STEFAN ŻEROMSKI - WYBÓR OPOWIADAŃ.doc

STEFAN ŻEROMSKI – WYBÓR OPOWIADAŃ

Oprac. A. Hutnikiewicz BN I/203

WSTĘP

I.                    ZARYS BIOGRAFII

Ród Żeromskich sięga aż 1361 r. Stefan Ż. Pochodził ze średniej warstwy szlacheckiej. Wincenty Żeromski w 1859r. ożenił się z o 15 lat młodszą Józefą Katerlanką. Mieli 5 dzieci: 4 córki i syna Stefana. Stefan ur. Się w Strawczynie 14 października 1864r. Stefan stracił matkę gdy miał 15 lat (umarła na płuca) a ojciec zmarł jeszcze przed skończeniem przez S. gimnazjum. Dom przestał istnieć. Siostry przygarnięte przez obcych. Osierocony chłopiec żył w biedzie, dorabiał jako guwerner, korepetytor itp. Szkoła życia. Gimnazjum w Kielcach(kiepsko się uczył, nie podszedł do matury, nie mógł iść na studia).Niedomagania zdrowotne, słabe przygotowanie.12 lat w gimnazjum – rozwój  duchowy, szkoła patriotyzmu (opór rusyfikacji, samokształcenie).

W szkole zdarzali się jednak prawdziwi nauczyciele: Tomasz Siemiradzki, Ks. Teodor Czerwiński, Antoni Gustaw Bem („Dzienniki”- opubl. po II w.ś., źródło biogr., dokument budzenia się talentu).

W 1886 – warszawski bruk, Szkoła Weterynaryjna – odskocznia od kariery pisarskiej(nie była potrzebna matura). Był w ZMP. Studia szybko się skończyły, korepetycje nie wystarczały – widmo śmierci głodowej- ewakuacja w Wa-wy, z braku kasy wyjechał jako guwerner dzieci szlacheckich- dużo obserwował szlachtę ich relacje z chłopami. W Nałęczowie poznał żonę (Oktawię z Radziwiłowiczów Rodkiwiczową – dzięki niej pierwsze kontakty literackie Żeromskiego)i tu pozostał, choć wiele podróżował (np. do Szwajcarii – bibliotekarz w Raperswilu, do Francji). Po 1904 r. miał dobrą pozycję materialną, zajął się tylko pisaniem. Wiele wyjazdów. Zmarł nagle 20 listopada 1925r. 

II. OSOBOWOŚĆ PISARSKA I ETAPY ROZWOJOWE TWÓRCZOŚCI

Osobowość- w przypadku Żer. bardzo istotna siła sprawcza. S. Ż. pisze bardzo intymne utwory, na podstawie własnych doświadczeń.

Prof. Baley (na podst. Typologii neurologa Kretschmera)określił charakter S.Ż. jako schizotymiczny (nerwowy, nadwrażliwy, zamknięty w sobie, żyjący we własnym świecie, wśród książek, z powodu lęku przed światem,  patetyczny altruista. Swoisty egotyzm nie wyklucza jednak dążenia do poświęceń dla uszczęśliwiania ludzkości, altruistycznego samoofiarowania się. Psychiczna cyklotymia ujawnia się natomiast w okresowej przemienności nastrojów, euforii i depresji, między którymi oscyluje życie wew.)

Żeromski – samotnik od dziecka. Wrażliwość i uczuciowość, nie umiał być wesoły jak sam mówił. Nieprzystosowanie do życia wśród ludzi. Z natury miękki i dobry ogarniał tą samą wrażliwością biedę ludzką i cierpienie – dom Żeromskich w Warszawie i Nałęczowie- momentami przystań dla bezdomnych. 

Wewnętrzne rozdwojenie: instynkt życia i obsesja śmierci; samotnictwo i egoztyzm – poczucie więzi i solidarności społ., euforyczne podniecenie – załamanie i zwątpienie.

Żer. był patetycznym lirykiem nie z powodu mody, ale naprawdę taki był. Większość jego postaci to jego sobowtóry, alter ego. Liryzm, subiektywizm, i spowiedniczy charakter twórczości wynikają z wrodzonej introwersji psychicznej.

S. Ż. bardzo przeżywał cierpienia narodu – stąd „siłaczki i Judymy” i motyw ofiary na rzecz ojczyzny. Chorobie należy przypisać obsesjonalną powrotnośc pewnych motywów, sytuacji: śmierc, fiz.cierpienie, mroki życia. Jednocześnie: obrazy siły, zdrowia, tężyzny. 

To rozdarcie wew. wyzwalało olbrzymie wartości twórcze.

Twórczość Ż. (40 lat) dzieli się na wyraźne 4 okresy, rozpiętością niemal identyczne. Kryterium to cechy pisarstwa, ewolucja.

Okres I – od debiutu pisarskiego w 1889 do mniej więcej 1898 – okres dominacji miniatur, nowel, szkiców, opowiadań, obrazków zebranych w zbiorach: Rozdziobią nas kruki i wrony…(1895), Opowiadania (1895),Utwory powieściowe (1898). Dzieła większego formatu: Syzyfowe prace (1897), dramat Grzech (1897) -  ostry i demaskatorski realizm o naturalistycznym zacięciu, obserwacja społ., bezkompromisowość moralna w pokazywaniu brzydoty okrucieństwa życia, patriotyzm. Już w I okresie pewność pióra, dojrzałość.

Okres II (1898 – 1910) – wielkie powieści: Ludzie bezdomni (1899)Popioły (1904), Dzieje grzechu (1908), oprócz tego też: Aryman mści się (rapsod epicki) (1904), Powieśc o Udałym Walgierzu (1906) baśń, Duma o hetmanie (1908). Dramaty: niesceniczna Róża (1909) i tragedia Sułkowski (1910). Wreszcie drobiazki: Echa leśne, Słowo o bandosie, Sen o rycerskiej szpadzie, Godzina.

Charakterystyczną cecha tego okresu jest wyraźne załamanie ideowej i artystycznej równowagi. Zwiększenie nacisku tendencji naturalistycznych kosztem realizmu. Powściągliwość uczuciowa chartka. Dla I okresu słabnie. Pojawia się skłonność do posługiwania się nastrojową symboliką (rozdarta sosna, róża). Ustala się typ bohatera, autorskiego sobowtóra, który wyraża ideę dziła. Wszechwładne panowanie utopii (cudowna maszyna z Róży, Majdan hr. Bodzaty z Dziejów grzechu).  – fant. Projekcje marzeń autora o powszechnym braterstwie ludzi i zwycięstwie wolności.

Okres III(1910 – 1919) – przewaga wielkich form powieściowych: Uroda życia i Wierna rzeka (1912),, trylogia Walka z szatanem (Nawracanie Judasza, Zamieć,   Charitas). Poemat Wisła i fragm.. powieściowy Wszystko i nic (niedokończone dopełnienie Popiołów). Utwory publicystyczne: Początek świata pacy, Projekt Akademii Literatury Polskiej, Organizacja inteligencji zawodowej. Dociekliwość realistycznego spojrzenia, bohater „pozytywny” nadal dominujący, wszechobecna utopia.

Okres IV to schyłek życia(1919 – 1925), tylko jedna powieść: Przedwiośnie (1924), kilka opowiadań zebranych w tomie Pomyłki (1923), Puszcza jodłowa - pooemat, 4 dramaty (Uciekła mi przepióreczka, Turoń, Biała rękawiczka, Ponad śnieg bielszym się stanę…).Publicystyka i krytyka lit.

III GENEZA I ŹRÓDŁA OPOWIADAŃ

- intymne i osobiste podłoże

- własne doświadczenia (lokalizacja miejsc akcji- strony z dziecięcych lat)

- żywe tradycje patriotyczne w rodzinie Żeromskich (przodkowie często walczyli - inspiracja)

- w szkole S. Ż. przeciwstawiał się rusyfikacji (szczeg. nasilona pod rządami generała – gubernatora Józefa Hurki i kuratora Aleksandra Apuchtina)

- sprawa chłopska – uwłaszczenie- zła syt. chłopów, Żeromski mógł obserwować antynomie społeczne, odczuwał silną więź z chłopami

- podczas pobytu w Warszawie szczeg. rolę odegrało czasopismo „Głos”- organ tajnej, emigracyjnej Ligi Polskiej. Żeromski jako nowelista zadebiutował na łamach „Głosu”

- najdonioślejsze znaczenie miał jednak kilkuletni pobyt w Raperswilu: blisko Zurychu – ośrodek emigracji polskiej. Ż. poznał dorobek Wielkiej Emigracji Polskiej

- intymne doświadczenia własnego życia – życie uczuciowe, związek z Heleną Radziszewską, pierwsza dojrzała miłość- trójkąt małżeński

- fala laicyzmu i materializmu idąca przez całą Europę zawadziła też o Kielce, Ż. uległ jej, jak wszyscy

IV  TEMATYKA OPOWIADAŃ

Na pierwszym planie tematyka narodowa i społeczna , ale także zjawiska egzystencjalne (miłość, śmierć, cierpienia duszy i ciała, życie ludzkie między dobrem a złem).

Problematyka narodowa – ośrodek tematyczny całej grupy opowiadań: Niedobitek, Ananke, Pocałunek, Rozdziobią nas kruki i wrony…, Echa leśne, Do swego Boga, Mogiła.

Na czoło wybija się Mogiła, szkic powieściowy, listy i notatki Maurycego Zycha (ochotnik, odbył służbę w Wieprzowodach). Analizuje on i obserwuje środowisko- Wieprzowody to socjologiczna typowość i wyższa administracja, szary tłum biurokratów, drobnomieszczaństwo i ziemianie. Im wyżej w hierarchii tym większa obojętność wobec spraw narodu i wielkorosyjski patriotyzm. Warstwy średnie ukrywają swoje uczucia by nie stracić stanowiska. Centralny punkt to moment toastu antypolskiego, który spełniają wszyscy. Odwagę do protestu ma tylko Rosjanin, zgorzkniały Wiłkin. Ziemiaństwo próbuje zachować swe przywileje – stąd ugodowość, tchórzostwo – to motyw zapierania się polskości dla chleba i wygód.

Motyw zapierania się polskości to także:

- Ananke – pisarz z żoną i 9 dzieci przechodzi na prawosławie, by ulżyć doli (poddał się)

- Do swego Boga -  dziadek przechodzi na prawosławie gdy zaczynają bić jego wnuczkę

Jako przeciwwagę Żeromski pokazuje także heroizm narodowy istot często do tego nie powołanych

- Ananke – żona pisarza odchodzi, gdy dowiaduje się o zdradzie męża ( był to wew. nakaz, nie świadomość narodowa, odruch istoty moralnej)

- Do swego Boga – dziad wędruje z wnuczką do kościoła „swego Boga”, by przepraszać za grzechy i wyspowiadać się. ( to unici – ich niedolę widział S.Ż. na Podlasiu, to oni podtrzymują narodowość – ten motyw też w Mogile - Zych trafia do unickiej wsi i po raz pierwszy słyszy wyraz „Polska” (czytają zakazane książki, czczą Kościuszkę)

- Mogiła to obraz odnajdywania zagubionej drogi do Polski; Zych musi pokonać opory psychiczne (analiza rzeczywistości wskazuje że nie warto) i własne wątpliwości ideowe (jest kosmopolitą, dopiero rozmowa z chłopami sprawia, że zaczyna myśleć o Polsce). Widok zapomnianej powstańczej mogiły przywraca jego życiu sens.

- S. Ż. podejmuje tez tematykę powstańczą:

Rozdziobią nas kruki i wrony (1894), Echa leśne (1905), Wierna rzeka (1912), Uroda życia (1912). Autor ukazuje ten temat w dwu aspektach:

1.      liryczne i nastrojowe obrazy heroicznej walki bezimiennych wojowników, tragedie rodzinne (np. Echa leśne – dowódca rosyjski, Polak z pochodzenia, wydaje wyrok śmierci na powstańca, własnego bratanka).

2.      autor szuka przyczyn i źródeł katastrofy i walczy z polityką ugody i to opowiadanie Rozdziobią… – winnych ginie, gdy wiezie broń dla powstańców (to ostatni niezłomni) To obraz metaforyczny, S. Ż. szuka przyczyn upadku powstania – to niskie morale społeczeństwa, które w sytuacji krytycznej nie umiało  sprostać wymaganiom położenia, poddając się panicznej trwodze i niewierze w sens dalszego oporu, np. chłop okradający Winnycha;  oskarżenie to także obraz kruków i wron, które z rozwagą i dyplomacją próbują dotrzeć do czaszki  Winrycha – to polityka obozu  oportunistycznej ugodowości; przyczyna upadku to także niezainteresowanie warstw chłopskich (to wynik wiekowego niewolnictwa), i ich obojętności – chłop okradający Winrycha nie jest potępiony – tak ukształtowały go warunki i niewola szlachty

- kwestia powstańcza łączy się z tematyką społeczną, np.

O żołnierzu tułaczu - historia pańszczyźnianego chłopa z Galicji, który w Francji walczy o Polskę. Po powrocie jest traktowany jak chłop i za zbiegostwo musi zostać ukarany śmiercią; przyczyna klęski to niesprawiedliwość społ. I antagonizm chłopsko – szlachecki.

-S. Ż. często podejmuje tematykę społeczną: krytyka,analiza, kreowanie wzorców, ukazywanie przemian ustrojowych szlachty, tworzenie inteligencji, antagonizm między dworem a wsią, np.:

- przeobrażenia strukturalne  w społ. Po roku 1864 to Doktor Piotr i losy Dominika Cedzyny; losy Julesa Polichnowicza ( ma wzgardę dla pracy, więc jest  „wysadzonym z siodła”), dziedzic ze Zmierzchu (spekuluje, robi interesy), Piotr Cedzona to przymusowy uchodźca z klasy szlacheckiej, który zasila inteligencję. S. Ż. ukazuje dorobkiewiczów zajmujących miejsce szlachty (Wawelscy z Oko za oko, Brzeszczotowie z Mogiły, Bijakowski z Doktora Piotra – są sprytni, pracowici, ale agresywni w zdobywaniu majątku – to tworząca się burżuazja, wykorzystująca warstwy niższe,

- nowele chłopskie – to wynik wnikliwej obserwacji S. Ż.; one przyniosły mu popularność, to np. Zmierzch, Zapomnienie – to obraz nierówności społecznych, zacofania chłopów (realizm socjologiczny, naturalistyczne wręcz opisy).

1. „Zapomnienie” – Obala ma tylko 2 morgi ziemi, jest zalezny od dworu; chłopcy zabijają wronięta nie z okrucieństwa, ale z nakazu leśniczego (żyją w biedzie a leśniczy za to płaci).

2. „Zmierzch” – Gibale są przywiązani do ziemi, choć swojej nie mają – dwór noże dyktowac im warunki (dziedzic bogaci się na wykorzystaniu chłopów i płaci im mniej).

3. „Pod pierzyną” – dwór i chłopów dzieli przepaść, szlachta patrzy na chłopów jak na egzotyczne, poczciwe bydlęta; ich równość ujawnia się w sytuacji zagrożenia, ale ratowanie panów to „psie prawo” chłopów.

- S. Ż. ukazuje stan rzeczy, ale i wzorce zachowań; literatura to nie tylko świadectwo życia ale i nauczycielka postaw; rewolucja moralna to akty wyjątkowych i ofiarnych jednostek (rygoryzm etyczny), to spadek po emigracji polistopadowej (np. praca u podstaw, praca organiczna, poświęcenie własnego życia  dla społeczeństwa); S. Ż. chciał ukazać społeczeństwu piękno życia ofiarowanego za naród, miało to poruszyć sumienia.

Siłaczka – to porównanie jałowego życia i postawy bohaterskiej; pani Stanisłąwa umiera, Borecki pogrąża się w małomiasteczkowym duchu, ale optymistyczna jest moralna energia jednostek, ich siła i wzniosłość; do rzeszy „siłaczek i siłaczy” należy też Winnych, dr. Piotr, Jadwiga, i Zych z Mogiły – są samotni, walczą w pojedynkę ale mają nadzieję ze pociągną za sobą resztę.

- S. Ż. porusza tematy egzystencjonalne – oprócz zła społ. Istnieje też zło wszczepione w człowieka (tajemnicze schorzenia ciała itp.) i zło najstraszliwsze – śmierć, wobec której człowiek jest bezbronny i bezradny; to np.”cokolwiek się zdarzy niech udarza we mnie” ( to słowa Edypa). Ubogi, bezradny człowiek choruje, ucięto mu jedną nogę; to nie pomaga i trzeba uciąć mu drugą; gdy chłop rozezna się w sytuacji dokonuje się w jego duszy przemiana- trzeba zmierzyć dno ostatecznego nieszczęścia aby dostąpić łaski uciszenia i rezygnacji, co pozwala patrzeć na wszystko z oddalenia, gdzie „ jest cicho i niewymownie dobrze”; podobną tematykę porusza Tabu, pani Ewa odsuwa pokusę szczęścia bo jej mąż jest chory; to solidarność w cierpieniu, coś bezlitosnego chce zniszczyć ich życie.

S. Z. porusza problematykę miłosną, erotyczną – to połączenie zmysłowości z poetyzacją, autor porusza wątki autobiograficzne, sceptycznie odnosi się do idei wierności małżeńskiej (zdrady, cudzołóstwa, wyrachowanie to wątki naturalistyczne), to np.

- Oko za oko (1893), to klasyczne motywy naturalistów, manewry młodej panny wokół bogatego młodzieńca i cudzołożny romans z mężatką:

              # wątek pierwszy to proceder nagminnie stosowany – zabiegi Wandy by zdobyć męża i dostatek w życiu; wspiera ją całą rodzina (jednocześnie chcąc pozbyć się uciążliwego gościa), i Wanda kokietuje strojem (choć wyrachowana nie jest wpływ środowiska nie zdemoralizował jej; widząc romans Adama z siostrą szybko pozbywa się pozorów

              # wątek romansu cudzołożnego. Zofia jest niewinna, nie próbuje flirtować z Adamem, szczerze wspiera siostrę; namiętnośc Adama rośnie a szarośc jej życia, codzienność związana z jej pracą, wbrew pozorom sympatia jest po stronie Zofii a nie Adama – ona ocala swe człowieczeństwo

- Panvocello – to motyw miłości skrzypka i arystokratki rosyjskiej, mąż pani chce wykorzystać Włocha do spłodzenia mu syna, lecz uczucia stają się między młodymi rzeczywiste i historia podejrzana, cyniczna zmienia się w historię miłości namiętnej i tragicznej ( to połączenie groteski, ironii, śmieszności i tragizmu); zdrada jest ofiara przekonań, że kobieta musi poświęcić się dla rodziny, ( wychodzi za mąż z rozsądku). To opowieść baśniowa, romantyczna.

V. STRUKTURA ARTYSTYCZNA

A.    PREZENTACJA POSTACI I OBRAZU

1.      debiut S. Ż. jest w pełni dojrzały i uformowany, jego postacie to typy o ścisłej wartości semantycznej, oznaczające określone postawy, np. dr Piotr, siłaczka, Cedzona. Głównym przedmiotem opowiadania jest człowiek, żywy, nie schematyczny.

2.      S. Ż. jest kreatorem obiektywnym, bez quasi-sądów i narzuconych ocen. S. Ż. prezentuje bohaterów poprzez ich czynności, reakcje psychiczne, wypowiedzi, gesty, relacji z innymi (Borecki i Stanisława scharakteryzowani są poprzez swoją postawę wobec świata, idee, czyny- wydarzenia z ich życia obiektywnie ich opisują)

3.      S.Ż. dokonuje analizy psychicznej bohaterów – krótkiej z powodu małych rozmiarów opowiadania (np. starej metafizyki Oboreckiego w Obrzydłówku). Nowość S. Z. to opisy sytuacji psychicznych poprzez odtworzenie korelatów fizjologicznych, np.. tęsknota Cedzyny to szybki puls, gniecenie w klatce piersiowej itp. ( to wymowniejsze niż opisy). Charaktery postaci autor oddaje także poprzez starcia słowne, monologi wew. itp. (np.; monolog Oboreckiego przy łożu Stasi o głupich, szalonych ideałach) a także sądy, doznania i widzenia literackich partnerów, np. Stasię poznajemy poprzez widzenie ją przez innych).

4.      S. Ż. prezentuje postacie poprzez ich czyny, to ujęcie rzeczowe, obiektywne, realistyczne. Widać to w technice portretowania kobiet:

- ujęcia nastrojowe, opisowe ( opis Zenajdy – piękność która obezwładnia)

- ujęcia zniżające romantyczność( opis Zofii – pięknej ale o zaniedbanych od pracy rękach; warunki życia determinują jej charakter – jest mało oczytana, robi błędy itp.)

5. S. Ż. przeciwstawia się pokusie idealizacji i heroizacji opisów:

- sytuacja Winrycha jest patetyczna, ale to tylko człowiek – jego prośba „nie zabijajcie mnie” czyni go ludzką i bliższą czytelnikowi.

6. Wpływ naturalizmu na S. Ż. :

- ostrość i dosadność opisów

- prawda o życiu społ. – szarość, codzienność, beznadziejność wegetacji ( np. Ananke- ciasna, wilgotna izba, wegetacja rodziny, borykanie się z losem, wyniszczenie, fizyczna brzydota „młodych starców”).

- zestawienie losów człowieka i zwierzęcia (np. Zapomnienie, obraz szkapy i człowieka, wyniszczenie, apatia, bezmierna nędza)

- wyjaskrawienie – to protest przeciwko organizacji spoęczeństwa

- skłonność do ujęć karykaturalnych, to pogłębia analizę i ocenę szczeg. mieszczuchów, nowobogackich (to wręcz groteska) np. Wiktor Świerkowski z Oko za oko porównywany z aligatorem, ma antypatyczne nawyki, jest chamski i ordynarny, hałaśliwy, ćwierćinteligent.

- ujęcie kontrastowe, np. Jadwiga z Mogiły – siłaczka moralna, niepozorna i szara, niepowabna, Maria Kłócka – antyteza Jadwigi: jest piękna ale niemoralna

7. S. Ż. jest malarzem krajobrazu natura nie jest tylko tłem ale jest związana z sytuacją człowieka. Autor zestawia komponenty optyczne (kolory) z akustycznymi (dźwięki), kinetycznymi (np. lecący śnieg), termicznymi (mróz, ciepło) – czytelnik krajobrazu widzi, słyszy i odczuwa. Krajobraz staje się współczynnikiem sugestii ideowej i emocjonalnej utworu. Pogłębia nastrój ( jesień w Rodziobią… jest symbolem klęski, smutku; nad trupem szaleje wiatr, zachodzi słońce rzucając upiorne blaski, to rozpacz i beznadzieja. Przyroda jest symbolem, np. w Zmierzchu, gdzie jest ona związana  ze światem ludzkiej niedoli; to smutek – samotna gwiada na niebie, ludzie walczący o byt.

B. BUDOWA I KOMPOZYCJA

              1. Opowiadania ujawniają strukturalna klarowność:

-klasyczna budowa trójdzielna:

                            * część ekspozycyjna (zaznajomienie z postacią, jej ideami)

                            *część zasadnicza ( zdarzenie, centrum opowiadania)

                            * zakończenie ( po pauzie narracyjnej, epilog, rozwiązanie, wyjaśnienie wątków i ukazanie intencji ideowej utworu

              - często S. Ż .rozwija wątki poboczne, co zaciemnia sens utworu

              - część kompozycji to niepotrzebne eksploatowanie wątków pejzażowych i niepotrzebne dywagacje, skłonności liryczne.

              - maniera S. Ż. to pasja erudycyjna, naturalistyczny scjentyzm literacki, przesadna dokładność i pedanteria opisu (np. za duży opis przejść kolumny wojsk przez góry w Żołnierzu tułaczu); S. Ż. stara się jednak nie rozciągać opisów nad miarę

              - dobrze skomponowana jest Siłaczka – jedno wydarzenie, szeroka perspektywa, przemyślana budowa

              - S. Ż.  często stosuje zamiast beznamiętnej relacji – liryczną spowiedź, wyznanie – to komplikuje kompozycję, nadmiernie wydłuża pewne wątki (np. Mogiła).

              - S. Ż. stosuje liczne środki dynamizujące przebieg zdarzeń:

                            * inwersja, przesunięcie planów czasowych

                            *sytuacje zaskoczenia i oczekiwania

                            * wikłanie biegu wydarzeń, stwarzanie momentów niepewności

                            * niedopowiedzenia, kontrasty, perypetie, zaskakujące zakończenia

                            *opóźnianie, stawianie pod znakiem zapytania spodziewanego lub pożądanego biegu rzeczy (np. Mogiła – do końca nie wiadomo czy Zych się „nawróci”)

                            *napięcia wynikające z kontrastów

                            *zakończenie jest najbardziej ideowe i wymowne

C. FORMY PODAWCZE

1. Relacja w 1osobie postacie nie nazwanej z imienia i nazwiska, ale należącej do świata przedstawionego, która go obserwuje i odczuwa. To ktoś młody, związany ze środowiskiem studentów , zna medycynę (podstawy), jest wrażliwy, kocha naturę, świadek zdarzeń ( Ananke). Wypowiada się w tonacji ironiczno-drwiącej, aby ukryć uczucia i wzruszenia ( to nowa postawa S. Ż.).

Relacja w 1osobie  to także listy i notatki Maurycego Zycha w Mogile. Taka forma zawęża pole widzenia, ale odsłania ducha i liryzm.

3.      Narracja 30s0bowa, obiektywna, np. Siłaczka. Ale i tu ujawnia się drugi narrator, który „mówi, rozumie”, interpretuje wydarzenia. Drugi narrator zanika – kolejne utwory to narracja 3osobowa.

4.      3. Dialogi postaci są doskonałe – to potoczna konwersacja oddająca charakter postaci.

D. INDYWIDUALNE ZNAMIONA STYLU I JĘZYKA

1. Proza realistyczna posługiwała się potocznym językiem, bez stylizacji i literackości, by oddać rzeczywistość. Żeromski przełamuje tę tendencję. Używa bogatego słownictwa, stylizuje.

2. Perseweracje stylistyczne – S. Ż. podejmuje wielokrotnie te same tematy:

-stosuje słownictwo z zakresu medycyny i fizjologii (wpływ naturalizmu i pozytywizmu), np. moralny niepokój to „ropiejąca wiecznie ranka”; to jednocześnie ukazuje stosunek autora do opisanej rzeczy

- metafora ...