Jaquelyn Frank - Pij ze mnie - rozdział 1.pdf - ♥• Nieoficjalne Tłumaczenia • - ebook'ów » » » - zio212

Okładkę przerobiła Revaya

Pij

mnie

Jaquelyn Frank

„ Drink of Me”

Tłumaczenie: Mikka

Beta: agusia.666

MYSTIQUE

Przesunęła się tak, że siedziała wyżej na jego udach, jej nos znalazł się na

jednym poziomie z jego, gdy spojrzała mu głęboko w oczy. Tak głęboko, że

czuł się jakby to on był kompletnie nagi, nie ona. Czuł ciepłą kaskadę jej

oddechu na swoich ustach, opływającego jego twarz i szczękę. Była w tym

intymność, która sprawiła, że chciał się poddać jej prośbie. Pan wiedział, że

chciał jej ust pod swoimi niemal od początku.

- Więc dlaczego? – zapytała. – Dlaczego bycie Sánge robi taką różnicę? Albo

dlaczego myślisz, że robi różnicę? – poprawiła się po chwili.

- Bo nie ma na tym świcie rasy, która nie pogardza Sánge, kébé. A ty równie

dobrze możesz należeć do jednej z nich.

- Sama podejmuję decyzje – powiedziała, odrzucając własnych ludzi ze

wzruszeniem ramion.

- Nie masz pojęcia, jakie są twoje decyzje – warknął z powstrzymywaną

furią. – Nie wiesz, kim jesteś. Czym jesteś. Komu jesteś poślubiona? Czyją

jesteś matką, kébé? Panie i Pani, Mystique, nie zastanawiasz się, kto za tobą

tęskni? Musi ktoś być. Piękna, potężna i intrygującą kobieta jak ty nie jest

ignorowana, niezauważona czy niekochana!

- Cóż, tobie na pewno świetnie to wychodzi! – Odgryzła się.

Rozdział 1

Smutek.

Bił na niego jak nieustający bęben, pulsując przez jego umysł i wibrując w

jego duszy, aż czuł jak palił jego ciało jakby był jego własny. Zdumiony

intensywnością napaści, Reule właściwie zawahał się przez kilka chwil,

rozpraszając się w najbardziej nieodpowiedniej chwili. Czuł czystość

niszczącej emocji drżącą w nim. Zbyt czystą i zbyt rozpraszającą, szybko

zrozumiał Reule, gdy wzniósł dobrze wypraktykowaną i potężną mentalną

barykadę, blokując większość dzikiej rozpaczy, która rozpraszała jego

skupienie.

Było to beztroskie z jego strony pozwolić na taka intruzję w tak krytycznym

momencie.

Linie niezadowolenia pojawiły się na jego czole i wokół ust. Źródło tej

niepokojącej napaści było tajemnicą. Kusiło go. Ale o to, zrozumiał, mogło

chodzić. To mogła być celowa przynęta.

Reule natychmiast odrzucił ten pomysł, pewny, że może odróżnić pozór i

szczerość. Choć nigdy nie czuł tak przejmującego smutku, było to brutalnie

szczere. Odrzucając go by się skupić na swoimi celu w tej chwili, uniósł głowę

i poszukał zapachu innych, rozróżniając ich pozycje, gdy minimalizowali

mentalną komunikację. Ich ofiara wyczuje ich zbliżenie, jeśli odbiorą moc

myśli krążących na telepatycznych kanałach pogoni.

Reule rozróżnił tożsamości i lokalizacje innych samców Watahy. Rye, na

północ wzdłuż kamiennej ściany w krzakach. Darcio, o kilka jardów z tyłu

niego, nisko przy pniu szerokiego i starożytnego dębu. Delano, oczywiście,

przed nimi, poruszający się wzdłuż obwodu wrogiego terytorium, na które

chcieli wejść.

Reule skupił się na domu głęboko w ciemności, koncentrując się aż jego

wzrok przebił zasłonę ceglanych ścian, odbierając zielono-białe kleksy ruchu,

które wskazywały życie w jednej lub innej formie. Łatwo było rozróżnić ich

cel, usadzony w centrum i otoczony przez innych jak pszczoły krążące wokół

cennej królowej. Cała aktywność miała miejsce na drugim piętrze.

Reule zwrócił uwagę na Delano, patrząc na gładką prędkość jakiej samiec

używał by przełamać linię własności. Jednomyślnie, reszta Watahy ruszyła

naprzód, ich zmysły były ostro dostosowane do rytmu, którego wymagał

sukces. Mógł zamknąć oczy i ciągle wiedziałby, że Rye odskoczył od

kamiennej ściany z łatwością, a Darcio utrzymywał krok idealnie dopasowany

do kroku Reule, gdy ruszył.

Każdy członek Watahy zbliżył się do struktury z ostrożnością. Reule

przysiadł nisko na piętach, ostro skupiony i stał się nieruchomy i niewidzialny

jak cień. Jego nieruchomość była idealnie dopasowana czasowo. Jego cel

przeszedł przez pobliskie drzwi, tak blisko, że niemal potknął się o Reule’a.

gdy niefortunnie przeszedł przed nim, Reule uderzył z szybkością kobry. Jego

kły osiągnęły pełną, wspaniałą długość gdy zaatakował, ale nie spróbuje tego

odrażającego stworzenia. Kontrolował ten impuls, oszczędzając sobie

niesmaku takiego doświadczenia.

Zamiast tego, jego wydłużone pazury uderzyły. Reule chwycił ofiarę ponad

ustami, szarpnął jego głowę do tyłu i przebijając ramię ostrymi jak igły

pazurami przez koszulę, wełniana tkanina nie dawała żadnej osłony. Mięście

Reule się napięły, gdy jego ofiara szarpała się i wałczyła, ale obaj wiedzieli, że

to wysiłek skazany na porażkę. Gdy paraliżujące czubki jego pazurów

przebiły skórę była to tylko kwestia czasu. Jednak wciąż, Reule trzymał go,

uciszając aż narkotyk zadziałał, używając mentalnej siły by dławić go, by nie

podniósł alarmu. Gdy samiec w końcu stał się martwą wagą w jego uścisku,

puścił go. Ciało wroga opadło na ziemię jak worek kamieni, z chorobliwym

łomotem gdy kości uderzyły o ziemię.

Reule kopnął go na bok z pogardą. Toksyna go nie zabije, ale jeśli Reule nie

spodoba się to co znajdzie w środku, wróci skończyć robotę.

Wyprostował się i ruszył ku drzwiom. Był czujny na innych maruderów gdy

szukał wymownego ciepła i ruchu. Wszyscy byli na piętrze w centralnym

pokoju i teraz Reule rozumiał dlaczego. Słyszał śmiech, doping i szyderstwa i

nagle zrozumiał dlaczego niewystarczające straże pilnowały tego miejsca.

Warknął nisko z pogardą i dźwięk odbił się echem od jego Cienia, Darcio. Inni

nie odpowiedzieli, ale czuli wściekłość Reule’a, a on czuł ich podobne emocje.

A to ponownie otworzyło go na smutek.

Jaquelyn Frank - Pij ze mnie - rozdział 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: