Zimowy bal - Smith Joan.pdf - Nowy 2(1) - misiek2003.pl

Joan Smith

Zimowy bal

Rozdział 1

Z apatrzony w wirujące za oknem płatki śniegu, baron Costain siedział przy

swoim biurku w skromnie urządzonym gabinecie rządowego budynku Horse

Guards. Na zniszczonym dębowym blacie leżała przed nim broszura na temat

procedury postępowania w sprawach tyczących tajemnic państwowych, z

którymi mógłby się zetknąć jako asystent lorda Cosgrave’a, szefa wywiadu jego

królewskiej wysokości i angielskiego rządu.

Dotychczas, a był tu od tygodnia, jedynym dokumentem, jaki mu powierzono,

była ta broszura. Lord Cosgrave najwyraźniej nie był zachwycony obecnością

Costaina i nie zamierzał w nic go wtajemniczać. Młodemu człowiekowi

wydawało się to nie do zniesienia, tym bardziej że jego wiarygodność nie ulegała

najmniejszej wątpliwości. Pochodził z jednego z najstarszych szlacheckich rodów

Anglii, był młodszym synem księcia Halforda, znamienitego ministra w dwóch

kolejnych gabinetach rządowych. Starszy brat Costaina zamierzał iść w ślady ojca,

gdy tylko torysi zostaną rozgromieni. Halfordowie od wieków - pracowali dla

króla i dla Anglii.

Osobista kariera lorda Costaina to dwa lata walki przeciw Francuzom w

Hiszpanii. Niedawno odesłano go do domu, by odzyskał siły po postrzale w lewą

nogę. Co właściwie przemawia na korzyść lorda Cosgrave’a prócz tego, że jest

zagorzałym torysem oraz przyjacielem księcia Yorku i księcia regenta?

Książę Yorku i jego poplecznicy fatalnie rozegrali sytuację w Hiszpanii - wysłali

Wellingtona przeciw Francuzom jedynie z garstką piechoty i niespełna czterystu

kawalerzystami, zapominając zupełnie o służbach transportowych. Gdyby

Wellington nie poradził sobie sprowadzając konie z Irlandii, wojsko zostałoby

pozbawione dostaw żywności. Sztab niezmiennie domagał się wycofywania, gdy

zwycięstwo było prawie pewne, i ataku, kiedy klęska wydawała się nieuchronna.

No cóż, wszystko to zmieniło się teraz, lecz w służbach wywiadowczych Horse

Guards nadal panował chaos.

Lord Castlereagh dał Costainowi do zrozumienia, że albo ktoś w biurze jest

zupełnie nieodpowiedzialny, albo to zdrajca. Zginęły bez śladu ważne

dokumenty, a z późniejszych wydarzeń wynikało, że prawdopodobnie dostały się

w ręce Bonapartego.

- Potrzebuję bystrego obserwatora, który wykryje, co się dzieje - powiedział mu

Castlereagh. - Niestety, służbowo będziesz podlegał Cosgrave’owi, gdyż w innym

wypadku twoja misja stałaby się publiczną tajemnicą. Jestem pewien, że sobie

poradzisz. Mam pełne zaufanie do twoich umiejętności i dyskrecji, Costain.

Lord Costain starał się jak najsumienniej wypełniać obowiązki służbowe, lecz

jedynym efektem włamania do biurka Cosgrave’a i przeglądu jego papierów był

plik wymiętoszonych liścików miłosnych. Kobieta nazywała swego kochanka

„Mój najdroższy Cosgrave”, a podpisywała się: „Twoja wierna gołąbeczka”. A

Cosgrave w swej głupocie trzymał te listy w biurze, gdzie każdy mógł je znaleźć i

wykorzystać, żeby wyciągnąć od niego tajemnice państwowe. Byłyby

smakowitym kąskiem dla którejś z brukowych gazet. Jak człowiek, który nie

potrafi zachować w tajemnicy swoich miłostek, może kierować wywiadem?

Rozległo się pukanie i do gabinetu wszedł starszy referent.

- To właśnie nadeszło - powiedział i wręczył Costainowi list opatrzony woskową

pieczęcią. - Niech pan to odda lordowi Cosgrave’owi, jak tylko wróci. Jest na

jednym ze swoich zebrań. Ciągną się godzinami. Sekretarza nie ma, a Burack

poszedł na górę porozmawiać z Jenkinsem. Wolałbym, żeby ten list nie zginął.

W ciemnych oczach lorda Costaina pojawił się błysk ciekawości.

- Kto to przyniósł? - spytał.

Referent odpowiedział konfidencjonalnym tonem:

- Typ, który przedstawia się jako pan Jones. Niemiecki akcent. Jego listy zawsze

traktowane są z wyjątkową atencją. Zwykle przynosi je posłaniec. Tym razem

zaryzykował przynieść wiadomość osobiście, co sugeruje, że jest szczególnie

ważna.

- Gdzie ten James?

- Kiedy powiedziałem, że Cosgrave jest zajęty, dał mi list i wyszedł. Zajmie się

pan tym?

Pokój referenta znajdował się piętro niżej. Tajemniczy pan Jones miał aż nazbyt

wiele czasu, by zniknąć.

- Oczywiście - odpowiedział Costain przyglądając się listowi.

Gdy referent wyszedł, lord Costain zamknął drzwi gabinetu, wyjął z kieszeni

scyzoryk i rozgrzał cieniutkie jak papier ostrze nad płomieniem lampy. Ostrożnie

podważył wosk na kopercie i nie naruszając całości odkleił pieczęć. Zamierzał ją

później podgrzać i umieścić na swoim miejscu. Gdy rozłożył papier, twarz mu

spochmurniała.

- Do diaska!... - mruknął.

List napisany był po niemiecku. Po karierze w służbie dyplomatycznej Cosgrave

mówił po niemiecku. Lord Costain nie. Nie mógł też zanieść tego do

zatrudnionego w biurze tłumacza, gdyż pryncypał dowiedziałby się, że otworzył

pismo.

Ze zmarszczonym czołem wpatrywał się w niezrozumiałe słowa - zupełnie nic

nie pojmował z tekstu. Kto zaufany mógłby przetłumaczyć mu tę wiadomość, i to

szybko, zanim Cosgrave wróci do biura? Twarz Costaina nagle pojaśniała.

Uśmiechnął się triumfująco pod nosem. W pobliżu biura zauważył niewielką

tabliczkę na bocznych drzwiach jednego z domów przy King Charles Street. MR.

REYNOLDS, DYSKRETNE TŁUMACZENIA, FRANCUSKI, WŁOSKI,

HISZPAŃSKI, NIEMIECKI, ROSYJSKI.

Przewidując, że może okazać się to przydatne w przyszłości, zasięgnął języka na

temat pana Reynoldsa i dowiedział się, że jest to emerytowany pracownik służb

dyplomatycznych, godny zaufania starszy człowiek, nie udzielający się zbytnio w

towarzystwie. Cosgrave był teraz na zebraniu - jak to nazywano w Horse Guards

- które mogło przeciągnąć się, aż uczestnicy opróżnią kilka butelek. Costain

schował list i woskową pieczęć do wewnętrznej kieszeni i wyjrzał za drzwi. Musi

wrócić z pismem zanim pojawi się Cosgrave, w razie gdyby referent wspomniał

mu coś na ten temat.

Ciekawe, czy Cosgrave powie Castlereaghowi to samo, co przetłumaczy

Reynolds. Castlereagh polecił Costainowi sprawdzać wszystkich, nie wykluczało

to więc nawet szefa służb bezpieczeństwa. Costain nie sądził, by Cosgrave był

zdrajcą, lecz dopuszczał możliwość, że jego znajomość niemieckiego nie jest

doskonała. Przekłamane tłumaczenia pasowałyby świetnie do nieudolnych

posunięć ludzi z kręgu księcia Yorku.

Włożył płaszcz i rękawiczki, sięgnął po trzcinową laskę i wyszedł z pokoju. Nie

zauważony przez nikogo, szybko przemierzył korytarz i znalazł się na ogarniętej

śnieżycą ulicy. Noga trochę go bolała przy tej zimnej, wilgotnej pogodzie, ale z

radością stwierdził, że nie musi opierać się na lasce. Niedługo będzie mógł wrócić

do Hiszpanii. Przygarbiony w zawiei, ruszył w kierunku domu przy King Charles

Street.

P łatki śniegu wirowały w zmierzchającym grudniowym świetle za oknem domu

przy King Charles Street. Cathy Lyman podniosła wzrok znad książki i zapatrzyła

się w śnieg.

Pomyślała, że już niedługo Boże Narodzenie i wielki zimowy bal - najważniejsze

wydarzenie sezonu. Wiedziała, że święta nie będą obchodzone w domu tak

uroczyście jak za życia papy, a i balu specjalnie nie wyczekiwała. Mama

oświadczyła dziś rano, że bilety są niebotycznie drogie, dwadzieścia pięć funtów

od pary. Nawet jeśli suma zostałaby przeznaczona na cele dobroczynne, lady

Lyman nie mogła wyłożyć pięćdziesięciu funtów, gdy dach wymagał wymiany

dachówki. Gordon z pewnością również pragnąłby wziąć udział w balu, nie

mogły też urazić Rodneya pomijając jego osobę.

Cathy westchnęła i wróciła do lektury. Smętna pogoda nie pasowała zupełnie do

atmosfery powieści „Włoski romans” autorstwa pani Radcliffe. Cathy często

czytała, kiedy nie miała żadnych tekstów do przetłumaczenia dla wuja Rodneya.

Lubiła powieści pani Radcliffe, gdyż wprowadzały w jej monotonne życie

odrobinę rozrywki.

Po śmierci papy mama oddała do użytku swemu bratu Rodneyowi Reynoldsowi

zachodnie skrzydło domu. Znajdowała się tam biblioteka i gabinet, gdzie Rodney

urządził swoje biuro. Mama cieszyła się, że ma u boku mężczyznę, a Rodney nie

sprawiał jej żadnych kłopotów. Cathy z początku trochę zmartwił ten układ,

ponieważ biblioteka była jej ulubionym miejscem, ale wuj spędzał właściwie

większość czasu w pokoju obok.

Kariera dyplomatyczna Rodneya nie była oczywiście tak błyskotliwa jak

dokonania sir Aubreya Lymana. Papa otrzymał tytuł baroneta za wyjątkowe

zasługi w służbie zagranicznej i nawet upływ czasu nie zatarł niezwykłego,

graniczącego z uwielbieniem szacunku, z jakim domownicy wyrażali się o sir

Aubreyu. Jego zasługi nie zapewniły jednak rodzinie dostatku.

Posiadali dom, posag mamy i cudowne wspomnienia lat spędzonych w

najświetniejszych stolicach Europy.

Cathy żałowała, że była wtedy dzieckiem i nie mogła brać udziału we

wspaniałych balach i przyjęciach. Miała zaledwie piętnaście lat, gdy ojciec

przestał pełnić służbę dyplomatyczną, zdążyła jednak zobaczyć na własne oczy

pierwszą żonę Napoleona Józefinę, Metternicha i tego przebiegłego Francuza

Talleyranda.

Możność zetknięcia się z takimi znakomitościami sprawiła, że nie oszołomiły ją

zabiegi kilku skromnych dżentelmenów, którzy starali się o jej względy, odkąd

zaczęła bywać w towarzystwie. Jednak z upływem lat wysokie aspiracje Cathy

zbladły, ustępując miejsca pewnego rodzaju rezygnacji, jakby pogodziła się z lo-

sem. Jej wstrzemięźliwy sposób bycia i naturalna skromność, przy małym posagu

nie sprzyjały złapaniu dobrej partii, nudną codzienność urozmaicały jej więc na

razie przygody bohaterek z powieści pani Radcliffe.

Mama często użalała się, że wysoko urodzeni przyjaciele zapomnieli o nich po

śmierci ojca, lecz żal ten nie był na tyle dotkliwy, by zabiegała o dawnych

znajomych. Czuła się szczęśliwa, że w końcu mieszka we własnym domu i nie

pragnęła zamieniać go na żaden inny. Miała kilku bliskich przyjaciół, a wieści ze

świata docierały do niej teraz za pośrednictwem gazet i krążących wśród ludzi

plotek. Zresztą w gruncie rzeczy niewiele ją obchodziło, gdyż głównie żyła wspo-

mnieniami z przeszłości.

Cathy jednak, mimo swych dwudziestu pięciu lat, nadal była zbyt młoda, by żyć

przeszłością i powieściami pani Radcliffe. Z niecierpliwością czekała, aż jej brat

Gordon rozpocznie służbę w dyplomacji. Obiecał, że wszędzie ją będzie zabierał.

Zdecydowali już, że na pierwszą placówkę Gordon uda się do Rzymu.

Niedawno wyrzucono go z Oksfordu za jakieś szczeniące wybryki - głównym

bohaterem zajścia okazał się osioł wprowadzony do sali wykładowej. Ku uldze

oksfordzkich profesorów Gordon nie zamierzał tam wracać. Pilnie studiował

Zimowy bal - Smith Joan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: