie umorusane. Gabrielli powtarzano ciągle, że ma

być czysta, siedzieć cicho w swoim pokoju i niczego nie ruszać. Nie

pozwalano jej słuchać radia i używać kredek, bo kiedy nimi rysowała,

potrafiła pobrudzić dosłownie wszystko.

Kiedyś zniszczyła w ten sposób swoją najlepszą sukienkę. To

zdarzyło się wówczas, gdy tata przebywał w miejscu o nazwie Korea.

Był tam dwa lata i wrócił dopiero rok temu. Wciąż przechowywał swój

mundur — Gabriella widziała go raz, ukrywając się w którejś z szaf.

Był szorstki i miał błyszczące guziki, ale tata nigdy go nie wkładał.

Ojciec Gabrielli był wysoki, szczupły i przystojny, miał takie same

oczy jak córka i tylko nieco ciemniejsze włosy niż ona. Kiedy wrócił z

wojny, Gabriella uznała, że wygląda jak książę z bajki o Kopciuszku.

Matka zresztą też przywodziła Gabrielli na myśl jakąś bajkową

królową. Była piękna i elegancka, lecz zawsze na coś zła. Irytowały ją

nawet drobiazgi, na przykład sposób jedzenia Gabrielli, okruchy na

obrusie, przewrócona szklanka. Kiedyś Gabriella wylała sok

pomarańczowy na sukienkę matki. Zrobiła w życiu wiele rzeczy,

których nie powinna robić.

Pamiętała wszystkie swoje występki, a wiedząc, na czym polegały,

wychodziła ze skóry, aby ich nie powtórzyć, czasem jednak była po

prostu bezradna. Nie chciała nikogo irytować i dawać matce powodów

do gniewu. Przecież nie brudziła się celowo, nie upuszczała z

rozmysłem rzeczy na podłogę, nie zapominała specjalnie w szkole

swojego kapelusika. To były przypadki, wyjaśniała każdorazowo

matce, błagając swymi wielkimi oczyma o litość. I, mimo wszelkich

starań, nieustannie się powtarzały.

W pobliżu szafy, tym razem wolniej, znów zastukały szpilki i

Gabriella natychmiast pojęła, co to oznacza. Poszukiwania dobiegały

końca, matka bowiem zdołała już sprawdzić większość możliwych

kryjówek. Teraz wszystko jest tylko kwestią czasu. Wielkooka

dziewczynka pomyślała przez chwilę, czy by nie wyjść z własnej woli,

matka przecież mawiała czasami, że ominie ją kara, jeśli znajdzie w

sobie dość odwagi, by tak postąpić.

Przeważnie nie znajdowała. Wyszła sama zaledwie raz czy dwa

razy, matka jednak uznała, iż zrobiła to za późno. Gdyby się nieco

pospieszyła z kapitulacją, sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej.

Wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby Gabriella właściwie się

zachowywała, utrzymywała w porządku swój pokój, odpowiadała na

pytania, nie zagadnięta zaś — trzymała buzię na kłódkę. Gdyby nie

brudziła obrusa groszkiem nieopatrznie zepchniętym z talerza, gdyby

nie zostawiała swoich pantofelków w ogrodzie.

Lista ułomności Gabrielli i jej wykroczeń nie miała końca.

Dziewczynka aż za dobrze zdawała sobie sprawę, jaka jest okropna,

jaka niegrzeczna była niemal od urodzenia, jak bardzo kochaliby ją

rodzice, gdyby tylko wypełniała ich polecenia, i jak ubolewają, że nie

mogą jej kochać, ponieważ jest nieposłuszna. Świadomość, że jest

nieudanym dzieciakiem i wielkim rozczarowaniem dla rodziców,

sprawiała dziewczynce straszny ból.

Dźwigała przytłaczające brzemię tej wiedzy przez wszystkie lata

swojego krótkiego życia. Zrobiłaby wszystko, byle tylko wywalczyć

miłość i aprobatę rodziców, jak dotąd jednak ciągle ich zawodziła.

Matka nie pozwalała jej o tym zapomnieć ani przez chwilę i Gabriella

płaciła za swe występki wysoką cenę.

Kroki ucichły tuż przed szafą i zanim drzwi zostały otwarte nagłym

szarpnięciem, nastąpiła ciągnąca się w nieskończoność chwila ciszy.

Kiedy do ciemnego wnętrza wdarła się smuga światła, Gabriella mocno

zacisnęła powieki. To nie była właściwie smuga, lecz cieniutka nić,

Gabriella poczuła się jednak tak, jakby stanęła znienacka w pełnym

blasku słońca. Czuła w powietrzu ciężki aromat perfum matki, czuła jej

bliskość. Szelest matczynych halek zabrzmiał jak dzwonki alarmowe i

zaraz potem palta zostały powoli rozsunięte na boki, tworząc

prowadzący w głąb szafy głęboki prosty kanion.

Przez długi moment Gabriella patrzyła w oczy matki. Nie padło

żadne słowo. Gabriella wiedziała aż za dobrze, iż wyjaśnienia,

przeprosiny czy nawet płacz nie mają sensu. Jej i tak wielkie oczy

wypełniły na pozór całą twarz na widok wściekłości narastającej w

spojrzeniu matki, która jednym nadludzkim gestem wyrzuciła do

przodu rękę, chwyciła córkę za ramię i wyszarpnęła ją z szafy z taką

szybkością, że rozległ się cichy świst, kiedy powietrze uciekało z płuc

Gabrielli.

Steel Danielle - Długa droga do domu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: