Rose G. Mandelsberg - Zbrodnia prawie doskonała.pdf - ♥♥ NOWOŚCI - DLA STAŁYCH BYWALCÓW - Lary1918

POD REDAKCJĄ ROSE G. MANDELSBERG

Przekład DANUTA PETSCH

WARSZAWA 1995

Spis treści

Channing Corbin

Leki okazały się wyrokiem śmierci

Bud Ampolsk

Czy sympatyczny doktor stał się żądnym krwi rzeźni-

kiem?

W.T. Brannon

Zabójstwo niewłaściwej osoby

Richard Walton

Nie tylko jedna ofiara mordercy

Barbara Geehr

Anioł miłosierdzia zabija

Bud Ampolsk

Doktor uzurpował sobie władzę rozstrzygania o życiu

i śmierci

Tytuł oryginału

MEDICAL MURDERERS

ISBN 83-85467-57-2

Wydanie I

Wydawnictwo MARBA CROWN LTD., Warszawa 1995

Skład: „Polico-Art" Warszawa, ul. Ratuszowa 11 p. 312

Printed in Poland

John Dunning

Psychopata seksualny przywiązał łańcuchami trzy niewol

nice

Andrew Lowen

„Człowiek o złowieszczych oczach"

105

Ann Fish

Przerażające morderstwo erotomana

117

John Dunning

Perwersyjne przyjemności erotyczne doktora sadysty

135

Randall Shanley

Orgie seksualne z przepisu lekarza

149

DRUK I OPRAWA

Zakłady Graficzne w Gdańsku

fax (058) 32-58-43

Jack Goulding

Dwanaście ofiar anioła śmierci

167

Peter Oberholtzer

Czy w szpitalu weteranów swobodnie działali zabójcy? ...

181

Jaye Fletcher

12 strzałów

203

Bob Carlsen

„Anioł miłosierdzia" zadaje śmiertelny cios w plecy

215

Channing Corbin

Jack G. Heise

Casanovą okazał się zabójcą z piłą elektryczną

229

William K. Beaver

Mrożące krew wyznanie truciciela z Cincinnati

247

LEKI OKAZAŁY SIĘ

WYROKIEM

ŚMIERCI

Joseph L. Koenig

Czerpał korzyści z ubezpieczenia na życie swoich ofiar ...

259

John Dunning

Pływające zwłoki w różowej koszuli nocnej

275

L.L. Alberts

Zbrodnia na Hilldrop Crescent

287

Krist Boardman

Trzy morderstwa według jednego przepisu

299

Około godziny 6.45 w niedzielę 17 czerwca 1984 roku, a był

to wspaniały, piękny poranek wiosenny, trener wyprowadził

trzyletniego konia o imieniu Swale na krótki galop wokół toru

wyścigowego w Belmont Park, N.Y. Koń, którego wartość

oceniano na co najmniej 40 milionów dolarów, wyglądał na

zadowolonego z biegu i był w dobrym nastroju. W parę mi

nut później, po krótkiej kąpieli, gdy polano go wodą z wę

ża, dziwnie zarżał, upadł na ziemię i zakończył życie. Swale

był zwycięzcą derby w Kentucky i został sklasyfikowany ja

ko czempion w swojej klasie. Według natychmiast postawio

nej diagnozy przyczyną zgonu był atak serca. Przeprowa

dzona następnie trzygodzinna sekcja odrzuciła to rozpozna

nie, ale nie wykazała rzeczywistej przyczyny śmierci zwie

rzęcia.

Jeden z dwóch weterynarzy wezwanych do dokonania sekcji

trzylatka powiedział: - Może się zdarzyć, że nigdy się nie

dowiemy, jaka była przyczyna, podobnie jak to bywa w przypa

dku śmierci ludzi.

Bill Kelly

Prawie doskonała zbrodnia

307

Edward S. Sullivan

Sprawne użycie noża

319

Joseph L. Koenig

Śmierć rozdzieliła kochanków, nad którymi zawisło

złowrogie fatum

341

. Julie Malear

„Anioł miłosierdzia" koi ból za pomocą piły

353

Channing Corbin

Leki okazały się wyrokiem śmierci

W tym nie wyjaśnionym przypadku śmierci konia kryje się

analogia do tajemniczego zgonu pewnej kobiety 15 lipca 1983

roku w małym mieście Douglas, Wyoming. Zmarłą była

czterdziestoczteroletnia Kay Marie Schmunk. Przez długi czas

po jej zagadkowej przedwczesnej śmierci obawiano się, że

przyczyna zgonu pozostanie nieznana.

Douglas, Wyoming, miasto będące siedzibą Akademii Policji

Stanowej, jest położone w niewielkiej odległości na południe od

Casper przy autostradzie Untetstate 25. To małe miasteczko

z około sześcioma tysiącami mieszkańców trudno byłoby uznać

za środowisko, gdzie mogło nastąpić tajemnicze morderstwo.

Co więcej, pani Kay Marie Schmunk, biorąca udział w różnych

pracach społecznych prowadzonych przez Kościół i pełniąca

funkcję przewodniczącej kapituły Społecznego Stowarzyszenia

Organizacji Życia, nie była typową kandydatką na ofiarę

zabójstwa.

W latach sześćdziesiątych Kay i jej pierwszy mąż mieszkali

z trojgiem dzieci w Mount Clemens, na przedmieściach Detroit.

Ich lekarzem domowym był dr R. F. Schmunk, który podobnie

jak oni cieszył się szczęśliwym życiem rodzinnym.

Oba małżeństwa zaczęły się jednak rozpadać, gdy pierwotnie

normalne związki sympatii między pacjentką i lekarzem,

wesołym doktorem Bobem Schmunkiem, zamieniły się w burz

liwy romans; z czasem związek ten rozwinął się tak gwałtownie,

że rozbił oba małżeństwa. Uzyskany po osiemnastu miesiącach

rozwód Kay okazał się dla niej szczególnie bolesny. Skończyło

się bowiem na oddaniu dzieci, zgodnie z decyzją sądu, pod

opiekę ojca. Po roku Kay rozpoczęła działania prawne w celu

obalenia tego postanowienia sądu.

W końcu wygrała batalię prawną i odzyskała prawo do opie

ki nad dziećmi, a po jej ślubie z doktorem Schmunkiem w 1972

roku dzieci zamieszkały z nimi. Dr Schmunk, będąc lekarzem

domowym w zamkniętym środowisku przedmieścia, często

stawał się przedmiotem złośliwych, a nawet wręcz skandalicz

nych plotek. Powodów zapewne należało szukać w zażyłości

z Kay i - w następstwie tego - w rozbiciu obu małżeństw.

W 1971 roku, wraz z dziesięcioletnim synem Kay, Larry

Samem Wilsonem, Schmunkowie wybrali się na pokaz strzel-

niczy w Findlay, Ohio. Podróżowali samochodem kempin

gowym, gdy nastąpił tragiczny wypadek. Wybuchła butla gazu

butanowego, niszcząc samochód i zabijając chłopca.

Schmunkowie rozważali możliwość przeniesienia się do

innego miasta, gdzie mogliby znaleźć więcej spokoju i rozpo

cząć całkowicie nowe życie. Oboje ślęczeli nad mapami.

Ostatecznie wybrali Douglas po sprawdzeniu, że hrabstwo

Converse chętnie powita osiedlenie się tam lekarza domowego.

Pod koniec 1979 roku doktor Bob, jak sympatycznie nazy

wali go pacjenci i przyjaciele, osiadł z rodziną w posiadłości

liczącej 8,5 akra pod Douglas i wystąpił o rejestrację praktyki

lekarskiej; otrzymał ją w styczniu 1980 roku. Gabinet urządził

w swojej rezydencji. Wkrótce oboje z żoną zaczęli brać czynny

udział w akcjach społecznych miejscowego Kościoła. Kay

mówiła o swoim nowym „narodzeniu", bo dawna katoliczka,

udzielająca się także w sekcie Świadków Jehowy, teraz stała się

gorliwą wyznawczynią Kościoła Baptystów, jak jej mąż.

Państwo Schmunkowie spotkali się z serdecznym przyjęciem

miejscowej społeczności i zyskali grono przyjaciół, którzy z tym

większym zdumieniem i żalem przyjęli wiadomość o nagłej

i tajemniczej śmierci Kay.

Po wydaniu świadectwa zgonu przez County Memoriał

Hospital w Converse 15 czerwca 1983 roku wielu ludzi było

przekonanych, że śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych.

W przychodni szpitalnej lekarz dyżurny usiłował bohatersko

ratować pacjentkę po jej przywiezieniu ambulansem. Doktor

Schmunk zawiadomił policję i szpital. Złamany nieszczęściem

towarzyszył Kay do szpitala. Znał dyżurującego internistę

i choć ten był całkowicie przekonany, że pani Schmunk nie żyje,

trwał w próbach reanimacji, czekając na znak ze strony doktora

Schmunka, gdyby ten uznał, iż wszystko, co można było

uczynić, zostało zrobione.

Na tym etapie wszyscy wiedzieli tylko to, co im powiedział

zrozpaczony doktor. Oświadczył on, że gdy obudził się o szóstej

trzydzieści, znalazł leżącą obok niego żonę zimną, bez życia.

Nadmienił o śladzie czerwonego płynu wokół jej ust i nosa oraz

że jej twarz była popielato-blada, w plamach. Sprawdził puls

i czynność serca, ale nie było oznak życia. Schmunk był bliski

Channing Corbin

Leki okazały się wyrokiem śmierci

szaleństwa i wrzasnął na swego pasierba Johna, by zawiadomił

policję i wezwał pogotowie. W parę minut później w rezydencji

zjawili się oficerowie policji Robert Wegner i Robert Miller.

Przyjechała karetka pogotowia.

Policjanci zobaczyli, że dr Schmunk na łóżku w sypialni

stosuje żonie reanimację krążeniowo-oddechową. Pielęgniarze

pośpiesznie przenieśli kobietę do ambulansu, a droga do

szpitala na sygnale zajęła trzy minuty. Lekarz dyżurny natych

miast próbował reanimować ofiarę. Schmunk, bliski histerii,

stał obok, okryty prześcieradłem. W pewnym momencie wy

krztusił z siebie, że wstrzyknął żonie wieczorem 15 miligranów

morfiny, gdyż skarżyła się na ostry ból głowy. Ta dawka

w żadnym wypadku nie może być uznana za dużą i powszechnie

stosuje się ją przeciwbólowo. Jednakże internista zdecydował

się wstrzyknąć środek antagonistyczny w zastrzyku. Ku swemu

zaskoczeniu, nie mógł znaleźć żyły.

Ten objaw mógł wskazywać, że chora cierpiała na długo

trwałą chorobę albo że była narkomanką. Internista próbował

reanimować Kay przez czterdzieści minut, choć uważał, że

śmierć kliniczna nastąpiła przed przywiezieniem jej do szpitala.

Udało mu się wreszcie podać dożylnie środek antagonistyczny,

ale nie było rezultatów. Doktor Schmunk kilkakrotnie prosił

o zaniechanie prób, jeśli internista uzna je za bezowocne. Był

zrozpaczony, choć zdawał się panować nad swymi uczuciami.

Jako lekarz był przyzwyczajony do śmierci.

Niebawem pielęgniarka przykryła zmarłą prześcieradłem.

Zarządzono badania post mortem. Zazwyczaj w przypadkach,

gdy pacjent umiera w szpitalu, albo gdy byl leczony przez

lekarza, nie stosuje się sekcji zwłok. W takich przypadkach

śmierć przypisuje się następstwu choroby.

Jednakże w przypadku Kay Marie Schmunk w opinii interni

sty nie występowała oczywista przyczyna śmierci. Na wzmian

kę o badaniu sekcyjnym doktor Schmunk, porażony niewytłu

maczalną nagłą śmiercią żony, osłupiał i zaprotestował. - Czy

musicie wszystko wiedzieć? Czy wszystko musi być wyjaśnione

do końca? Panie Boże, okaż miłosierdzie - jęczał, zrozpaczony.

Choć lekarz dyżurny w pełni rozumiał uczucia kolegi, czuł się

zobowiązany postąpić wbrew jego stanowisku. Delikatnie

wyjaśnił małżonkowi zmarłej, że do jego obowiązków należy

zastosować się do przyjętych zasad. Dr Schmunk wspomniał, że

podał wieczorem żonie metadon i meperidriri (demoral) po

tym, jak narzekała na szalony ból głowy. Sam będąc lekarzem

i orientując się we właściwych przepisach, zdawał się być

pogodzony z faktem, że ciało jego żony będzie poddane

badaniu sekcyjnemu.

Tymczasem koroner hrabstwa Converse był lekko zaskoczo

ny* gdy o 7.45 w ten fatalny piątek odebrał telefon od dr.

Schmunka, zawiadamiający go o nagłej śmierci jego żony. Dr

Schmunk dawał do zrozumienia, że - zgodnie z religijnymi

wierzeniami ich obojga - chciałby zorganizować natychmias

tową kremację jej ciała. Koroner odpowiedział, że pozwolenie

wiąże się ze spełnieniem pewnych wymogów. Wypełniając

odpowiednie formularze, dr Schmunk powiadomił koronera,

że przyczyną śmierci była niedomoga systemu krążenio-

wo-oddechowego.

W sobotę, 16 czerwca 1983 roku, następnego dnia po nagłej,

tajemniczej śmierci Kay Schmunk w sypialni jej domu, przewie

ziono jej ciało do Casper, Wyoming, w przyległym hrabstwie

Natrona. Przekazano je dr. Ronaldowi Waeckerlinowi, patolo

gowi sądowemu, który miał przeprowadzić badania sekcyjne

ciała zmarłej.

Tego samego dnia dr Waeckerlin rozpoczął zaplanowane

badania. Dowiedziawszy się, że zmarła cierpiała na uporczywe

bóle głowy, tak silne, że trudno im było przeciwdziałać,

oczekiwał, że Kay zmarła w następstwie guza mózgu albo

tętniaka. Został też poinformowany, że w czasie wcześniejszych

badań w szpitalu hrabstwa Converse stwierdzono, iż pęcherz

zmarłej jest pusty - suchy jak pieprz. Ten czynnik uznano za

wyjątkowy, gdyż morfinę, semerol i metadon charakteryzuje

to, że zatrzymują mocz, i w pęcherzu powinno pozostać co

najmniej 10 mililitrów kwadratowych płynu. Nie wiadomo,

dlaczego pominięto ten fakt w świadectwie z badań.

W czasie sekcji w kostnicy był obecny przedstawiciel sądow

nictwa hrabstwa Converse, który miał formalne upoważnienie

do asystowania przy badaniach. Był to James Davey, detektyw

zatrudniony w biurze szeryfa gminy Converse. Dość zaskakują-

Rose G. Mandelsberg - Zbrodnia prawie doskonała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: