zwykla.pdf

(207 KB) Pobierz
Jolanta Curyło
Jolanta Curyło
Starszy wykładowca Zakładu Prawa Szkoły Policji w Pile
PRZESTĘPSTWO KRADZIEŻY ZWYKŁEJ
W ORZECZNICTWIE SĄDOWYM I LITERATURZE
1. Przestępstwo kradzieży – art. 278 § 1 k.k.
Przedmiotem ochrony przestępstwa
kradzieży z art. 278 § 1 k.k. jest własność,
inne prawa rzeczowe i obligacyjne oraz
posiadanie do rzeczy ruchomej, do polskie-
go i obcego pieniądza, innych środków
płatniczych, dokumentów uprawniających
do pobrania sumy pieniężnej lub zawierają-
cych obowiązek wypłaty kapitału, odsetek,
udziału w zyskach albo stwierdzających
uczestnictwo w spółce.
Podmiot przestępstwa z art. 278 § 1
k.k. jest powszechny, tzn. jego sprawcą
może być każda osoba zdolna do ponosze-
nia odpowiedzialności karnej.
Przedmiotem czynności wykonaw-
czej jest zarówno rzecz ruchoma w znacze-
niu prawa cywilnego, jak i przedmiot
w ujęciu art. 115 § 9 k.k.
Rzeczą ruchomą w znaczeniu kodek-
su cywilnego jest przedmiot materialny,
wyodrębniony z całości, mogący samo-
dzielnie występować w obrocie ekonomicz-
nym i przedstawiający wartość majątkową
(sprzedażną), tj. dającą się wyrazić w pie-
niądzu. Te elementy muszą wystąpić jedno-
cześnie aby dana rzecz mogła spełniać wy-
mogi rzeczy w znaczeniu cywilnym.
Nie są rzeczami w znaczeniu prawa
cywilnego i w konsekwencji nie mogą być
przedmiotem kradzieży z art. 278 § 1 k.k.:
1) człowiek, zwłoki, wyodrębnione organy
ludzkie, gdyż nie mogą być przedmio-
tem obrotu cywilnoprawnego;
2) dobra niematerialne, takie jak np. prawa
niemajątkowe (wynalazcze, autorskie),
utwory muzyczne, naukowe, wynalazki,
energie (elektryczna, gazowa, cieplna,
wodna, atomowa); energie nie są
przedmiotem materialnym, jednakże od
energii należy odróżnić nośniki energii,
np. węgiel, koks, paliwo, gaz ziemny,
wodę w rurach wodociągowych, które
są rzeczami ruchomymi;
3) części składowe rzeczy, przed ich odłą-
czeniem od części głównej, gdyż dopiero
z tym momentem nabywa ona charakter
odrębnej rzeczy ruchomej, np. nierucho-
mości budynkowe nie mogą być przed-
miotem kradzieży, ale przedmiotem kra-
dzieży mogą być odłączone z budynku
elementy, tj. okna, drzwi, dachówka;
4) rzeczy powszechnie dostępne, np. woda
płynąca, powietrze atmosferyczne, gdyż
nie są wyodrębnione z całości, tj. przy-
rody;
5) złoża minerałów i kopalin, dopóki nie
są wydobyte i wyodrębnione z całości. 1
Przestępstwo kradzieży z art. 278 § 1
k.k. w żadnym zakresie nie dotyczy nieru-
chomości budynkowych, gruntowych i loka-
lowych, dotyczy natomiast rzeczy składowych
odłączonych od nieruchomości, chociażby z
ich uszkodzeniem np. drzwi, okna, cegły od-
dzielone od budynku. Budynki, które nie są
związane na stałe z gruntem za pomocą fun-
damentu np. kioski są rzeczami ruchomymi.
Ponadto kradzież obejmuje wszelkie rodzaje
rzeczy ruchomych, a więc zarówno te ozna-
czone co do tożsamości (np. konkretny samo-
chód, indywidualnie oznaczony obraz), jak i
oznaczone co do gatunku (np. odmierzane w
obrocie w jednostkach miary i wagi). Mają to
być przedmioty fizycznie ruchome tzn. takie,
które można przenieść z miejsca na miejsce.
Rozszerzenie zakresu pojęcia rzeczy
ruchomej w kodeksie karnym zostało doko-
nane w art.115 § 9, na podstawie którego
1 M.Dąbrowska-Kardas, P. Kardas (w:) Kodeks
Karny. Część szczególna. Komentarz, t. III, red. A.
Zoll, W-wa 2008 r., str. 29 i n.;
78
795392766.005.png 795392766.006.png 795392766.007.png 795392766.008.png
Przestępstwo kradzieży zwykłej w orzecznictwie sądowym i literaturze
rzeczą ruchomą lub przedmiotem jest także
polski albo obcy pieniądz lub inny środek
płatniczy oraz dokument uprawniający do
otrzymania sumy pieniężnej albo zawiera-
jący obowiązek wypłaty kapitału, odsetek,
udziału w zyskach albo stwierdzenie
uczestnictwa w spółce. Pieniądze polskie i
zagraniczne uważa się za rzeczy, ale war-
tość ich wynika nie z ich właściwości fi-
zycznych jako przedmiotu, lecz z określo-
nych gwarancji, jakie zapewnia im państwo
poprzez nadanie możliwości umorzenia
zobowiązań. 2 W prawie karnym i prawie
skarbowym, brak jest wyjaśnienia pojęcia
„środka płatniczego”, ale Sąd Najwyższy w
tym zakresie nawiązał do prawa dewizowe-
go. 3 Obecne prawo dewizowe wylicza w a-
lory i dokumenty, które uznaje za krajowe i
zagraniczne środki płatnicze, stanowiąc, że
„krajowymi środkami płatniczymi są walu-
ta polska oraz papiery wartościowe i inne
dokumenty, pełniące funkcję środka płatni-
czego, wystawione w walucie polskiej”. 4
Nie budzi zatem żadnej wątpliwości, że środ-
kami płatniczymi są polskie pieniądze, pozo-
stałe zaś walory i dokumenty zaliczone są do
tej kategorii, jeśli w konkretnej sytuacji speł-
nią funkcję płatniczą, tzn. można się nimi
posługiwać jako pieniędzmi. Do kategorii
środków płatniczych można zaliczyć niektóre
z papierów wartościowych, a mianowicie te,
które posiadają funkcję płatniczą.
Czek może być środkiem płatniczym
(np. w przypadku, gdy płacimy za towar lub
usługę), a w każdym przypadku jest doku-
mentem uprawniającym do otrzymania su-
my pieniężnej (np. w sytuacji, gdy wypła-
camy pieniądze z konta bankowego). Kra-
dzież czeku to zatem czyn z art. 278 § 1
k.k., natomiast art. 275 k.k. odnosi się wy-
łącznie do tych dokumentów stwierdzają-
cych prawa majątkowe, których nie wymie-
niono w art. 115 § 9 k.k. 5 Blankiety czeków
2 por. J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, Warszawa
1994, s. 14 i n.;
3 Uchwała SN z dnia 30.09.1998r. IKZP 3/98,
OSNKW 1998/9-1-0 poz.41;
4 Ustawa z dn. 27.07.2002 r. Prawo dewi zowe, Dz.
U. 2002 r. nr 141 poz. 1178 art. 2 ust 1 pkt 6-15;
5 Wyrok SA w Białymstoku z dn.23.10.2001 r. II AKa
213/2001 Prokuratura i prawo- dodatek 2002/6 poz.13
(na własne zlecenie) nie stwierdzają niczy-
ich praw majątkowych, a jedynie stanowią
dowód zawarcia między wystawcą a trasa-
tem umowy rachunku bankowego, upraw-
niają do korzystania ze zgromadzonego na
nim kapitału, a więc są jedynie dokumen-
tem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. w
związku z tym, kradzieży blankietu czeku
nie należy kwalifikować z art. 278 § 1 k.k.
lub art. 275 § 1 k.k., a należy rozpatrywać
w kategoriach usunięcia takiego dokumen-
tu, o którym mowa w art. 276 k.k. 6
Bon towarowy nie jest rzeczą rucho-
mą w rozumieniu art. 278 § 1 k.k., a w
szczególności nie jest środkiem płatniczym,
gdyż jego realizacja nie oznacza wprowa-
dzenia bonu do obiegu (nie występuje on
samodzielnie w obrocie), nie mamy więc tu
do czynienia z zastępowaniem pieniądza,
jest natomiast dokumentem stwierdzającym
prawa majątkowe w rozumieniu art. 275 § 1
k.k. Bon towarowy jest dowodem zakupu
bliżej nie określonych towarów, za które
zapłata została dokonana wcześniej, jest
więc dokumentem, który daje uprawnienia
jego okazicielowi, pozwalające na odbiór
wybranych przez posiadacza bonu rzeczy
od ustalonych wcześniej podmiotów. 7 Rola
bonu towarowego zbliżona jest pod wzglę-
dem prawnym do magnetycznej karty tele-
fonicznej, która nie jest środkiem płatni-
czym, stanowi zaś dowód zawarcia umowy
cywilnoprawnej i w przypadku jej kradzie-
ży czyn powinien być kwalifikowany z art.
275 § 1 k.k. 8 Przedmiotem kradzieży nie
mogą być dokumenty nie posiadające war-
tości majątkowej, np. zaświadczenia, dy-
plomy, legitymacje, prawo jazdy, świadec-
twa, formularze delegacji, gdyż kradzież
tych dokumentów wypełnia znamiona wy-
stępku z art. 276 k.k., natomiast kradzież
dokumentów stwierdzających tożsamość
(dowody osobiste) wyczerpuje znamiona
art. 275 § 1 k.k. Przedmiotem kradzieży z
6 Wyrok SA w Katowicach z dn. 01.03.2001 r. II AKa
48/01 Prokuratura i Prawo – dodatek 2002/3 poz. 25
7 Uchwała SN z dn. 26.11.2003 r. IKZP
21/2003,Prokuratura i Prawo – dodatek 2004/1 poz. 4;
8 Uchwała SN z dn.23.10.2002 r. IKZP 31/2002
OSNKW 2002/11-12 poz. 95;
79
795392766.001.png
 
Jolanta Curyło
art. 278 § 1 k.k. nie mogą być także doku-
menty nie posiadające wartości sprzedażnej,
np. cenne zdjęcia pamiątkowe – ich kradzież
stanowi wykroczenie z art. 126 k.w.
Przedmiotem kradzieży z art. 278 § 1
k.k. może być także cudze zwierzę, gdyż na
podstawie art. 1 ust. ustawy o ochronie
zwierząt, w sprawach nie uregulowanych w
tej ustawie np. w sprawach obrotu cywilno-
prawnego, do zwierząt stosuje się odpo-
wiednio przepisy dotyczące rzeczy. 9
Przedmiotem kradzieży może być tylko
rzecz ruchoma, którą sprawca nie ma w ogóle
prawa rozporządzać i nie ma do niej żadnych
praw – nie jest właścicielem, współwłaścicie-
lem ani posiadaczem rzeczy tzn. jest to rzecz
całkowicie „cudza” dla sprawcy w znaczeniu
prawnym. Przedmiotem kradzieży nie mogą
być rzeczy stanowiące współwłasność kilku
osób. Kradzież ze strony współwłaściciela
rzeczy objętej współwłasnością nie może
nastąpić do czasu, do którego trwa niepo-
dzielność majątku wspólnego. Dopuścić się
go może tylko osoba, która nie ma w ogóle
prawa rzeczą rozporządzać. Współwłaściciel
ma prawo rzecz legalnie posiadać i rozporzą-
dzać rzeczą, z tym tylko, iż w zależności od
konkretnej sytuacji może to robić w porozu-
mieniu i za zgodą pozostałych współwłaści-
cieli, albo samodzielnie, ale w ograniczonym
zakresie. Rzeczy wchodzące w skład majątku
wspólnego są przedmiotem współwłasności i
dla małżonków nie mogą być przedmiotem
kradzieży, a ewentualnie występku przy-
właszczenia z art. 284 k.k. – ten pogląd jest
dominujący. Przedmiotem kradzieży mogą
być rzeczy wykorzystywane przez osoby po-
zostające w konkubinacie, lecz niestanowiące
współwłasności. Możliwy jest również zabór
w celu przywłaszczenia, dokonany przez
członka spółdzielni w stosunku do rzeczy ru-
chomej stanowiących własność spółdzielni. 10
Wyjęcie rzeczy ruchomej spod wła-
dania osoby uprawnionej ma nastąpić
wbrew woli osoby nim dysponującej oraz
bez żadnej ku temu podstawy. Rzeczy ni-
9 Ustawa z dn. 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt,
tekst jedn. Dz. U. 2003 r. nr 106 poz.1002;
10 M.Dąbrowska-Kardas, P. Kardas (w:) Kodeks
Karny… op.cit. str. 45 i n.;
czyje, dobrowolnie porzucone lub zagubio-
ne nie mogą być przedmiotem kradzieży,
z tym, że rzeczy zagubione, tj. utracone
przez właściciela bez zamiaru wyzbycia się
prawa ich własności mogą być przedmio-
tem występku z art. 284 § 3 k.k.
Od rzeczy zagubionych należy odróż-
nić rzeczy chwilowo pozostawione przez
właściciela (posiadacza), np. portfel na la-
dzie sklepowej, bagaż w pociągu, torebka
w kawiarni. Zabór w celu przywłaszczenia
takich rzeczy stanowi kradzież.
Zachowanie się sprawcy kradzieży
z art. 278 § 1 k.k. polega na zaborze cudzej
rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia.
Przez zabór rozumieć należy nielegalne
i wbrew woli osoby uprawnionej, wyjęcie
rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią
władającej i objęcie jej we własne władanie
przez sprawcę - te dwa elementy muszą wy-
stąpić łącznie. Samo pozbawienie władztwa
nad rzeczą osoby uprawnionej, ale pozba-
wione jednak objęcia tej rzeczy we władanie
przez sprawcę nie stanowi zaboru. Zabór
rzeczy może zostać dokonany tylko działa-
niem i konieczne jest ustalenie związku przy-
czynowo-skutkowego między zachowaniem
sprawcy a skutkiem w postaci zawładnięcia
cudzą rzeczą ruchomą. Kryterium odróżnia-
jącym dokonanie od usiłowania przestępstwa
jest stwierdzenie osiągnięcia władztwa nad
rzeczą ruchomą, ale władztwo to musi być
pełne, trwałe i niezależne. 11 Kradzież jest
zakończona z chwilą, gdy sprawca zawładnął
rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez
względu na to, czy zdołał następnie zamiar
rozporządzenia tą rzeczą urzeczywistnić, czy
nie. Dalsze losy rzeczy ruchomej, stopień
utrwalenia władztwa oraz dalsze zamiary
sprawcy względem tej rzeczy są obojętne z
punktu widzenia kwalifikacji karnej, tzn.
sprawca może przez pewien czas posiadać tę
rzecz, później korzystać z tej rzeczy, następ-
nie ją pożyczyć innej osobie, by na końcu
sprzedać lub zniszczyć. 12 Dlatego kradzież
11 por. Wyr. S0 w Tarnowie z dn, 09.08.2002 r. II
AKa 308/2002, LexPolinica nr 363834
12 por. Wyr. SN z dn. 21.01.1985 r. II KR 311/84,
OSNPG 1985, nr 8-9; wyr. SN z dn. 11.10.1988 r. II
KR 343/87, OSNKW 1988, nr 7-8;
80
795392766.002.png
 
Przestępstwo kradzieży zwykłej w orzecznictwie sądowym i literaturze
jest przestępstwem materialnym, skutko-
wym , gdyż skutek następuje w momencie
zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj. w
chwili gdy sprawca objął w swoje posiadanie,
po uprzednim dokonaniu zaboru, np. wyjął
już portfel z kieszeni, wyniósł rzecz poza
bramkę kasy w sklepie. W związku z tym
wyciągnięcie z kieszeni pokrzywdzonego pie-
niędzy i przetrzymywanie ich przez sprawcę
zaboru w rękach, stanowi przejęcie władztwa
nad tą rzeczą przez sprawcę, a więc dokonanie
kradzieży. Nie zmienia tej kwalifikacji fakt
odebrania sprawcy w chwilę potem zabranych
pieniędzy przez właściciela. Natomiast jeśli
sprawca włożył rękę do kieszeni, dotknął (lub
nie) portfela i na tym został złapany, to popeł-
nia usiłowanie udolne kradzieży.
Zabranie rzeczy w celu zabezpieczenia
roszczeń majątkowych sprawcy nie jest zabo-
rem dokonanym w celu przywłaszczenia, np.
zatrzymanie urządzeń i maszyn budowlanych
w celu uzyskania zaległego wynagrodzenia
za wykonanie prac budowlanych. 13 Nie sta-
nowi zaboru w celu przywłaszczenia zabranie
rzeczy, co do której sprawca rości sobie pra-
wo i uważa, że owa rzecz mu się należy
prawnie. Ponadto nie stanowi zaboru w celu
przywłaszczenia zabranie rzeczy innej osobie,
jeżeli celem działania sprawcy jest wymusze-
nie określonego zachowania np. nie można
uznać za zabór w celu przywłaszczenia za-
chowania sprawcy zmierzającego do dokona-
nia zgwałcenia na pokrzywdzonej, która chcąc
skłonić go do odstąpienia wykonania zamiaru
sama wydała mu biżuterię i pieniądze. 14
Sprawca kradzieży odpowiada za sku-
tek, którego wielkość określa wartość rze-
czy wyjętych przez sprawcę spod władztwa
innej osoby i to w chwili dokonania czynu
tj. bierze się pod uwagę tylko szkodę rze-
czywistą. Nie wlicza się do tej wartości
odsetek od sumy pieniędzy, ani spodziewa-
nych dochodów, ani utraconych zysków.
Przestępstwo kradzieży z art. 278 § 1
k.k. należy do tzw. przestępstw umyślnych ,
kierunkowych, tj. zachowanie sprawcy jest
13 por. Wyr. SA w Krakowie z dn. 12.10.1966 r. II AKa
232/96, Prokuratura i Prawo- dodatek 1997, nr 5;
14 por. Wyrok SA w Krakowie z dn. 30.04.1992 r., II
Akr 38/92,KZS 1992, z. 3-9 poz. 66;
ukierunkowane na ściśle określony cel, któ-
rym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ru-
chomej. Celem działania sprawcy musi być
włączenie rzeczy do majątku sprawcy, obję-
cie jej w posiadanie lub postąpienie z nią jak
z własną, tak jak gdyby był właścicielem np.
zużycie rzeczy, dokonanie darowizny, za-
miany, sprzedaży, zniszczenie, wyrzucenie
itp. Sprawca, który dokonuje zaboru w celu
przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej
z zamiarem niezwłocznego jej porzucenia,
zamierza postąpić z nią jak właściciel
i w związku z tym popełnia kradzież. 15
Nie stanowi działania w celu przy-
właszczenia zabór cudzej rzeczy ruchomej
w celu krótkotrwałego użycia, np. samowolne
zabranie cudzego roweru w celu dojechania
do domu, gdy sprawca ma wolę zwrócenia go
następnie właścicielowi. Czyn taki stanowi
wykroczenie samowolnego użycia rzeczy
kwalifikowanego z art. 127 § 1 kw., z wyjąt-
kiem przypadków, gdy przedmiotem zaboru
jest pojazd mechaniczny, co stanowi odrębne
przestępstwo z art. 289 k.k.
Działanie sprawcy z zamiarem przy-
właszczenia nie jest tożsame z działaniem
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
gdyż u podłoża przywłaszczenia mogą lec
inne motywy i pobudki niż chęć osiągnięcia
korzyści majątkowej, np. sprawca zabrał
torebkę i wyrzucił, zabrał pieniądze i prze-
znaczył na cele charytatywne. W takich
sytuacjach sprawca postąpił z rzeczą jakby
był ich właścicielem, ale nie działał w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, ani takiej
korzyści nie osiągnął.
Wartość pieniężna rzeczy zabranych
w celu przywłaszczenia jest istotna dla
znamion przestępstwa kradzieży – kradzież
cudzej rzeczy, jeżeli jej wartość nie prze-
kracza 250 złotych stanowi wykroczenie
z art. 119 § 1 k.w. Jednakże jeżeli przed-
miotem kradzieży jest: broń, amunicja, ma-
teriały lub przyrządy wybuchowe, to czyny
te bez względu na wartość rzeczy zawsze
stanowią przestępstwo, zgodnie z art. 130 §
1 pkt 1 k.w. Kradzież drzewa z lasu warto-
ści do 75 złotych stanowi wykroczenie z
15 por. Uchwała SN z dn. 23.04.1998 r. i KZP 1/98
OSNKW, nr 5-6, poz. 23;
81
795392766.003.png
 
Jolanta Curyło
art. 120 k.w, powyżej tej kwoty stanowi
występek z art. 290 k.k. Natomiast wyręb
gałęzi, korzeni, krzewów ich niszczenie,
karczowanie pniaków i zabór tych rzeczy
stanowi wykroczenie z art.148 k.w., bez
względu na ich wartość. o tym, czy działa-
nie sprawcy wyczerpuje znamiona prze-
stępstwa, czy też stanowi wykroczenie,
decyduje łączna wartość rzeczy ruchomych
zabranych przez sprawcę w ramach jednego
czynu zabronionego, a nie wartość po-
szczególnych rzeczy. Zasadę tę rozciągnąć
należy także na przypadki kwalifikacji wie-
lu zachowań sprawcy przy wykorzystaniu
konstrukcji tzw. czynu ciągłego z art. 12
k.k. - poszczególne zachowania w ramach
tej samej kradzieży mogą ze względu na war-
tość stanowić wykroczenie, ale łączna war-
tość rzeczy z poszczególnych zachowań skła-
dających się na jeden czyn może stanowić
przestępstwo kradzieży w postaci zwykłej, a
nawet w postaci kwalifikowanej. 16
Kodeks karny przewiduje dwa typy
kwalifikowane kradzieży wymienione w
art. 294 § 1, 2 k.k., które nie są samodziel-
nymi przestępstwami i powinny być kwalifi-
kowane w powiązaniu z konkretnym typem
podstawowym czynu zabronionego przeciw-
ko mieniu, w tym wypadku z przestępstwem
kradzieży. 17 Wartość mienia może wynikać z
popełnienia przez sprawcę jednego przestęp-
stwa, albo też stanowić sumę wartości mie-
nia, gdy sprawca dopuścił się czynu zabro-
nionego wieloma zachowaniami, w ramach
czynu ciągłego z art. 12 k.k. Wartość skra-
dzionego mienia ruchomego nie może być
sumowana w celu określenia kodeksowego
pojęcia „ mienia znacznej wartości”, w sytu-
acji realnego zbiegu przestępstw. Natomiast
art. 294 § 1 k.k. tylko wtedy znajduje zasto-
sowanie do kwalifikacji prawnej odnoszącej
się do ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), gdy
każde z tych przestępstw dotyczyło mienia
znacznej wartości. 18
Pierwszy typ kwalifikowany kradzieży
(art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.)
występuje ze względu na kradzież cudzej rze-
czy ruchomej, znacznej wartości. Zgodnie z
nowelą do kodeksu karnego z dnia 5 listopada
2009 r., wchodzącą w życie z dniem 8 czerw-
ca 2010 r., na podstawie art. 115 § 5 k.k. mie-
niem znacznej wartości jest mienie, którego
wartość w czasie popełnienia czynu zabronio-
nego przekracza 200 000 złotych. Natomiast
mieniem wielkiej wartości według art.115 § 6
k.k. jest mienie, którego wartość w czasie po-
pełnienia czynu zabronionego przekracza
1 000 000 złotych. 19
Drugi typ kwalifikowany kradzieży
(art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k.)
zachodzi, gdy kradzież dotyczy dobra o
szczególnym znaczeniu dla kultury. Pojęcie
„dobra o szczególnym znaczeniu dla kultu-
ry” ma charakter ocenny. Pojęcie to nie
ogranicza się wyłącznie do znaczenia dla
kultury narodowej polskiej, lecz obejmuje
szeroko rozumianą kulturę w jej znaczeniu
ponadnarodowym. za obiekty o takim
szczególnym znaczeniu dla kultury należy
uznać obiekty wpisane na „Listę dziedzic-
twa światowego” na podstawie konwencji
w sprawie ochrony światowego dziedzictwa
kulturalnego i naturalnego, przyjętej w Pa-
ryżu dnia 16 listopada 1972 r. Natomiast
jest to całkowicie niezależne od jego warto-
ści materialnej. Pomocniczo możemy się-
gnąć do ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o
ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Dz.U. nr 162, poz. 1568 z późn. zm.). 20
2. Kradzież programu komputerowego –
art. 278 § 2 k.k.
Przedmiotem ochrony art. 278 § 2
k.k. jest własność, posiadanie programu
komputerowego. Przez program kompute-
18 por. Wyrok SN z dn. 02.02.2007 r.., V KK 133/06,
OSNKW 2007, nr 3, poz.27;
19 Ustawa z dn. 05.11.2009 r. o zmianie ustawy- Kodeks
karny, ustawy kodeks postępowania karnego, i inne,
art.1 ust. 22, Dz. U. 2009 r. nr. 206, poz.1589;
20 M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas (w:) Kodeks
Karny…op. cit., str. 449 i n.;
16 por. M. Dąbrowska-Kardas, Czyn ciągły, ciąg
przestępstw w kodeksie karnym z 1997 r., zeszyt nr
20 Ministerstwa Sprawiedliwości, str. 58;
17 por. Wyrok SN z dn. 23.01.2002 r., V KKN
497/99, Lex, nr 53022;
82
795392766.004.png
 
Zgłoś jeśli naruszono regulamin