Dary serca
Miłość, którą dajemy, jest jedyną miłością, jaką zatrzymujemy.
Elbert Hubbard
W naszym zagonionym życiu o wiele łatwiej przychodzi nam regulować wszystko kartą kredytową, niż ofiarować komuś prawdziwy dar serca.
A darów takich potrzebujemy szczególnie w czasie świąt.
Parę lat temu próbowałam przekonać swoje dzieci, że tegoroczne święta Bożego Narodzenia będą nieco skromniejsze od poprzednich. W odpowiedzi rzuciły tylko : ,, Taa, pewnie, mamo, już to kiedyś słyszeliśmy!”. Moje słowa nie były dla nich wiarygodne, ponieważ rok wcześniej, kiedy byłam w trakcie rozwodu, powiedziałam im dokładnie to samo. Chwilę potem popędziłam jednak na zakupy i wyczyściłam każdą kartę kredytową do zera. Odkryłam nawet pewne techniki płatnicze, które pozwoliły mi kupić dla nich przepiękne prezenty gwiazdkowe. Tym razem zanosiło się na to, że wszystko będzie wyglądało zupełnie inaczej, ale do nich jakoś to nie docierało.
Tydzień przed świętami zapytałam siebie: ,, Cóż takiego mogę im zaoferować aby ta Gwiazdka była dla nich wyjątkowa? We wszystkich domach, w których mieszkaliśmy przed rozwodem, zawsze musiałam znaleźć trochę czasu, żeby przeistoczyć się w dekoratorkę wnętrz. Nauczyłam się tapetować ściany, układać parkiet i kafelki ceramiczne, przerabiać prześcieradła na zasłony i robić całe mnóstwo innych rzeczy. Ale teraz miałam za mało czasu i jeszcze mniej pieniędzy, by wyremontować dom, który wynajmowaliśmy. A poza tym denerwowało mnie to okropne miejsce z czerwono- pomarańczowymi dywanami i turkusowo- zielonymi ścianami. Nie chciałam inwestować w nie żadnych pieniędzy. Głos urażonej dumy krzyczał we mnie: I tak długo tu nie zostaniemy!
Nikt za bardzo się nie przejmował wyglądem domu, z wyjątkiem Lisy, mojej córki, która zawsze starała się, aby jej pokój był wyjątkowy.
Nadszedł czas, abym wykazała się swoimi zdolnościami. Zadzwoniłam do mojego byłego męża i poprosiłam, żeby kupił dla Lisy pewną narzutę na łóżko. Potem sama nabyłam podobną pościel.
W Wigilię wydałam piętnaście dolarów na pięć litrów farby. Kupiłam również najpiękniejszą papeterię, jaką kiedykolwiek widziałam. Mój zamysł był prosty: będę malowała, szyła i ciężko pracowała do samego rana, abym nie miała już czasu na litowanie się nad sobą w tak szczególnie święto rodzinne.
Wieczorem dała dzieciom po trzy kartki papieru listowego i tyle samo kopert. U góry każdej strony napisałam: ”, ,,Za co kocham moją siostrę Mię”, ,, Za co kocham mojego brata Krisa”, ,,Za co kocham moją siostrę Lisę” i ,,Za co kocham mojego brata Erika”. Dzieciaki miały szesnaście, czternaście, dziesięć i osiem lat, wobec czego musiałam się trochę natrudzić, aby przekonać je, żeby pomyślały choć o jednej rzeczy, za którą lubią swoje rodzeństwo. Kiedy pisały w zaciszu swoich pokoi, przeszłam do sypialni i zapakowałam tę parę prezentów, które dla nich zakupiłam.
Gdy wróciłam do kuchni, dzieci nabazgrały już swoje listy. Imię każdego z nich widniało na kopercie. Wymieniliśmy uściski i pocałunki na dobranoc i pospieszyliśmy do łóżek. Lisa dostała specjalne pozwolenie na spanie w mojej sypialni, pod warunkiem, że do rana nie zajrzy do swojego pokoju.
Zabrałam się do pracy. Wczesnym świątecznym porankiem ukończyłam zawieszanie zasłon i malowanie. Cofnęłam się, żeby objąć wzrokiem swoje dzieło. Chwileczkę- a czemuż by nie upiększyć ścian tęczą i chmurami, żeby bardziej pasowały do nowej kapy? Wygrzebałam więc swoje gąbki oraz pędzelki do makijażu i o piątej nad ranem naniosłam ostatnią kreskę na moje malowidło. Byłam zbyt wykończona, aby myśleć o swoim biednym ,,rozbitym domu”, jak to określają statystyki, toteż natychmiast powlokłam się do sypialni, gdzie Lisa rozłożyła się na łóżku niczym ranny orzeł. Zdecydowałam, że nie mogę spać z takim kłębowiskiem rąk i nóg, resztką sił wzięłam ją więc delikatnie na ręce i po cichu przeniosłam do jej pokoju.
- Czy już jest ranek, mamusiu?- zapytałam, kiedy kładłam jej głowę na poduszce;
- Nie jeszcze, kochanie. Nie otwieraj oczu, dopóki nie przyjdzie Święty Mikołaj.
Obudził mnie przejęty szept:
- Mamusiu, jest przepięknie!
Później wszyscy usiedliśmy naokoło choinki i rozpakowaliśmy prezenty. Dzieci wymieniły między sobą listy. Odczytywaliśmy je ze łzami w oczach i z czerwonymi nosami. Potem dotarliśmy do notatek, jakie otrzymał ,, nasz dziadziuś”. Ośmioletni Erik nie podziewał się usłyszeć niczego miłego. Jego brat nabazgrał: ,, Kocham mojego brata Erika za to, że niczego się nie boi”. Mia napisała: ,, Kocham mojego brata Erika za to, że z każdym potrafi porozmawiać!”. Lisa stwierdziła: ,, Kocham mojego brata Erika za to, że potrafi wspinać się na drzewa wyżej niż ktokolwiek inny!”
Poczułam delikatne szarpnięcie za rękaw i małą rączkę zwiniętą przy po moim uchu.
- Jejku, mamo, nie przypuszczałem, że w ogóle mnie lubią- wyszeptał Erik.
Pomysłowość i odrobina wysiłku zmieniły najgorsze czasy w nasze najpiękniejsze chwile. Od tamtej pory moja sytuacja finansowa znacznie się poprawiła. Przeżyliśmy wspólnie wiele ,,wystawnych” świąt z mnóstwem podarunków pod choinką… ale najmilej wspominamy tę naszą skromną Gwiazdkę.
Sheryl Nicholson
NLPer77