Hartowność.doc

HARTOWNOŚĆ STALI

Wiadomości podstawowe

Hartowność jest pojęciem wyrażającym skłonność stali do tworzenia struktury martenzytycznej pod wpływem hartowania. Za strefę zahartowaną przyjmuje się obszar zawierający co najmniej 50% martenzytu. Twardość strefy  półmartenzytycznej (zawierającej 50% martenzytu), określa się mianem twardości krytycznej.

W międzynarodowej normie technologicznej "Euronorm 52-15", w definicji hartowności rozróżnia się dwa pojęcia:

- utwardzalność - podatność  stali do hartowania, wyrażona  najwyższą twardością jaką można  osiągnąć w wyniku hartowania,

- przehartowalność -  podatność stali do utwardzania się, w głąb przekroju pod wpływem hartowania.

Pojęcia przehartowalnośći i utwardzalności obrazuje schemat zamieszczony na rys. l.

Hartowność można również określić za pomocą szybkości krytycznej, odpowiadającej  najmniejszej szybkości chłodzenia od temperatury austenityzacji, zapewniającej tworzenie się struktury martenzytycznej (rys.2).

Czynniki wpływające na hartowność

- Skład chemiczny - węgiel i wszystkie pierwiastki z wyjątkiem kobaltu, jeżeli są rozpuszczone w austenicie, zwiększają hartowność stali (przesuwają linie wykresu CTPc w prawo).

- Jednorodność austenitu - im większa jednorodność austenitu tym hartowność stali większa, ponieważ brak jest dodatkowych zarodków przyśpieszających rozkład austenitu w zakresie przemiany perlitycznej. Niejednorodność austenitu może być spowodowana obecnością wtrąceń niemetalicznych (tlenki, azotki itp.) i węglików lub również brakiem wyrównania składu chemicznego w objętości ziaren austenitu.

- Wielkość ziarna austenitu - im większe ziarno tym większa hartowność. Wynika to z faktu zmniejszania się, ilości uprzywilejowanych miejsc zarodkowania cementytu, którymi są m.in. granice ziaren. Struktura gruboziarnista -ma mniejszą sumaryczną powierzchnię ziaren w stosunku do struktury drobnoziarnistej.

Reasumując, można powiedzieć, że miernikiem przehartowalności stali jest jej krytyczna szybkość chłodzenia lub tzw. średnica krytyczna. Stal charakteryzująca się mniejszą krytyczną szybkością chłodzenia hartuje się głębiej przy tej samej średnicy pręta chłodzonego w tym samym ośrodku chłodzącym (rys.3). Przehartowywalność zależy więc od składu chemicznego stali a także od jednorodności austenitu i wielkości ziarna przed chłodzeniem.

Utwardzalność stali zależy głównie od zawartości węgla, natomiast na rzeczywistą twardość po hartowaniu wywiera wpływ zarówno nasycenie martenzytu węglem (wynikające z zastosowanych parametrów austenityzacji) oraz zawartość  martenzytu w strukturze (rys.4).

Metody określania hartowności

Hartowność stali określa się za pomocą średnic krytycznych, które wyznacza się metodami doświadczalnymi, doświadczalno – wykreślnymi lub obliczeniowymi.

Średnicę krytyczną oznacza się symbolem D zaś w odniesieniu do konkretnie przyjętej zawartości martenzytu w rdzeniu - symbolem D z indeksem określającym tą zawartość (np. D80). Wartość średnicy krytycznej zależy w dużym stopniu od ośrodka oziębiającego, którego zdolność do chłodzenia określa się za pomocą współczynnika intensywności chłodzenia H. Wartości tego współczynnika dla różnych ośrodków chłodzących zamieszczono w tablicy l.

Ośrodek idealny (pojęcie teoretyczne) o nieskończenie dużej szybkości oziębiania powierzchni przedmiotu hartowanego wykazuje intensywność chłodzenia H = ¥. Oznacza to, że nagrzany przedmiot po zanurzeniu w ośrodku idealnym w czasie 0 osiąga na powierzchni temperaturę tegoż ośrodka. Średnica krytyczna odpowiadająca takiemu idealnemu ośrodkowi nazywa się idealną średnicą krytyczną DI. Stanowi ona bezwzględną, niezależną od zastosowanego ośrodka chłodzącego, miarę hartowności stali.

Tablica l. Przybliżone wartości współczynników intensywności chłodzenia różnych ośrodków wg Grossmanna.

1. Wyznaczanie średnicy krytycznej metodą obliczeniową

Stosuje się zależność  uwzględniającą wpływ zawartości węgla i wielkości ziarna austenitu oraz wpływ zawartości pierwiastków stopowych:

DI50 = DIC * k1 * k2 * k3 ...... * kn

gdzie:

DI50 - idealna średnica krytyczna stali stopowej przy założeniu występowania w osi pręta 50% martenzytu;

DIC - idealna średnica krytyczna stali węglowej o określonej  zaw. węgla i wielkości ziarna, odnosząca się do 50% martenzytu w strukturze (rys. 5a);

k1 .... kn - mnożniki określające wpływ pierwiastków stopowych na zmianę hartowności stali (rys. 5b).

Rys.5. Mnożniki Retana i Doane stosowane do obliczania idealnych średnic krytycznych półmartenzytycznych DI50  stali stopowych z niską i średnią zawartością węgla:

a)       wpływ zawartości węgla i wielkości ziarna na wartość idealnej półmartenzytycznej średnicy krytycznej stali węglowej DIC;

b)       mnożniki pierwiastków stopowych.

Przeliczenie idealnych średnic półmartenzytycznych DI50 na średnice rzeczywiste półmartenzytyczne D50, odnoszące się do ośrodków o określonych intensywnościach chłodzenia, umożliwia nomogram Grossmanna (rys.6). W przypadku zastosowania innego kryterium hartowności niż 50% martenzytu w osi pręta, należy dokonać odpowiedniego przeliczenia przy pomocy rys.7.

2. Wyznaczanie średnicy krytycznej metodami  doświadczalnymi

2.1. Metoda  krzywych U

Metodą krzywych U wyjaśnia przykład pokazany na rys.8. Metoda polega na pomiarze twardości na przekroju hartowanych prętów o wzrastających średnicach. Krzywe rozkładu twardości przyjmują kształt litery U. Zbiór takich krzywych stanowi charakterystyką hartowności badanej stali.

Przykładowo na rys.8, przedstawiono dla stali o zawartości węgla 0,55%, rozkład twardości na przekrojach prętów o średnicach: 25, 30. 36, 50 i 75mm. Twardość półmartenzytyczna dla zawartości 0,55% C, wg danych na rys. 4, wynosi 50HRC. Interpretując wynik rozkładu twardości na prętach, 50HRC uzyskano w osi pręta o średnicy 30 mm. Średnica krytyczna, przy której dana stal ma w rdzeniu twardość krytyczną, wynosi zatem 30mm. W próbkach o średnicy większej od krytycznej, rdzeń ma twardość mniejszą natomiast w próbkach o średnicy mniejszej, twardość rdzenia jest większa.

Pomimo prostoty metoda krzywych U jest rzadko stosowana ze względu na dużą pracochłonność i materiałochłonność.  

2.2. Metoda przełomów po hartowaniu

Metoda przełomów po hartowaniu wg PN-57/H-93007 polega na hartowaniu próbek o przekroju kwadratowym 25 x 25 mm z różnych temperatur, pomiarze twardości i ocenie na przełomie grubości zahartowanej warstwy oraz wielkości ziarna. Ma ona wąski zakres zastosowania, gdyż obejmuje w zasadzie stale narzędziowe węglowe.

3. Wyznaczanie średnicy krytycznej metodą doświadczalno wykreślną

3.1.      Część eksperymentalna metody – próba  Jominy’eqo

W odniesieniu do stali konstrukcyjnych o średniej hartowności, najbardziej rozpowszechnioną metodą jest próba  Jominy’eqo wg wymagań normy PN-EN- ISO 642.

Próba polega ona na oziębianiu strumieniem wody czołowej powierzchni próbki walcowej o średnicy 25 mm i długości 100 mm, po uprzednim austenityzowaniu w określonych warunkach, oraz na pomiarze twardości wzdłuż zeszlifowanej bocznej powierzchni walcowej w funkcji odległości od czoła. Próbą przeprowadza się, w specjalnym urządzeniu (rys.9)

Cechą charakterystyczną opisanej próby jest zmieniająca się wzdłuż próbki w dość szerokim zakresie szybkość chłodzenia. Wynik badania przedstawiony jest w postaci krzywej twardości próbki w funkcji odległości od jej powierzchni czołowej. Celem scharakteryzowania hartowności gatunku stali podaje się wyniki prób wykonanych na wielu wytopach w postaci tzw. pasma hartowności (rys.10).

Na podstawie znajomości zawartości węgla w badanej stali z rys. 4 można wyznaczyć twardość krytyczną a następnie określić hartowność jako odległość od czoła próbki, w której występuje określona zawartość martenzytu, np. J50 = 22 mm (50% martenzytu występuje w odległości 22 mm od czoła próbki). 

3.2. Wyznaczenie średnicy krytycznej stali na podstawie wyniku próby Jominy’eqo

-          z rys. 4 odczytuje się twardość odpowiadającą zawartości węgla w badanej stali oraz założonej zawartości martenzytu w środku pręta;

-          - z wykresu hartowności odczytuje się odległość od czoła próbki Jominy’eqo, w której twardość odpowiada twardości wymaganej w środku pręta;

-          - korzystając z  rys.11 rzutuje się, wyznaczona uprzednio odległość od czoła próbki na prostą odpowiadającą ośrodkowi chłodzącemu o wymaganej intensywności chłodzenia a następnie na oś rzędnych, na której odczytuje się, poszukiwaną średnicę krytyczną.

Do wyznaczania średnicy krytycznej rzeczywistej a także do rozwiązywania prostych zadań inżynierskich dużą przydatność wykazują wykresy korelacji szybkości chłodzenia powierzchnio próbki hartowanej czołowo strumieniem wody oraz prętów okrągłych na powierzchni w osi oraz odległościach pośrednich 0,5R i 0,8R (rys.12).

...