McCaffrey Anne-Jeźdźcy smoków z Pern 4-Śpiew smoków.pdf

Anne McCaffrey – Śpiew smoków

Anne McCaffrey

Śpiew Smoków

przekład : Janusz Schab

prolog

Rukbat w gwiazdozbiorze Strzelca była złocistą gwiazdą typu G. Miała pięć planet, dwa pasy asteroidów, a także

planetę dodatkową, którą przyciągnęła i zatrzymała tysiące lat temu. Kiedy ludzie osiedlili się na trzecim świecie Rukbat i

nazwali go Pernem, nie poświęcili wiele uwagi zabłąkanej planecie, krążącej wokół swej nowej gwiazdy po dziwacznej,

ekliptycznej orbicie. Dwie generacje kolonistów zdążyły niemal zupełnie o niej zapomnieć, aż osobliwa ścieżka

zaprowadziła gwiezdnego wędrowca w peryhelium w pobliże Pernu.

Wtedy to zarodnikowa forma życia, rozmnażająca się w zawrotnym tempie na Czerwonej Gwieździe, oderwała się

od jej powierzchni i pokonując kosmiczną pustkę zaatakowała świat kolonistów. Zarodniki w formie cienkich nici opadały

na żyzną i gościnną planetę niszcząc wszelkie życie, na jakie natrafiły, a padając na ciepłą glebę Pernu rozwijały jeszcze

bardziej żarłoczne i groźniejsze Nici.

Osadnicy ponosili ogromne straty - ginęli zarówno ludzie, jak i zwierzęta, i wszelka roślinność. Tylko ogień zabijał

Nić na ziemi, tylko metal i kamień mógł ją zatrzymać. Co prawda tonęła ona także w wodzie, ale koloniści nie byli w

stanie żyć na morzu i żywić się tylko jego owocami.

Pomysłowi mieszkańcy Pernu, wykorzystując swoje statki transportowe, porzucili otwarty Kontynent Południowy i

przenieśli się na północ, gdzie przystosowali do zamieszkania liczne jaskinie. Opracowali także dwustopniowy plan

pokonania Nici. Przede wszystkim przystąpili do hodowania ściśle wyspecjalizowanej odmiany miejscowej formy życia.

"Smoki" (nazwane tak ze względu na mityczne ziemskie bestie, do których były podobne) odznaczały się dwiema

niezwykle przydatnymi cechami - mogły w mgnieniu oka przenosić się z miejsca na miejsce dzięki teleportacji, a kiedy

pożarły nasycone fosfiną kamienie mogły także ziać ogniem, wydychając z paszczy łatwo palny gaz.

Mężczyźni i kobiety o wysokim wskaźniku empatii lub wrodzonych zdolnościach telepatycznych szkoleni byli do

tego, by opiekować się tymi niezwykłymi zwierzętami i umiejętnie wykorzystywać je w walce z Nićmi. Ludzie ci stawali

się najlepszymi przyjaciółmi swoich podopiecznych, a ich zażyły związek mogła przerwać tylko śmierć jednego z

partnerów.

Pierwszy Fort, zbudowany w jaskini znajdującej się we wschodniej ścianie wielkiego pasma Gór Zachodnich,

wkrótce stał się zbyt mały, by pomieścić kolonistów, nie mówiąc już o smokach. Przystąpiono więc do budowy kolejnej

osady, położonej nieco bardziej na północ, obok ogromnego jeziora i w niewielkiej odległości od pełnego jaskiń nabrzeża.

W niedługim czasie Warownia Ruatha także stała się za ciasna.

Ponieważ Czerwona Gwiazda nadchodziła zawsze ze wschodu, zdecydowano się na założenie Warowni we

wschodnim paśmie Gór Benden, jeśli tylko warunki będą sprzyjać. Gigantyczne stożki wygasłych dawno temu wulkanów,

pełne ogromnych jaskiń, okazały się być doskonałym schronieniem dla jeźdźców i ich rodzin. Kiedy odnaleźli oni więcej

podobnych miejsc na całym obszarze Pernu, postanowili opuścić Warownię Fort i Ruatha, zostawiając je pod opieką

kolonistów-rolników.

Jednakże to ogromne przedsięwzięcie pochłonęło ostatnie zapasy paliwa do wielkich maszyn tnących kamienie.

Urządzenia te początkowo zamierzano używać do prac górniczych. Dlatego też przy budowie kolejnych Warowni i

Weyrów musiano polegać tylko na pracy rąk.

Zarówno smoki i ich jeźdźcy w Weyrach, jak i ludzie mieszkający w Warowniach zajęli się swymi własnymi

sprawami, prowadząc zupełnie różne i oddzielne życie. Wykształcili też odmienne obyczaje, które stały się tradycją tak

trwałą i niezmienną jak prawo.

Do momentu trzeciego Przejścia Czerwonej Gwiazdy rozwinęła się więc skomplikowana struktura społeczna,

polityczna i ekonomiczna, która skutecznie radziła sobie z wciąż odradzającym się zagrożeniem ze strony Nici. Sześć

Weyrów chroniło cały Pern, a każdemu z nich przydzielony został konkretny obszar Kontynentu Północnego, znajdujący

się dosłownie pod jego skrzydłami. Reszta mieszkańców zgodziła się płacić dziesięcinę na utrzymanie Weyrów, jako

wojownicy-jeźdźcy nie posiadali ani skrawka ziemi uprawnej, a poza tym, broniąc Pernu przed kolejnymi Przejściami Nid,

nie mieli czasu na zajmowanie się rolnictwem.

Warownie powstawały wszędzie, gdzie natrafiono na jaskinie nadające się do zamieszkania. Oczywiście nie

wyglądały one tak samo - niektóre były wyjątkowo obszerne lub położone w dogodnym miejscu, w pobliżu źródła wody

czy pastwisk, inne zaś niewielkie i gorzej usytuowane. Potrzeba było silnych, zdecydowanych ludzi, którzy potrafili

utrzymać w ryzach rozhisteryzowany tłum w czasie kolejnych ataków Nici; potrzeba było mądrej administracji, która

zawsze miała w pogotowiu zapasy żywności, z których czerpano wtedy, gdy nie można było niczego uprawiać. Wielkość

populacji utrzymywana była na takim poziomie, by można było zapewnić wszystkim jej członkom odpowiednie warunki i

by wszyscy znaleźli sobie zajęcie odpowiadające posiadanym umiejętnościom. Często dziel z jednej Warowni

wychowywane były w innej, tak aby zapobiec degeneracji genetycznej. Nazywano to po prostu "wychowaniem" i podobne

zabiegi przeprowadzano zarówno w Warowniach, jak i w siedzibach Cechów, gdzie zajmowano się kowalstwem, hodowlą

zwierząt, uprawą roli, rybołówstwem i górnictwem (w takiej postaci, jaka była możliwa w danych warunkach). Aby nie

dopuścić do sytuacji, w której Pan danej Warowni odmówiłby dzielenia się produktami swej siedziby Cechu z innymi,

Cechy zostały uznane za niezależne od Warowni, w których się znajdowały. Każdy nauczyciel zwany mistrzem cechowym

był winny posłuszeństwo tylko Mistrzowi swego Cechu, który mógł zabrać do siebie najzdolniejszych uczniów.

Oprócz powtarzających się co dwieście lat Przejść Czerwonej Gwiazdy, żyle na Parnie było całkiem przyjemne.

Nadszedł jednak czas, kiedy dzięki koniunkcji pięciu naturalnych satelitów Rukbat, Czerwona Gwiazda nie zbliżyła

się do Pernu na tyle blisko, by wypuścić śmiertelne zarodniki. Mieszkańcy Pernu zapomnieli więc o niebezpieczeństwie.

Wiedli wygodny i dostatni żywot, zajmując kolejne połacie żyznych gleb, budując kolejne skalne Warownie i z takim

przejęciem realizując swoje zamierzenia, że nawet nie zauważyli, jak niewiele smoków pojawiało się na niebie. Jakby nie

zdawali sobie sprawy, że na Parnie pozostał już tylko jeden Weyr. Następne pokolenia mieszkańców Warowni zaczęły

1 / 54

Anne McCaffrey – Śpiew smoków

zastanawiać się, czy Czerwona Gwiazda kiedykolwiek jeszcze powróci. Jeźdźcy smoków popadli w niełaskę - dlaczego

cały Pern miałby utrzymywać tych ludzi i ich żarłoczne bestie? Legendy opowiadające o walecznych czynach i odwadze

jeźdźców zostały wyśmiane i zhańbione.

Jednak zgodnie z naturalną koleją rzeczy, Czerwona Gwiazda ponownie zbliżyła się do Pernu, mrugając wielkim

krwawym okiem do swojej ofiary. Tylko jeden człowiek, Flar, jeździec spiżowego smoka Mnementha, wierzył, że za

starymi opowieściami kryje się prawda. Jego brat, F'nor, jeździec brunatnego Cantha, wysłuchał jego argumentów i także

uwierzył. Kiedy ostatnie złote jajo umierającej królowej smoków leżało w Wylęgarni Weyru Benden, Flar i F'nor

wykorzystali tę okazję, by przejąć kontrolę nad Weyrem. Przeszukując Warownię Ruatha odnaleźli kobietę, Lessę, która

była jedyną żyjącą członkinią dumnego rodu władającego niegdyś Ruatha. Lassa naznaczyła młodą Ramoth, nową

królową, i stała się władczynią Weyru. Spiżowy smok Flara, Mnementh, stał się nowym towarzyszem królowej.

Trójka młodych jeźdźców - Flar, F'nor i Lassa - zmusiła Panów Warowni i Mistrzów Cechów, by docenili wreszcie

powagę sytuacji i żeby zajęli się przygotowaniem prawie zupełnie bezbronnej planety na nadejście Nid. Przygnębiający byt

fakt, że niecałe dwie setki smoków z Weyru Benden nie mogły ochronić rozproszonych osiedli. Dawniej do kontrolowania

znacznie mniejszego obszaru potrzebowano sześciu Weyrów. Ucząc się wchodzenia ze swoją królową w pomiędzy i

teleportacji w przestrzeni, Lassa odkryła, że smoki mogą poruszać się także w czasie. Ryzykując życiem swoim i jedynej

królowej na Parnie, Lassa i Ramoth przeniosły się do przeszłości o czterysta Obrotów, do czasów przed tajemniczym

zniknięciem pozostałych pięciu Weyrów, wkrótce po ostatnim Przejściu Czerwonej Gwiazdy.

Pięć Weyrów widząc, jak podupada ich chwała i prestiż, znudzone bezczynnością, która nastała po życiu pełnym

ekscytującej walki, zgodziło się pomóc Lessie i Pernowi i powędrowało razem z nią w przyszłość.

Akcja "Pieśni Smoków" zaczyna się siedem Obrotów później.

1 .

Doboszu wal, kobziarzu dmij

Harfiarzu graj, żołnierzu idź

Uwolnijcie płomienie, niechaj palą trawy

Aż przejdzie Czerwona Gwiazda.

Południowo-wschodni wiatr wiał przez całe trzy dni, jakby i on opłakiwał śmierć starego harfiarza. Przez niego

barka z ciałem wciąż cumowała w bezpiecznym zaciszu Jaskini Portowej.

Przymusowy odpoczynek dał Panu Morskiej Warowni, Yanusowi, aż zbyt wiele czasu na rozwiązanie jego dylematu.

Zdążył porozmawiać z mężczyznami, którzy znali się choć trochę na muzyce i wszyscy powiedzieli mu to samo. Nie byli

w stanie uczcić śmierci starego harfiarza odpowiednią pienią żałobną. Tylko Menolly mogła to zrobić.

Słysząc taką odpowiedź Yanus chrząkał z niezadowoleniem i odchodził w milczeniu. Ubolewał nad tym, że nie

może głośno wyrazić złości, które budziły w nim owe słowa. Menolly była tylko dziewczyną, w dodatku nieprzyzwoicie

wysoką i chudą. Trudno było mu przyznać nawet przed samym sobą, że to właśnie ona jest jedyną osobą w całej Morskiej

Warowni Półkola, która umie grać na jakimś instrumencie równie dobrze, jak stary harfiarz. Miała doskonały głos, świetnie

radziła sobie z harfą i fletem, i znała Pieśń Żałobną. Yanus był pewien, że to irytujące dziecko ćwiczyło Pieśń, odkąd tylko

śmiertelna gorączka zaczęła palić starego Petirona.

- Ona będzie musiała to zrobić, Yanusie - powiedziała mu jego żona, Mavi, kiedy sztorm zdawał się nieco słabnąć.

Ważne, żeby stary Petiron został odpowiednio uczczony, a nikt nie będzie przecież zapisywał, kto to zrobił.

- Starzec wiedział, że umiera. Dlaczego nie nauczał jakiegoś mężczyzny? Dlatego - odparła Mavi nieco cierpkim

tonem - że nigdy nie oddałeś mu nawet jednego człowieka, kiedy nadchodził czas połowu.

- Był przeleż młody Tranilty?

- Którego odesłałeś na nauki do Morskiej Warowni Ista.

- A czy ten chłopak Forolta nie mógłby?...

- Jego głos się zmienia. Daj spokój Yanusie, to musi być Menolly. - Yanus mruknął coś w bezsilnej złości,

przykrywając się futrami i szykując do snu. - Przecież mówili d to wszyscy, z którymi rozmawiałeś, prawda? Więc

dlaczego robisz tyle zamieszania, choć wiesz, że nie ma innego wyjścia?

Yanus zamilkł wreszcie, zrezygnowany.

- Jutro będzie dobry połów -powiedziała jego żona ziewając. Wolała już, żeby zajął się łowieniem, niż snuł po

Warowni, ponury i rozdrażniony przymusową bezczynnością. Wiedziała, że jest najlepszym Panem Warowni jakiego

Półkole kiedykolwiek miało; Warownia prosperowała doskonale, a magazyny pełne były towaru gotowego do wymiany.

Od kilku Obrotów nie stracili także ani jednego statku czy człowieka, co najlepiej świadczyło o jego wyczuciu pogody, a

także przezorności. Ale Yanus, który w e najgorszej burzy czuł się na pokładzie jak w domu, nie potrafił poradzić sobie z

nieoczekiwanymi kłopotami na lądzie.

Mavi zdawała sobie sprawę, że jej mąż nie jest zadowolony ze swojego najmłodszego dziecka. Ona zresztą również

uważała, że dziewczynka jest denerwująca. Menolly ciężko pracowała i miała bardzo zręczne palce; zbyt zręczne, gdy

przychodziło do grania na jakimś instrumencie związanym z rzemiosłem harfiarza. Mavi pomyślała, że może nie należało

pozwalać dziewczynce przebywać stale w towarzystwie harfiarza, gdy już nauczyła się wszystkich potrzebnych Pieśni

Instruktażowych. Ale w ten sposób miała jedno zmartwienie mniej, bo Menolly stale opiekowała się niedołężnym

harfiarzem, czego wyraźnie ten sobie życzył. Nikt nie chlał odmawiać prośbie starego Petirona. Ach, cóż tam, pomyślała

Mavi, odganiając od siebie takie rozmyślania, wkrótce przybędzie do nas jego następca, a Menolly zostanie odesłana do

zajęć odpowiednich dla młodej dziewczyny.

Następnego ranka sztorm ustał już zupełnie. Niebo było bezchmurne, morze ciche i spokojne. Barka pogrzebowa

została przystrojona w Jaskini Portowej, a dało Petirona owinięte w błękitną tkaninę ułożono na górnym pokładzie. Cała

flota i większość mieszkańców Warowni podążała śladem barki, kierując się w stronę wartkiego prądu, którego wody

omywały Głębinę Neratu.

Menolly, stojąc na dziobie barki, śpiewała elegię; silny, czysty głos niósł się ponad falami aż do końca floty Półkola.

Wtórowało jej ciche nucenie wioślarzy.

2 / 54

Anne McCaffrey – Śpiew smoków

Kiedy przebrzmiał ostatni akord, Petiron powędrował w głębiny, na wieczny spoczynek. Menolly pochyliła głowę,

pozwalając bębenkowi i pałkom wysunąć się z palców i zniknąć w morzu. Jakże mogłaby ich jeszcze kiedykolwiek

używać, jeśli wybiły ostatnią pieśń Petirona? Powstrzymywała łzy od momentu śmierci harfiarza, bo wiedziała, że musi

zaśpiewać jego elegię, a nie mogłaby tego robić z zaciśniętym od płaczu gardłem. Teraz spływały jej po policzkach,

mieszając się z morską pianą. Rozpaczliwe szlochanie podkreślała cicha pieśń sternika.

Petiron był jej przyjacielem, sprzymierzeńcem i mentorem. Śpiewała mu z głębi serca, tak jak ją tego nauczył. Czy

słyszał pieśń tam, dokąd powędrował?

Podniosła oczy na palisadę chroniącą wybrzeże, na mieniącą się białym piaskiem przystań otoczoną dwoma

ramionami Warowni Półkola. Niebo wypłakało się już przez ostatnie trzy dni; godny hołd dla starego harfiarza. Powietrze

było zimne. Menolly trzęsła się w swojej grubej kurtce ze skóry whera. Mogłaby się schronić przed wiatrem, gdyby tylko

uszła do kokpitu, do siedzących tam wioślarzy. Ale nie mogła się ruszyć. Zaszczyt zawsze idzie w parze z

odpowiedzialnością, musiała więc pozostać na pokładzie, dopóki barka pogrzebowa nie dotknie kamieni Jaskini Portowej.

Półkole stało się teraz dla niej smutnym i pustym miejscem smutniejszym niż kiedykolwiek. Petiron tak bardzo

starał się dotrwać do chwili, gdy przybędzie jego następca. Powiedział Menolly, że nie przeżyje zimy. Wysłał wiadomość

do Mistrza Harfiarzy, Robintona, prosząc, by jak najszybciej wyznaczono następcę. Powiedział Menolly, że wysłał

Mistrzowi dwie z jej kompozycji.

- Kobiety nie mogą być harfiarzami - odparła, zdumiona i zakłopotana.

- Jeden człowiek na stu ma doskonały słuch - odpowiedział Petiron wymijająco. - Jeden na tysiąc potrafi

skomponować dobrą melodię z przyzwoitym tekstem. Gdybyś była chłopcem, nie byłoby żadnego problemu.

- Być może, ale jestem dziewczyną i nic na to nie poradzimy. - Mogłabyś być silnym chłopcem, naprawdę -

wykręcał się Petiron.

- A co złego jest w dużej, silnej dziewczynie? - Menolly była jednocześnie rozbawiona i rozzłoszczona.

- Nic, zupełnie nic. - Petiron poklepał ją po dłoni, uśmiechając się rozbrajająco.

Pomagała mu jeść obiad, bo jego ręce były już tak spuchnięte, że nawet najlżejsza drewniana łyżka zostawiała na

palcach okropne sine bruzdy.

- A Mistrz Robinton to dobry człowiek. Nikt na Persie nie może powiedzieć, że tak nie jest. On mnie wysłucha. Zna

swoje obowiązki, a ja jestem przecież mistrzem cechowym i nauczano mnie rzemiosła o wiele wcześniej niż jego. Zażądam

od niego, żeby cię wysłuchał.

- Czy naprawdę wysłałeś mu te pieśni, które kazałeś wyryć mi na tabliczkach?

- Naprawdę. Musiałem zrobić dla Jebie chociaż tyle, drogie dziecko.

Mówił to z takim przekonaniem, że Menolly musiała uwierzyć. Biedny, stary Petiron. Przez ostatnie kilka miesięcy

nie pamiętał nawet, jaka to pora Obrotu ani co robił poprzedniego dnia.

Teraz czas już dla niego nie istnieje, powiedziała sobie Menolly. Zimna bryza paliła jej mokre policzki. Nigdy go nie

zapomni. Padł na nią cień dwóch ramion klifu Półkola. Barka wpływała do rodzimej przystani. Podniosła głowę. Wysoko

na niebie dojrzała maleńką sylwetkę smoka. Jak pięknie! Ale skąd w Weyrze Benden wiedziano o pogrzebie? Nie, to tylko

rutynowy patrol. Teraz, kiedy Nić opadała w najbardziej nieoczekiwanych momentach, smoki często przelatywały nad

Półkolem. Zwykle trudno było zobaczyć je z bliska, nawet gdy obniżały nieco lot - od Morskiej Warowni oddzielały je

jeszcze trzęsawiska przy Zatoce Nerat. Menolly była szczęśliwa, że smok pojawił się tutaj właśnie teraz, w

najodpowiedniejszym momende, jakby chciał złożyć ostatni hołd harfiarzowi Petironowi.

Mężczyźni wyjęli ciężkie wiosła z wody i barka wsunęła się powoli na swoje miejsce przy nabrzeżu, daleko na

samym końcu portu. Fort i Tillek mogły się chełpić tym, że są najstarszymi Morskimi Warowniami, ale tylko Półkole miało

jaskinię na tyle dużą, by pomieścić całą flotę rybacką i zabezpieczyć ją przed pogodą i Opadami Nici.

Jaskinia Portowa miała trzydzieści stanowisk do cumowania, miejsca na rozłożenie wszystkich siwi, trapów i lin,

stojaków do suszenia i wietrzenia żagli, a także płytką zatoczkę, w której można było reperować okręty i odrapywać

wodorosty z ich kadłubów. Przy samym jej końcu znajdowała się skalna półka, gdzie budowano nowe okręty, o ile udało

się zgromadzić odpowiednią ilość desek i belek. Zaraz za tą półką kryła się niewielka jaskinia, tam przechowywano

bezcenne drewno, suszone na wysokich stojakach lub ułożone w pryzmy.

Barka pogrzebowa delikatnie uderzyła o brzeg.

- Menolly? - Pierwszy wioślarz wyciągnął do niej rękę. Zaskoczona tą nieoczekiwaną uprzejmością, której nie

okazywano zwykle dziewczynom w jej wieku, Menolly zamierzała właśnie zeskoczyć na ziemię, kiedy dojrzała w jego

oczach szacunek należny jej w tej chwili. Mocny uścisk jego dłoni był cichą pochwałą za jej śpiew. Pozostali mężczyźni

także stali, czekając, aż zejdzie z pokładu. Wyprostowała ramiona, choć smutek wciąż ściskał jej gardło, jakby domagając

się więcej łez, i dumnie zstąpiła na twardą skałę nabrzeża.

Jeszcze zanim ruszyła w głąb jaskini dostrzegła, że pasażerowie pozostałych łodzi opuszczali je pospiesznie i w

milczeniu. Okręt jej ojca, największy z całej floty Półkoła, wypływał już z powrotem na pełne morze: Głos Yanusa niósł się

po wodzie, przebijając się ponad skrzypienie łodzi czy przyciszone rozmowy.

- Szybko, szybko. Mamy teraz dobry wiatr, a po trzech dniach sztormu ryba będzie brała jak nigdy.

Wioślarze przebiegli obok niej, spiesząc do swoich łodzi. Menolly wydawało się, że to wielka niesprawiedliwość

względem Petirona; prawie całe życie poświęcał Warowni Półkola, a teraz tak szybko o nim zapominano. A jednak życie

toczy się dalej. Trzeba było nałowić ryb na długie zimowe miesiące. Nie wolno marnować nielicznych pogodnych dni,

które zdarzały się o tej porze Obrotu.

Przyspieszyła nieco kroku. Musiała jeszcze przejść wzdłuż całej Jaskini Portowej, a było okropnie zimno. Poza tym

Menolly chciała się dostać do Warowni, zanim jej matka zauważy, że nie ma bębenka. Mavi nie znosiła marnotrawstwa, tak

jak Yanus nie znosił lenistwa.

Choć była to jedna z niewielu uroczystości w Warowni, nie należała ona do wesołych, dlatego też wszyscy jej

uczestnicy kobiety, dzieci, a także mężczyźni za starzy by wypływać na połów - posuwali się powoli, celebrując niemal

każdy krok. Pochód dzielił się na mniejsze grupki, które zmierzały w kierunku własnych Warowni ułożonych w

południowym łuku ochronnej palisady Półkola.

Menolly widziała, jak Mavi ustawia dziel do pracy w grupach. Teraz, kiedy nie było żadnego harfiarza, który

nauczałby je Pieśni i Ballad Instruktażowych, dziel musiały zająć się czymś innym. Zbierały więc śmiecie wyrzucone przez

sztorm na białą plażę.

3 / 54

Anne McCaffrey – Śpiew smoków

Pomimo słońca świecącego jasno na niebie i jeźdźca zataczającego koła na swym smoku w jego promieniach,

lodowato zimny wiatr przyprawiał dziewczynę o dreszcze. Tak bardzo chciała teraz poczuć ciepło ognia płonącego w

palenisku wielkiej kuchni Warowni i rozgrzać się filiżanką gorącego klahu.

Wiatr przyniósł do niej głos jej siostry, Selli.

- Ona nie ma teraz nic do roboty, Mavi, dlaczego ja muszę? Menolly schyliła głowę, chowając się za grupką

dorosłych i unikając bystrego spojrzenia matki. Musiała uważać na Sellę ona nie zapomni, że Menolly nie może już

wykręcać się od pracy, tłumacząc się opieką nad chorym harfiarzem. Tuż przed nią jedna ze starszych ciotek potknęła się i

zawołała o pomoc. Menolly podbiegła i kobieta wsparła się na jej ramieniu.

- Tylko dla Petirona mogłam w taki ziąb wypłynąć na morze. Błogosławiony człowiek, niech spoczywa w pokoju -

mówiła staruszka, z zaskakującą siłą przytulając się do Menolly. - Dobre z ciebie dziecko, Menolly, o tak. Jesteś Menolly,

prawda? Spojrzała dziewczynie w twarz. - Teraz pomóż mi tylko dowlec się do Starego Wujka, a ja mu o wszystkim

opowiem, bo biedak nie ma nóg i nie może się nawet ruszyć z łóżka.

Tak więc Sella musiahi pilnować dzieci, a Menolly weszła do kuchni i mogła się trochę ogrzać; przynajmniej na

tyle, by się nie trząść. Potem stara doda zdecydowała, że Wujek pewnie też by snę napił trochę klahu, więc kiedy Mavi

dostrzegła swą najmłodszą córkę, ta zajęta była właśnie doglądaniem starca.

- Bardzo dobrze, Menolly, póki tu jesteś dopilnuj, żeby staruszkowi niczego nie zabrakło. Potem możesz sprawdzić

światła.

Menolly wypiła swój klah ze Starym Wujkiem i zostawiła go w doskonałym nastroju, choć właśnie wraz z ciotką

wspominali inne pogrzeby. Sprawdzanie świateł należało do jej obowiązków, odkąd tylko przerosła Sellę. Oznaczało to

odwiedzenie wszystkich poziomów wewnętrznych i zewnętrznych ogromnej morskiej Warowni, ale Menolly znała już

najkrótszą drogę, co pozwalało jej szybciej skończyć pracę. Dzięki temu, zanim matka zaczęła jej szukać, miała trochę

czasu dla siebie. Przywykła już do tego, że tych kilka zaoszczędzonych minut spędzała na ćwiczeniach z harfiarzem. Tak

więc Menolly nie zdziwiła się nawet, kiedy dotarła pod drzwi komnaty Petirona.

Zaskoczyły ją natomiast jakieś głosy dobiegające z jego pokoju. Rozzłoszczona chciała wtargnąć do środka i

zażądać wyjaśnień, ale rozpoznała głos matki.

- Nie trzeba tu chyba żadnego remontu przed przybyciem nowego harfiarza, co?

Menolly cofnęła się o krok, znikając w mroku korytarza. Nowy harfiarz?

- Naprawdę chciałabym wiedzieć Mavi, kto będzie zajmował się nauczaniem dzieci, dopóki on nie przypłynie? - to

był głos Soreel, wdowy po pierwszym Panu Warowni i tym samym przedstawicielki kobiet Warowni. - Dziś rano poradziła

sobie zupełnie dobrze. Musisz się na to zgodzić, Mavi.

- Yanus wyśle statek z wiadomością.

- Nie zrobi tego ani dzisiaj, ani jutro. Nie winię Pana Warowni, ale to chyba zrozumiałe, że wszystkie łodzie i ich

załogi muszą zajmować się połowem. A to oznacza, że minie co najmniej cztery, pięć dni zanim posłaniec dotrze do

Warowni Igen. Z Igen, jeśli jakiś jeździec zgodzi się przewieźć wiadomość a wszyscy wiemy jacy są ci jeźdźcy z

przeszłości z Weyru Igen będzie wędrował następne, powiedzmy, dwa, trzy dni, zanim Mistrz Harfiarz w Forcie dowie się

o wszystkim. Potem Mistrz Robinton musi wybrać odpowiedniego człowieka, a ten z kolei musi tutaj dopłynąć. Teraz,

kiedy Nić opada kiedy chce, nikt nie podróżuje szybko i nie wypływa daleko w ciągu dnia. Nadejdzie wiosna, zanim

ujrzymy nowego harfiarza. Czy dzieci mają pozostać bez nauki przez te miesiące?

Przemowie Soreel towarzyszyły odgłosy zamiatania, co znaczyło, że pokój jest właśnie sprzątany. Teraz Menolly

słyszała także ciche pomruki, które popierały argumenty Soreel.

- Petiron nauczał dobrze...

- Ją też nauczył dobry - przerwała Mavi Soreel. - Harfiarstwo to zajęcie dla mężczyzn...

- Owszem, jeśli Pan Warowni przeznaczy mężczyznę do tego zajęli - odparła Soroel wyzywająco, bo wszyscy znali

odpowiedź na ten zarzut. - Prawdę mówiąc, w czasie ostatniego Obrotu dziewczyna znała sagi lepiej niż starzec. Wiesz

przecież, że on już nawet nie odróżniał dnia od nocy.

- Yanus zrobi co należy - stanowczo zakończyła dyskusję Mavi.

Menolly usłyszała, że któraś z kobiet zbliża się do uchylonych drzwi pokoju harfiarza. Schylając się pobiegła za

najbliższy zakręt korytarza, a stamtąd przedostała się na poziom kuchni.

Sama myśl o tym, że ktoś miał zamieszkać w pokoju Petirona - nawet jeżeli byłby to inny harfiarz - martwiła

Menolly. Oczywiście inni martwili się tym, że nie mają harfiarza. Zwykle nie dochodziło do takich sytuacji. Każda

Warownia mogła się pochwalić dwoma lub trzema uzdolnionymi muzycznie mężczyznami i każda Warownia z dumą

zachęcała ich do rozwijania tych talentów. Rzemieślnicy ca lubili grać i śpiewać przy akompaniamencie innych

instrumentalistów, którzy wraz z nimi podejmowali trud zabawiania mieszkańców Warowni podczas długich zimowych

wieczorów. Poza tym rozsądek nakazywał, by zawsze mieć w pobliżu zastępcę, gdy zachodziła potrzeba, tak jak teraz w

Półkolu. Ale łowienie odciskało swój twardy ślad na dłoniach mężczyzn. Ciężka praca, zimna woda, sól i rybi olej

sprawiały, że stawy stawały się grube i niezręczne, a skóra na palcach twardniała w najmniej odpowiednich miejscach.

Rybacy często wypływali na morze i nie wracali przez wiele dni. Po dwóch czy trzech Obrotach spędzonych przy sieci,

trapie i linach okrętowych, młody mężczyzna tracił niemal zupełnie swoje umiejętności i mógł co najwyżej zagrać jakieś

proste melodyjki. Ballady Instruktażowe wymagały jednak zręcznych, delikatnych palców i stałych ćwiczeń.

Yanus wypływał na morze mając nadzieję, że znajdzie jakieś inne rozwiązanie. Bez wątpienia dziewczyna umiała

pięknie śpiewać i grać, i dziś rano nie przyniosła wstydu ani Warowni, ani harfiarzowi. Bez wątpienia też wiele czasu

musiało zająć sprowadzenie nowego nauczyciela, a dziel nie mogły zapomnieć podstawowych Ballad Instruktażowych.

Ale Yanus miał wiele poważnych zastrzeżeń i oporów. Nie chciał składać tak odpowiedzialnego zadania na barki

dziewczyny, która nie miała jeszcze nawet piętnastu Obrotów. Nie bez znaczenia była także skłonność Menolly do

układania własnych melodii. Owszem, przyjemnie było posłuchać ich czasem w długie zimowe wieczory, ale kiedy żył

stary Petiron umiał utrzymać ją w ryzach. Yanus nie wiedział, czy może jej ufać, a nie chciał, żeby włączyła swoje

trywialne pogwizdywania do lekcji. Dzieci przecież nie rozumiały jeszcze, że te piosenki nie nadawały się do nauczania.

Problem w tym, że jej melodyjki należały do takich, które niepostrzeżenie wkradały się do umysłów słuchaczy, tak że

człowiek nucił je potem albo pogwizdywał, sam o tym nie wiedząc.

Łodzie skończyły już łowić na głębinie i zawinęły z powrotem do jaskini, a Yanus nie znalazł żadnego rozwiązania.

Nie pocieszała go wcale myśl, że każdy Pan Warowni postąpiłby tak samo. Gdyby tylko Menolly kiepsko śpiewała

4 / 54

Anne McCaffrey – Śpiew smoków

dzisiejszego ranka... Ale śpiewała doskonale. Jako Pan Warowni Morskiego Półkola zobowiązany był wychowywać dzieci

zgodnie z tradycjami Pernu; tak by znały swoje obowiązki i by wiedziały, jak je wypełniać. Uważał się za szczęśliwca,

będąc przydzielonym do Weyru Benden i mając za swoich opiekunów Flara z jego spiżowym smokiem i Lessę z królową

Ramoth. Z tego między innymi powodu czuł się głęboko zobowiązany do podtrzymywania tradycji w Półkolu; dzieci

nauczą się czego potrzeba, nawet jeśli dziewczyna ma się tym zająć.

Tego samego wieczoru, kiedy już całodzienny połów został osolony i ułożony, nakazał Mavi, by przyprowadziła

córkę do małego pokoiku przy Wielkim Hallu, gdzie zajmował się sprawami Warowni i gdzie przechowywano Kroniki.

Mavi położyła instrumenty na obramowaniu paleniska, by nikt nie zniszczył ich przez przypadek.

Ysnus z namaszczeniem wręczył Menolly gitarę Petirona. Przyjęła instrument z należytą czcią, co upewniło jej ojca,

że doceniała odpowiedzialność, jaka na niej spoczywała..

- Jutro będziesz zwolniona z normalnych porannych obowiązków i weźmiesz dzieci na lekcje - powiedział. - Ale nie

chcę więcej słyszeć tych twoich pokręconych melodyjek.

Śpiewałam moje piosenki, kiedy żył Petiron, i nigdy ci to nie przeszkadzało.

Yanus zmarszczył czoło spoglądając na córkę.

- Kiedy Petiron żył. Ale teraz jest martwy, a ty musisz słuchać mnie...

Za plecami ojca, Menolly dostrzegła skrzywioną twarz matki i jej ostrzegawcze potrząśnięcie głową. W ostatniej

chwili powstrzymała się przed dętą repliką.

- Zapamiętaj dobrze, co ci powiedziałem! - Przebiegł palcami po szerokim, skórzanym pasie, który nosił na

biodrach. - Żadnych melodyjek!

- Tak, Yanusie.

- Zaczynasz więc od jutra. Oczywiście, jeśli nie spadnie Nić, bo wtedy wszyscy będą zakładali przynęty do sieci.

Odprawił obie kobiety i zaczął przygotowywać wiadomość do Mistrza Harfiarza, którą zamierzał wysłać do

Warowni Igen, gdy tylko będzie mógł poświęcić na ten cel jedną łódź z załogą. Przy okazji mógłby wysłać trochę

wędzonych ryb, a Półkole miałoby jakieś wiadomości o tym, co ciekawego dzieje się na Pernie. Nie wolno marnować

takiej okazji, tylko na przestanie jednej prośby.

Kiedy wyszły już na korytarz, Mavi złapała córkę za ramię i ścisnęła je mocno.

- Nie sprzeczaj się z nim, dziewczyno.

- Ale przecież nie ma niczego złego w moich piosenkach, mamo. Wiesz, co powiedział Petiron...

- Przypominam ci, że on nie żyje. A to zmienia wszystko, co zaczęło się, kiedy jeszcze mógł normalnie pracować.

Zachowuj się jak trzeba, jeśli zajmujesz pozycję mężczyzny. Żadnych melodyjek! A teraz do łóżka i nie zapomnij pogasić

żarów. Szkoda marnować światło, którego nikt nie potrzebuje.

. 2 .

Szanuj tych, których smoki słuchają

Myślą, przysługą, słowem i czynem

Światy giną i światy są ocalane

Przed zagładą strzegą je smoki.

Jeźdźcy, unikajcie nadmiaru

Chciwość sprowadzi na Weyr niedolę

Słuchajcie starożytnych praw

A Weyr będzie kwitł na wieki.

Kiedy Menolly zaczęła już nauczać, bez trudu zapomniała o swoich pieśniach. Chlała zrobić wszystko, by Petiron

mógł być z niej dumny i by nowy harfiarz nie znalazł żadnego błędu w recytacjach dzieci, kiedy przybędzie do Warowni.

Były bardzo pilne, a nauczanie to na pewno lepsze zajęcie niż patroszenie i konserwowanie ryb, czy naprawianie Bied i

zakładanie przynęt. Zresztą zimowe burze i sztormy, najgroźniejsze od wielu Obrotów, i tak zatrzymywały całą flotę w

porcie i nauczanie pozwalało zabić nudę.

Kiedy flota nie wypływała na morze, Yanus często przystawał przy Małym Hallu - tam właśnie jego córka

prowadziła lekcje. Na szczęście zatrzymywał się tylko na krótkie chwile, bo dzieci stawały się nerwowe w jego obecności.

Kiedyś zauważyła, jak wybija stopą rytm odgrywanej właśnie melodii. Nachmurzył się, gdy zdał sobie sprawę z tego, co

robi, i szybko odszedł.

Wystał łódź z listem do Warowni Igen trzy dni po pogrzebie. Załoga przywiozła stamtąd wiadomości, które nie

miały żadnego znaczenia dla Menolly, ale dorośli najwyraźniej się tym zmartwili. Miało to jakiś związek z jeźdźcami z

przeszłości i Menolly nie musiała się tym przejmować. Załoga przywiozła także tabliczkę zaadresowaną do Petirona. Na

tabliczce odciśnięty był znak Mistrza Harfiarza Robintona.

- Biedny, stary Petiron - powiedziała do Menolly jedna z ciotek, wdychając i przykładając chustkę do oczu. - Zawsze

tak wypatrywał tabliczek od Mistrza. No cóż, teraz będzie musiała poczekać na jego następcę. On będzie wiedział, co z

tym zrobić.

Menolly musiała się trochę natrudzić, zanim odkryła, gdzie znajduje się list od Mistrza; oczywiście, doskonale

widoczny leżał sobie na obramowaniu paleniska w pokoju ojca. Spodzie wała się, że wiadomość dotyczy także piosenek,

które Petiron wysłał do Mistrza Robintona. Ta myśl nurtowała tak jej umysł, że ośmieliła się nawet zapytać matkę,

dlaczego Yanus nie otworzy wiadomości.

- Otworzyć zapieczętowaną wiadomość od Mistrza Harfiarza do nieżyjącego człowieka? - Zszokowana Mavi

wpatrywała się w swoją córkę z niedowierzaniem. - Twój ojciec nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Listy harfiarzy są

przeznaczone tylko dla nich.

- Ja tylko sobie przypomniałam, że Petiron wysłał tabliczkę do Mistrza. Myślałam, że to może coś o jego następcy,

to znaczy...

- Będę się bardzo cieszyła, kiedy nowy harfiarz rzeczywiście przypłynie, moje dziecko. To nauczanie zaczyna ci już

mącić w głowie.

5 / 54

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: