VIKTOR FARKAS
( Przełożył Krzysztof Żak)
SCAN-dal
Uwaga:
Utrata kontaktu z rzeczywistością!
Przestroga dla czytelnika
26 kwietnia 1986 r. w elektrowni atomowej w Czarnobylu miał miejsce brzemienny w następstwa wypadek. Od tego czasu wiele pisano na temat tej katastrofy na Ukrainie. W kieszonkowym wydaniu pewnej książki na ostatniej stronie okładki umieszczono następujące zdanie: "Data 26 kwietnia 1986 r. wyznacza początek wielkiej przygody, podjęcie walki o przetrwanie w chaosie apokalipsy, która niosąc śmierć, okrąża Ziemię". Czyżby chodziło o wykorzystanie tragedii Czarnobyla w literaturze sensacyjnej? Bynajmniej, zdanie to charakteryzuje jedynie treść powieści Gerharda R. Steinhausera Unternehmen Stunde Null1986 -Leben nach dem Jungsten Tag (Godzina zero 1986 -życie po Sądnym Dniu), a powieść ukazała się w lipcu 1975 r.
Dość dziwaczny jest ten "przypadek", nieprawdaż? Pikanterii dodaje sprawie jeszcze i ta okoliczność, że jest to najwyraźniej błąd drukarski (do tego pojawiający się dwukrotnie), ponieważ w samym tekście dniem, o którym mowa, jest 16 kwietnia. To jedna z mało ważnych osobliwości, których zsumowanie sprawia jednak, iż rzeczywistość wydaje się tak nierzeczywista. W niniejszej książce przedstawimy kilka śmiałych domysłów na temat owej tak często wspominanej rzeczywistości. Koncepcje te sprawią, że świat stanie się jeszcze bardziej niesamowity, niż już jest. Wiele tych myśli będzie prowokowało do sprzeciwu albo spowoduje, że "poczujemy się nieswojo"; zwłaszcza niezbyt miła ewentualność, że nieznany czynnik sprawczy może nie być siłą działającą na oślep, lecz wyposażoną w świadomość i wypełniającą wolę istot z innego świata.
Żadna z tych hipotez nie da się jednoznacznie udowodnić. Każda z osobna może być słuszna albo fałszywa, podobnie jak wyprowadzone z niej wnioski. To samo można co prawda powiedzieć także o obecnie akceptowanych teoriach dotyczących praw natury, budowy wszechświata, struktury atomu, istoty grawitacji i elektryczności i wszystkich innych naszych wyobrażeniach o "świecie samym w sobie". Wszystkie teorie, które starają się wyjaśnić nasze obserwacje, mogą być najsłuszniejsze albo z gruntu fałszywe. Albert Einstein powiedział z przenikliwością prawdziwego mędrca, że miliony eksperymentów nie wystarczą, aby raz na zawsze potwierdzić teorię względności, za to tylko jeden pozwoli ją obalić. Nie inaczej mają się sprawy z prezentowaną tu konstrukcją myśli. Jest ona czysto teoretyczna i składa się z niezwykle zróżnicowanych elementów. Sprawy niewytłumaczalne trudno jest sprowadzić do wspólnego mianownika, dokładnie tak samo, jak rejestrowane przez nas złożone procesy naturalne. Mają one co prawda jedną cechę wspólną: są to fakty, choćby nawet groteskowe.
Fakty te są przy tym traktowane o wiele bardziej po macoszemu niż fałszywe doniesienia, chociażby nie wiedzieć jak nonsensowne, ale "dopuszczane na salony". (Pomyślmy o znanym chińskim syndromie. Choć nieporozumienie wynikło z dziennikarskiej błędnej interpretacji, to obiegowym synonimem dla największej możliwej awarii reaktora atomowego stało się wyobrażenie, niemożliwe do zaakceptowania nawet przez ucznia szkoły podstawowej, jakoby rdzeń reaktora w jakiejś amerykańskiej elektrowni atomowej mógł w wyniku awarii przeniknąć Ziemię na wylot, a więc po minięciu środka Ziemi znowu zacząć się wznosić, aby przebić jej powierzchnię na oczach przerażonych Chińczyków. Istny szczyt absurdu).
Dlaczego zasłona lekceważenia spowija dziwne zdarzenia, z którymi niekiedy konfrontowani są czytelnicy?
Dlaczego takie przypadki nie wzbudzają oddźwięku, na jaki zasługują? Jest przecież wśród nich wiele prawdziwych sensacji.
Czy jednak toczą się publiczne dyskusje na temat niepokojących niewyjaśnionych spraw na ziemi, wodzie i w powietrzu? Czy istnieje globalna zmowa milczenia, jak ciągle podejrzewają niektórzy ludzie? Tak, istnieje faktycznie, choć nie jest to -jak sądzę -prowadzona na skalę światową kampania tuszowania niewygodnych informacji, tylko wynikające z przyrodzonej ignorancji ciche porozumienie, które sprawia wrażenie integralnej części zachodniej struktury społecznej. Trafniej, niż ja mógłbym to ująć, scharakteryzował to Morgenstern w swoim słynnym powiedzeniu, że "nie może istnieć nic, co istnieć nie powinno".
Jeśli ktoś nie może w to uwierzyć, niech się zapozna z dwoma typowymi przykładami:
W 1975 r. pewna gospodyni domowa z Hertfordshire w Anglii poinformowała prasę o następującym fenomenie: "Mój mąż lubi potrawy z dodatkiem curry. Przed pięcioma laty kupił blaszaną puszkę curry, z której korzysta, obficie przyprawiając potrawy. Nie wiem, ile już kilogramów zużył od tego czasu, ale w każdym razie puszka jest wciąż pełna po brzegi. Nawet jeśli wyjmie pełną łyżkę przyprawy i zamknie puszkę, a po chwili ją otworzy, znowu jest pełna po brzegi". Jak zareagowały media na ten fenomen? Czy w gazetach znalazły się nagłówki takie, jak "Odpowiednik biblijnego rozmnożenia chleba" albo "W posiadaniu angielskiej rodziny znajduje się coś na kształt cudownej lampy Aladyna"? Jedyną reakcją na to zdarzenie -które, gdyby poddano je badaniom naukowym, mogłoby postawić na głowie prawa materii, energii i entropii -były poświęcone mu dwie linijki w małej lokalnej gazecie. Rzecz jasna, żadnych badań nigdy nad nim nie podjęto.
Jeszcze bardziej jaskrawą wymowę ma następujący przypadek. W Nowym Jorku odbywała się sesja naukowa, w której uczestniczyli fizycy i astronomowie. W czasie przerwy roznoszono napoje orzeźwiające. Nagle jeden z kelnerów, przypadkiem wyjrzawszy przez okno, zawołał wzburzony: "Panowie, panowie, popatrzcie tylko, na zewnątrz jest UFO!". Żaden z obecnych naukowców nie mrugnął nawet okiem, uznawszy, że sprawa nie jest godna ich zainteresowania. Komentarz zbyteczny.
Osoby, które się zajmują trudnymi do uwierzenia faktami, opisanymi w tej książce, można powiedzieć, nie wzdragają się wyjrzeć przez okno. Opinia o tym, co tam mogą zobaczyć, pozostaje naturalnie ich osobistą sprawą. Prosimy więc teraz zapiąć pasy i przygotować się do jazdy w górę do krainy czarów albo w dół do pałacu grozy, gdzie rządzi nieznane. Zresztą oba te miejsca znajdują się tuż obok.
Nic nie jest takie, jakie być powinno
Prowokująca przedmowa
Bym wreszcie poznał, czym jest ta potęga,
Co wnętrzne siły świata w jedno sprzęga (...)"
Johann Wolfgang von Goethe, Faust
Wszyscy znamy to uczucie. Przeglądamy gazetę albo słuchamy wiadomości przez radio i spontanicznie przychodzi nam do głowy myśl: Nie, ten dom wariatów nie może być wszechogarniającą rzeczywistością. Jednak nigdzie nie widać wyjścia z tego dylematu. Wprost przeciwnie; najpóźniej w naszych czasach nawet najbardziej zaślepieni idealiści i marzyciele musieli zrozumieć, że tak donośnie głoszony humanitaryzm jest chimerą. Ludzkość nie mogła się stać jedną wielką, szczęśliwą rodziną nie z powodu wciąż krytykowanego i obecnie zlikwidowanego podziału świata na dwa obozy, ale na skutek właściwości natury ludzkiej. Wniosek taki cynicy (można by też powiedzieć: realiści) formułowali zawsze. Mówimy więc z rezygnacją: człowiek po prostu jest stworzeniem dalekim od doskonałości -i odpowiednio do tego postępuje.
Im bardziej nad wszystkim panuje nierozsądek, tym żarliwiej czepiamy się jedynej przeciwwagi dla irracjonalnych emocji, które nas wpakowały w takie tarapaty: naszego rozumu. Zdolność myślenia, ekstrapolowania, badania i poznawania jest czymś wyjątkowym i niesie pociechę. Z pewnością trudno zaprzeczyć, że rozwój naszych sił duchowych postępuje w trochę niewłaściwym kierunku. Nie na miejscu byłaby przesadna duma z monstrualnych miast, bomb wodorowych, dziury ozonowej, zniszczenia fauny i flory, zanieczyszczenia środowiska i wielu innych destrukcyjnych działań, będących -w przeszłości i obecnie -rezultatem wzlotów ducha ludzkiego. Podobnie trudno się szczycić wątpliwą zdolnością naszego abstrakcyjnego myślenia, by oprócz istoty czwartego wymiaru stale ignorować pytanie, czym wyżywić szesnaście miliardów ludzi w 2030 r. Można wprawdzie wysunąć kontrargument, że przecież dysponujemy narzędziem pozwalającym opanować szkody wyrządzone przez ten właśnie rozwój: jest to ludzki rozum, dżoker w grze życia. To rozum umożliwił narysowanie śmiałymi kreskami logicznego obrazu naszego świata i kosmosu. W każdym razie teoretycznie. Jeśli nawet nie rozszyfrowaliśmy jeszcze wszystkich tajemnic, to przynajmniej idziemy we właściwym kierunku.
Otóż właśnie nie! To przekonanie okazuje się bowiem zwodnicze. Powłoka pewnej wiedzy jest cienka i z każdym dniem staje się bardziej krucha.
Przyszłość(i to już ta najbliższa) pokaże, czy homo sapiens z własnej winy będzie musiał opuścić scenę życia, aby zwolnić miejsce dla kolejnego, naprawdę obdarzonego rozumem gatunku, czy też zdoła się jeszcze o własnych siłach wydostać z bagna, które sam sobie stworzył. Jednak już teraźniejszość dowodzi, że nie mamy pojęcia, co rzeczywiście dzieje się na "naszej" planecie. Udajemy tylko, że wiemy. W istocie jednym z dążeń "poważnej nauki" jest niedopuszczenie do zdjęcia z oczu klapek, których celem jest zasłonięcie widoku na ogromną panoramę wszechobecnych osobliwości. Jeśli je zdejmiemy albo nawet temu i owemu uważniej się przyjrzymy, otoczy nas fantastyczna rzeczywistość, która ma tyle wspólnego z potocznymi opiniami, co mapa z prawdziwym terenem. Dosłownie nic nie jest takie, jakie być powinno.
Rzeczywistość okazuje się czymś subiektywnym i pryska niczym przekłuta bańka mydlana. Takie właśnie wrażenie musiał odnieść profesor John Wilson z Instytutu Afrykanistyki Uniwersytetu Londyńskiego, kiedy wraz z zespołem swoich współpracowników prezentował członkom pewnego afrykańskiego plemienia film na temat metod utrzymywania higieny. Co zaskakujące, żaden z trzydziestu mieszkańców wsi nie obejrzał tak naprawdę tego filmu. Jedynym obiektem, który zdołali rozpoznać na ekranie, była kura, która na krótko się tam pojawiła -ich całkiem osobista, jedynie dostrzegalna rzeczywistość.
Także przeszłość, teraźniejszość i przyszłość nie są niczym innym niż pięknym złudzeniem. Istnieją one tylko w naszych głowach, abyśmy mogli nadać światu kierunek i zorientować się w nim. Niekiedy jednak osoby nam współczesne mogą, jak się zdaje, wyłamać się z tej konwencji, przy czym niektóre odnoszą nawet korzyści osobiste. Gdyby tak nie było, to instytucje żyjące z gier hazardowych nie musiałyby się zabezpieczać przed jasnowidzami. Na przykład słynny londyński bukmacher William Hill zabronił sześćdziesięciodwuletniemu Barneyowi Curleyowi z Folkestone dalszego zawierania zakładów konnych, które stale wygrywał. Dla organizatorów totalizatora w Pittsburghu (Pensylwania) byłoby bardziej niż pożądane, aby jasnowidz Jim Karol w swojej cotygodniowej audycji radiowej zaniechał przepowiadania zwycięskich liczb. (Rzecznik totalizatora Mark Schreiber powiedział: "Jeszcze kilka takich przepowiedni, a pójdziemy z torbami"). Przyszłość nie wygląda więc jak "niezbadana kraina", o której mówił Szekspir w Hamlecie. Także przeszłość nie jest tak martwa, jak można by sądzić. Inaczej w Kalifornii w 1985 r. nie mógłby spaść granat artyleryjski, wystrzelony czterdzieści lat wcześniej. Mało kto zauważył, że nauka już od dawna rozstała się z obiegowym wyobrażeniem "czasu". Dla fizyków wektor czasu ma więcej niż jeden kierunek, czas jest plastyczny i można na niego konkretnie wpływać, na przykład przez grawitację albo ruch układu, a nawet przez samą tylko obserwację procesu (hasło: "galaktyka podwójnej szczeliny"). Trudno o bardziej absurdalny fenomen; zostanie on szerzej opisany w rozdziale "Intermezzo: duch materii". W charakterze małej próbki powiemy teraz tylko tyle: obecne zachowanie wpływa ze skutkiem wstecznym na otoczenie systemu drogi mlecznej liczącej sobie miliardy lat i oddalonej o miliardy lat świetlnych!
Równie niejasno rysuje się rzekomo "wyraźnie zarysowane" drzewo genealogiczne fauny i flory, "dobrze znany" rozwój gatunków i "wiedza" o naturze tego, co żyje. Odmieńców i atawizmy się pomija, a niezaprzeczalne osobliwości delikatnie ignoruje; przykładem może być wieś Golida koło Rajkot w Indiach, w której od wielu lat regularnie rodzą się dzieci z sześcioma palcami u każdej ręki (jest ich już prawie pół setki). A propos palców: klasyczna nauka musi być stale gotowa na niespodzianki, co widać na podstawie tego zaskakującego faktu, że prawie wszystkie matki potrafią bezbłędnie rozpoznać urodzone przed chwilą noworodki przez obmacanie ich opuszkami palców, nie widząc swoich pociech, nie słysząc ich ani nie wąchając (co stwierdzono na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie).
Ściśle biorąc, nie istnieją niepodważalne prawdy w żadnej dziedzinie naszej działalności badawczej, analitycznej, klasyfikującej i formułującej dogmaty. Nie da się w sposób pewny obalić nawet najśmielszego rozumowania, choćby wykazywało już cechy lekko paranoidalne. Na przykład hipotezy, że przebywają wśród nas i kierują losami ludzkości (niezbyt życzliwie, jeśli zważyć na to, w jakim stanie jest nasza Ziemia) nadludzie, istoty pozaziemskie, podróżujący w czasie i inne bardziej egzotyczne indywidua. Niekiedy w ludzkiej wspólnocie wyróżniają się duchy, które wydają się być nie z naszej planety -albo nie ze swojej epoki. Jako przykładu nie przytoczymy (celowo) chętnie wymienianego w takim kontekście Leonarda da Vinci, choć byłoby to kuszące, a w Codex Madrid znajduje się równie dziwna co tajemnicza wypowiedź tego malarza, rzeźbiarza, architekta, inżyniera, budowniczego fortyfikacji, muzyka i pisarza renesansu: "Czytaj mnie, przyjacielu, albowiem bardzo rzadko powracam do tego świata".
O wiele bardziej niż da Vinci nie pasuje do swojego czasu prawie całkiem zapomniany Rudjer Boscovich, który urodził się w 1711 r. w Dubrowniku i zmarł w 1787 r. w Madrycie. Po odbyciu studiów matematycznych, astronomicznych i teologicznych wstąpił do zakonu jezuitów. Zdobyte przezeń wykształcenie, które mogło zawierać co najwyżej wiedzę dostępną we wczesnym osiemnastym wieku, niewytłumaczalnym sposobem pozwoliło mu sformułować wypowiedzi dotyczące teorii poznania, które fizycy i matematycy w naszych czasach uważają za pionierskie. Zbliżają się one do granic naszego obecnego poziomu wiedzy, a nawet go przekraczają. W "New Scientist" z 6 marca 1958 r. piszący o sprawach nauki dziennikarz Allan Lindsay Mackay wyraził swój podziw dla pewnej pracy, którą Boscovich opublikował w Wiedniu w 1758 r. Mackay i czołowi naukowcy są przekonani, że Boscovich wyprzedził swój czas co najmniej o dwieście lat. Ów tajemniczy człowiek był przecież zwolennikiem poglądu, że musi istnieć jednolita teoria wszechświata, uwzględniająca matematykę, fizykę, chemię, biologię, a nawet psychologię. Boscovich definiował nie tylko zjawiska z dziedziny światła, magnetyzmu i elektryczności -które w jego czasach były znane tylko w zarysie -ale opisywał także fenomeny kwantowe, mechanikę fal i całkiem nowoczesny model atomu, składający się z nukleonów. Jego pojmowanie materii, przestrzeni i czasu jako złożonych z maleńkich ziarenek odpowiada ostatnim rezultatom dociekań fizyki teoretycznej o kwantyzacji materii i energii. Podwaliny tej wizji świata położyli Einstein, Schrodinger, Bohr, Bell, Aspect i inni wielcy fizycy w XX wieku.
Historyk nauki L. L. White jest przekonany, że nawet współczesna wspomagana komputerami nauka nie może przyswoić sobie rozumowania Boscovicha w całej jego doniosłości, ponieważ do tej chwili brakuje nieodzownej po temu podstawy: połączenia teorii względności z mechaniką kwantową, którego wciąż jeszcze bez rezultatu poszukują badacze przełomu XX i XXI wieku. Odnosi się to również do postulowanej przez Boscovicha jednolitej teorii pola, łączącej cztery podstawowe siły, a mianowicie elektromagnetyzm, słabe i silne oddziaływania jądrowe oraz grawitację. Boscovich mówił o niej w XVIII wieku jak o czymś od dawna znanym. Być może mógłby on dostarczyć naszym fabrykom myśli wskazówek, których im wciąż jeszcze brakuje. Dzieło Boscovicha pozwala uzyskać odpowiedź na wiele pytań, z wyjątkiem jednego: czy pojęcie geniuszu można uznać za wystarczające objaśnienie dla pojawienia się człowieka, który o dwa stulecia "za wcześnie" wprowadził stałą Plancka, opracował statystyczną teorię wówczas całkowicie nieznanej radioaktywności i pisał do Woltera o energetycznej naturze psychiki ludzkiej? Innymi słowy: czy mamy tu do czynienia z ziemskim życiorysem, czy może z czymś dziwniejszym?
Wystarczy. Jest jasne, że nie kończący się ciąg takich pytań można skwitować tylko jedną jedyną definitywną odpowiedzią: nie wiadomo. Choćbyśmy mieli być marionetkami w astralnej grze, nie mając nawet pojęcia, że taka się toczy, albo przedmiotami doświadczeń na kosmicznym polu eksperymentalnym, to nie zdołamy się tego dowiedzieć. Możemy jedynie odkrywać różne osobliwości i zdobyć się na odwagę, by o nich głośno mówić. Zagadnienia dość dowolnie wybrane do tej przedmowy i będące tylko wierzchołkiem prawdziwie gigantycznej góry lodowej niewytłumaczalnych fenomenów, nie wyjaśniają, co właściwie się dzieje, ale tylko sygnalizują, że coś się dzieje. Nie śmiem rozstrzygać, czy chodzi tu o machinacje kierujących nami ciemnych mocy, czy o zbiór groteskowych zjawisk naturalnych. Czytelnikowi pozostawiam wyrobienie sobie opinii. Moim zamiarem jest dawanie do myślenia, poszukiwanie nici przewodniej w tym, co niepojęte, i dostarczanie pożywki dla naszej osławionej fantazji. Ona to, a nic innego, jest uzbrojeniem koniecznym do podjęcia tytanicznych wyzwań czekających nas w prawie niewyobrażalnym dwudziestym pierwszym wieku.
Viktor Farkas
CZĘŚĆ I
Poza granicami pojmowania
Igraszka w ręku nieznanych mocy
Zdumiewa mnie, jak wielu ludzi
czuje się zdanych na łaskę nieznanych mocy
i jak pieczołowicie to ukrywa.
Pewnej listopadowej nocy w 1967 r. wzgórza w dolinie rzeki Ohio (Wirginia Zachodnia) nawiedziła niesamowita zjawa. Była godzina trzecia, tuż przed świtem, ranek zapowiadał się chłodny, a z zachmurzonego nieba lały się strugi deszczu. Do drzwi małego domku na pewnej farmie zastukał demoniczny nieznajomy. Upłynęło kilka minut, zanim drzwi otworzyła młoda kobieta w narzuconym na ramiona szlafroku. Była zaspana i poirytowana, jednak widok intruza sprawił, że jedno i drugie natychmiast się ulotniło -a pozostało w niej już tylko jedno uczucie: strach.
Stał przed nią mężczyzna jak z koszmarnego snu. Wzrostu prawie metr dziewięćdziesiąt, cały ubrany na czarno, nie wyłączając płaszcza, krawata i zupełnie nieodpowiedniego w tych okolicznościach obuwia, całkowicie zabłoconych czarnych lakierków. Jego słabo widocznej w ciemności twarzy jeszcze bardziej nieludzki wyraz nadawały wąsy przycięte tak równo, jak ostrze noża, i anachroniczna szpicbródka.
-Czy mogę skorzystać z telefonu? -spytał gość głębokim barytonem, w którym nie było słychać ani cienia lokalnego akcentu Wirginii Zachodniej.
Kobieta mimo woli przełknęła ślinę i cofnęła się nieco w głąb domu.
-Mój mąż... Niech pan pomówi z moim mężem... -wykrztusiła z trudem i zatrzasnęła drzwi. W towarzystwie męża drugi raz otworzyła drzwi przed niesamowitym przybyszem, który wciąż nieruchomo czekał, stojąc w strugach lodowatego deszczu.
Pan domu również pobladł na widok gościa. Pospiesznie powiedział przez uchylone drzwi:
-Nie mamy telefonu.
Po czym zamknął drzwi przed nosem ogromnego nieznajomego, który odwrócił się na pięcie i zniknął w ciemnościach nocy.
O tej zagadkowej "wizycie" zaczęły krążyć opowieści. W 1967 r. rzadko można było w Wirginii Zachodniej zobaczyć mężczyznę z brodą, a jeszcze rzadziej ubranego w garnitur, krawat i lakierki, który by wędrował nocą w deszczu. W związku z tym już wkrótce domyślono się, kto wtedy zapukał do drzwi domku na farmie: sam diabeł. "To zły znak" -mówili mieszkańcy małej doliny, w której pod niejednym względem czas się zatrzymał.
Dni młodej pary, której ukazał się ów "diabeł', były policzone: zaledwie trzy tygodnie po niesamowitym najściu małżonkowie zginęli, gdy zawalił się Silver Bridge, spinający brzegi Ohio River.
Co się kryje za tym osobliwym zdarzeniem? Jeśli pominiemy tezę, że sam Belzebub we własnej osobie złożył wizytę w Wirginii Zachodniej, to pytanie, jakie egzotyczne zjawisko dało wtedy nocny gościnny występ, pozostanie bez odpowiedzi. Czy był to jeden z tych zagadkowych "Men in Black", w skrócie MIB, czyli mężczyzn w czerni, którzy składają wizyty świadkom lądowania UFO, aby ich terroryzować, czy też jeżdżą za nimi w "nie rzucających się w oczy" limuzynach i podsłuchują ich rozmowy telefoniczne? A może istota nie z tego świata? Albo duch? W każdym razie ponury nieznajomy, kimkolwiek był, wyraźnie przyniósł nieszczęście.
Pomyłka na całej linii.
Tym obcym mężczyzną, który wyłonił się z nicości, był amerykański pisarz i dziennikarz John A. Keel. Temu zdeklarowanemu nonkonformiście, który mając dość osobliwy gust, nosił konserwatywny strój i sataniczną brodę, zepsuł się samochód na bocznej drodze przez wzgórza Wirginii Zachodniej, kiedy wracał z kongresu w Atlancie (Georgia). W swojej książce The Mothman Prophecies (Przepowiednie Człowieka mola) wyraził przekonanie, że przez zwyczajne poszukiwania telefonu mógł wejść do lokalnej historii jako ponury zwiastun katastrofy Silver Bridge. Co też się stało.
Co prawda -i tu opuszczamy płaszczyznę dotyczącą codzienności, a wkraczamy na tereny prawdziwie zagadkowe -mieszkańcy Wirginii Zachodniej są już "zmiękczeni" i szczególnie podatni na tworzenie legend. Ten region USA wydaje się być ogniskiem dziwacznych nawiedzeń najróżniejszej natury, które sięgają w najodleglejszą przeszłość.
Od lat wałęsa się tu osławiony "Człowiek-mór', który zapewne znany jest czytelnikom mojej książki Niewytłumaczalne zjawiska i innych publikacji. Stojąc ponuro na skraju drogi, wpatruje się w mijające go pojazdy ogromnymi, świecącymi czerwono oczyma, bez trudu dotrzymuje tempa samochodom, choćby jechały z największą prędkością, a nawet ścigającym go samolotom umie zagrać na nosie (o ile ma nos). Jest to coś, dla czego trudno znaleźć miejsce w drzewie genealogicznym gatunków na Ziemi. Skąd mogło przybyć i dlaczego akurat do Wirginii Zachodniej?
Idźmy jednak dalej.
Tajemnicze zjawiska świetlne i przemykające po niebie latające obiekty od dawien dawna należą w tym regionie niemal do lokalnego kolorytu. W 1897 r. doszło do masowego pojawienia się tajemniczych "statków powietrznych nad Ameryką", co wywołało wówczas zrozumiałe poruszenie. Ta wczesna fala UFO w pełni dotarła do Wirginii Zachodniej, gdzie odnotowano o wiele wyższą od "normalnej" częstotliwość wizyt tych przedwczesnych pionierów lotnictwa, którzy w ubiegłym stuleciu wszędzie w USA wysiadali z połyskujących maszyn, prowadzili trywialne rozmowy z farmerami, policjantami, pracownikami stacji benzynowych i innymi przeciętnymi ludźmi, aby następnie znowu zniknąć w świetlistych przestworzach.
Radiostacje i radioodbiorniki w Wirginii Zachodniej regularnie płatają dzikie figle, odkąd tylko istnieją. UFO wzbudzają tu równie małą sensację, jak pojawiający się w ślad za tymi nieznanymi obiektami latającymi "Men in Black". Tak na przykład w tydzień po zawaleniu się Silver Bridge w miasteczku Point Pleasent ukazywali się osobliwi mężczyźni, którzy z pewnością nie byli diabłami, a tym mniej błądzącymi po deszczu pisarzami, którym zepsuł się samochód. Chcieli oni uzyskać od przepracowanej redaktorki lokalnej gazety "Messenger", Mary Hyre, informacje o działaniach UFO i podobnych zdarzeniach, zadając pytania, które w chaosie po zawaleniu się mostu były całkowicie nie na miejscu. Pani Hyre pisała, że nieznajomi byli "dziwni, prawie pozbawieni cech ludzkich".
Wirginia Zachodnia ma do zaoferowania jeszcze o wiele więcej. Zwierzęta zdychają tu w niewytłumaczalny sposób lub też padają ofiarą owej zagadkowej rzezi, znanej w Ameryce od dziesięcioleci pod hasłem "okaleczenia krów", chociaż znajduje się okaleczone trupy nie tylko krów, także koni i innych zwierząt domowych. Tajemnicą zajmiemy się szerzej jeszcze w tym rozdziale.
Także sama natura nie prezentuje się tutaj tak, jak do tego przywykliśmy. Na przykład, praktycznie bez powodu powstają wyraźnie ograniczone strefy, do których człowiek nie może wejść, nie wpadając nagle w panikę czy też nabawiając się krwotoku z nosa lub uszu.
Jest to istny kalejdoskop niewytłumaczalnych zjawisk, któremu mogliśmy się przyjrzeć tylko pobieżnie. Mimo to jednoznacznie daje się rozpoznać ogniwa długiego łańcucha osobliwości, dla których Wirginia Zachodnia najwidoczniej posiada specjalną siłę przyciągania. Wykazują one tak mało cech wspólnych, że na temat możliwych powiązań między nimi albo ich jednolitej podstawowej struktury można tylko snuć mgliste spekulacje. Jedyny element, który je łączył i łączy, to geograficzne usytuowanie.
Co ciekawe, już pierwotni mieszkańcy Ameryki -wegetujący dziś w rezerwatach Indianie -uważali ten rejon za niesamowity. Zanim Amerykę Północną zajęli Europejczycy, cały ten kontynent zamieszkiwały plemiona Indian, można niemal powiedzieć, narody -z wyjątkiem właśnie Wirginii Zachodniej. Antropolodzy i historycy, którzy opracowywali mapy rozmieszczenia byłych populacji indiańskich, stwierdzili z zaskoczeniem, że Wirginia Zachodnia -i to prawie dokładnie w jej granicach -tworzyła "tabu". Nie było po temu żadnych przyczyn merytorycznych. Region ten obfituje w lasy i zwierzynę łowną, był to więc idealny teren do osadnictwa dla niewymagających czerwonoskórych, zamieszkujących nawet najbardziej wrogie dla człowieka pustynie w głębi zachodu Ameryki Północnej.
Nić przewodnia tajemnicy Wirginii Zachodniej jest bardzo cienka i trudna do uchwycenia, ale bezsprzecznie istnieje. Nie musimy jednak podejmować syzyfowej pracy jej rozplątywania; jeszcze mniej ochoty mamy na zmagania z drażliwą tematyką UFO, na temat której i tak jest dość publikacji. Nie chodzi tu o specyficzne indywidualne fenomeny, ale raczej o mało krzepiący wniosek, że to nie my jesteśmy gospodarzami na ziemi. Nie, jest jeszcze gorzej, bowiem każdy z nas, albo gatunek homo sapiens jako całość, jest igraszką w ręku nieznanych mocy -co zostało przedstawione na wzorcowym przykładzie Wirginii Zachodniej, gdzie przemawiające na korzyść tej tezy poszlaki występują w postaci skondensowanej, w wielkiej liczbie i skrajnej różnorodności: jest to mikroskopijne lustrzane odbicie naszej Ziemi, której władcami, jak się wydaje, w rzeczywistości nie jesteśmy.
Lasy śmierci
W wielu miejscach na naszym globie powinny stać tabliczki ostrzegawcze z napisem: "Teren prywatny nieznanych mocy -wstęp na własne ryzyko". Wszędzie na świecie znajdują się np. "lasy śmierci", kilka z nich w USA. Nie musi to koniecznie oznaczać, że zagadkowe moce preferują "kraj wybrany przez Boga", ale wynika zapewne z tego, że w USA istnieją ogromne lasy, a jednocześnie także infrastruktura komunikacyjna docierająca do najodleglejszych zakątków kraju.
Badania statystyczne ujawniły (niezależnie od samych niesamowitych zdarzeń) dwie charakterystyczne cechy różniące takie "lasy śmierci" od niegroźnych zwyczajnych lasów: znajdują się one bezpośrednio u stóp góry albo na znacznych wzniesieniach. Najsłynniejszym -albo najbardziej osławionym -takim miejscem jest Czarny Las położony na północ od potężnej rzeki Susquehanna (Pensylwania). Ten rozległy region leśny, pogrążony w cieniu pobliskich Appalachów, wydaje się zasługiwać na swoje ponure miano, które niemieccy imigranci przejęli od Indian.
Historyk Robert Lyman, pochodzący z miasta Coudersport położonego na północnym skraju tego terenu, starał się rejestrować zdarzenia w Czarnym Lesie i szukać podobnych głęboko w przeszłości. Stworzył on chronologię grozy, która zawiera ścisłą dokumentację przypadków niewytłumaczalnego znikania osób, sięgającą aż do początku ubiegłego stulecia. Wszystko przemawia za tym, że las ów zawsze stanowił ogromną pułapkę, jednak wcześniejsze tropy giną w pomroce dziejów.
Lyman zarejestrował setki przypadków znikania w lesie albo w jego bezpośrednim pobliżu zarówno pojedynczych osób, jak i grup ludzi, co następowało przy świadkach: znikali dorośli i dzieci, mężczyźni i kobiety. Niezwykłą okolicznością jest fakt, że ofiary niekiedy próbowały stawiać opór, choć był on bezskuteczny.
I tak w latach poprzedzających przełom wieków zdarzyło się, że grupa osób przypadkowo zgromadzona na tarasie jedynego hotelu w Hammersley Fork, Clinton County, obserwowała mężczyznę, który wyszedł z lasu drogą z South Forks, lekko chwiejąc się na nogach. To akurat nikogo nie zdziwiło, bowiem w tej okolicy były liczne gorzelnie bimbru. Kiedy ów najwidoczniej pijany mężczyzna przeszedł, zataczając się, obok tarasu hotelowego, wydawało się, że na środku drogi zderzył się z jakąś przeszkodą, której nie widział żaden z przeszło dwudziestu gości hotelu. Niewidzialne ręce uniosły go w powietrze, a on wyrywał się, krzycząc głośno: "Zostawcie mnie, zostawcie mnie!". Potem zniknął. W pyle drogi wyraźnie było widać ślady jego stóp.
Szczęśliwy przypadek zrządził, że można było tu uzyskać tak jasny i jednoznaczny opis tajemniczego zniknięcia zaobserwowanego przez wielu wiarygodnych świadków, których nie łączyło nic poza jednoczesnym przebywaniem na tarasie hotelu. Zwykle nie można na to liczyć. Jednak także poszlaki mają dużą wagę w wielu innych przypadkach.
Regularnie zdarza się, że zarówno młodzi, jak i starsi wędkarze i myśliwi uprawiający swoje hobby w Czarnym Lesie nie wracają do domu. Ich sprzęt najczęściej pozostaje nie uszkodzony. Często są to przedmioty o znacznej wartości, jak na przykład pozostawiony samotnie na polanie nowiuteńki jeep Teksańczyka Arthura Wisemana, w którym znajdowały się strzelby warte kilka tysięcy dolarów, zapasowe ubranie i większa suma pieniędzy.
Naturalnie, w leśnych okolicach zawsze się zdarzało, że ludzie bywali uwięzieni w skalnych szczelinach, padali ofiarą dzikich zwierząt, które ich zawlekały do jaskiń w charakterze zapasu żywności, czy po prostu błądzili. Nic takiego jednak nie pozostaje tak zupełnie bez śladu, jak to jest regułą w przypadku Czarnego Lasu. Ponadto żaden inny las na kuli ziemskiej (na skutek zgłaszanych zaginięć) nie był od czasu amerykańskiej wojny secesyjnej przeczesywany tak często, tak gruntownie -i tak bezskutecznie, jak właśnie Czarny Las u podnóża Appalachów.
W USA są jeszcze inne "zaczarowane lasy", które "połykają" ludzi -na przykład Ocala National Forest na Florydzie, rezerwat Devils Gate w Kalifornii, lasy wokół Bennington (Vermont), na które rzuca cień Mount Glastonbury, Rogue River National Forest u stóp Mount Hood (Oregon) -aby wymienić najbardziej znane.
Także w innych krajach i na innych kontynentach znajdują się lasy, w których jak gdyby otwierały się jednokierunkowe drogi wiodące w nicość. Czy to izolowany fenomen? A może część jakiejś ogólnej, nieznanej siły natury? Machinacje obcych mocy (nie w sensie narodowym), których zupełnie nie obchodzi, co przeciw nim wymyślamy? Pytań nie brakuje, za to nie ma żadnej konkretnej odpowiedzi.
Znikające jezioro
...
malpielew