Cwiczenie 89 b.doc

(80 KB) Pobierz
Wrocław, dn. 24.11.94

Wrocław, dn. 24.11.94

Karolina Wnuk

 

LABORATORIUM FIZYKI OGÓLNEJ

SPRAWOZDANIE Z ĆWICZENIA NR 89

 

TEMAT: BADANIE WYMUSZONEJ AKTYWNOŚCI OPTYCZNEJ.

 

 

1. OPIS TEORETYCZNY.

 

              W 1845 r. Michael Faraday zaobserwował, że płaszczyzna polaryzacji światła, które przechodzi przez próbkę szkła typu flint, umieszczoną w polu magnetycznym, ulega skręceniu. Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji a jest proporcjonalny do indukcji magnetycznej B i do drogi światła w polu magnetycznym d :

a = V B d

gdzie V - stała Verdeta.

              Powyższy wzór jest słuszny w przypadku, gdy światło biegnie w kierunku równoległym do wektora indukcji B.

              Zjawisko skręcenia płaszczyzny polaryzacji w polu magnetycznym nazywamy zjawiskiem Faradaya albo sztuczną (wymuszoną) aktywnością optyczną. Zjawisko Faradaya występuje w ciałach stałych, cieczach i gazach. Zwykle wartość stałej Verdeta jest niewielka. Dużą wartość stałej V mają substancje o dużej dyspersji, np. niektóre gatunki szkieł i niektóre ciecze. Bardzo duże skręcenie płaszczyzny polaryzacji obserwuje się w cienkich warstwach metali ferromagnetycznych.

              Różne substancje skręcają płaszczyznę polaryzacji w różnym kierunku. Substancjami prawoskrętnymi nazywamy te substancje, które skręcają płaszczyznę polaryzacji zgodnie z ruchem wskazówek zegara w stosunku do obserwatora, patrzącego wzdłuż wektora B w kierunku źródła światła. Natomiast substancje, które skręcają płaszczyznę polaryzacji w kierunku przeciwnym, nazywamy substancjami lewoskrętnymi. Gdy więc światło przechodzi przez ośrodek dwukrotnie, kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji podwaja się. Cecha ta odróżnia zjawisko Faradaya od naturalnej aktywności optycznej.

 

 

2. PRZEBIEG ĆWICZENIA.

 

·              Wyznaczanie stałej Verdeta dla dwóch próbek ze szkła SF - 3 i SF - 10

·              Wyznaczanie stosunku e/m elektronu.


 

3. UKŁAD POMIAROWY.

 

 

 

DANE UKŁADU POMIAROWEGO

 

Próbka

SF - 3

SF - 10

Długość fali świetlnej

l

589.3 nm

Liczba zwojów

N

1230

Długość solenoidu

l

197 mm

Długość próbki

d

154.8 mm

155.5 mm

 

 

4. TABELE POMIAROWE I OBLICZENIA.

 

POMIAR KĄTA SKRĘCENIA PŁASZCZYZNY POLARYZACJI

PRZY ODŁĄCZONYM ZASILACZU

 

 

PRÓBKA SF - 3

PRÓBKA SF - 10

L.p

a

Da

a

Da

 

°

°

°

°

1

176.20

0.10

179.20

0.10

2

176.30

0.00

179.30

0.00

3

176.40

0.20

179.20

0.10

4

176.30

0.00

179.50

0.20

5

176.20

0.10

179.30

0.00

Wartości

średnie

 

176.30

 

0.10

 

179.03

 

0.10


POMIAR KĄTA SKRĘCENIA PŁASZCZYZNY POLARYZACJI

PO DOŁĄCZENIU ZASILACZA

 

 

PRÓBKA SF - 3

 

L.p

I

a' (+)

a-a' (+)

a-a' (+)

a' (-)

a-a' (-)

a-a' (-)

 

[A]

°

°

[rad]

°

°

...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin