Macomber Debbie - Mój bohater.pdf - !!!nowe - ala7272

DEBBIE MACOMBER

,,Mój Bohater”

Tytuł oryginału: "My Hero"

Przekład: Małgorzata Fogg

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bailey York doszła do wniosku, że to ten mężczyzna jest przyczyną wszystkich

kłopotów. Jakoś jej nie pasował. Najpierw sprawiał wrażenie zbyt zimnego i

wyrachowanego. Która dziewczyna mogłaby się w takim zakochać? Pozbawiła go więc

odpychających cech, lecz po tych zmianach jej bohater okazał się po prostu mięczakiem.

Nie potrafił podjąć najprostszej decyzji. Należało takim wstrząsnąć, ożywić go w jakiś

sposób, tylko że Bailey nie bardzo wiedziała, jak się do tego zabrać.

Postąpiła więc tak, jak jej nakazywał zdrowy rozsądek. Zasięgnęła porady u koleżanki

po fachu, tak jak i ona - pisarki romansów. Jo Ann Davis codziennie towarzyszyła Bailey

w metrze, w drodze do pracy, no i miała o wiele dłuższy, bo trzyletni staż w pisaniu.

- No i co? - niecierpliwie spytała Bailey pewnego szarego, styczniowego ranka, gdy

czekały na przyjazd metra.

Jo Ann z wolna potrząsnęła głową, dopasowując wyraz twarzy do pełnych

współczucia słów.

- Masz rację. Michael to mięczak.

- A tyle się nad nim napracowałam...

Bailey czuła się zniechęcona. Pracowała ciężko od miesięcy, poświęcając książce

każdą wolną chwilę. Nie jadała, rezygnowała z oglądania telewizji i z weekendów. Nawet

Boże Narodzenie było dla niej tylko stratą czasu. Nie trzeba dodawać, że jej życie

towarzyskie zupełnie przestało istnieć.

- Nikt mi nie powiedział, że napisanie romansu jest tak trudne - wymamrotała Bailey,

gdy wreszcie nadjechał ich pociąg.

Zatrzymał się ze zgrzytem, a z rozsuniętych drzwi wylała się fala pędzących do

pracy pasażerów.

- Więc co mam dalej robić? - spytała Bailey, przepychając się do wagonu. Nie należała

do osób, które łatwo się poddają.

- Wróć do początku i zacznij od nowa - poradziła Jo Ann.

- Jeszcze raz? - wyjęczała Bailey, rozglądając się za wolnymi miejscami i sunąc do

przodu z postępującą za nią przyjaciółką.

Kiedy się w końcu usadowiły, podała jej mocno już postrzępiony maszynopis.

Przerzuciła kilka początkowych stron, spoglądając na umieszczone na marginesie uwagi

Jo Ann. Pierwszą jej myślą było wyrzucić to wszystko do kosza i skończyć z całą tą

męką, tylko że to oznaczałoby przyznanie się do klęski, a tego jej ambicja by nie

ścierpiała. Zawsze była osobą konsekwentną - kiedy podjęła jakąś decyzję, nie

zniechęcała się tak łatwo.

Czy to nie śmieszne, że ktoś tak nieszczęśliwy w miłości jak ona zajmuje się pisaniem

romansów. A może właśnie dlatego tak bardzo zależało jej na wydaniu tej książki?

Dwukrotnie ominęła ją prawdziwa miłość, dwukrotnie się sparzyła. Dostała dobrą

nauczkę. Teraz o mężczyznach mogła pisać, czytać, przyglądać się im z daleka, ale na

tym koniec. Poważny związek w ogóle ją nie interesował. Już nie.

- Fabuła jest w porządku - zapewniała ją Jo Ann. - Musisz tylko przerobić postać

Michaela.

Biedaczysko, tyle razy już go przerabiała... Dziwne, że Janice, bohaterka romansu,

wciąż jeszcze rozpoznawała swego bohatera. No, a poza tym, jeżeli sama Bailey nie

zakochała się do tej pory w Michaelu, nie mogła oczekiwać, żeby Janice szalała na jego

punkcie...

- Najlepsza rada, to poczytać swoje ulubione romanse, zwracając uwagę na sposób, w

jaki autorka opisuje bohatera - mówiła dalej Jo Ann.

Bailey westchnęła głęboko i pokiwała głową. Właściwie nie powinna narzekać, jeszcze

nie. W końcu zajmuje się tym dopiero od kilku miesięcy, nie to co Jo Ann, która już od

ponad trzech lat pisze i składa u wydawców swoje maszynopisy. Prawdę mówiąc, Bailey

nie myślała, że ona sama będzie musiała tak długo czekać na wydanie książki. Przede

wszystkim miała więcej czasu na pisanie. Jo Ann była mężatką z dwójką dzieci w wieku

szkolnym, a w dodatku pracowała na pełnym etacie. Inny powód, dla którego Bailey

pewna była sukcesu, to jej romantyczne usposobienie. Niewiele ono, co prawda,

pomagało w życiu osobistym, kiedy przychodziło do znalezienia sobie jakiegoś

sensownego faceta, ale wrażliwa natura była niewątpliwie zaletą przy pisaniu romansów.

Bailey liczyła na to, że uda jej się przelać cały ten twórczy zapał, całą jej romantyczną

duszę na karty powieści „Na zawsze twój". I właściwie wszystko grało, wszystko z

wyjątkiem Michaela - głównego bohatera, który wciąż był nie taki, jaki być powinien.

No tak, ale mężczyźni zawsze stanowili dla niej zagadkę, nie należało więc się

spodziewać, że teraz będzie inaczej.

- Co by tu ci jeszcze mogło pomóc... - zastanawiała się Jo Ann. - Wiesz...

- No? - podchwyciła niecierpliwie Bailey.

- Niedawno opublikowano poradnik dla pisarzy, dotyczący opisu postaci. Czytałam

recenzję i - jeżeli dobrze pamiętam - autor uważa, że najlepszym sposobem, żeby się tego

nauczyć, jest obserwacja. Zabrzmiało to dla mnie raczej abstrakcyjnie, ale później, kiedy

się nad tym głębiej zastanowiłam, doszłam do wniosku, że to logiczne.

- Innymi słowy - podsumowała Bailey - po prostu potrzebuję modela. - Zmarszczyła

brwi. - Tylko gdzie takiego znaleźć? Nawet gdybym potknęła się o takiego na ulicy, skąd

miałabym wiedzieć, że to właśnie on?

Zaledwie zdążyła to powiedzieć, kiedy poczuła uderzenie w głowę zadane tępym

narzędziem.

Krzyknęła przeraźliwie, rozcierając obolałe miejsce i odwróciła się gwałtownie, żeby

wściekłym spojrzeniem zmrozić sprawcę, który tymczasem jak gdyby nigdy nic

przesuwał się dalej.

- Mógłby pan uważać! - wrzasnęła.

- Słucham? - odruchowo zapytał mężczyzna, sunąc dalej zatłoczonym przejściem

między siedzeniami.

W ręce trzymał teczkę, pod pachą miał parasol, którego rączką, jak się zorientowała,

został zadany cios. Bailey rzuciła mu jeszcze jedno wściekłe spojrzenie. Mógłby

przynajmniej zapytać, czy nic jej się nie stało!

- Będziesz dzisiaj na spotkaniu? - dopytywała się Jo Ann. - Pociąg zatrzymał się, co na

tyle zmniejszyło hałas, że mogły dalej rozmawiać bez nadmiernego podnoszenia głosów.

- Zapowiedziała się Libby McDonald.

Libby opublikowała kilka popularnych romansów, a w San Francisco znalazła się z

okazji odwiedzin u jakichś krewnych. Klub pisarzy, do którego należały Jo Ann i Bailey,

miał dostąpić zaszczytu goszczenia popularnej autorki i wysłuchania jej wykładu.

Bailey zgodziła się bez wahania. Jak to wspaniale, że spotkała kogoś takiego jak Jo

Ann. Poznały się w metrze, kiedy Bailey zauważyła, że czytają ten sam romans. Zaczęły

rozmawiać. Wkrótce zorientowały się, że mają podobne zainteresowania i znajomość

przerodziła się w prawdziwą przyjaźń.

Mniej więcej tydzień po pierwszym spotkaniu Bailey nieśmiało bąknęła, że bardzo

chciałaby sama napisać romans, nie przyznając się, że złożyła już gotowy maszynopis w

wydawnictwie. Wtedy Jo Ann zaofiarowała się, że może pomóc, jako że ona sama

ukończyła już dwie książki, a teraz pracuje nad romansem historycznym.

Przez następne miesiące pomoc Jo Ann okazała się rzeczywiście bezcenną.

Przyjaciółka wprowadziła ją do klubu pisarzy, gdzie Bailey poznała szereg innych osób

dążących do tego samego celu - do wydania powieści. Zdała sobie również sprawę z

popełnionych błędów, typowych dla początkującego pisarza, zaczęła więc poprawiać

swoją powieść. Niestety, jak twierdziła Jo Ann, bez powodzenia. Jej przyjaciółka miała

rację. Bohater romansu musi wszystkich przerastać. Powinien być dumny, namiętny,

porywczy, silny, narzucający swoją wolę, lecz umiejący także okazać czułość. Słowem -

atrakcyjny mężczyzna o wspaniałym guście i nienagannym stylu... Niestety, Michael nie

spełniał tych wymogów. Poza tym, bohater jej romansu szukał kobiety na całe życie.

Oczywiście, świetnie to wyglądało na papierze, tylko że Bailey dobrze znała

prawdziwych mężczyzn. Wiedziała, że tacy nie chodzą po ziemi.

Westchnęła z rozgoryczeniem.

- Przecież sama powinnam to wszystko wiedzieć.

- Nie miej do siebie pretensji. Robisz to krócej niż ja. Niech ci się tylko nie wydaje, że

znam odpowiedź na wszystkie pytania - ostrzegła ją Jo Ann. - Niczego jeszcze nie

wydałam.

- Ale wydasz.

Bailey całym sercem wierzyła, że to nastąpi. Historyczny romans Jo Ann był świetnie

napisany, a ona sama dwukrotnie znalazła się wśród finalistów konkursu pisarskiego i

wszyscy, Bailey też, spodziewali się, że prędzej czy później jakieś wydawnictwo zakupi

„Ognisty Sen".

- Zgadzam się ze wszystkimi twoimi uwagami - dodała Bailey - tylko nie wiem, czy

sobie poradzę. Wlałam w tę książkę całą duszę i serce. Lepiej nie potrafię.

- Oczywiście, że potrafisz - powiedziała z naciskiem Jo Ann.

Bailey zdawała sobie sprawę, że za kilka godzin, kiedy się pozbiera, poczuje się

lepiej. Wieczorem z nowym entuzjazmem zabierze się za poprawianie rękopisu, ale na

razie musi odpocząć i odzyskać wiarę we własne siły. Jakie to szczęście, że Jo Ann

zechciała poświęcić czas i siły na przeczytanie „Na zawsze twój" i dała jej tyle, jakże

niezbędnych, sugestii.

Mimo to nie opuszczała jej myśl, że dla nakreślenia postaci Michaela przydałby się

żywy model. Jo Ann posłużyła się swoim mężem, Danem. Kochała się już w nim połowa

członkiń klubu, chociaż żadna nie znała go osobiście.

Czytając uwagi Jo Ann do rozdziału pierwszego, Bailey znowu przyznała jej rację.

„Michael powinien być zdecydowany, zimny i obojętny. Do tego - majętny".

Łatwo powiedzieć! Bailey znowu zdała sobie sprawę ze swojego jakże

niekorzystnego położenia. Przez całe życie nie udało jej się umówić nawet na jedną,

jedyną randkę z takim idealnym mężczyzną. Zawsze trafiała na facetów, którzy tylko

wyobrażali sobie, że są niezwykli, a wkrótce okazywali się marnymi mięczakami, bez

Macomber Debbie - Mój bohater.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: